Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Skrzypczak Jan (1896-1981)

Urodził się 7 II 1896 r. w Altenessen (północna dzielnica miasta Essen w Niemczech) w rodzinie Tomasza i Józefy (nazwiska panieńskiego nie ustalono).

Uczestnik I wojny światowej powołany do armii pruskiej 21 XI 1915 r., podczas walk ranny, co znajduje potwierdzenia na pruskiej liście strat Preußen 1165 z 17 VI 1918 r. Zwolniony 30 X 1918 r.

Za Uchwałą Rady Państwa nr: 12.10-0.2706 z dnia 1980-12-10: “W okresie od 27.12.1918 r. do 18.02.1919 r. brał czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim, pod dowództwem por. J. Plackowskiego, na terenie miasta Borka, jego okolic praz pod Lesznem.” (zachowano oryginalną pisownię z projekty WTG Gniazdo, Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym).

Warto tu zwrócić uwagę na to, co zapisał w swoim życiorysie dowódca Skrzypczaka - Jan Plackowskiego (ur. 15 IX 1893 r. w Skokowie pow. Gostyń, zm. 6 VIII 1972 r. w Bielsko Białej), a co różni się nieco od treści Uwały o nadanie WKP w 1980 r. Skrzypczakowi:

“W tym czasie w pobliskim mieście Borku istniała już polska Rada Ludowa, faktyczna władza administracyjna. Nie odpoczywając zbyt długo, zgłosiłem się do Rady Ludowej, aby zorientować się co zrobiono w sprawie organizowania oddziałów powstańczych. Prezes Rady Ludowej, ks. dziekan Roman Borkowski, przyjął mnie z wielką radością, porozumiał się telefonicznie z Komendantem powiatowym rotmistrzem Modlibowskim w Koźminie, który nie znając mnie jeszcze, polecił mi organizować Oddział powstańców w obwodzie Boreckim. Dla omówienia planu działania ze mną, zapowiedział swój przyjazd do Borku po świętach Bożego Narodzenia, 28 grudnia 1918 r. Przy spotkaniu omówiliśmy sposób szybkiego zorganizowania oddziału – około 100 powstańców i wysłania ich do Kąkolewa koło Leszna oraz sprawę umundurowania, uzbrojenia i aprowizacji. Przystąpiłem niezwłocznie do organizowania zebrań we wszystkich miejscowościach obwodu Boreckiego. W przeciągu 2 tygodni zgłosiło się przeszło 100 ochotników, przeważnie powracających z wojny żołnierzy Polaków umundurowanych i częściowo uzbrojonych. Po krótkim przeszkoleniu wysłaliśmy niepełna kompanię – zgodnie z rozkazem Komendanta powiatowego do Kąkolewa, gdzie nawiązała łączność z powstańcami Krotoszyńskimi. Pierwsze starcie z nieprzyjacielem nastąpiło w lesie Kąkolewskim, w którym Oddział Borecki poniósł ofiary: 1 zabity – sierżant Gogulski z Borku i 2 rannych. Wobec przewagi niemców (i lepszego uzbrojenia), w okolicy Leszna oraz żądaniem pomocy przez naszych powstańców, na polecenie Komendanta powiatowego wróciłem do Borku, aby zwerbować dalszych ochotników, przeszkolić, wyposażyć i wysłać do Kąkolewa, co nastąpiło w przeciągu jednego tygodnia. Zorganizowany był cały pluton, a po otrzymaniu z Poznania odpowiedniego uzbrojenia, dostosowaliśmy do naszej Kompanii w Kąkolewie. Kompania podporządkowana została dowództwu Baonu Krotoszyńskiego. W miesiącach lutym i marcu 1919 r. niemcy zostali odparci i wyparci z miasta Leszna.“ (zachowano oryginalną pisownię za życiorysem napisanym własnoręcznie przez Jana Plackowskiego).

Warto tu zwrócić uwagę na dokument z 1926 r. (źródło CAW WBH SRI DOK VII I.371.7/A.45), gdzie podano informacje, które zgodne są z życiorysem dowódcy i odpowiadają faktom, i tak przy Skrzypczaku podano, że od 1 XII 1918 r. do 3 I 1919 r. - był w kancelarii Straży Ludowej w Borku. Od 3 I 1919 r. Wojskach Wielkopolskich, następnie w Wojsku Polskim, służył m.in. w II Baonie Saperów Wlkp. w Poznaniu do 28 II 1927 r. Jego wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości został odrzucony 31 I 1938 r. (pracował wówczas jako asystent w Dyrekcji Okręgowej Poczty i Telegrafu w Poznaniu). Jak wspomniano powyżej w 1980 r. odznaczony WKP. Uchwałą W 56/78 mianowany na stopień podporucznika. Członek Związku Weteranów Powstań Narodowych Rzeczypospolitej Polskiej i Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. Po II wojnie światowej członek ZBoWiD.

W czasie II wojny światowej (od I 1940 r. do II 1945 r.) pracował w niemieckiej firmie w Poznaniu w charakterze pisarza budowlanego. W IV 1945 r. objął stanowisko kancelisty w Dyrekcji Poczt i Telekomunikacji w Poznaniu, gdzie pracował do 1968 r.

16 X 1922 r. ożenił się w Poznaniu z Michaliną z d. Weymann (14 IX 1901 - 24 III 1971, córka Jana i Franciszki z d. Marszałek), para miała córkę Krystynę ur. w Poznaniu 28 XII 1924 r.

