Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Brychcy Stanisław (1898 - 1945)
27 II 2020 roku sporządziłam notatkę w oparciu o dokumenty i zdjęcia, które znalazłam w Internecie, następnie odezwał się do mnie wnuk naszego Bohatera Pan Krzysztof Brychcy. W projekcie WTG Gniazdo od prawie trzech lat bez zmian, zatem może warto przypomnieć postać Pana Stanisława.
—-----------------------------------------------------
Nagrodą i ukoronowaniem poszukiwań są takie “perełki”, gdy odkrywamy postać Powstańca Wielkopolskiego na nowo. Czasem poszukiwania trwają chwilkę, a czasem są to miesiące mrówczej pracy, zwłaszcza jak mamy informacje tylko takie za WTG Gniazdo
”Stanisław Brychcy
urodzenie: Kargowa
jednostka: Drużyna Kopanicka
uwagi: z Kargowej
źródła:[m.in. biogramy, dzieje powstania w miejscowościach] Towarzystwo Pamięci Powstania Wielkopolskiego Koło Wolsztyn
Jabłoński Tadeusz, Materiały do historii Powstania Wielkopolskiego 1918/19. Z. 1, 1938. Poszwiński Dariusz, Kopanicka drużyna Powstańców Wielkopolskich 1918-1919 “ ... w dodatku nie do końca są one prawdziwe.
Krok po kroku, wyjaśniając np. taki zapis “Chor. mar. Stanisław BRYCHCY urodził się 17 sierpnia 1898 roku w urodził się 17 sierpnia 1898 roku w Silcach w Wielkopolsce” w oficjalnej notatce patrona Szkoły Podoficerskiej Marynarki Wojennej w Ustce odnaleźliśmy Powstańca Stanisława Brychcego urodzonego w SIEDLCU, parafia Babimost, USC WOLSZTYN (Siedlec – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wolsztyńskim, w gminie Siedlec)
I to już był przysłowiowy strzał w 10!
Rodzice Stanisława Ignacy i Rozalia z Gabrielczyków pobrali się w 1880 roku KRZYSZTOF BRYCHCY o swoim Dziadku:
“Stanisław Brychcy urodził się w 1898 r w Siedlcu k. Babimostu w województwie poznańskim. Po ukończeniu szkoły miejskiej w Kargowej pracował jako ślusarz maszynowy. 7 kwietnia 1915 roku został wcielony do Marynarki Niemieckiej (Siedlec leżał wtedy w zaborze pruskim) gdzie pierwszy raz miał styczność z artylerią okrętową.

Podczas urlopu w styczniu 1919r. w Kargowej, gdzie wtedy mieszkał, był świadkiem wybuch Powstania Wielkopolskiego.12 stycznia wstąpił jako ochotnik do drużyny Kopanickiej i z bronią w ręku walczył pod dowództwem bohaterskiego powstańczego dowódcy, kapitana Siudy.
Pod koniec powstania był już dowódcą III plutonu 11 kompanii III Batalionu.
Brał udział w zajęciu przez powstańców Kargowej i Kopanicy, gdzie został ranny.
Później, brał udział w walkach o Wielki i Mały Grójec.
wymieniony w źródłach:
http://www.kargowa.pl/.../files/powstanie_w_Kargowej.pdf
https://www.powiatwolsztyn.pl/.../kopanicka%20druzyna...
http://www.siedlec.pl/historia/wielkopo.htm

Wyciąg z książeczki wojskowej znajdujący się w Centralnym Archiwum Wojskowym, pokazuje najlepiej drogę jaką przebył aby dotrzeć do nowo powstającej Marynarki Wojennej

22.01.1919 - wstąpienie do Polskiej Armii, 2 płk.Strzelców Wielkopolskich
18.06.1919 - "przeniesiony manierzyście i służbowo" do Oddziału Zapasowego Marynarki w Modlinie
18.07.1919 - przeniesiony służbowo do Flotylli Pińskiej
17.09.1920 - przeniesiony służbowo do Kadry Marynarki Wojennej
29.12.1920 - przeniesiony służbowo do Dowództwa Wybrzeża Morskiego
21.09.1921 - "Odkomenderowany do Szkoły Specjalistów Morskich

Podczas służby w Marynarce Wojennej dał się poznać jako "bardzo dobry fachowiec i marynarz". Jego dowódca z czasów gdy służył na ORP Wicher jako artylerzysta, kmdr. ppor. Morgenstern-Podjazd, napisał o nim we wniosku o nadanie Krzyża Zasługi:
"B.gorliwy, wobec podwładnych wymagający i sprawiedliwy, świetny instruktor i artylerzysta. Ma wielkie zamiłowanie do służby morskiej"

Po służbie na flagowym okręcie naszej Marynarki, Stanisław Brychcy służył w Dywizjonie Artylerii Nadbrzeżnej i był pierwszym szefem Baterii Helskiej im.Heliodora Laskowskiego. Ćwiczenia z artylerii chorąży prowadził także na kanonierkach Gen.Haller i Komendant Piłsudski, gdzie działa Canet były pierwotnie zamontowane. Zachowało się w rodzinnym archiwum zdjęcie chorążego z artylerzystami kanonierki, przy dziale po jednym ze szkoleń. W wydanej książce poświęconej kmdr. por. Zbigniewowi Przybyszewskiemu praca szkoleniowa chorążego została opisana w następujący sposób :
''W lipcu i sierpniu 1939 r. w całej Flocie przeprowadzono intensywne szkolenie załóg. W baterii im. Laskowskiego dowodzonej przez Zbigniewa Przybyszewskiego „rozpoczęły się intensywne ćwiczenia obsługi dział i centrali artyleryjskiej. Pod nadzorem chorążego Brychcego, starego artylerzysty, który przyszedł na Hel z kontrtorpedowca 'Wicher' oraz instruktora bosmana Zdzisława Ficka bateria została wyszkolona do tego stopnia, że w minutę potrafiono załadować i wystrzelić dwanaście pocisków z oddzielnymi ładunkami (str.60)
W przededniu wojny, 24 sierpnia 1939 r. "stary artylerzysta", jak go określił w swoich wspomnieniach szef centrali artyleryjskiej baterii Helskiej S.Pawlikowski, zostaje wyznaczony, zgodnie z elaboratem mobilizacyjnym sporządzonym przez Dowództwo Morskiej Obrony Wybrzeża, na dowódcę baterii nadbrzeżnej Canet. Do tego czasu, mając już na względzie, że bateria będzie wykonywała też ostrzał przedpola Kępy Oksywskiej jak i współdziałała z bateriami przeciwlotniczymi ,obsługę baterii w zakresie strzelań do celów naziemnych szkolił etatowy dowódca w czasie pokoju,kpt.art.plot.Antoni Ratajczyk. Chorąży Brychcy, na początek reorganizuje zakwaterowanie baterii i przygotowuje nowo przybyłych do objęcia obowiązków. Na początek musi rozwiązać kilka problemów. Wskazuje na brak światła w magazynach amunicyjnych, przydzieleni mu żołnierze są różnych specjalności. Wysoko jednak ocenia samo przygotowanie dział przez szefa uzbrojenia. W niedługim czasie może zameldować gotowość bojową baterii. Zadania baterii nadbrzeżnej Canet w głównych założeniach były podobne do innych baterii nadbrzeżnych w tym baterii Helskej.

