Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Imbierowicz Walenty (1875 - 1965)

urodził się 26 I 1875 roku w Kłecku w rodzinie Aleksandra i Marianny z dom. Rosińska, para pobrała się w roku 1856, Walenty był jedynym synem pary, która miała jeszcze osiem córek.

Z zawodu stolarz.

Dwukrotnie żonaty, jego pierwszą żoną była Joanna Franciszka z dom. Kmiecikowska ur. 22 VI 1880 roku w Żydowie, z którą miał siedmioro dzieci - Joanna (1903), Witalia (1904), Klemens (1906), Aleksander (1908), Feliks (1910-1931) i Irena (1912 - 1990). Drugą żoną była Antonina I voto Maciejewska (1882 - 1955).

Do powstania przystąpił w rodzinnej miejscowości w oddziałach utworzonych przez Edmunda Rogalskiego, dowodzonych następnie przez Antoniego Kuśnierkiewicza, brał udział w potyczkach na terenie miasta a następnie w okolicznych miejscowościach, z uwagi na stan zdrowia oddelegowany do pełnienia służby w dziale gospodarczym Komendy w Kłecku. Za udział w powstaniu odznaczony WKP w roku 1958, zweryfikowany dyplomem 11391, nr Ref. Historycznego 188869. Członek Koła w Gdyni ZPW. Jego wniosek o Medal Niepodległości został odrzucony 21 VI 1938 roku.

Zmarł 1 VII 1965 roku, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie Sektor / Rząd / Numer 16 / 3 / 28.

źródła: Parafia katolicka Kłecko, wpis 23 / 1856 . Archiwum Państwowe w Poznaniu 1869/1/4, skan 14 Kłecko (USC) - akt urodzenia, rok 1875, Księga urodzeń. Archiwum Państwowe w Poznaniu 1948/3/181, skan 18 Skoki (USC) - akt małżeństwa, rok 1903, Księga małżeństw. Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Dziennik Bałtycki.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

Jachimowicz (Korwin) Kornel (1897 - 1952)

urodził się w Poznaniu 8 X 1897 roku w rodzinie Powstańca Śląskiego Adama i Kazimiery z dom. Wardęska (ur. 24 I 1871 we Wrześni, zm.7 IX 1955), córka Waleriana i Marianny z dom. Bednarowicz), para pobrała się we Wrześni 1 X 1892.

Ze związku Adama i Kazimiery urodzili się także Włodzimiera Maria (14 VII 1893 - 4 V 1973, wyszła za Powstańca Wielkopolskiego Feliksa Jaworowicza ur. 5 I 1885 Trzemeszno, zm. 26 IV 1964, spoczywa na poznańskim Junikowie) i Bogdan Kazimierz (2 III 1899 - 1940 Charków).

Adam Korwin - Jachimowicz urodził się 24 XII 1862 w Kobylniku, zmarł 30 XII 1925 w Poznaniu, był synem Józefa i Stanisławy Bąkowskiej i bratem Powstańca Wielkopolskiego Stanisława (ur. 23 XI 1876 w Częstochowie, zamieszkałego w latach 30 XX w Szubinie) oraz wujem Powstańca Wielkopolskiego Witolda Mariana (ur. 20 IX 1902 roku, syn Stanisława i Stanisławy Porzyńskiej). Rodzina używała zamiennie nazwiska Korwin i Jachimowicz stąd też trudność w poszukiwaniach informacji o Adamie, ale z pomocą przychodzi nam notka sporządzona do Związku Powstańców Wielkopolskich przez Stanisława, który wspomniał o bracie Adamie, dalej w nekrologu od rodziny zamieszczonym w Dzienniku Poznańskim nr 302/1925 napisane zostało o udziale Adama “powstaniec, oficer rezerwy, odznaczony (...). Warto w tym miejscu zaznaczyć, że nazwisko Adama wymienione jest w aktach WBH dwukrotnie 1/ akta 1190 i 2/ syg. akt 13 0795 z adnotacją, że Adam i Kazimiera nie dostali odznaczenia, natomiast w spisie WTG GNIAZDO jest bliżej nieokreślony Powstaniec z następującymi danymi:
Adam Jachimowicz
status/stopień: porucznik
uwagi: Zarząd Zw. Tow. Powstańców i Woj. na wojew. poznańskie
źródła: Wolność. Organ Związku Towarzystw Powstańców i Wojaków na Województwo Poznańskie, R. 1922 i 1923
Dzięki uzyskanym dokumentom z WBH dnia 14 III 2022 - Na podstawie życiorysu Kornela - ojciec był dowódcą 1 Baonu Powstańców Górnośląskich. W Powstaniu Wielkopolskim nie brał udziału, jako mieszkaniec Poznania przynależał do tutejszego związku powstańczego. Dlatego też powinien zostać wykreślony z projektu WTG Gniazdo.