Jan Skrzypczak zmarł 14 IX 1981 r. Został pochowany na cmentarzu komunalnym na poznańskim Junikowie, spoczywa pole 6 kwatera 5 rząd 4 miejsce 113 GPS: 52.385604, 16.834555

https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=1045418&name_surname=Skrzypczak%20Jan#OpenMap

źródła: Verlustlisten 1. Weltkrieg, page 24353: Skrzypczak Johann (Altenessen, Essen); Archiwum Państwowe w Poznaniu, Akta miasta Poznania, Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1931; Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. Sygnatura: nr 44 / Ewidencja członków Związku Weteranów Powstań Narodowych Rzeczypospolitej Polskiej [nr 10168 - 16966]. Opis jednostki: Spisy członków Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/19. Strona/karta: 231; http://www.cmentarzgrunwaldzka.pl - życiorys Jana Plackowskiego; WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on-line i Lista odznaczonych WKP stan na 30 VIII 2024; CAW WBH SRI DOK VII I.371.7/A.45 - kwerenda Tomasz Poniewierka; Wyszukiwarka grobów billiongraves.com; Wyszukiwarka grobów na cmentarzach w Poznaniu. Dokumentacja grobu Tomek Konwicki.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2024

Paluch Antoni (1891 - 1939)

Urodził się 4 VI 1891 r. w miejscowości Gradowice (wieś w województwie wielkopolskim, w powiecie grodziskim, w gminie Wielichowo) w rodzinie Piotra (1859, syn Anny) i Weroniki z d. Mikołajczyk (1864, córka Stanisława i Pauliny z d. Dokowicz), para pobrała się w Rakoniewicach w 1886 r. Z tego związku urodzili się także Marianna (1887 po mężu Borowczyk), Franciszek (1889), Władysława (1893-1966, po mężu Szmatuła), Stanisława (1895-1978), Antonina i NN zmarłe przy porodzie oraz Jan (1899-1976).
Po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się zawodu murarskiego.
W 1913 r. został wcielony do armii pruskiej i uczestniczył w I wojnie światowej, służył w 8. kompanii 104. Regimentu Piechoty, gdzie awansował do stopnia starszego szeregowego. W 1916 r. został lekko ranny (Infanterie-Regiment 104, pruska lista strat Sachsen 328 z 13 IX 1916 r.) i potem drugi raz już jako kapral w 1918 r. (Sachsen 551 z 7 XI 1918 r.).
Wstąpił ochotniczo w szeregi Straży Ludowej, a następnie brał czynny udział w Powstaniu Wielkopolskim. W szeregach Wojska Wielkopolskiego był od 11 II 1919 r. do 1 XII 1920 r., awansowany do stopnia plutonowego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Był członkiem Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/19 i Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu, zweryfikowanym dyplomem 12469, Nr Ref. Historycznego 19914 (Koło Silna).
W 1921 r. wstąpił do Straży Granicznej. W 1927 r., w stopniu starszego strażnika, służył na placówce Stary-Folwark, razem z pięcioma innymi strażnikami. W 1928 r. został mianowany na stopień starszego strażnika Straży Granicznej. W 1930 r., kiedy zlikwidowano komisariat straży w Świechocinie, utworzono komisariat w Silnej, a w maju 1938 r. przeniesiono komisariat do Lewic.
1 IX1939 r. razem z kolegą ze Straży Granicznej pełnił służbę na najbardziej na zachód wysuniętym fragmencie granicy polsko–niemieckiej, pomiędzy Pszczewem a Silną. Gdy o świcie do posterunku granicznego zaczął zbliżać się oddział Wehrmachtu, który wymaszerował z Międzyrzecza, Paluch wysłał swojego podwładnego z posterunku granicznego, aby ostrzegł mieszkańców Silnej.
Zginął od niemieckiej kuli, raniony w głowę, na rogatkach wsi. Przed śmiercią zdołał oddać strzał w kierunku napastników i zabił jednego z nich – strzelca Richarda Schrappa z Schermeisel (Trzemeszno), co znajduje potwierdzenie na niemieckiej liscie strat z 1 IX 1939 r. Zwłoki Antoniego Palucha pochowano na cmentarzu w Silnej. W sąsiedniej mogile spoczął Richard Schrapp. Niemcy zgodzili się na pochówek Palucha uwzględniając kombatanckie zasługi poległego w armii niemieckiej.
7 VII 1917 r. ożenił się z Marianną (Maria) z d. Dopiera (7 XIII 1894 - 19 VIII 1952, córką Walentego i Jadwigi z d. Bloch), z tego związku urodziły się trzy córki Eugenia (*+1922), Aurelia (1920-1994) i Henryka (1923-2006).
W projekcie WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on - line na dzień 1 IX 2024 r. wymieniony dwukrotnie:
1/ Antoni Paluch
urodzenie: 1891.06.04 Gradowiec
uwagi: Ziemia Międzychodzka
źródła: Chalasz Roman, Wielki Almanach Powstańczy Powiatu Międzychodzkiego (maszyn.)
2/ Antoni Paluch
uwagi: I.487.1532
źródła: Wojskowe Biuro Historyczne (daw. CAW), Wykaz akt powstańców wielkopolskich (maszyn.)

Baranowski Bernard (1899 - 1962)

Urodził się 20 VIII 1899 r. w Rogoźnie w rodzinie Augusta Leona (ur. 1851, syn Józefa i Katarzyny z d. Boszczyńska) i Stanisławy z d. Rucińska(ur. 1864, córka Jadwigi Rucińskiej zamężnej następnie Tymm). Para pobrała się w Rogoźnie w 1887 r. Z tego związku urodzili się także Jadwiga (1888), Stanisław (*+1891), Joanna (1892), Jan (1896) i Zofia (1904-1905).

Po ukończeniu szkoły powszechnej w Rogoźnie podjął naukę w zawodzie ślusarza.

Podczas I wojny światowej jako żołnierz armii pruskiej brał udział w działaniach wojennych (3. pułk kolejowy w Jabłonnej), następnie służył w Stacji Lotniczej na Ławicy (4. lotniczy oddziały zapasowy (Flieger Ersatz Abteilung Nr 4)), gdzie służył do XI 1918 r.