1. Zwalczanie nieprzyjacielskich jednostek morskich od strony zatoki
2. Współdziałanie baterii z dwoma bateriami przeciwlotniczymi w Wąwozie Ostrowskim i Redłowie oraz częściowo z 3 bateria na Grabówku jako morskie baterie sztyletowo - desantowe dla bezpośredniej obrony portu od strony morza
3. Wspieranie własnych oddziałów lądowych walczących na Kêpie Oksywskiej

Z zadań wyznaczonych baterii Canet widać wyraźnie,że dowodzenie baterii musiało być powierzone dowódcy, po pierwsze znającemu się na działach morskich (inne przyrządy celownicze) i doświadczonemu w strzelaniu do celów morskich. Doświadczenie etatowego dowódcy w tym zakresie było mniejsze, był specjalności artyleria przeciwlotnicza, ale jego zadanie było tak samo ważne. Miał koordynować ogień baterii, wyliczając i przekazując chor. Brychcemu azymuty, celowniki i ilość strzałów (dziennik chorążego) do niewidocznych bezpośrednio z baterii celów na Kępie Oksywskiej. Można, bez przesady powiedzieć, co opisane jest w samym raporcie chorążego, że wraz ze zbliżaniem się wroga, bateria strzelała częściej na ląd niż w kierunku zatoki. Jest bezsprzeczne, że obaj dowódcy się uzupełniali i to dzięki ich wspólnym wysiłkom bateria napsuła tak dużo krwi nieprzyjacielowi.
Jak wspomina kmdr. Ruge, dowódca niemiecki w jednym z wyjaśnień dla swoich przełożonych " .... nie mogliśmy zmusić do milczenia dobrze zamaskowanej baterii na Oksywiu." Dowód podziwu dla zaangażowania całej obsady baterii dał bezpośredni dowódca chorążego z 1 MDAPL kmdr.ppor Stanisław Jabłoński w powojennej relacji. "Dobrze się spisała w obronie Oksywia wchodząca w skład 1MDAPL "stara" morska, nadbrzeżna bateria Canet z jej cała bohaterską i nieustraszoną załogą z kpt.art.plot.Ratajczakiem i chor.mar.Brychczym na czele. Kilkakrotnie obserwowałem z wysuniętego w kierunku Oksywia i wybrzeża pomocniczego punktu obserwacyjnego 1 MDAPL nieprzyjacielskie kutry trałowe a nawet raz duży trałowiec, wycofujące się pod osłoną dymną z próby trałowania podejść do redy gdyńskiej - po celnym ostrzelaniu ich przez jedno pozostałe działo baterii Canet." Jest to chyba najwyższe z możliwych, docenienie przez dowódcę walki całej załogi baterii Canet w obronie Oksywia. Epizod walki baterii Canet został po raz pierwszy szerzej opisany przez kmr. por. Edmunda Kosiarza.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 r. służył, jako szef Baterii "Canet" 1 Morskiego Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej w Gdyni. 19 września trafił do niemieckiej niewoli, w której przebywał do końca wojny (Neubrandenburg, Stalag II A, nr jeńca 9645).
W 1945 r. wrócił do Gdyni. Pracował jako inspektor rybacki na Helu.
Zginął 6 lipca 1945 r. na pokładzie holownika "Krab", kiedy ta jednostka natknęła się w porcie w Gdyni na niemiecką minę magnetyczną. W katastrofie zginęło 56/60 osób.
Spoczywa na cmentarzu witomińskim w Gdyni z małżonką Charlottą (18 II 1905 - 16 VII 1965) Sektor / Rząd / Numer 69 / 44 / 18

źródła: Urząd Stanu Cywilnego Wolsztyn, wpis L-6 / 1880. Parafia katolicka Siedlec (Babimost), wpis 1 / 1880. Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. IPN - Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa. Dokumenty i zdjęcia od wnuka p. Krzysztofa Brychcego

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023 (uzupełnienie materiału z 20 II 2020 roku https://www.facebook.com/notes/2465038450456132/ )

—-----------------------------------------------------------------------
1/ Urząd Stanu Cywilnego Wolsztyn, wpis L-6 / 1880
Ignatz Brychcy (ur. 1854)
ojciec: Adalbert Brychcy , matka: Marie Piskorz
Rosalie Gabrielczyk (ur. 1861)
ojciec: Benedikt Gabrielczyk , matka: Justine Patałas
2/ Parafia katolicka Siedlec (Babimost), wpis 1 / 1880
Ignatius Brychcy (26 lat)
Rosalia Gabryelczyk (18 lat)
Piotr Brychcy
Narodziny: 1892-06-23 Siedlec
Śmierć: 1970 Wolsztyn i tam pochowany
Ojciec: Ignacy Brychcy Matka: Rozalia Brychcy (z d. Gabryelczyk)
Dziadkowie Wojciech Brychcy i Marianna Piskorz, Benedykt Gabrielczyk i Justyna Patała
Żona: Marianna Brychcy (z d. Solaroska)
Rodzeństwo: Agnieszka Moder (z d. Brychcy), Teodor Brychcy oraz Stanisław - Powstaniec, bohater Września 1939 opisany tu: https://www.facebook.com/notes/genealogia-powsta%C5%84c%C3%B3w-wielkopolskich/stanis%C5%82aw-brychcy-1898-1945/183324309782979/ www.powstancywielkopolscy:

Piotr Brychcy urodzenie: 1892.06.23 Siedlec data śmierci: 1970.12.22 miejsce pochówku: Wolsztyn rodzice: Ignacy, Rozalia Gabrielczyk jednostka: Kompania Wolsztyńska uwagi: 32.2.32 cmentarz we Wolsztynie kwatera 32/2/32, odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym odznaczenie: Wielkopolski Krzyż Powstańczy źródła: Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
https://www.facebook.com/.../genealogia.../photos/..