Syn Adama i Kazimiery i brat Kornela - Bogdan urodzony w Poznaniu 2 III 1899 roku, podporucznik taborów w stanie spoczynku. Służył w armii niemieckiej. Od 1918 w Wojsku Polskim w żandarmerii polowej, potem w 10 pułku piechoty. W 1920 przydzielony do dowództwa Szkół Taborowych, następnie do 3 dyonu taborów; ranny. Mianowany ppor. ze starszeństwem 1 VI 1919, przydzielony do oficerskiej kadry Okręgu Korpusu VII. Agronom, mieszkał w Poznaniu, gdzie 9 XI 1925 roku poślubił urodzoną w Poznaniu Janinę Kruk (11 XI 1901), z którą miał syna Macieja Antoniego ur. 4 II 1928. Bogdan został zamordowany w Charkowie w 1940 roku. W WBH są dwie teczki dotyczące Bogdana - wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości i akta o syg. 1188.

Kornel Jachimowicz od III 1916 do IV 1917 służył w armii pruskiej, brał udział w I wojnie światowej.
Od 27 XII 1918 roku w 1 Pułku Wielkopolskim, brał udział w Powstaniu na terenie miasta Poznania, następnie w Gnieźnie, przeniesiony do organizacji Powstania w Nieżychowie. W III 1920 roku wyrusza z 3 Armią Poznań na wojnę polsko-bolszewicką, w IV 1921 zwolniony z wojska do rezerwy. Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem za wojnę 1918-1921.

Ożenił się 12 IV 1925 ze Stefanią z dom. Lewandowską (2 VII 1903 - 12 V 1978), z tego związku urodziło się dwoje dzieci Bogusław 24 XII 1925 i Krystyna 27 V 1927 roku.

Kornel Jachimowicz zmarł 16 X 1952 roku, spoczywa z małżonką na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie 61/ 25/ 4.

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1984/3/62, skan 59 Września (USC) - akt małżeństwa, rok 1892, Księga małżeństw. Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich. Archiwum Państwowego w Poznaniu, Akta miasta Poznania, Ewidencja ludności 1870-1931. IPN Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945 i represjonowani przez ZSRR.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023, uzupełnienie materiału z 8 I 2022.

Jackowiak Stanisław (1895 - 1980)

urodził się 24 marca 1895 roku w miejscowości Sławno, – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gnieźnieńskim, w gminie Kiszkowo. Rodzicami Stanisława byli Józef i Apolonia z dom. Jóźwiak, para pobrała się w roku 1894.

Do Powstania Wielkopolskiego przystąpił początkowo w luźnych oddziałach powstańczych ze Sławna, następnie dołączył do Kompanii kłeckowskiej utworzonej przez Edmunda Rogalskiego (ur. 22 października 1891 w Kłecku, zm. 3 lipca 1961 w Jarocinie). Brał czynny udział z bronią w ręku przy rozbrajaniu Niemców w miejscowości Skrzetuszewo, Węglewo, Lednogóra powiat Poznań Wschód. Odszedł z oddziału dn.28.02.1919 r. Zweryfikowany przez Zarząd Główny Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu nr 3070. Za udział w walkach odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym w roku 1957.
Jego wniosek o Medal Niepodległości został odrzucony 25 VI 1938 roku (syg. akt 24/33041).