Do Powstania Wielkopolskiego dołączył 1 I 1919 r. jako ochotnik kompanii rogozińskiej. Uczestniczył w zajęciu Budzynia 5 I 1919 r., następnie zajęciu Sokołowa i Ryczywołu. 8 I brał udział w bitwie o Chodzież, a 16 I w walkach pod Czarnkowem. W II 1919 r. uczestniczył w walkach o Radwanki i Podstolice. Następnie w 5. kompanii 4. Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 58 pułk piechoty Wojska Polskiego) pod rozkazami Wiktora Skotarczaka (13 X 1891 - 22 V 1974, Powstaniec Wielkopolski i Warszawski, oficer Wojska Polskiego). Baranowski brał także udział w wojnie polsko - bolszewickiej. W Uchwale z 1958 r. o nadanie Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego okres wojny z Sowietami został pominięty, ale zapisano tam, że “(...) do zwycięskiego zakończenia walk powstańczych w lipcu 1919“. O 9 XII 1923 r. członek Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/19 a następnie w Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. 20 VII 1932 r. jako jeden z nielicznych Powstańców Wielkopolskich odznaczony Medalem Niepodległości. Po II wojnie światowej członek ZBoWiD. Jak wspomniano powyżej, Uchwałą Rady Państwa nr: 11.12-0.913 z 12 XI 1958 odznaczony WKP.

Żonaty z Martą (8 VI 1903 - 24 II 1992), para miała co najmniej jedno dziecko, syna Marka (14 V 1929 - 19 III 2006).

Nie ustalono losów Baranowskiego w czasie II wojny światowej, wiemy jednak, że po zakończeniu działań wojennych był jednym z pierwszych pracowników Fabryki Maszyn Młyńskich w Rogoźnie (Rofama. Fabryka Maszyn Rolniczych w Rogoźnie 1896-1980, Przeszłość i teraźniejszość, praca zbiorowa pod red. W. Radkiewicza, Poznań 1983).

Nie ustalono kiedy Bernard przeprowadził się z Rogoźna do Poznania, gdzie zmarł 15 III 1962 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym na poznańskim Junikowie, spoczywa pole 16 rząd 34 miejsce 4 GPS: 52.39036, 16.822722 (uwaga, w wyszukiwarce miejskiej grobów dla miasta Poznania podano błędny rok urodzenia tj. 1889, o czym został powiadomiony p. Ratajczak z UM Poznania, przy następnej korekcie zostanie to zmienione. Powstaniec zostanie także dopisany do wewnętrznej wyszukiwarki UM - weteranów spoczywających na poznańskich cmentarzach).

https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=1063390&name_surname=Baranowski%20Bernard#

źródła: Urząd Stanu Cywilnego Rogoźno, wpis 15 / 1887; 55 - Archiwum Państwowe w Poznaniu Oddział w Pile 570/1/73, skan 57 Rogoźno (USC) - akt urodzenia, rok 1899, Księga urodzeń; WBH, Kolekcja Akt Personalnych i Odznaczeniowych; Archiwum Państwowe w Poznaniu. Zespół: 884 / Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. Sygnatura: nr 31 / Spis zweryfikowanych 101 - 4621. Opis jednostki: Akta organizacyjne Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/19 i Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu: statuty, regulaminy, okólniki, protokoły posiedzeń zarządu, zjazdy, korespondencja. Strona/karta: 39; Powstańcy Wielkopolscy ziemi rogozińskiej, Muzeum Regionalne im. Wojciechy Dutkiewicz w Rogoźnie, angelika Pilarska, Rogoźno 2018; WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on-line i Lista odznaczonych WKP stan na 1 IX 2024; Wyszukiwarka grobów billiongraves.com; Wyszukiwarka grobów na cmentarzach w Poznaniu. Dokumentacja grobu Tomek Konwicki.

Urząd Stanu Cywilnego Rogoźno, wpis 15 / 1887

August Leo Baranowski (ur. 1851)
ojciec: Joseph Baranowski , matka: Catharine Boszczynska
Stanislava Rucinska (ur. 1864)
matka: Hedwig Rucinska jetzt vereheliche Tymm

55 - Archiwum Państwowe w Poznaniu Oddział w Pile 570/1/73, skan 57 Rogoźno (USC) - akt urodzenia, rok 1899, Księga urodzeń;
Bernard , rodzice: Leon Baranowski, Stanisława Rucinska ,
+15.03.1960 r.,Poznań-USC Poznań nr 256/1960

Archiwum Państwowe w Poznaniu. Zespół: 884 / Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. Sygnatura: nr 31 / Spis zweryfikowanych 101 - 4621. Opis jednostki: Akta organizacyjne Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/19 i Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu: statuty, regulaminy, okólniki, protokoły posiedzeń zarządu, zjazdy, korespondencja. Strona/karta: 39

Buda Walenty (1874 - 1926)

Urodził się 6 I 1874 r. w Pniewach w rodzinie Józefa i Magdaleny z d. Maciejewskiej. Z tego związku urodzili się także Józef (*+1879), Roman (1882), Władysław (1883-1885), Piotr (*+1885), NN ur. i zm. w 1886, Marta (1890) i Maksymilian (1891).
16 XI 1897 r. w Sierakowie poślubił Łucję z d. Ławniczak (ur. 30 I 1877 w Sierakowie, córka Jakuba i Teofili z d. Bocheńska). Z tego związku w Sierakowie urodzili się Marianna (1898-1901), Anna (24 VII 1899), Gertruda (20 X 1900 - 10 I 1967, wyszła za Stefana Pokładeckiego), Helena (7 V 1902), Marianna Marta (10 XI 1904 - 1 V 1984, wyszła za Czesława Rapiora) i Franciszek (29 III 1907 - 10 X 1955). 16 V 1918 r. rodzina przeprowadził się do Poznania.
Na podstawie SRI DOK VII WBH CAW I.371.7/A.45 ustalono, że od 2 X 1912 r. do 20 XIII 1918 r. służył w armii pruskiej, za męstwo odznaczony Krzyżem Żelaznym.
Do Powstania Wielkopolskiego dołączył jako ochotnik, brał udział w zajęciu koszar 1. Pułku Królewskich Strzelców Konnych (niem. Königs-Jäger-Regiment zu Pferde Nr. 1). W dokumentach figuruje jako starszy wachmistrz służący w okresie międzywojennym 15. Pułku Ułanów Poznańskich (pierwotna nazwa Konni Strzelcy Straży Poznania, następnie przemianowany na 1. Pułk Ułanów Wielkopolskich, a od stycznia 1920 r. jako 15. Pułk Ułanów Wielkopolskich).
Wg Kart meldunkowych miasta Poznania Walenty zmarł 19 XII 1926 r. Miejsca pochówku nie ustalono.
źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1945/3/71, skan 99, Sieraków (USC) - akt małżeństwa, rok 1897, Księga małżeństw; APP, Akta miasta Poznania, Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1931; WBH, SRI DOK VII WBH CAW I.371.7/A.45 (kwerenda Tomasz Poniewierka).
©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2024
Archiwum Państwowe w Poznaniu 1945/3/71, skan 99, Sieraków (USC) - akt małżeństwa, rok 1897, Księga małżeństw
Valentin Buda (23 lat) , rodzice: Joseph Buda, Magdalena Maciejewska ,
Lucie Ławniczak (20 lat) , rodzice: Jakob Ławniczak , Theophila Bochenska