Budzyński Piotr (1895 - 1972)

urodził się 11 II 1895 roku w miejscowości Kokoszki – kiedyś wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gnieźnieńskim, obecnie dzielnica Gniezna, w rodzinie Józefa (1865) i Weroniki z dom. Pieterek (1861), para pobrała się w roku 1887. Z tego związku urodzili się także Marianna (1892, w roku 1913 poślubiła Władysława Jarząbka), Gertruda (1910-1911) i Józefa (1914).

Dnia 28 XII 1918 r. wstąpił jako ochotnik do oddziału powstańczego w Gnieźnie, później służył w 4 Pułku Piechoty Wielkopolskiej. Brał udział w walkach o Gniezno przy rozbrajaniu Niemców, następnie walczył pod Zdziechową, Inowrocławiem, Szubinem i Rynarzewem. Zweryfikowany przez Zarząd Główny Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu nr weryf. 9057. Za udział w powstaniu w roku 1957 odznaczony WKP.
W czasie okupacji niemieckiej 4 II 1940 roku aresztowany w Gdyni i zabrany do Gestapo na Kamiennej Górze, osadzony w KL Stutthof, następnie w KL Sachsenhausen nr więźnia 35909, gdzie był poddawany eksperymentom pseudo medycznym.
Zmarł 11 II 1972 roku, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie Sektor / Rząd / Numer 56 / 18 / 80, po lewej stronie spoczywa jego małżonka Marianna (10 III 1893 - 6 VII 1983). Miejsce spoczynku Weterana wymaga renowacji. Zostanie zgłoszony wnioskiem do IPN o wpis do Ewidencji grobów Weteranów.

źródła: Urząd Stanu Cywilnego Gniezno, wpis L-103 / 1887. Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Dziennik Bałtycki 62/1972. IPN - Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023
—-------------------------------------------------------------
Urząd Stanu Cywilnego Gniezno, wpis L-103 / 1887
Joseph Budzyński (ur. 1865) ojciec: Peter + , matka: Franziska Iwińska
Veronika Pieterek (ur. 1861) ojciec: Adalbert , matka: Catharine Andrzejewska

Informacje o prześladowaniach
Źródło:
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej
Pełnomocnik Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej ds. Pomocy Finansowej dla Ofiar Pseudomedycznych Eksperymentów w Hitlerowskich Obozach Koncentracyjnych 1972-1987
IPN GK 927/3099
Akta osobowe: Budzyński Piotr, s. Józefa, ur. 11.02.1895, dotyczące ubiegania się o przyznanie pomocy finansowej ze względu na poddawanie eksperymentom pseudomedycznym w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen w latach II wojny światowej
miejsce zatrzymania Gdynia
data zatrzymania 1940-02-04
miejsce osadzenia KL Stutthof
okoliczności zatrzymania aresztowany w Gdyni i zabrany do Gestapo na Kamiennej Górze
KL Sachsenhausen data osadzenia 1941-02 numer 35909

Źródło:
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej
Główna Komisja Badania Zbrodni Hitlerowskich w Polsce
IPN GK 162/2115
A IPN
Wykaz ilości akt oraz załączników wysłanych do Okręgowych Komisji BZH – listy osób z różnych obozów koncentracyjnych z danymi osobowymi: imię, nazwisko, rok urodzenia, adres.
Sachsenhausen-Oranienburg
adres: Gdynia, ul. Czerw. Kosynierów 121a

Byczyk Marcin (1897 - 1978)

oraz jego rodzeństwo Stanisław (1891), Stanisława (11 XI 1903), Magdalena (17 VII 1907) i Walenty (12 II 1910) urodzili się w rodzinie Szczepana (Stefana) i Petroneli z dom. Kuffel (Kufel), para pobrała się w roku 1890 w miejscowości Dakowy Mokre.

Byczyk Marcin urodził się 4 XI (w akcie ślubu 5 XI) w miejscowości Dakowy Mokre – wieś w Polsce, położona w województwie wielkopolskim, powiecie nowotomyskim w gminie Opalenica.

Z zawodu był marynarzem, jego nazwisko w okresie międzywojennym często pojawia się na listach załogi takich statków jak Dar Młodzieży, Batory i STS Lwów, na którym to opłynął świat.

Do powstania przystąpił w luźnych oddziałach ze swojej rodzinnej miejscowości, następnie na froncie zbąszyńskim w oddziale dowodzonym przez Edmunda Klemczaka. Od dnia 1 IV 1919 r. został przeniesiony do Marynarki Wojennej. Za udział w powstaniu w roku 1973 otrzymał WKP, w roku 1975 mianowany na podporucznika.

11 II 1925 roku w Lesznie poślubił Teofilę z dom. Malcherek (1 IV 1904 - 28 XI 1981), córkę Jana i Marianny z dom. Krupka. Ze związku Marcina i Teofili urodzili się Marian (1928) i Stefania (1928).

Zmarł 26 IV 1978 roku, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie Sektor / Rząd / Numer 11 / 10 / 23_1. To także miejsce spoczynku jego małżonki i Wacława Kapkowskiego - męża Stefanii a także Jadwigi Malcherek (14 X 1907 - 10 III 1999). Wg informacji zamieszczonej w wyszukiwarce grobów, miejsce nie jest opłacone, zatem zostanie złożony wniosek do IPN w celu dokonania wpisu do Ewidencji grobów Weteranów oraz zostanie poinformowany UM w Gdyni Wydział Ochrony Dziedzictwa.

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1942/3/42, skan 15 Sapowice (USC) - akt małżeństwa, rok 1890, Księga małżeństw. Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Dziennik Bałtycki 98/1978.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

Cetkowski Henryk (1883 - 1955)
POWSTANIEC WIELKOPOLSKI I WARSZAWSKI

Henryk Cetkowski urodził 7 IX 1883 w miejscowości Duszniki – wieś w zachodniej Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie szamotulskim, w gminie Duszniki w rodzinie Bolesława Feliksa i Vincenty Stanisławy Stock, para pobrała się w roku 1875. Miał brata Witolda Zbigniewa.