Po odbyciu służby w wojsku polskim zwolniony do rezerwy 14 IV 1921, przeprowadza się do Poznania, gdzie to ożenił się z Elżbietą Dolatą ur. 22 X 1899 w Małych Gorzycach (USC Odolanów), córką Wiktora i Magdaleny z dom. Adamczak. Elżbieta zmarła w Gdyni 26 IX 1985 roku, spoczywa z matką zmarłą 4 X 1949 roku na cm. witomińskim.
Ze związku Stanisława i Elżbiety urodziły się dwie córki - Halina (1923-1946) i Ryszarda (1933-2015).

W roku 1938 Jackowiak mieszka już w Gdyni, zajmuje się kupiectwem.

Jackowiak Stanisław zmarł 24 czerwca 1980 roku w Gdyni, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gdyni - Witomino:
Sektor / Rząd / Numer
63 / 14 / 10

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1872/3/62 Komorowo (USC) - akt małżeństwa, rok 1894, Księga małżeństw, Archiwum Państwowe w Poznaniu 1872/1/64, Komorowo (USC) - akt urodzenia, rok 1895, Księga urodzeń, Kartoteka ewidencji ludności z lat 1870-1931 miasta Poznania, WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa, Wyszukiwarka grobów w Gdyni na cmentarzach komunalnych. WTG Gniazdo - Lista odznaczonych WKP.

Jajko Stanisław (1893 - 1979)
urodził się 13 III 1893 w miejscowości Przedborów – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie ostrzeszowskim, w gminie Mikstat, w rodzinie Wojciecha i Julianny z dom. Tarczyńska, rodzice pobrali się w roku 1882.
Uczestnik strajku dzieci w 1907 roku. Do ukończenia pełnoletności pomagał rodzicom w gospodarstwie, następnie wyjechał do Nadrenii gdzie pracował jako robotnik. Jako poborowy powołany do armii pruskiej brał udział w I wojnie światowej. W X 1918 roku zwolniony na pogrzeb matki do armii pruskiej już nie wrócił. W rodzinnej miejscowości rozpoczął tworzenie Straży Obywatelskiej. Organizator oddziałów powstańczych w Przedborowie i Ostrzeszowie, walczył m.in. o Kępno, Kobylągórę,Ligotę i Odolanów. Od 7 II 1921 roku w 2 baterii 15 Pułku Artylerii Polowej w Poznaniu, w wojsku polskich zwolniony po udziale w wojnie polsko - bolszewickiej. Za udział w powstaniu w roku 1957 odznaczony WKP, w 1972 mianowany podporucznikiem. Jego wniosek o Medal Niepodległości został odrzucony 31 I 1938 roku. W latach 1925 - 1928 - członek Związku Powstańców Wielkopolskich, od XI 1936 - Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/1919. Zweryfikowany 14 I 1937 roku dyplomem nr 13270, nr Referatu Histor. 20666.

W roku 1921 poślubił Mariannę Ewę z dom. Tarczyńską (21 III 1901 - 1 IV 1990), z tego związku urodziły się cztery córki Stefania (27 I 1922), Salomea (2 XI 1924 - 1 II 2020 - spoczywa z rodzicami i mężem), Urszula (12 X 1926) i Aniela (5 I 1936).
W latach 1921 - 1939 pracował w Straży Celnej, po wybuchu wojny wysiedlony z rodziną i wywieziony na roboty przymusowe.

Zmarł 19 września 1979 roku w Gdyni, spoczywa na cmentarzu komunalnym na Witominie
69/ 23/ 14-2.

źródła: Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich. Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Zarząd Okręgowy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Poznaniu, sygn. 419: Życiorysy powstańców wielkopolskich: J - tom I (Jabłoński Antoni - Jander Edward). WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Dziennik Bałtycki 213/1979.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

Janik Kazimierz (1889 - 1966)

urodził się 24 II 1889 roku w miejscowości Drewno – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Gąsawa, w rodzinie Michała i Marianny z dom. Bosiacka, para pobrała się w roku 1883.

Od 1 I 1919 brał czynny udział z bronią w ręku w walkach pod Żninem, Szubinem, pod dowództwem Golniewicza (Konrad Eugeniusz Jan Golniewicz). Od 19 II do 20 II 1921 w Wojsku Polskim, brał udział w wojnie polsko - bolszewickiej. Za udział w powstaniu odznaczony WKP, jego wniosek o Medal Niepodległości został odrzucony 28 II 1938 roku.