Nyga Ludwik (1888 - 1968)

Urodził się 7 IV 1888 r. w miejscowości Stary Tomyśl (wieś w województwie wielkopolskim, w powiecie nowotomyskim, w gminie Nowy Tomyśl) w rodzinie Stanisława (1866 - 1946, syn Stanisława i Jadwigi z d. Łopata) i Michaliny z d. Grześkowiak (1866-1954, córka Antoniego i Franciszki z Nowaków), para pobrała się w 1886 r. Z tego związku urodziło się dwóch Powstańców Wielkopolskich - Józef (13 III 1892 Wąsowo, 6 V 1943 więzienie niemieckie w Rawiczu) i Stanisław (1 I 1887 Stary Tomyśl, 16 VIII 1946 Poznań, spoczywa na cm. na Jeżycach, grób zlikwidowany) oraz Weronika (1890), Marcjanna (1893, po mężu Bochniak), Władysław (1894 - 1917, zginął podczas I wś), Albin (26 X 1895 Wąsowo, 26 I 1927 Poznań, żołnierz I wojny światowej, dwukrotnie ranny, co do którego istnieją przesłanki, że był także powstańcem), Marianna Piasek - Chełmikowska (1898), Marta (1901), Bronisława (1903) i Franciszek (1906-1983).

Ukończył cztery klasy szkoły powszechnej. Pracował jako listonosz.

1 II 1910 r. w Nowym Tomyślu poślubił Marię Jadwigę Weber (ur. 4 IX 1884 r., zm. 24 V 1978, córka Józefa i Marianny z d. Libera). Z tego związku urodziło się pięcioro dzieci Franciszka (1910), Karol (1912), Ludwik (1917) i Gertruda (1918) oraz Anna (*+1924).

Nie ustalono czy brał udział w I wojnie światowej.

Na podstawie Deklaracji z 23 V 1938 r. złożonej do Zarządu Głównego Związku Powstańców Wielkopolskich ustalono, że od 27 XI 1918 r. był w Radzie Żołnierzy i Robotników w Nowym Tomyślu, następnie wstąpił 10 I 1919 r. do kompanii nowotomyskiej. Walczył pod rozkazami głównodowodzącego V Okręgu Wojskowego w Grodzisku Kazimierzem Zenktelerem (Zenkteller, ps. Warwas, ur. 27 I 1884 w Wojnowicach, zm. 22 I 1955 w Jędrzejowie, od 2011 spoczywa w grobie rodzinnym na cm. parafialnym św. Rocha w Buku). Nyga brał udział w walkach w okolicach Nowego Tomyśla i dalej pod Lesznem. Zwolniony z wojska w stopniu strzelca z kompani ozdrowieńców 27 IX 1920 r. Odznaczony Medalem Pamiątkowym Za Wojnę 1918–1921 i Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości. W 1958 r. otrzymał Wielkopolski Krzyż Powstańczy. Od 10 X 1933 r. członek Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/19. Następnie zweryfikowany dyplomem nr 1630, Referat Historyczny 9208, członek Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. 9 V 1938 r. jego wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości został odrzucony.

Nie ustalono losów Ludwika podczas II wojny światowej oraz daty kiedy zamieszkał w Poznaniu (wg złożonej deklaracji do ZPW i fiszki dot. wniosku do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości w 1938 r. mieszkał w Poznaniu, przy ul. Ostrobramskiej), gdzie zmarł 5 XII 1968 r., pochowany na cmentarzu komunalnym na Junikowie, spoczywa pole 15 kwatera 6 rząd 6 miejsce 112 GPS: 52.391073, 16.824416

https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=992640&name_surname=Nyga%20Ludwik#OpenMap

https://billiongraves.com/.../Ludwik-Nyga.../32497129

źródła: Urząd Stanu Cywilnego Kuślin, wpis 18 / 1886; Parafia katolicka Wytomyśl, wpis 18 / 1886; Archiwum Państwowe w Poznaniu 1913/1/46, skan 92, Nowy Tomyśl (USC) - akt urodzenia, rok 1888, Księga urodzeń; Archiwum Państwowe w Poznaniu 1913/3/169, skan 22, Nowy Tomyśl (USC) - akt małżeństwa, rok 1910, Księga małżeństw [Rejestr poboczny małżeństw]; WBH, Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich 1918-1939 (I.487.1143); WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on-line i Lista odznaczonych WKP, stan na 4 IX 2024; Archiwum Państwowe w Poznaniu. Zespół: 884 / Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. Sygnatura: nr 31 / Spis zweryfikowanych 101 - 4621. Opis jednostki: Akta organizacyjne Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/19 i Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu: statuty, regulaminy, okólniki, protokoły posiedzeń zarządu, zjazdy, korespondencja.Strona/karta: 85; Wyszukiwarka grobów na poznańskich cmentarzach; Wyszukiwarka grobów billiongraves.com. Dokumentacja grobu Tomasz Konwicki.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2024
Urząd Stanu Cywilnego Kuślin, wpis 18 / 1886