Warto w tym miejscu wspomnieć o przodkach po mieczu naszego Bohatera: Eustachy Feliks Cetkowski (1776) - dziadek, który w 1810 r. w Stwolnie/Golejewko poślubił Franciszkę Pomorską (1790 - 1853) stał się dziedzicem majątku w Orpiszewku, a za czasów Księstwa Warszawskiego był kapitanem wojska polskiego, zmarł w Orpiszewku przed żoną Franciszką. Po śmierci matki, dnia 27 marca 1853 r. oficjalnym dziedzicem został najstarszy z sześciorga dzieci – Eustachy, żołnierz z powstania listopadowego, ojciec Henryka.

HENRYK Cetkowski maturę zdał w Gimnazjum Humanistycznym w Poznaniu. Stu­dio­wał me­dy­cy­nę w Niem­czech. Dy­plom le­ka­rza uzy­skał w 1910 r. Po rocznej, obowiązkowej służbie wojskowej w monachijskim pułku grenadierów i po praktyce w Offenbach, w 1913 zdał egzamin doktorski na uniwersytecie w Gissen. Od­był pół­rocz­ną prak­ty­kę or­to­pe­dycz­ną u prof. Frit­za Lan­ge­go w Mo­na­chium. W tym samym roku powrócił do Poznania, gdzie pracę lekarza w Po­znań­skim Za­kła­dzie Or­to­pe­dycz­nym im. B. S. Gą­sio­row­skie­go (lata 1913-1922) ja­ko współ­pra­cow­nik, pra­wa rę­ka i przy­ja­ciel Ire­ne­usza Wie­rze­jew­skie­go.
W Poznaniu poślubił Annę Marię Schultze ur.1891, a 29 października 1922 roku Elżbietę Nałęcz - Kęszycką urodzoną 10 marca 1896 - córkę Józefa Kęszyckiego herbu Nałęcz i Heleny Petzold, Elżbieta zmarła w Londynie w lutym 1977 roku..

Po wybuchu I wojny światowej dostał wezwanie do pruskiego wojska. Służył najpierw jako lekarz pułkowy na froncie francusko-niemieckim, a po interwencji szefa kliniki w której pracował, dalszą służbę odbywał w poznańskim szpitalu wojskowym. W czasie Powstania Wielkopolskiego był komendantem szpitala polowego, w stopniu majora.
W 1922 podjął samodzielną pracę na stanowisku kierownika oddziału ortopedycznego w Lecznicy Związkowej w Poznaniu; należał do grona ścisłych założycieli Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego (1928). W lipcu 1936 wygrał konkurs, ogłoszony przez Komisariat Rządu, na stanowisko ordynatora nowo utworzonego samodzielnego oddziału ortopedycznego w Szpitalu Sióstr Miłosierdzia w Gdyni i tu pracował aż do wojny. Bar­dzo za­an­ga­żo­wa­ny w spo­łecz­ną dzia­łal­ność na rzecz po­zy­ska­nia upraw­nień dla lu­dzi do­tknię­tych ka­lec­twem. Zna­czą­co wpły­nął na roz­wój or­to­pe­dii po­znań­skiej po śmier­ci prof. Wierzejewskie­go.

Zmobilizowany (w stopniu majora) pod koniec sierpnia 1939, przydzielony został początkowo do Szpitala Marynarki Wojennej na Oksywiu, a 1 września otrzymał rozkaz natychmiastowego udania się do Szpitala Sióstr Miłosierdzia z zadaniem wyewakuowania z jego nowego pawilonu chorych cywilnych i utworzenia filii szpitala oksywskiego, której został komendantem. Jego żona Elżbieta jako ochotniczka opiekowała się rannymi podczas walk na Oksywiu i Helu, a po aresztowaniu była więźniarką obozów Stutthof i Ravensbrück.
Na początku okupacji dr Cetkowski pozostał w Gdyni i był prezesem założonego przez siebie oraz przyjaciół Komitetu Obywatelskiego. Była to jedyna polska organizacja istniejąca legalnie za zgodą władz niemieckich (komendanta Schutzpolizei płk. Hansa Kurta Bernharda Griepa – kolegi z czasów monachijskich studiów doktora Cetkowskiego) i działająca na terenie okupowanej Gdyni. Członkowie Komitetu Obywatelskiego pomagali miejscowej ludności, rodzinom wysiedlonym, jeńcom wojennym itp. Jednak już w 1940 został wraz z żoną aresztowany, a po czterech miesiącach zwolniony z nakazem natychmiastowego opuszczenia terenu III Rzeszy. Wyjechał do Warszawy, gdzie najpierw został lekarzem rejonowym. W 1942 r. ob­jął kie­row­nic­two Od­dzia­łu Or­to­pe­dycz­ne­go Sz­pi­ta­la PCK przy ul. Smolnej po tra­gicz­nej śmier­ci prof. Ra­szei. Należy tu zwrócić uwagę na bohaterska postawę Henryka, we wspomnieniach Felicji Tomaszewskiej ps. Glipsa czytamypod datą 3 sierpnia – “pożar to świadome spalenie przez oddziały SS części zabudowań szpitala stojących bliżej linii średnicowej. Spalono Szkołę Pielęgniarstwa, budynki kancelaryjne, gospodarcze, budynki zamieszkałe przez personel i pracownie analityczne. Chorych rozmieszczonych dotychczas w dwu pawilonach zgromadzono w jednym, a istniało wszelkie prawdopodobieństwo, że i ten zostanie spalony. Pomogła bardzo zdecydowana interwencja dyrektora szpitala dr Henryka Cetkowskiego. Postać tego wspaniałego lekarza będzie jeszcze wielokrotnie występować w naszych wspomnieniach, dlatego warto mu poświęcić kilka słów.

Dr Henryk Cetkowski był uczniem prof. Ireneusza Wierzejewskiego, jednego z twórców polskiej szkoły ortopedycznej, kierownika kliniki w Poznaniu. Wysiedlony w czasie okupacji ‑ założył z docentem Franciszkiem Raszeją w Szpitalu PCK oddział ortopedyczny. Po bestialskim zamordowaniu doc. F. Raszeji przez oddział SS-manów podczas konsultacji chorego w getcie, Dr Cetkowski został ordynatorem oddziału i dyrektorem szpitala. W czasie I wojny światowej był wcielony do wojska niemieckiego i wysłany na front. Odznaczony Krzyżem Żelaznym wiedział i umiał postępować z Niemcami w chwilach grozy i napięcia. Doskonała znajomość języka była mu wielce użyteczna. Niemcy po rozmowie z dr. Cetkiewiczem i po dokładnej rewizji pozwolili zachować pawilon.
Niewiele to zmieniło sytuację. Położenie szpitala stawało się coraz bardziej tragiczne. Leżał nie tyle na linii frontu, co właściwie na martwym polu narażony na ustawiczne penetrowanie przez uzbrojone patrole. Niemcy podpaleń nie ograniczyli wyłącznie do budynków szpitalnych położonych w pobliżu linii średnicowej, ale wypalili domy po stronie parzystej Al. 3 Maja i po stronie nieparzystej ulicy Smolnej, spędzając całą ludność do Muzeum Narodowego. Szpital stał się samotną wyspą na pogorzelisku. Wylot tunelu kolejowego źle wieszczył, zwłaszcza nocą mógł oznaczać pojawienie się pijanego patrolu Banchutzu tzn. najczęściej złożonego z Ukrainców wyjątkowo brutalnych i grabiąceych artykuły żywnościowe. Nie muszę nadmieniać, że w wielu przypadkach tylko interwencja dr H. Cetkowskiego i dr. Edwarda Górki ustrzegła nie tyle skromne zapasy artykułów żywnościowych, co bezpieczeństwo pielęgniarek i słuchaczek szkoły.”