Z zawodu piekarz. Ożeniony z Zofią z dom. Kachlicką (6 V 1896 - 15 VI 1974), córką Wincentego i Jadwigi z dom. Wojtkowska, siostrą Powstańca Wielkopolskiego Ludwika (4 VIII 1901 - 6 VI 1973). Kazimierz i Zofia mieli troje dzieci, dwoje Anna (1924 - 2019) i Zenon (1928 - 2007) spoczywają z rodzicami.

Janik Kazimierz zmarł 4 XI 1966 roku, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie Sektor / Rząd / Numer 51 / 24 / 7.

źródła: Archiwum Państwowe w Bydgoszczy Oddział w Inowrocławiu, Urząd Stanu Cywilnego Gąsawa, Akta stanu cywilnego - pierwopisy, Akta urodzeń 7/526/0/2.1/47. Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa. Archiwum Państwowego w Poznaniu, Akta miasta Poznania, Ewidencja ludności 1870-1931. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Dziennik Bałtycki 264/1966.

Jankowski Wincenty (1882 - 1964)

urodził się 6 I 1882 roku w miejscowości Kwieciszewo– wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie mogileńskim, w gminie Mogilno, w rodzinie Seweryna i Wiktorii z dom. Dobosiewicz, para pobrała się w roku 1878.

Mieszkańcy Kwieciszewa i okolicznych miejscowości wystawili oddział powstańczy pod dowództwem komendanta Michała Badyny, oddział ten walczył o oswobodzenie miasta Mogilna i po oswobodzeniu tegoż wespół z dalszym oddziałem brał czynny udział w oswobodzeniu miast: Inowrocławia i pod Łabiszynem i w walkach pozycyjnych pod Bydgoszczą i Inowrocław. W roku 1957 za udział w powstaniu odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.

Wincenty Jankowski zmarł 1 IV 1964 roku w Gdyni i tam został pochowany na cmentarzu komunalnym na Witominie, spoczywa 71/ 7/ 2-2, to także miejsce spoczynku Konrada (9 IV 1925 - 18 II 1996) i Zuzanny z dom. Zdanowicz (25 IV 1929 - 2 XI 2005) Jankowskich.

źródła: Archiwum Państwowe w Bydgoszczy Oddział w Inowrocławiu, Urząd Stanu Cywilnego Gębice - wieś, Akta urodzeń 1882, Geburts - Nebenregister nr 1-254, 7/528/0/3.1/25. Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

Jankowski Czesław (1902 - 1970)

urodził się w rodzinie Franciszka (4 XII 1858 - 1 V 1918) i Leokadii z dom. Przybyszewska (28 XI 1860), para pobrała się w miejscowości Włostowo w roku 1886. Na podstawie kart meldunkowych miasta Poznania wiemy, że miał siostrę Joannę ur. 21 IX 1900, po mężu Opalińska oraz brata Bogdana (ur. 5 IX 1891- Powstaniec Wielkopolski), brat Eryk zginął w roku 1915 podczas I wojny światowej służąc w Grenadier-Regiment 1, a brat Jan (ur.17 VII 1898) został ranny służąc w Grenadier-Regiment 5 (Lista strat Prusy z 3 III 1919 roku).

14 X 1905 roku rodzina Jankowskich przeprowadziła się do Poznania, gdzie ojciec do swojej śmierci pracował jako lekarza - kardiolog. Tu też Czesław uczył się w Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, był członkiem Drużyny Harcerskiej Romualda Traugutta, w której przeszedł przeszkolenie wojskowe w ramach POW. Od 26 XII 1918 roku w Kompanii Wartowniczej w Hotelu Bazar w Poznaniu pod dowództwem swojego brata - Bogdana. Dalej w powstaniu służąc w Forcie VIII (Grolman, obecna nazwa Kazimierza Grudzielskiego) i eskorta transportów z amunicją. W lutym 1919 z powodu wieku przeniesiony do służby kurierskiej w Naczelnej Radzie Ludowej Poznań.

W uzasadnieniu Uchwały o nadanie Wielkopolskiego Krzyża Wielkopolskiego napisane zostało, że “W marcu zabrany przez ojca do gimnazjum” - co nie jest prawdą, jego ojciec wówczas już nie żył.