Stanislaus Nyga (ur. 1866)
ojciec: Stanislaus Nyga + , matka: Hedwig Lapa
Michalina Grześkowiak (ur. 1866)
ojciec: Anton Grześkowiak , matka: Franziska Nowak

Parafia katolicka Wytomyśl, wpis 18 / 1886

Stanislaus Nyga (20 lat)
ojciec: Stanislaus Nyga , matka: Hedvigis Łapa
Michalina Grzeskowiak (20 lat)
ojciec: Antonius Grześkowiak , matka: Francisca Nowak

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1913/1/46, skan 92, Nowy Tomyśl (USC) - akt urodzenia, rok 1888, Księga urodzeń

Ludwig , rodzice: Stanislaus Nyga, Michalina Grzeskowiak ,

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1913/3/169, skan 22, Nowy Tomyśl (USC) - akt małżeństwa, rok 1910, Księga małżeństw [Rejestr poboczny małżeństw]

Ludwig Nyga (22 lat), rodzice: Stanislaus Nyga , Michalina Grzeskowiak ,
Marie Hedwig Weber (26 lat) , rodzice: Joseph Weber , Marianna Liebera

Osiński Ignacy  (1901-1960)

26 VII 1901 Poznań - 5 V 1960 Poznań
miejsce pochówku: Poznań Junikowo --- grób zlikwidowany
pole:13 kwatera:2 rząd:9 miejsce:357
rodzice: Jan, Małgorzata Niemczewska z domu Krych
jednostka: Oddział Poznański, Baon Radiotelegrafistów
status/stopień: kapral
uwagi: odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
odznaczenie: Wielkopolski Krzyż Powstańczy

Knapski Józef (1895 - 1975)

Urodził się 10 XII 1895 r. na poznańskich Jeżycach w rodzinie Józefa (13 III 1853 - 26 VIII 1903, syn Michała i Franciszki z d. Dasuj) i Marianny z d. Janowicz (25 IV 1859 - 1918, córka Wawrzyńca i Wiktorii z d. Niedzielska, siostra Andrzeja, który był ojcem Powstańca Wielkopolskiego Józefa Janowicza, spoczywającego z opisywanym Józefem). Rodzice pobrali się w 1879 r. w Poznaniu, z tego związku urodzili się także Józefa (1880 - 1932), Stanisław (1882 - 1918), Wiktoria (1883-1953, po mężu Frank), Maksymilian (1885-1886), Teofil (1888-1914), Łucja (1892-1921), Magdalena (1894-1921), Zofia (1898-1917), Władysław (1900 - 1954) oraz Sylwester (19 XI 1890 - kwiecień 1940 Katyń. Nie występuje na listach zweryfikowanych Powstańców Wielkopolskich, żołnierz I wojny światowej, wymieniony na pruskich listach strat trzykrotnie, jako ranny i zaginiony. Sierżant Wojska Polskiego, w Wojskowym Biurze Historycznym dwie teczki - syg. akt 3096 i dwukrotnie odrzucony wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości 9 XII 1935 i 22 II 1937 r. Mieszkał wówczas w Katowicach, przy ul. Żwirki i Wigury 7, niezbędna jest kwerenda w WBH by poświadczyć lub zaprzeczyć udziałowi Sylwestra w Powstaniu Wielkopolskim).

Józef Knapski po ukończeniu szkoły powszechnej uczył się zawodu ślusarza.

Służył w armii pruskiej od 8 VI 1915 r. do 6 VI 1916 r.

W Powstaniu Wielkopolskim od jego wybuchu, brał udział w walkach ulicznych na terenie miasta Poznania. Brał udział w szturmie na lotnisko Ławica 6 I 1919 roku, następnie w I Eskadrze Wielkopolskiej, gdzie był odpowiedzialnym za warsztat rusznikarski (nazywany wówczas poszkarskim). Żołnierz zawodowy do 1939 r. w Wojsku Polskim, wzięty do niewoli we wrześniu, zwolniony w listopadzie 1939 r. W Wojskowym Biurze Historycznym trzy teczki - 7241 - sierżant, Krzyż Walecznych 51/K-1949, odrzucony 2 III 1936 r. wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości. W 1958 r. został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.

4 I 1921 r. ożenił się z Marianną z d. Stawińska (córka Jana i Stanisławy z d. Stęszewska; 1 I 1898 - 31 I 1962, pochowana na cm. komunalnym na Junikowie, spoczywa pole:4 kwatera:6 rząd:8 miejsce:223 ). Z tego związku urodziło się troje dzieci Jadwiga (1921-2002), Wincenty Karol (1922-2003, pochowany z ojcem) i Tadeusz (1926-1933).

Józef Knapski zmarł 24 VIII 1975 r., został pochowany na cmentarzu komunalnym na poznańskim Junikowie, spoczywa pole 11 kwatera B rząd 1 miejsce 1 GPS: 52.388228, 16.829728

https://billiongraves.com/grave/J%C3%B3zef-Knapski-Powstaniec-Wielkopolski-1918-1919/28364164

https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=1053439&name_surname=Knapski%20J%C3%B3zef#

Spoczywają tu także Józef Janowicz (Powstaniec Wielkopolski), Wincenty Karol Knapski i jego żona Janina z d. Szpitman.

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1927/3/22, skan 26, Poznań (USC) - akt małżeństwa, rok 1879, Księga małżeństw; Search in Verlustlisten 1. Weltkrieg; WBH, Wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa; Ks. Robert Kulczyński SDB, Wielkopolski personel wojsk lotniczych (jednostki bojowe, IWL i SLŁ) w 1919 r.; WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on-line i Lista odznaczonych WKP, stan na 5 IX 2024;; Wyszukiwarka grobów na poznańskich cmentarzach; Wyszukiwarka grobów billiongraves.com.