Opis w/w sytuacji znajdujemy także tu:
http://www.sppw1944.org/index.html?http://www.sppw1944.org/powstanie/sanitariat_07.html
Po upadku Powstania pra­co­wał w Sz­pi­ta­lu PCK w Kra­ko­wie.
W 1945 r. pod­jął ogrom­ny wy­si­łek od­two­rze­nia Od­dzia­łu Or­to­pe­dycz­ne­go w Gdy­ni. Już w lip­cu 1946 r. zor­ga­ni­zo­wał VII Zjazd PTOi­Tr. Był pio­nie­rem no­wo­cze­snej trau­ma­to­lo­gii. Od 1951 był pierwszym kierownikiem, zreorganizowanego i przeniesionego do lokalu przy skwerze Kościuszki, Pogotowia Ratunkowego. Mi­mo po­stę­pu­ją­cej cho­ro­by pra­co­wał aż do 1954 r.

Zmarł 27 czerw­ca 1955 ro­ku w Gdy­ni, spoczywa na cmentarzu komunalnym na Witominie Sektor / Rząd / Numer 61 / 72 / 7. W roku 2021 jego nazwisko zostało upamiętnione na tablicy na cm. witomińskim poświęconej Powstańcom Wielkopolskim. 17 VII 2020 roku miejsce spoczynku zostało zgłoszone wnioskiem do IPN (wpisu dokonano).

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023 (uzupełnienie materiału z lipca 2020)

zdjęcia obecnego stanu grobu pani Ina Sempre
—-----------------------------------------

ślub rodziców:
1/ Parafia katolicka Kiekrz, wpis 16 / 1875
Boleslaus Cetkowski (30 lat) - urodził się 12.02.1846, zmarł 14.07.1917
ojciec: Eustachius Cetkowski , matka: Valeria
Stanislava Sztok (21 lat) - urodziła się 05.04.1854, zmarła 10.12.1932
ojciec: Rudolphus Sztok , matka: Vanda
2/ Urząd Stanu Cywilnego Sady, wpis 19 / 1875
Boleslaus Felix Cetkowski (30 lat)
ojciec: Eustachius , matka: Valerie Pomorska
Vincentia Stanislava Stock (21 lat)
ojciec: Rudolf , matka: Wanda Justinska

Rodzice spoczywają: Poznań, cmentarz parafialny św. Michała Archanioła i Wniebowzięcia NMP (Kiekrz), Chojnicka 37, 60-101 Poznań

źródła:
http://powstancywielkopolscy.pl/pl/search
http://www.basia.famula.pl/pl/
http://poznan-project.psnc.pl/
https://billiongraves.pl/search/results...
https://www.1944.pl/powstancze.../henryk-cetkowski,5471.html
http://www.tlw.waw.pl/index.php?id=29&newsy_id=256
http://www.sppw1944.org/index.html?http://www.sppw1944.org/powstanie/sanitariat_07.html
http://www.sejm-wielki.pl/b/dw.64897
http://poitr.pl/attachments/article/139/historia_poitr.pdf
http://dwszdr.wp.mil.pl/pl/1_281.html
https://www.wikiwand.com/.../Zbrodnie_niemieckie_na...
https://lekarzepowstania.pl/osoba/henryk-cetkowski/
https://lekarzepowstania.pl/osoba/felicja-tomaszewska/
https://naprzekordniom.wordpress.com/.../dr-henryk.../
https://gdynia.grobonet.com/grobonet/start.php

Chudy Walenty (1900 - 1987)

oraz jego rodzeństwo Powstaniec Wielkopolski - Franciszek (2 IV 1890 Krobia - 15 II 1965 Poznań, spoczywa na cm. parafialnym przy ul. Bluszczowej), Stanisław (1 XI 1886), Jadwiga (1888), Józef (3 III 1892 Krobia - 6 XI 1939 Poznań, obóz karno - śledczy gestapo Fort VII w Poznaniu, wg zeznań współwięźniów w dniu 6.1.1939 r. wywołany z celi i zabrany przez strażników, po chwili słychać było strzały na dziedzińcu Fortu VII, ww. do celi już nie powrócił. Postanowieniem Sądu Grodzkiego w Poznaniu z dnia 13 X 1947 r. o sygnaturze IV Zg 760/46 uznany za zmarłego w dniu 9 V 1946 r.), Telesfor (13 XII 1893 Krobia, uczestnik I wojny światowej, podczas walk ranny, podczas II WŚ wysiedlony z Wielkopolski), Waleria (1895 - 1896), Helena (1898) urodzili się w rodzinie Władysława Wacława (28 IX 1853) i Nepomuceny Magdaleny (23 V 1858 - 27 II 1941), para pobrała się w roku 1882 w Krobi.

Walenty Chudy urodził się 18 I 1900 roku w miejscowości Krobia – miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie gostyńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Krobia.

Ukończył szkołę elementarną. W późniejszym czasie pracował jako urzędnik prywatny.

W złożonym kwestionariuszu osobowym w roku 1938 napisał, że od stycznia 1919 r. brał udział w walkach pod Lesznem - Robczysko, Pawłowice. Od 7 I 1919 roku w plutonie krobskim w batalionie pawłowickim, w powstaniu ranny w prawą nogę.
Od II 1919 r. dalszy ciąg służby w armii polskiej do dnia 21 XII 1922 r. - brał udział w wojnie polsko - bolszewickiej. Za udział w powstaniu odznaczony w roku 1957 Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.