Brał udział w Powstaniu Śląskim od 6 X 1920 w Polskim Generalnym Komisariacie Bytom Hotel Lomnic (kier. wydz. kpt. Józef Alojzy Gawrych, zast. kpt. Bogdan Jankowski (brat)). W chwili wybuchu Powstania przydzielony do dow. grupy Wschód Bielszowice, szef sztabu Grażyński, z bronią w ręku w kompanii - w pierwszych dniach czerwca jako kurier z dowództwa ciężko pobity przez Niemców na ulicy Dworcowej w Bytomiu, wyratowany przez Francuzów, leczony w szpitalu francuskim a później przekazany do Bielszowic.

Uczestnik Kampanii Wrześniowej w 1939 roku jako porucznik w artylerii, dostał się do niewoli, osadzony w Oflagu XI - B, nr jeńca 843, następnie przeniesiony do Oflag II C Woldenberg – niemiecki obóz jeniecki w miejscowości Woldenberg (obecnie polski Dobiegniew), przeznaczony dla oficerów Wojska Polskiego (oflag) i ich ordynansów, istniejący podczas II wojny światowej.

Za udział w Powstaniu Wielkopolskim został w roku 1964 odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, 21 VI 1938 roku jego wniosek o Medal Niepodległości został odrzucony, w Wojskowym Biurze Historycznym jest jeszcze łączona teczka o syg. akt 5770 - 163 oraz wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości syg. akt 130 - 38770.

Ukończył studia prawnicze, był adwokatem.

W roku 1949 w Sopocie poślubił Adelajdę z dom. Dehnke (26 XI 1923 - 7 VIII 2009) - córkę Augustyn i Leokadii.

Zmarł 25 VII 1970 roku, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie, to także miejsce spoczynku jego małżonki i jej rodziców Sektor / Rząd / Numer 71 / 37 / 2_2

Jankowski Bogdan urodzony 5 IX 1891 (karty meldunkowe miasta Poznania) lub 15 IX 1891 (nadanie Krzyża Niepodległości) w Toruniu, Powstaniec Wielkopolski i Śląski. W “Tygodnik Urzędowy Naczelnej Rady Ludowej 1919, nr 1-10; "Tygodnik Urzędowy" 1919, nr 1-72” jako podporucznik w piechocie. Na podstawie Uchwały nr: 07.30-0.952 z dnia 30 VII 1964 o nadanie WKP bratu Czesławowi wiemy, że brał udział w powstaniu pod rozkazami Mieczysława Palucha w Kompanii Wartowniczej w Hotelu Bazar w Poznaniu. W Powstaniu Śląskim w Polskim Generalnym Komisariacie Bytom Hotel Lomnic (kier. wydz. kpt. Gawrych). Jego dalsze losy po 28 VI 1932, kiedy otrzymał Krzyż Niepodległości nie są znane. W zbiorach Arolsen Archives zachowane dokumenty prześladowań przez GESTAPO.

źródła: Urząd Stanu Cywilnego Włostowo, wpis 17 / 1886. Archiwum Państwowe w Toruniu, Urząd Stanu Cywilnego Toruń, Geburts Haupt Register Thorn für das Jahr 1902, Band II, 69/1240/0/2.1/1154. Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa. Archiwum Państwowego w Poznaniu, Akta miasta Poznania, Ewidencja ludności 1870-1931. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Kurier Poznański i Dziennik Poznański maj 1918. Dziennik Bałtycki 178 i 177/1970. Arolsen Archives.