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1927/3/22, skan 26, Poznań (USC) - akt małżeństwa, rok 1879, Księga małżeństw

Joseph Knapski (26 lat), rodzice: Michael Knapski , Franciska Dasuj ,
Marianna Janowicz (20 lat) , rodzice: Lorenz Janowicz , Victoria Niedzielska

—---------------------------------------------------------

Janowicz Józef (1893-1964)

Urodził się 2 III 1893 r. w Poznaniu. Jego rodzice Andrzej (6 X 1864 - 25 VII 1915, syn Wawrzyńca i Wiktorii z d. Niedzielskiej) i Jadwiga Śliwińska (4 VIII 1867 - 12 III 1926, córka Wojciecha i Marianny Linkowskiej) pobrali się w 1892 r. w Konarzewie. Z tego związku urodzili się Powstaniec Wielkopolski - Stefan (25 VI 1901 r. w Poznaniu - 24 VI 1966 r.w Poznaniu, spoczywa na cm. komunalnym na Junikowie, spoczywa pole 20 rząd 6 miejsce 22 GPS: 52.388961, 16.822841), Maksymilian (11 X 1894, kupiec), Kazimierz (19 I 1869 - 1962, kupiec), Marianna (*+1898), Roman (25 II 1899-1959), Melania (1902-1905) i Marian (14 VIII 1908).

Ukończył studia medyczne.

Powołany do armii pruskiej brał udział w I wojnie światowej, zwolniony 25 XII 1918 r. powrócił do Poznania i najprawdopodobniej tu też brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Na podstawie źródeł Basiński Jan, Organizacja i znaczenie służby sanitarno-medycznej w przebiegu powstania wielkopolskiego i organizacja Wojska Wielkopolskiego 1918-1919, Koszalin 2010 i Tygodnik Urzędowy Naczelnej Rady Ludowej 1919, nr 1-10; "Tygodnik Urzędowy" 1919, nr 1-72 został umieszczony w projekcie WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania wielkopolskiego, baza on-line, podano tam także jednostkę wojskową 2. Pułk Strzelców Wielkopolskich (podporucznik, lekarz). Wg Kart meldunkowych miasta Poznania związany był z wojskiem. W Wojskowym Biurze Historycznym teczka o syg. akt 2965.

3 III 1921 r. ożenił się z Zofią z d. Witkowską (7 IV 1897 - 16 XI 1946, córka Wacława Stanisława i Heleny Nepomuceny z d. Węckowska, siostrą Powstańca Wielkopolskiego Romana 2 VIII 1893 - 25 XII 1974). Ze związku Józefa i Zofii urodziło się dwoje dzieci - dziewczynka zm. bez nadania imienia w 1921 r. i Barbara Jadwiga (1923-2016, po mężu Gorzkiewicz).

W okresie od 20 III 1921 do 19 XII 1922 r. przebywał we Lwowie.

Podczas okupacji niemieckiej rodzina została wysiedlona z Poznania, co znajduje potwierdzenie w Rutowska Maria, Lager Glowna Niemiecki obóz przesiedleńczy na Główne w Poznaniu dla ludności polskiej (1939-1940), 2008, Instytut Zachodni Poznań.

29 XII 1947 r. w Wolsztynie jego żoną została Stanisława Maria z d. Wojciechowska I voto Kozielska (14 IV 1899 - 6 VII 1989, córka Tomasza i Władysławy z d. Kłoś, siostra Emilii Hanke i szwagierka Edwarda Hanke - Powstańców Wielkopolskich). Małżeństwo Józefa i Stanisławy Marii było bezdzietne.

Józef Janowicz zmarł 14 VII 1964 r. w Chomęcicach, 17 VII 1964 r. spoczął na cm. komunalnym na Junikowie, spoczywa jak wyżej już wspomniano pole:11 kwatera:B rząd:1 miejsce:1.

źródła: Urząd Stanu Cywilnego Konarzewo, wpis 14 / 1892; Parafia katolicka Konarzewo, wpis 13 / 1892; Archiwum Państwowe w Poznaniu 1930/1/17, skan 67, Poznań - Jeżyce (USC) - akt urodzenia, rok 1893, Księga urodzeń t. I; APP, Akta miasta Poznania, Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1931; Wyszukiwarka grobów dla miasta Poznania; Wyszukiwarka billiongraves.com; WBH - Kartoteka personalno - odznaczeniowa; WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on-line.

Parafia katolicka Konarzewo, wpis 13 / 1892
Andreas Janowicz (27 lat)
Hedvigis Śliwińska (24 lat)

Urząd Stanu Cywilnego Konarzewo, wpis 14 / 1892
Andreas Janowicz (ur. 1864)
ojciec: Lorenz Janowicz , matka: Viktoria Niedzieska
Hedwig Śliwińska (ur. 1867)
ojciec: Adalbert Śliwiński + , matka: Marie Linkowska geb. Płotkowiak

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1930/1/17, skan 67, Poznań - Jeżyce (USC) - akt urodzenia, rok 1893, Księga urodzeń t. I

Józef , rodzice: Andrzej Janowicz, Jadwiga Śliwińska

Witkowski Roman (1893 - 1974)

Urodził się 2 VIII 1893 r. w Poznaniu w rodzinie Wacława (7 IX 1860, syna Marcina i Marianny z d. Tarczewska) i Heleny Nepomuceny z d. Węckowska (31 IV 1864 - 21 V 1897, córka Jana i Katarzyny z d. Pupkiewicz), para pobrała się w 1890 r. Z tego związku urodzili się także Alojzy (*+1891) i Zofia (1897-1946), która wyszła za Powstańca Wielkopolskiego Józefa Janowicza (1893-1964).

Ukończył gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, następnie wyjechał do Berlina aby tam studiować filozofię.

Powołany do armii pruskiej w 1916 r. brał udział w I wojnie światowej, podczas walk został ranny co znajduje potwierdzenie na pruskiej liście strat Preußen 1285 z 4 XI 1918 r. Zwolniony w listopadzie 1918 r. powrócił do Poznania. Tu też 27 XII 1918 r. jako ochotnik przystąpił do Powstania Wielkopolskiego, brał udział w przejęciu prezydium policji i Fortu Grolmana (obecnie Fort VIII Kazimierza Grudzielskiego, jeden z 18 fortów wchodzących w skład Twierdzy Poznań. znajduje się na Kasztelanowie). 2 I 1919 r. wstąpił do Wojsk Wielkopolskich stacjonujących na poznańskiej Cytadeli pod rozkazami Jana Kabacińskiego (29 VIII 1894 w Połajewie - 20 IX 1982 w Poznaniu). Następnie przydzielony 4 I 1919 r. do 1. kompanii telegraficznej w Poznaniu. Pod koniec stycznia 1919 r. wysłany na front południowy powstania służył (jak podaje w swoim życiorysie) pod rozkazami Bolesława Matczyńskiego (sierżant, niestety nic więcej nie udało się ustalić o nim). Witkowski brał udział między innymi w walkach o Sarnowę (10 I 1919 r. polscy mieszkańcy Sarnowej utworzyli oddział powstańczy i opanowali miasto. Niestety nie doczekali się pomocy i 11 I zostali wyparci przez wojska pruskie. Między Sarnową a Miejską Górką przebiegała linia frontu. Szczególnie zaciętą bitwę o miasto toczono w dniach 5–6 II 1919 r.). Po powrocie z frontu został przydzielony do 2. kompanii telegraficznej. Na swoja prośbę z wojska został zwolniony 6 VIII 1919 r. W Uchwale Rady Państwa nr: 06.14-0.216 z dnia 1961-06-14 zapisano ponadto, że “(...) Brał czynny udział na odcinku Miejska Górka w 1 Kompanii Telegrafistów Wlkp., którą dowodził ppor. Tomalak a później w 2 Kompanii Telegrafistów pod dow. ppor. Kubiaka od 04.01.1919 do 05.08.1919” (zachowano oryginalny zapis za Listą odznaczonych WKP, przy czym uzupełniamy imiona dowodzących i tak chodzi o Stanisława Kubiaka (9 X 1894 w Mieszkowie, zamordowany w Charkowie przez NKWD w 1940) i Wacława Tomalaka (8 IX 1893 - 29 VI 1968). Jak wspomniano powyżej odznaczony WKP, a Uchwałą W 2/72 mianowany na stopień podporucznika.

Po zwolnieniu z wojska pracował w charakterze referenta w Ministerstwie byłej Dzielnicy Pruskiej w Poznaniu, a następnie w Urzędzie Wojewódzkim w Poznaniu, Starostwie Grodzkim i Starostwie powiatowym w Obornikach do 4 XII 1929 r. Po zwolnieniu z ostatniego miejsca za poglądy lewicowe utrzymywał się z emerytury i pracy literackiej, publikował pod pseudonimem Roman Strzemlot.

18 XI 1926 r. ożenił się z pochodzącą z Kaźmierza w powiecie szamotulskim Ewą Nowak (5 XII 1899 - 18 I 1984), z tego związku urodziły się bliźnięta Michał (1924-1996) i Rafał (1927-1992).

W czasie okupacji do maja 1940 r. ukrywał się, następnie pracował w różnych przedsiębiorstwach niemieckich jako pracownik fizyczny. W okresie powojennym zatrudniony był w Okręgowym Urzędzie Likwidacyjnym, Powszechnej Spółdzielni Spożywczej i Akademii Medycznej jako pracownik umysłowy.

Jak napisał w życiorysie był jednym z założycieli Towarzystwa Miłośników Miasta Poznania, które zostało założone 14 XII 1922 r.

Roman Witkowski zmarł 25 XII 1974 r., został pochowany na cmentarzu komunalnym na poznańskim Junikowie, spoczywa pole 8 kwatera 5 rząd 5 miejsce 32 GPS: 52.386948, 16.834026

https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=1124232&name_surname=Witkowski%20Roman#OpenMap

https://billiongraves.com/.../Roman-Witkowski.../29837196

To także miejsce pochówku jego żony Ewy.

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1926/3/233, skan 328, Poznań (USC) - akt małżeństwa, rok 1890, Księga małżeństw t. I; Verlustlisten 1. Weltkrieg, page 27471: Witkowski Roman (Posen); Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Zarząd Okręgowy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Poznaniu, sygn. 494: Życiorysy powstańców wielkopolskich: W - tom V (Witka Franciszek - Wojciechowski Piotr); APP, Akta Miasta Poznania, Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1931; WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on-line i Lista odznaczonych WKP, stan na 6 IX 2024; Wyszukiwarka grobów na poznańskich cmentarzach; Wyszukiwarka grobów billiongraves.com.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2024

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1926/3/233, skan 328, Poznań (USC) - akt małżeństwa, rok 1890, Księga małżeństw t. I

Wenceslaus Witkowski (30 lat), rodzice: Marcin Witkowski , Maria Terczewska ,
Helena Węckowska (26 lat) , rodzice: Johann Węckowski , Katharina Pupkiewicz

Kabaciński Jan (1894-1984)

Urodził się w 29 VIII 1894 r. w Połajewie (wieś położona w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim, w gminie Połajewo). Jego rodzice Stanisław (1861, syn Antoniego i Apolonii z d. Kłos) i Agnieszka z d. Szudarek (1863, August i Elżbieta z d. Filoda) pobrali się w 1893 r.
Powołany do armii pruskiej brał udział w I wojnie światowej, zwolniony powrócił do Poznania, gdzie wstąpił jako ochotnik przystąpił do Powstania Wielkopolskiego, brał udział w przejęciu prezydium policji i Fortu Grolmana (obecnie Fort VIII Kazimierza Grudzielskiego, jeden z 18 fortów wchodzących w skład Twierdzy Poznań. znajduje się na Kasztelanowie). 2 I 1919 r. wstąpił do Wojsk Wielkopolskich stacjonujących na poznańskiej Cytadeli i objął dowództwo nad jednym z oddziałów (kompania łączności), wymieniony w biogramie Romana Witkowskiego jako jego dowódca. Wg Kart meldunkowych miasta Poznania z wojska zwolniony 10 IX 1920 r. (tu także podano jego zawód - metalowiec).
17 VII 1921 r. poślubił w Poznaniu Zofię z d. Pribe (15 V 1898 - 12 V 1980), z tego związku urodziło się co najmniej dwoje dzieci - Jan 30 VI 1921 - 25 IX 1965) i Zenon (1923-1928).
Po zwolnieniu z wojska rozpoczął studia w Państwowej Szkole Sztuk Zdobniczych w Poznaniu. Ukończył zaledwie pierwszy rok studiów kiedy jako podoficer służby czynnej został oddelegowany do Warszawy i Krakowa. Powrócił do Poznania w 1926 r. a samodzielnie wystawiał już od 1928 r.
Jeszcze w okresie przedwojennym Kabaciński dał znać o sobie jako znakomity dokumentalista - jego rysunki są znakomitym odzwierciedleniem życia ówczesnego Poznania i okolic.
Jego losy podczas II wojny światowej nie są znane.
Bezpośrednio po wyzwoleniu dokumentował współczesne mu wydarzenia, ukazywał widoki miasta i jego zniszczenia. Główną obok rysunku dziedziną twórczości Kabacińskiego była grafika. Wypowiadał się w różnych konwencjach formalnych: od realistycznych kompozycji figuralnych, scen rodzajowych, krajobrazów, widoków zabytków poprzez impresjonistycznie traktowane motywy aż po czystą abstrakcję.
Odznaczony Brązowym i Srebrnym Krzyżem Zasługi i Honorową odznaką Miasta Poznania.
Zmarł 20 IX 1984 r. Pochowany na cmentarzu komunalnym na Junikowie pole 7 kwatera A rząd 6 miejsce 1 GPS: 52.387391, 16.832773
https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=2565184&name_surname=Kabaci%C5%84ski%20Jan#
Miejsce pochówku Powstańca nie jest oznaczone w wyszukiwarce miejskiej jako grób weterana. W projekcie WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on-line występuje ze szczątkowymi informacjami:
Jan Kabaciński
urodzenie: 1894.08.29 Połajewo
rodzice: Stanisław, Agnieszka
jednostka: Kompania Łączności na Cytadeli
źródła: Wielkopolski słownik biograficzny, Warszawa – Poznań 1983

Zieliński Stanisław (1893 - 1969)

Urodził się 2 V 1893 r. w miejscowości Arkuszewo (obecnie jest to część Gniezna, osiedle we wschodniej części Gniezna przy drodze krajowej nr 15 (ul. Roosevelta)),w rodzinie Franciszka (ur.1853, syn Wojciecha i Wiktorii z d. Skibińska) i Marcjanny z d. Barankiewicz (ur. 1860, córka Macieja i Julianny z d. Wojtaszak), para pobrała się w 1881 r. w Witkowie.

Żołnierz armii pruskiej 1. szwadronu 3. Pułku kawalerii Cesarstwa Niemieckiego.

Do Powstania Wielkopolskiego którego dołączył 11 I 1919 r. i brał udział w oswobodzeniu Gniezna i okolicy. Po zakończeniu działań powstańczych został przydzielony do 17. Pułku Ułanów Wielkopolskich w Gnieźnie (w okresie powstania ppłk Kazimierz Raszewski zorganizował 2. Pułk Ułanów Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Od 9 II 1919 pułk występował pod nazwą 3. Pułk Ułanów Wielkopolskich. W sierpniu 1919 został przemianowany na 17. Pułk Ułanów Wielkopolskich.). Zwolniony z wojska 5 V 1920 r. zatem prawdopodobnie w szeregach 17. Pułku brał udział także w wojnie polsko - bolszewickiej, o czym z wiadomych przyczyn w Uchwale z 1958 r. o nadanie WKP nie wspomniano.

25 XI 1919 r. w Gnieźnie poślubił Michalinę z d. Sydor (13 IX 1897 - 24 VI 1979, córka Jana i Praksedy z d. Janka).

Losów Stanisława podczas II wojny światowej nie udało się ustalić, podobnie daty kiedy małżonkowie zamieszkali w Poznaniu.

Stanisław zmarł 7 III 1969 r., pochowany na cmentarzu komunalnym na poznańskim Junikowie, spoczywa pole 18 rząd 23 miejsce 21 GPS: 52.389215, 16.819172

https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=1069665&name_surname=Zieli%C5%84ski%20Stanis%C5%82aw#

https://billiongraves.com/.../Stanis%C5%82aw.../30767155

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1980/3/23, skan 19, Witkowo (USC) - akt małżeństwa, rok 1881, Księga małżeństw; Archiwum Państwowe w Poznaniu 1853/3/602, skan 15, Gniezno (USC) - akt małżeństwa, rok 1919, Księga małżeństw tom III [Rejestr poboczny małżeństw]; WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on-line i Lista odznaczonych WKP, stan na 7 IX 2024; Wyszukiwarka grobów na poznańskich cmentarzach; Wyszukiwarka grobów billiongraves.com.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2024

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1980/3/23, skan 19, Witkowo (USC) - akt małżeństwa, rok 1881, Księga małżeństw

Franz Zielinski (28 lat), rodzice: Adalbert Zielinski , Victoria Skibinska ,
Marcianna Barankiewicz (21 lat) , rodzice: Adalbert Barankiewicz , Julianna Wojtaszak ,

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1853/3/602, skan 15, Gniezno (USC) - akt małżeństwa, rok 1919, Księga małżeństw tom III [Rejestr poboczny małżeństw]

Stanisław Zieliński (26 lat) , rodzice: Franciszek Zieliński, Marianna Barankiewicz ,
Michalina Sydor (22 lat) , rodzice: Jan Sydor , Prakseda Janka