28 XII 1934 roku poślubił Martę Kopacz (25 X 1904 - 17 IX 1982), z tego związku urodziło się co najmniej dwoje dzieci - Henryk Walenty (17 VII 1935) i Stefan (22 III 1945 - 10 IX 2013) (dane na podst. ww kwestionariusza osobowego i wyszukiwarki grobów).

Chudy Walenty zmarł 27 VII 1987 roku, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie Sektor / Rząd / Numer 59 / 9 / 32, spoczywa z małżonką, synem Stefanem i jego żoną Grażyną.

źródła: Archiwum Państwowe w Lesznie 425/2.1/51, skan 24 Krobia (USC) - akt małżeństwa, rok 1882, [Księga małżeństw - miasto]. Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Dziennik Bałtycki 174/1987.

Chojnacka - Suwalińska Maria Anna (1894 - 1976)

i jej brat Józef Chojnacki (ur. 17 III 1891 w Barcinie, Powstaniec Wielkopolski, odznaczony WKP, zm. w Lesznie 29 IX 1958) urodzili się w rodzinie Teodora i Marianny z dom. Szymankiewicz, para pobrała się w roku 1878.

Chojnacka Maria Anna urodziła się 9 III 1894 roku w miejscowości Barcin - miasto w Polsce, w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, siedziba gminy miejsko - wiejskiej Barcin, nad Notecią.

W powstaniu była sanitariuszką i pielęgniarką w szpitalu polowym w Barcinie, w tym samym szpitalu w lutym 1919 roku był leczony jej brat Józef (w skutek nieszczęśliwego wypadku podczas opieki nad końmi). Po likwidacji szpitala i po odbyciu kursu pedagogicznego z braku nauczycieli udzielała lekcji języka polskiego jako siła pomocnicza w tej samej szkole w Barcinie, w której jako jedna z pierwszych uczestniczyła w strajku szkolnym. Za udział w powstaniu w roku 1973 otrzymała WKP, rok później otrzymała nominacje na stopień podporucznika. Dwukrotnie składała wnioski do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości ( nr 59-1794 i 111-32783). Zweryfikowana dyplomem 9689, nr Ref. Historycznego 17287, mieszkała wówczas w Poznaniu.

Wyszła za Tadeusza Suwalińskiego, (24 X 1877 - 7 III 1943), który urodził się w rodzinie Antoniego i Apolinary z dom. Kuźmirska, był bratem Cezarego (ur. 22 VIII 1875 roku w Kostrzynie Wielkopolskim, zm.14 X 1956 roku, spoczywa w Gdyni na cm. komunalnym na Witominie - Powstańca Wielkopolskiego).

Chojnacka - Suwalińska Maria Anna zmarła 16 III 1973 roku, spoczywa z mężem na cm. komunalnym w Gdyni Witominie Sektor / Rząd / Numer 2 / 6 / 28.

źródła: Archiwum Państwowe w Bydgoszczy, Urząd Stanu Cywilnego Barcin 6/1677/0/3.1/69, Akta stanu cywilnego - wtóropisy nr 1-146, 148-326. Wyszukiwarka grobów dla cm. komunalnych w Gdyni. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

—----------------------------------------------------------

Suwaliński Cezary (1875 - 1956)

oraz jego rodzeństwo Stanisława (1865 - 1866), Józefa (1867, wyszła w roku 1896 za Władysława Jakubowskiego), Helena (1869-1892), Ludwika (1871, wyszła za Stefana Wyrzykowskiego), Eleonora (1877), Angela (1877 - 1892), Tadeusz (24 X 1877 - 7 III 1943, żoną została Maria Chojnacka 1894-1976 - Powstaniec Wielkopolski, sanitariuszka i pielęgniarka w szpitalu w Barcinie, odznaczona WKP), Jan (1881-1882) urodzili się w rodzinie Antoniego i Apolinary z dom. Kuźmirska.

Suwaliński Cezary urodził się 22 VIII 1875 roku w Kostrzynie Wielkopolskim. Z zawodu był kupcem, w latach 196 - 1919 swoje życie dzielił między Koźmin Wielkopolski - Kostrzyn a Poznań, w Poznaniu na dłużej osiedlił się 1 VII 1919 roku. Wg kart meldunkowych miasta Poznania w czasie powstania przebywał w Koźminie, zweryfikowany powstaniec, co znajduje potwierdzenie w Wolność. Organ Związku Towarzystw Powstańców i Wojaków na Województwo Poznańskie, R. 1922 i 1923.

W roku 1936 mieszkał w Gdyni, gdzie także zajmował się kupiectwem, prowadził swój sklep przy ul. Świętojańskiej 18. 6 X 1938 roku za zasługi na polu pracy społecznej został odznaczony srebrnym Krzyżem Zasługi.

Nie są znane losy Cezarego w czasie II wojny światowej, nie ustalono danych małżonki i dzieci. W łączonym grobie na cm. na Witominie spoczywa po prawej stronie Cezarego Irena (24 VIII 1923 - 24 I 2001) i Antoni (28 VI 1927 - 4 I 2000) Kawińcy.

Cezary Suwaliński zmarł 14 X 1956 roku, spoczywa w Gdyni na cm. komunalnym na Witominie Sektor / Rząd / Numer 63 / 73 / 11.

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1875/1/4 Kostrzyn (USC) - akt urodzenia, rok 1875, Księga urodzeń. Wyszukiwarka grobów dla cm. komunalnych w Gdyni. Dziennik Bałtycki 1956/247.

Chudy Jan (1892 - 1963)

oraz jego rodzeństwo Józef (7 III 1894 - 22 V 1980 Francja, występuje na listach strat armii pruskiej), Wojciech (7 IV 1896 - 20 V 1952) - Powstaniec Wielkopolski, Franciszek (*+1898), Władysław (4 VII 1899), Marianna (1903), Anna (1908 - 1995), Zofia (1910) i Helena (1912) urodzili się w rodzinie Franciszka i Marianny z dom. Stachowiak, para pobrała się w roku 1893.

Jan Chudy urodził się 17 VI 1892 roku w miejscowości Stara Krobia – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gostyńskim, w gminie Krobia. Ukończył szkołę elementarną w Krobi, do uzyskania pełnoletności pomagał w gospodarstwie rodziców, powołany do odbycia służby w armii pruskiej brał udział w I wojnie światowej.

W Powstaniu Wielkopolskim od 3 I 1919 brał udział w natarciu na dworzec Krobia i następnie w akcjach zaczepnych w rejonie miejscowości Pawłowice i Kąkolewo. Za udział w powstaniu w roku 1958 odznaczony WKP. Jego wniosek o Medal Niepodległości został odrzucony 30 V 1938r., w WBH akta o syg. I.481.C.2887 - chorąży.

W roku 1920 poślubił Helenę z dom. Miłoś ur.9 VII 1902 w Wielichowie, córkę Powstańca Wielkopolskiego Kacpra i Katarzyny z dom. Szmatuła. Ze związku Jana i Heleny urodziły się cztery córki Wanda Helena (1 I 1924 w Wolsztynie), Janina Łucja (26 IV 1922 - Poznań), Jadwiga Irena (14 VII 1923 w Poznaniu) i Zofia Gertruda (7 VI 1925 w Poznaniu).

Jan Chudy zmarł 23 II 1963 roku, spoczął na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie, o czym powiadomiono w nekrologu 48/1963. ekshumowany w dniu 22.10.1963 r. z Cmentarza Witomińskiego na cmentarz parafialny w Gdyni-Orłowie. Spoczywa
II
2
13a

https://gdyniaorlowo.artlookgallery.com/grob.../start.php...

źródła: Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Dziennik Bałtycki 48/1963.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

Grabiak - Grabianowski Ludwik (1865 - 1957)

Ludwik oraz jego rodzeństwo - Powstaniec Wielkopolski - Bolesław (12 VII 1867, 3 I 1925 roku poślubił Barbarę Jeziorną), Kazimierz (7 XI 1869), Józefa (5 II 1872) i Marianna (1875 - 1877) urodzili się w rodzinie Maksymiliana Grabiaka (15 X 1834) i Joanny z dom. Królikowska (1831 - 15 X 1895, wdowa po Józefie Leśkiewiczu), para pobrała się w roku 1864 w Poznaniu.

Według kart meldunkowych miasta Poznania Ludwik urodził się 18 VIII 1865 roku w Poznaniu, wg aktu ślubu z Anastazją Dankowską data dzienna to 18. Natomiast w kwestionariuszu osobowym z dn. 2 II 1938 roku Ludwik podaje jako swoją datę urodzenia 4 IV 1864 roku, podobnie jak we wniosku o Medal Niepodległości. Co do nazwiska - małżeństwo zawarte pomiędzy Maksymilianem a Joanną w 1864 roku wpisane jest jako Grabiak i pod takim też nazwiskiem występują w księgach meldunkowych miasta Poznania.

24 V 1890 roku Ludwik zawarł w Ostrorogu małżeństwo z Anastazją Dankowską (16/17 IV 1867 - 19 IX 1931), w akcie małżeństwa zapisane zostało już nazwisko Grabianowski. W kartach meldunkowych przy Anastazji zaznaczono, że wyszła za Grabiaka, a ich wspólna kartoteka pierwotnie występuje pod nazwiskiem Grabiak, co zostało przekreślone i zapisane jako Grabianowski.

Ze związku Ludwika i Anastazji urodziło się czworo dzieci - Czesław (12 III 1891 - 30 X 1968 Puszczykowo), Stefania (8 VI 1893, poślubiła Edmunda Grześkowiaka w Poznaniu 2 VII 1920), Ludwika (22 VIII 1896, która wyszła za Franciszka Powązkę 6 IV 1927 roku w Poznaniu) i Powstaniec Wielkopolski - Kazimierz (1900 - 1980).

Ludwik Grabianowski w powstaniu od 27 XII 1918 roku, w Deklaracji członkowskiej do Towarzystwa Powstańców Wielkopolskich 1918 - 1919 podaje, że pracował w Radzie Ludowej w Poznaniu od jej utworzenia, brał udział m.in. przy zdobywaniu Prezydium Policji i koszar grenadierów. Zweryfikowany dyplomem nr 19876.
30 V 1936 roku jego wniosek o Medal Niepodległości został odrzucony.

Ludwik zmarł w roku 1957 - wg wyszukiwarki grobów miasta Poznania i zapisu na nagrobku - data do ustalenia), spoczywa ze swoją córką Ludwiką zmarłą w 1975 i jej synem Kazimierzem (1929 - 2001),
kwatera IPd
rząd 1 miejsce 14
GPS: 52.387149, 16.877395
—------------------------------------

Kazimierz Grabianowski (1900 - 1980)

urodził się 27 I 1900 roku w Poznaniu w rodzinie Ludwika i Anastazji z dom. Dankowska.

W końcowej fazie I wojny światowej powołany do armii pruskiej służył w 6 Pułku Grenadierów stacjonujący w Poznaniu. Od XI 1918 roku w Polskiej Organizacji Wojskowej, do powstania przystąpił wraz z jego wybuchem, brał udział w zdobywaniu Gmachu Rejencji, lotniska w Ławicy i Bazaru. Skierowany do szkoły podchorążych a następnie do 10 Pułku Piechoty Wielkopolskiej, zwolniony z wojska w stopniu kaprala 11 XI 1920 roku. Za udział w powstaniu został odznaczony WKP w roku 1958, w roku 1972 mianowany do stopnia podporucznika. Jego wnioski o Medal Niepodległości zostały odrzucone 20 IX 1937 i 31 I 1938. Zweryfikowany dyplomem nr 11333, nr Ref. Historycznego 18816.

15 X 1932 roku ożenił się z Anielą Niemczycką (7 VII 1906 - 10 IX 1993), z tego związku urodził się dwoje dzieci Jacek 1934 - 1999 i Piotr 1941 - 1944.

Po zakończonej służbie pracował w firmie swojego szwagra Edmunda Grześkowiaka do 1939 roku, podczas okupacji pracował w Zakładach Cegielskiego. Następnie w różnych firmach na terenie Poznania.

Kazimierz Grabianowski zmarł 8 IV 1980 roku, 11 IV 1980 roku spoczął na cmentarzu komunalnym na Miłostowie, spoczywa z małżonką i synami
pole 3 kwatera C miejsce 8
GPS: 52.42386, 16.99631

źródła: Parafia katolicka Poznań - par. św. Marii Magdaleny, wpis 48 / 1864.Urząd Stanu Cywilnego Ostroróg, wpis 14 / 1890. Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cmentarzach miasta Poznania. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1931. Wyszukiwarka grobów billiongraves.com. Życiorysy powstańców wielkopolskich: G - tom lV /Górski Jan - Grobelniak Stanisław/.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

—---------------------------------------------------------------------

Parafia katolicka Poznań - par. św. Marii Magdaleny, wpis 48 / 1864

Maximilianus Grabiak (30 lat)
Joanna Laśkiewicz (30 lat)
Dodatkowe informacje: wdowa

Urząd Stanu Cywilnego Ostroróg, wpis 14 / 1890

Ludwig Grabianowski (ur. 1865)
ojciec: Max Grabianowski , matka: Julianne Krolikowska
Anastasia Dankowska (ur. 1867)
ojciec: Kornelius Dankowski , matka: Anastasia Sokołowska

Cichosz Ignacy (1896 - 1973)

oraz jego rodzeństwo Pelagia (1894 - 1976, w roku 1918 poślubiła Powstańca Wielkopolskiego - Andrzeja Kurzawę ur.15 IX 1895 roku w miejscowości Kuźnica Myślniewska, zmarłego w Ostrówcu 5 III 1979, syna Szymona i Józefy z dom. Jaśniak), Stanisław (23 IV 1899 - 25 VI 1979), Antoni (3 VI 1901 Ostrówiec - 7 IV 1974 Gdynia) - Powstaniec Wielkopolski, Wojciech (12 IV 1904 - 1945 zginął we Francji w Calais), Józef (2 III 1906 - 10 IX 1975 Katowice), Idzi (3 VII 1907) i Marianna (17 III 1910 - 8 XII 1990 Gdynia) urodzili się w rodzinie Franciszka (1866 - 1945) i Julianny z dom. Osieckiej (1870 - 1951), para pobrała się w roku 1894.

Ignacy Cichosz urodził się 20 VII 1896 roku w miejscowości Ostrówiec – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie kępińskim, w gminie Kępno. Ożeniony z Pelagią z dom. Krysiak (24 IX 1901 - 22 I 1993), para miała dwoje dzieci Jerzego 1929 - 2011 i Halinę 1926 - 2000.

Do powstania przystąpił oddziale polskich żołnierzy z Ostrzeszowa, dowodzonych przez Michała Jerchla (4 IX 1892 Ostrzeszów - 1940 Lasy Katyńskie), który to już od XI 1918 roku był członkiem Rady Żołnierskiej w Ostrzeszowie (Rada Robotniczo – Obywatelsko – Żołnierska). W dniu 6 stycznia 1919 roku Powiatowa Rada Ludowa w Ostrzeszowie postanowiła sformować batalion powstańczy, którego dowództwo powierzono podporucznikowi Stanisławowi Thielowi, właścicielowi majątku w Doruchowie, pod rozkazami którego walczył także brat Antoni. Na podstawie Uchwały o nadanie WKP z 1974 roku Ignacy walczył na froncie odcinka południowego pod Duninem, Zdunami, Kochalami i Szkaradowem.W roku 1972 został mianowany do stopnia podporucznika. W WBH akta o syg. I.481.C.3513.

Brał udział w Kampanii Wrześniowej 1939 roku jako starszy bosman ORP Bałtyk, dostał się do niewoli niemieckiej i osadzony najpierw w Stalag XXI B , nr. jeńca 11863, a następnie w Stalagu III A.

Zmarł 21 XII 1973 roku, spoczywa z żoną i dziećmi na cm. komunalnym w Gdyni Witominie Sektor / Rząd / Numer 51 / 13 / 6. W roku 2021 jego nazwisko zostało upamiętnione na tablicy na cm. witomińskim poświęconej Powstańcom Wielkopolskim.

źródła: Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. IPN Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Dziennik Bałtycki 304/1973. Zdjęcia za drzewem genalogicznym prowadzonym przez Jerzego Stanisława Cichosza.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

Urząd Stanu Cywilnego Kępno, wpis 20 / 1894

Franz Cichosz (ur. 1866)
ojciec: Johann Cichosz + , matka: Marie Florczak jetzt Frankowski
Julianne Osiecki (ur. 1870)
ojciec: Michael Osiecki , matka: Marie Michalek +

Cichy Ignacy (1891 - 1974)

Ojciec Ignacego - Kazimierz żenił się dwukrotnie, jego pierwszą żoną była Weronika z dom. Jasińska, którą poślubił w roku 1887, z tego związku urodziło się dwoje dzieci Jadwiga (1888) i Stanisław (1889).

2 II 1890 roku Kazimierz poślubił Anastazję z dom. Frąckowiak, z tego związku urodzili się Ignacy, Antoni (1892 - 1897), Marianna (1896 - 1897), Czesława (1896 - 1960, po mężu Knaflewska), Józef (*+1900), Stanisława (1901), Jan (1904), Leon (1907) i Zofia (1909-1910).

Cichy Ignacy urodził się 17 I 1891 roku w miejscowości Chrustowo wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wrzesińskim, w gminie Miłosław.

Do powstania przystąpił w szeregach 2 Kompanii batalionu z Wrześni pod dowództwem Ignacego Wietrzyńskiego (1892 - 1980). Brał udział w walce o Zdziechowę pod Gnieznem, gdzie kwaterował sztab pułku i batalion piechoty, walki te przyczyniły się w dużej mierze do zwycięstwa powstańców, gdyż Wietrzyński ze swoimi oddziałami zaszedł na tyły Niemców między Zdziechową i Mączniki, przecinając całkowicie łączność między piechotą w Zdziechowej a kawalerią i artylerią w Mącznikach. W roku 1964 Cichy za udział w powstaniu został odznaczony WKP, w roku 1972 mianowany na podporucznika. W WBH akta o sygnaturze I.481.C.3565, starszy bosman.

Brał udział w II wojnie światowej - w kampanii wrześniowej, dostał się do niewoli i osadzony w Stalag II-A Neubrandenburg (nr jeńca 9764), przeniesiony do Stalagu XX B a następnie 12 IX 1940 r. zwolniony do domu.

Jego żoną była Helena z dom. Kossmann (30 VII 1901 - 6 IX 1984).

Ignacy Cichy zmarł 26 II 1974 roku, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie, to także miejsce spoczynku żony, spoczywają tu także Aniela Kossmann (1877-1946), Cecylia Knaflewska (1924 - 2000), Julita Jankowska (1947-1992) i Stanisław Knaflewski (podwójny grobowiec) Sektor / Rząd / Numer 69 / 39 / 29

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1897/3/41, skan 40 Mikuszewo (USC) - akt małżeństwa, rok 1887, Księga małżeństw. Archiwum Państwowe w Poznaniu 1897/3/50, skan 8 Mikuszewo (USC) - akt małżeństwa, rok 1890, Księga małżeństw. Archiwum Państwowe w Poznaniu 1898/1/55, skan 17 Miłosław (USC) - akt urodzenia, rok 1891, Księga urodzeń. Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. IPN Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023