Jarczewski Franciszek (1900 - 1992)

oraz jego rodzeństwo Marta (ur. Neu Welzow, zmarła w wieku lat 20 w Ostrowie 29 sierpnia 1917 roku) i Róża Agnieszka (ur. 1899 w Neu Welzow pow. Spremberg, w roku 1921 wyszła za Bolesława Józefa Kopca) urodzili się w rodzinie Franciszka i Stanisławy z dom. Moryson, para pobrała się w roku 1895.
Jarczewski Franciszek urodził się 29 XII 1900 w miejscowości Neu Welzow - miasto w Niemczech, w kraju związkowym Brandenburgia, w powiecie Spree-Neiße, co znajduje potwierdzenie w akcie zgonu siostry Marty, a w akcie śluby drugiej z sióstr podano także Neu Welzow powiat Spremberg.
Franciszek Jarczewski wstąpił w grudniu 1918 r. jako ochotnik do oddziałów powstańczych w Ostrowie Wlkp. i od dnia 29 XII 1918 r. walczył o Ostrów Wielkopolski, Krotoszyn, Odolanów i Granowiec. W roku 1968 za udział w powstaniu odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, a w roku 1972 mianowany podporucznikiem. Jego wniosek o Medal Niepodległości został odrzucony 25 VI 1938 roku, mieszkał wówczas w Gdyni przy ul. Świętojańskiej.
Zmarł 5 VIII 1992 roku, spoczywa w Gdyni na cmentarzu komunalnym Witomino 69/ 37/ 6. Żoną Franciszka była Stefania z dom. Spielmann (13 VIII 1910 - 22 VII 1998), która spoczywa ze swoją matką po lewej stronie grobu Franciszka.
źródła: Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Dziennik Bałtycki 186/1992.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023 (uzupełnienie notatki z dn. 11 I 2022).

Jaranowski Jan (1899 - 1979)

urodził się 26 VI 1899 roku w miejscowości Pusta Dąbrówka – wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie golubsko-dobrzyńskim, w gminie Golub-Dobrzyń, w rodzinie Antoniego i Katarzyny.

Brał czynny udział w walkach pod Gniewkowem, Brzozą, Szubinem i Paterkiem. Następnie w wojnie polsko - bolszewickiej i później w Kampanii wrześniowej. Za udział w powstaniu w roku 1957 odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Jego wniosek o Medal Niepodległości został odrzucony 12 VI 1935 roku.

Nie ustalono do końca czy dostał się do niewoli podczas działań w 1939 roku czy też został wywieziony na przymusowe roboty, na Listach strat II wojny światowej figuruje jako powracający - Ewidencja osób powracających przez Bydgoszcz z obozów, więzień i prac przymusowych w 1945.

Zmarł 9 IX 1970 roku, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie Sektor / Rząd / Numer 57 / 10 / 32_1 z małżonką Klarą oraz wymienieni na nagrobku zostali Stefania i Stanisław Błaszakowie.

źródła: Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Dziennik Bałtycki 216/1970. Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945

Kaczmarek Czesław (1890 - 1971)

oraz jego rodzeństwo Stanisław (26 IV 1878) - Powstaniec Wielkopolski i Władysław (1876 - 1889), Stefan (26 VIII 1880) i Feliks (20 V 1883) urodzili się w rodzinie Jakuba i Teodory z dom. Rozpłochowska.

Kaczmarek Czesław urodził się 28 VII 1890 roku w Poznaniu. Rodzina wiodła życie między Bukiem a Poznaniem. Po ukończeniu szkoły powszechnej Czesław podjął naukę w zawodzie cieśli. Powołany do odbycia służby w armii pruskiej brał udział w I wojnie światowej. Od XI 1918 roku w Straży Ludowej w Buku. Do powstania przystąpił w jednej z Kompanii bukowskich, za udział w powstaniu w 1962 roku otrzymał Wielkopolski Krzyż Powstańczy. Zweryfikowany członek ZPW Koło w Gdyni nr dyplomu 15425, nr Ref. Historycznego 23706. Brał udział w wojnie polsko - bolszewickiej, zwolniony z wojska 1 II 1920 roku. Jego wniosek o Medal Niepodległości został odrzucony 25 VI 1938 roku.

10 XII 1917 roku ożenił się w Buku z Heleną Kurowiak (10 IV 1894 - 11 X 1972), para miała syna Zbigniewa (16 XII 1917 - 18 IV 2001).

Kaczmarek Czesław zmarł 10 XI 1971 roku, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie Sektor / Rząd / Numer 10 / 16 / 16_1, to także miejsce spoczynku żony, syna i synowej oraz ich córki.

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1926/1/229, skan 118 Poznań (USC) - akt urodzenia, rok 1890, Księga urodzeń t. IV. Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP.