Maśkiewicz Mieczysław Leopold Telesfor (1893 - 1960)

biogram autorstwa Witolda Borowskiego, Maśkiewicz Mieczysław będzie jednym z bohaterów kolejnego tomu (IV) Wielkiego Almanachu Powstańców Wielkopolskich i bojowników o niepodległość ziemi sierakowsko-międzychodzkiej 1918-1921.
Maśkiewicz Mieczysław Leopold Telesfor urodził się 12 IV 1893 r. w Sarnowej w powiecie rawickim (obecnie dzielnica Rawicza) jako syn Władysława (ur. 26 IV 1854) i Heleny z dom. Zarembowicz (ur. 23 IV 1871). Był pierworodnym dzieckiem Władysława i Heleny, rodzeństwo Aleksandra (1903) i Alfons (1908).
Wcielony do armii pruskiej walczył na froncie w czasie I wojny światowej. Podczas walk został lekko ranny (lista strat Prusy 946 z dnia 25 IX 1917, wydanie 1641, s.20834). Zwolniony z armii niemieckiej przystąpił jako ochotnik do Powstania Wielkopolskiego. Jak podano w uzasadnieniu przyznania Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego, od 28 XII 1918 r. do 11 IV 1919 r. brał udział w walkach i rozbrajaniu niemieckich żołnierzy i kolonistów. Z oddziałem powstańczym z Zębowa w powiecie nowotomyskim, uczestniczył w wypadach bojowych do bliżej i dalej położonych wiosek na terenach powiatów międzychodzkiego i międzyrzeckiego, takich jak Osada Kaliska, Lewice, Kamionna, Silna i inne okolice Międzychodu. W początkach stycznia 1919 r. dowodził akcją przy zdobywaniu niemieckiego bombowca z czteroosobową załogą, który uszkodzony ostrzałem powstańców, z awarią silnika lądował na polu w okolicy Zębowa. Z rozkazu komendanta Straży Ludowej powiatu nowotomyskiego hrabiego Stanisława Korzbok-Łąckiego zorganizował kompanie, która została wcielona 12 IV 1919 r. do II/1 Pułku Obrony Krajowej w Poznaniu. Walczył też na froncie południowym powstania. Będąc dowódcą patrolu w stopniu oficerskim, zlikwidował w czerwcu 1919 r. na zachód od Żołędnicy placówkę niemiecką zdobywając broń i amunicję. W działaniach na odcinku Jutrosin, Rawicz dowodził artylerią polową. Za pracę na rzecz pułku w okresie organizacji, otrzymał pochwałę dowództwa 75 pp, rozkaz d-twa 75 pp, nr.262 z dn. 18 X 1921. Służbę w Wojsku Polskim zakończył w stopniu podporucznika, z przydziałem macierzystym do 1 Pułku Legionów.
Zdemobilizowany, w 1922 r. wstąpił do Straży Celnej. Pełnił funkcję komisarza Straży Celnej w Inspektoracie Międzychód. Mieszkał z rodziną przy ul. Dworcowej 19. Cieszył się dużym autorytetem wśród mieszkańców Międzychodu. Był jednym z inicjatorów założenia w Międzychodzie „Konsumu Urzędniczego”. Kiedy w niedzielę 21 IX 1924 r. powołano do życia tę Spółdzielnię z ograniczoną odpowiedzialnością, został jednym z trzech członków zarządu Konsumu. Spółdzielnia ta zajmowała się wspólnym zakupem i wyrobem towarów spożywczych i gospodarczych, celem dalszej sprzedaży ich wśród członków. Jej zadaniem było też zawieranie umów z kupcami i rzemieślnikami w celu umożliwienia członkom Konsumu korzystniejszych warunków zakupu towaru. Dnia 10 X 1922 r. wstąpił do Związku Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej. Po utworzeniu w Międzychodzie koła ZOR 25 I 1927 r. został wybrany w skład jego zarządu, powierzono mu funkcję skarbnika. Był dowódcą kompani Ospo. Podczas uroczystych obchodów Święta Przysposobienia Wojskowego połączonych z poświęceniem nowo otwartego boiska sportowego jakie obchodzono w Międzychodzie w niedzielę 3 VII 1927 r., dowodził przemarszem kompanii PW. Po reorganizacji Straży Celnej i powołaniu do życia Straży Granicznej, w 1928 r. wyprowadził się do Gdyni. Zamieszkał w Gdyni Chyloni przy ul. Abrahama 70/7. Do 1939 r. pracował jako urzędnik państwowy w Komisariacie Rządu w Gdyni, w dziale Ewidencji Ludności.
W obliczu zagrożenia agresją hitlerowskich Niemiec na Polskę, w 1939 r. zgłosił się jako ochotnik do Wojska Polskiego. Pod dowództwem bohaterskiego obrońcy Gdyni i Kępy Oksywskiej płk Stanisława Dąbka, dowodził kompanią w Żukowie-Rumii. Ranny w Kosakowie został z Oksywia internowany do niewoli niemieckiej. Przez 5 lat przebywał kolejno w Oflagu II A w Przenzlau, II E w Nueubrandeburgu i w Oflagu II D Gross-Born. Jego syn Rajmund (ur.1926, od 20 III 1937 r. członek ZHP, przez całą okupację pracował w Chłodni Zakładów Portowych w Gdyni (Hafenkühlhaus der Kriegsmarine). Dnia 1 IX 1943 r. wstąpił do Tajnego Hufca Harcerzy, w którym do 20 III 1945 r. pod pseudonimem „Bystry Gołąb” brał udział w walce podziemnej przeciwko okupantowi. Jak sam wspominał, był harcerzem-żołnierzem zastępu THH im. Alfreda Dyducha w II plutonie Oddziału Dywersyjno-Wywiadowczego. Jego bezpośrednim przełożonym był Robert Dyduch ps. „Pstrąg”. Również córka Mieczysława Irena pseudonim „Wrzos” należała do THH. Oboje brali udział w akcji „B-2”. Żona Mieczysława Hildegarda, całą okupację pozostała w ich mieszkaniu w Gdyni Chyloni.
Po wyzwoleniu i powrocie z Oflagu do Gdyni, w okresie od kwietnia 1945 r. do 30 VI 1946 r. Mieczysław pracował na stanowisku Kierownika Oddziały przy Zarządzie Miejskim w Gdyni. Następnie podjął pracę jako inspektor BHP, którą kontynuował do czasu przejścia na emeryturę 30 VI 1958 r. W latach 50 wstąpił do ZBoWiD.
Zmarł w Gdyni 5 VIII 1960 r. Spoczął na cmentarzu witomińskim w Gdyni, sektor 58, rząd 13, numer 19_1. Jego nazwisko znajduje się na tablicy pamiątkowej na tamtejszym cmentarzu wśród innych spoczywających Powstańców wielkopolskich.
Żonaty dwukrotnie. Pierwszy ślub z Hildegardą z d. Pachalij (ur.4 XI 1885 zm.8 VI 1956). Dzieci: Rajmund (ur.4 VIII 1926 zm.4 VI 2003) i Irena. Po śmierci pierwszej ożenił się ponownie. Drugi ślub (29 XII 1956 w Gdańsku) z Janiną Rajnsztajn (ur.18 III 1916 zm.13 IX 1970).
Odznaczenia : Wielkopolski Krzyż Powstańczy (pośmiertnie 4 VI 1961). Jego wniosek o odznaczenie Medalem Niepodległości odrzucono na posiedzeniu Komitetu w dniu 25 VI 1938.
Źródła : APP, zesp. 442, sygn. 58, k. 38; zesp. 442, sygn. 56, k. 13; WBH, Maśkiewicz Mieczysław odrzucono 25 VI 1938, 24/34821; WBH, 2005; Akta osoby zaangażowanej w działalność konspiracyjną lat 1939-1945 na terenie Inspektoratu AK Gdynia, Maśkiewicz Rajmund, nr inw.M:121/730 Pom; USC Sarnowa Księga ślubów wpis 10/1892; USC Gdańsk Śródmieście Księga ślubów akt 1275/1956; USC Gdynia Księga zgonów akt 1025/2003; Parafia katolicka Sarnowa Księga ślubów wpis 6/1892; Placówki Straży Celnej Dyrekcja Poznań za lata 1926-1927 WTG Gniazdo; Lista odznaczonych WKP-WTG Gniazdo; Orędownik Urzędowy dla Powiatu Międzychodzkiego: R.5, nr.45, 25 IX 1924, s.5; R.5, nr.45, 25 IX 1924, s.6; R.5, nr.48, 16 X 1924, s.3; R.8, nr.31, 14 VII 1927, s.2; R.8, nr.44, 13 X 1927, s.4; Rocznik pierwszy Związku Oficerów Rezerwy Rzeczypospolitej Polskiej Okręgu Poznańskiego (Ziem Zachodnich) za czas od 1 listopada 1926 do 31 grudnia 1927 Poznań 1928, s.152, s.154; Hejducki H., Bohaterowie ziemi rawickiej 1918/1919 r. Powstańcy Wielkopolscy z powiatu rawickiego, Miejska Górka 2017.; des.genealogy.net [30 XII 2022]; www.grobonet.pl [30 XII 2022].
Witold Borowski

Marciniak Leon (1875 - 1953)

oraz jego rodzeństwo Marianna (1879 po mężu Blady), Teodozja (1882, po mężu Biesiada), Franciszek (1885) i Leon (1896) urodzili się w rodzinie Józefa (1843 - 1910) i Katarzyny z dim. Grajek (1856), para pobrała się w roku 1871.

Marciniak Leon urodził się 13 VI 1875 roku w miejscowości Kępa (Krempa), obecnie stanowi dzielnicę Ostrowa Wielkopolskiego. Z wykształcenia murarz. Uczestnik I Wojny światowej.

15 XI 1903 roku poślubił w Ostrowie Wielkopolskim Józefę z dom. Skupiń urodzoną 19 XI 1886, córkę Jakuba i Katarzyny z dom. Grzesiak . W roku 1938 pod opieką Antoniego i Józefy pozostawały niepełnoletnie dzieci Tadeusz (26 X 1921), Józefa (22 X 1924) i Henryk (1 I 1931).

Był uczestnikiem “rewolucji ostrowskiej” w listopadzie 1918 roku jako członek Straży Ludowej w Ostrowie. Następnie walczył w Powstaniu Wielkopolskim, od 27 XI 1918 do 6 VI 1919 roku w Kompanii Garnizonu w Ostrowie. Od 1 IV 1937 roku w Związku Weteranów Powstań Narodowych 1914/1919, odznaczony Medalem za wojnę 1918/1921. Zweryfikowany członek Związku Powstańców Wielkopolskich Koło Gdynia dyplomem 15456, nr Ref. Histor. 23734. Jego wniosek o Medal Niepodległości został odrzucony dwukrotnie 7 X 1935 i 9 V 1938 roku.

Zmarł 16 III 1953 roku, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie Sektor / Rząd / Numer 61 / 44 / 6.

źródła: Parafia katolicka Ostrów Wielkopolski, wpis 70 / 1871. Archiwum Państwowe w Kaliszu 731/2/125, skan 111 Ostrów Wielkopolski (USC) - akt małżeństwa, rok 1903, [Księga małżeństw]. Dziennik Bałtycki 67/1953. Wyszukiwarka grobów dla cm. komunalnych w Gdyni. WBH - wyszukiwarka odznaczeniowo - personalna i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

Parafia katolicka Ostrów Wielkopolski, wpis 70 / 1871

Joseph Marciniak (28 lat)
ojciec: Andreas , matka: Antonina Kosmala
Catharina Grajek (15 lat)
ojciec: Joannes , matka: Anna Jasiak

Archiwum Państwowe w Kaliszu 731/2/125, skan 111 Ostrów Wielkopolski (USC) - akt małżeństwa, rok 1903, [Księga małżeństw]

Anton Marciniak (28 lat), rodzice: Joseph Marciniak , Catharina Grajek ,
Josepha Skupin (17 lat) , rodzice: Jakob Skupin , Catharina Grzesiak

Marchlewski Tadeusz Wiktor (1892 - 1967)

14 X 1892 w Poznaniu, był synem Leonarda Mikołaja (ur.18 VI 1853, zm. 25 III 1927 w Chełmnie, spoczywa w Grudziądzu) i Wandy z d. Boye (ur.10 XII 1857, zm. 9 I 1898). Miał 4 braci i 2 siostry:
– Bolesław Leonard (30 III 1884 – 12 VII 1922) – działacza Narodowej Demokracji, członka NRL w czasie powstania wielkopolskiego, publicystę, redaktora „Kuriera Poznańskiego”, członek Naczelnej Rady Ludowej. W 1916 współtworzył Tajny Komitet Międzypartyjny, który w 1918 przekształcił się w Centralny Komitet Obywatelski (Marchlewski wchodził w skład jego Wydziału Wykonawczego). CKO ujawnił się 11 listopada tego samego roku jako Naczelna Rada Ludowa. Pod koniec tego miesiąca został wybrany do nowej Rady Ludowej. Wchodził w skład polskiej delegacji w Berlinie (prowadzono rozmowy mające na celu udaremnienie przysłania wojsk niemieckich do Wielkopolski). W grudniu przebywał w Pradze, informując o powstaniu Rady Ludowej, która obejmowała polskie tereny zaboru niemieckiego (spotkał się z premierem Karelem Kramářem). Zamordowany w redakcji „Kuriera Poznańskiego”, pierwotnie spoczywał na cmentarzu parafii św. Marcina przy ul. Bukowskiej, a po jego likwidacji przeniesiony na cm. parafialnym przy ul. Samotnej. Według nowej numeracji grobów przy Samotnej kwatera:0 rząd:0 miejsce:0 ,
– Mieczysław Józef (18 VI 1885 – 22 V 1956) – prawnika, dyplomatę, Konsula Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Nowym Jorku, w Wenezueli i w Meksyku, filistra honorowego Wisły, spoczywa w Taxco de Alarcón, Meksyk,
– Jan Czesław (8 X 1884 – IX 1916) – kupca w Grudziądzu, zginął w 1916 roku podczas I wojny światowej, we Francji, Lista strat armii pruskiej z dn. 13 X 1916 roku Prusy 658, żołnierz Feldartillerie-Regiment 72,
– Henryk Bronisław (2 XI 1895 – ?) – bankiera,
– Anna Petronela (8 IV 1889 – 27 XII 1939) – działaczkę niepodległościową, żonę Alfreda Dziedziula – inżyniera i działacza gospodarczego. Anna została zamordowana przez Niemców w Sierpcu lub Piaśnicy,
– Stefania Bronisława (15 II 1891 – 24 IV 1892).
W 1907 roku ukończył Gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, studiował 2 lata w szkole handlowej w Grudziądzu i rok w Wyższej Szkole Handlowej w Berlinie (Freie Handels-Hochschule). Ponadto przeszedł szkołę tłumaczy w Berlinie (Dolmetscherschule, języki: rosyjski i francuski) w marcu 1917 roku oraz wojskową szkołę urzędników służby informacyjnej w 1918 roku (obie w czasie służby w armii niemieckiej).
Po studiach odbył praktykę kupiecką w domach handlowych w Berlinie (gdzie pracował jako kierownik oddziału w Towarzystwie Akcyjnym C&G Mueller) i Hamburgu oraz w Hurtowni Kolonialnej „Marchlewski-Zawacki” w Grudziądzu. Od stycznia 1919 roku był jej kierownikiem (hurtownia funkcjonowała od 1920 roku pod nazwą Pomorska Hurtownia Kolonialna z filią w Gdańsku), od listopada 1919 roku firma przeszła na jego własność. Należał do Towarzystwa Przemysłowców Polskich w Grudziądzu (w kadencji 1912–1913 był sekretarzem zarządu).
W czasie I wojny światowej służył w armii niemieckiej (został powołany do wojska 7 XII 1914 roku) jako tłumacz z języka rosyjskiego przy formacji okupacyjnej w Opatówku, następnie tłumacz przy paru sztabach (5 Dywizja, II Korpus), a po egzaminie na tłumacza wojskowego jako tłumacz w żandarmerii polowej 10. armii niemieckiej (stacjonującej w Wilnie i Mińsku Litewskim). W lipcu 1918 roku został awansowany na podoficera, a 3 IX tego roku otrzymał etat urzędniczy zastępcy oficera w oddziale informacyjnym sztabu, 12 XII 1918 roku został zwolniony do rezerwy.
Podczas służby wojskowej działał jako informator Komitetu Narodowego Polskiego za pośrednictwem „Kuriera Poznańskiego”, utrzymywał również kontakt z Radą Polską Ziemi Mińskiej, POW oraz delegaturą I Korpusu Polskiego.
W 1918 roku wrócił do Grudziądza.
W czasie Powstania Wielkopolskiego walczył w Poznaniu, m.in. w Hotelu Bazar.
W 1920 roku był dowódcą batalionu Straży Ludowej. W czasie wojny polsko-bolszewickiej w 1920 roku walczył w 64 Grudziądzkim Pułku Piechoty w stopniu podporucznika.
Dwukrotnie żonaty, pierwszą żoną była Zofia z Grodzkich, z którą miał córkę Izabelę po mężu Krawczyk. Drugą żoną od 12 IV 1947 roku była Halina z dom. Stryjewska (23 V 1909 - 31 V 1898).
Obok pracy w Hurtowni Kolonialnej „Marchlewski-Zawacki” pełnił wiele funkcji społecznych, był m.in. członkiem Związku Oficerów Rezerwy, współtwórcą (od XI 1919 roku) i prezesem Towarzystwa Kupców Samodzielnych w Grudziądzu, założycielem i wieloletnim prezesem Związku Towarzystw Kupieckich na Pomorzu, współtwórcą i wiceprezesem Naczelnej Rady Zrzeszeń Kupiectwa Polskiego w Warszawie, od 1919 roku wiceprezesem Izby Przemysłowo-Handlowej w Gdyni (w 1920 roku mianowanym przez Ministra byłej Dzielnicy Pruskiej przedstawicielem Pomorza w Radzie Przemysłowo-Handlowej przy Ministrze), od 1923 roku – patronem Spółdzielczego Banku Związku Towarzystw Kupieckich na Pomorzu, wiceprezesem Izby Przemysłowo-Handlowej w Grudziądzu.
Od 1934 roku mieszkał w Gdyni. Był współorganizatorem przedsiębiorstw handlu zagranicznego: „Hakol”, „Banan-Import” i „Brithol”.
Organizował i był członkiem Związku Ludowo-Narodowego na Pomorzu, następnie był związany z BBWR. W latach 1929–1931 był członkiem kolegium redakcyjnego „Pomorza i Gdyni”.
W wyborach parlamentarnych w 1935 roku został wybrany posłem na Sejm IV kadencji 13 983 głosami z listy BBWR z okręgu nr 102, obejmującego powiaty: grudziądzki, grudziądzki – miejski, brodnicki, lubawski i działdowski. W kadencji tej pracował w komisjach: przemysłowo-handlowej, skarbowej (1937–1938) i spraw zagranicznych (1937–1938). W marcu 1936 roku był wybrany do specjalnej komisji budowlanej, a w czerwcu 1938 roku – do specjalnej komisji do spraw aprowizacji
W V kadencji Senatu był zastępcą senatora z województwa pomorskiego
W czasie II wojny światowej pracował jako przewodniczący zarządu Hurtowni Kupców Polskich w Krakowie. Po wojnie od 1945 roku pełnił funkcję: wicedyrektora Izby Przemysłowo-Handlowej w Gdyni, prezesa Związku Zrzeszeń Kupieckich na województwo bydgoskie i gdańskie, wiceprezesem Naczelnej Rady Zrzeszeń Kupiectwa Polskiego w Warszawie, oraz (do śmierci) prezesem Wojewódzkiego Związku Zrzeszeń Prywatnego Handlu i Usług w Gdańsku
Zmarł 15 III 1967, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gdyni na Witominie: 59 / 36 / 13. Tam też upamiętniony na tablicy poświęconej Powstańcom Wielkopolskim.
W Wojskowym Biurze Historycznym teczki o syg. 9079, Wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości nr 62/18378, 24/5915 - 31 I 1938 roku odrzucony wniosek o Medal Niepodległości.

Za Wikipedią, uzupełniono GPW 2023

Majchrzycki Stefan (1897 - 1981)

Stefan i Kazimierz (1901 - 1919) oraz ich rodzeństwo Czesława (1900) i Henryk (1905 - 1939/40 wysiedlony z Poznania do Częstochowy, kleryk seminarium duchownego w Poznaniu, zmarł w Częstochowie) urodzili się w rodzinie Władysława (1871) i Heleny z dom. Ganasińska (1872), para pobrała się w roku 1896.

Majchrzycki Stefan urodził się 22 VII 1897 roku w Kórniku tu też uczęszczał do szkoły powszechnej, w której w roku 1906 przystąpił do strajku szkolnego dzieci w obronie języka polskiego, za co poniósł surową karę, a jego ojciec był szykanowany przez kierownika szkoły. Po ukończeniu szkoły podstawowej podjął naukę w zakładzie swojego ojca w zawodzie fryzjera (1911 - 1915).W czasie nauki zawodu utworzył w Kórniku pod patronatem księdza Kledzika Towarzystwo Młodzieży Polskiej “Terminatorzy”, które zrzeszało młodzież uczącą się zawodu (terminowali).

W 1915 roku powołany do armii pruskiej, brał udział w walkach na froncie zachodnim (walczył m.in. pod Verdun), następnie przeniesiony na front wschodni. W listopadzie 1918 roku stacjonując w Głogowie wraz z innymi Polakami dostał przepustkę na urlop i opuścił wojsko udając się w kierunku Leszno - Poznań.

12 XI 1918 roku przystąpił do Rady Żołniersko - Robotniczej w Kórniku. Następnie w Kompanii kórnickiej pod dowództwem Stanisława Celichowskiego i Stanisława Pohla brał udział w walkach w Poznaniu i o Śrem. Po utworzeniu II Kompani kórnickiej walczył pod dowództwem Sylwestra Gawrycha i Mariana Trawińskiego w plutonie Czesława Kościelskiego i Edmunda Ganasińskiego, po zajęciu majątku Włoszakowice w służbie patrolowej w linii Leszno - Osieczna. Po scaleniu Kompanii kórnickich i wcieleniu do 12 Pułku Piechoty Majchrzycki został przeniesiony do 2 Kompanii 1 baonu telegraficznego w Poznaniu (Cytadela). Brał udział w wojnie polsko - bolszewickiej. W Wojsku Polskim do 12 VII 1921 roku. Za udział w powstaniu w roku 1957 odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. 20 XII 1937 roku odznaczony Medalem Niepodległości. Zweryfikowany 2 IX 1937 roku dyplomem 14984, nr referatu historycznego 23276. Od 18 XI 1927 członek Związku Powstańców i Wojaków, od VI 1936 w Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/1919. W 1972 mianowany do stopnia podporucznika.

Powstańcem wielkopolskim i żołnierzem walczącym w wojnie polsko - bolszewickiej był także jego brat Kazimierz urodzony 30 XII 1901 roku w Kórniku. Poległ w walkach pod Lejtyczami 7 XII 1919 roku jako żołnierz 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich.

17 X 1928 roku w Bninie poślubił Władysławę Łokietek (18 VI 1905 - 25 V 1976), córkę Powstańca Wielkopolskiego Adama Łokietka i Balbiny z dom. Jóźwiak. Z małżeństwa Stefana i Władysławy urodziło się troje dzieci Marian (1929, zmarł przed 1938), Kazimierz (1933) i Helena (1938 - 2014). Rodzina przeniosła się do Gdyni, gdzie Stefan prowadził do wybuchu II wojny światowej swój zakład fryzjerski, podczas wojny został wywieziony na roboty do Golubia.

Majchrzycki Stefan zmarł 21 IV 1981 roku, spoczywa w grobie rodzinnym na cm. komunalnym w Gdyni Witominie. To także miejsce spoczynku jego żony Władysławy i jej rodziców - Adama i Balbiny oraz córki Heleny i jej męża Edwarda Waców.

źródła: Parafia katolicka Kórnik, wpis 3 / 1896. Urząd Stanu Cywilnego Kórnik, wpis 15 / 1896. Archiwum Państwowe w Poznaniu 1876/1/73, skan 145 Kórnik (USC) - akt urodzenia, rok 1897, Księga urodzeń. Archiwum Państwowe w Poznaniu 1876/1/175, skan 4 Kórnik (USC) - akt urodzenia, rok 1902, Księga urodzeń. Dziennik Bałtycki 81/1981. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Wyszukiwarka grobów dla cm. komunalnych w Gdyni. WBH - wyszukiwarka odznaczeniowo - personalna i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich. Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Zarząd Okręgowy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Poznaniu, sygn. 443: Życiorysy powstańców wielkopolskich: M - tom l (Machowiak Stanisław - Majchrzycki Stefan). Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. WBH 1934. Wykaz poległych i zmarłych za Polskę w latach 1918–1921 (na podstawie akt urzędów stanu cywilnego z zasobów archiwów państwowych w województwie wielkopolskim), Sławomir Józefiak, Poznań 2020.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023
—-------------------------------------------------------------

Parafia katolicka Kórnik, wpis 3 / 1896
Ladislaus Majchrzycki (25 lat)
Helena Ganasińska (24 lat)

Urząd Stanu Cywilnego Kórnik, wpis 15 / 1896
Ladislaus Majchrzycki (ur. 1871) ojciec: Joseph Majchrzycki , matka: Thekla Gittler
Helene Ganasinska (ur. 1872) ojciec: Peter Ganasinski , matka: Caecilie Gabryelewicz

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1876/1/73, skan 145 Kórnik (USC) - akt urodzenia, rok 1897, Księga urodzeń
Stephan , rodzice: Wladislaus Majchrzycki, Helene Ganasinska

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1876/1/175, skan 4 Kórnik (USC) - akt urodzenia, rok 1902, Księga urodzeń
Kasimir , rodzice: Wladislaus Majchrzycki, Helene Ganasińska

Łokietek Adam (1876 - 1962)

oraz jego rodzeństwo Marianna ( 1876, w roku wyszła za Antoniego Kominczaka), Józef (1870), Anna (1872, w 1892 wyszła za Wojciecha Waszaka), Franciszka (1874, od roku 1895 żona Wawrzyna Tyrakowskiego), Władysław (16 V 179 - 28 VI 1948), Paulina (1881), Władysława (1884, wyszła za Stanisława Tyrakowskiego), w roku 1887 urodziło się martwo dziecko, Stanisław (5 V 1888, zginął podczas I wojny światowej, co znajduje potwierdzenie na pruskich listach strat Preußen 847 z dn. 1 VI 1917) urodzili się w rodzinie Jana (1841) i Urszuli z dom. Pawlak (1844), para pobrała się w roku 1866.

Łokietek Adam urodził się 19 XII 1876 roku w miejscowości Chlebowo – obecnie wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wrzesińskim, w gminie Miłosław. Ukończył 7 klas szkoły podstawowej, z zawodu był murarzem.

18 XII 1898 roku poślubił Balbinę z dom. Jóźwiak (26 III 1875 - 30 VI 1953), córkę Jakuba i Nepomuceny z dom. Ziętkowiak. Małżonkowie zamieszkali w miejscowości Czarne Piątkowo (Czarnepiontkowo) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie średzkim, w gminie Środa Wielkopolska. Tu urodzili się Stanisław (*+1900), Stanisława (1901), Kazimierz (16 I 1904 - 13 V 1984), Władysława (1905, żona Powstańca Wielkopolskiego Stefana Majchrzyckiego - Władysława, Stefan, Adam i Balbina spoczywają razem na gdyńskim cm. komunalnym na Witominie), Józef (3 III 1907) i Franciszek (5 III 1912 - 14 X 1987, w roku 1939 w Obronie Narodowej, strzelec, osadzony w stalagu, następnie robotnik przymusowy).

W grudniu 1918 roku Łokietek wstąpił do Straży Ludowej w Środzie Wielkopolskiej. Następnie w Kompanii kórnickiej pod dowództwem Stanisława Celichowskiego i Stanisława Pohla brał udział w walkach w Poznaniu. Od 20 I 1919 w Żandarmerii Krajowej w Poznaniu. Do 1920 roku w Wojsku Polskim, zwolniony do cywila w stopniu wachmistrza. Do 1 VI 1925 roku w Policji Państwowej. Za udział w powstaniu w roku 1958 odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Ponadto odznaczony Medalem za wojnę 1918-1921, Medalem 10lecia. Jego wniosek o Medal Niepodległości został dwukrotnie odrzucony 25 X 1937 i 9 V 1938 roku. Od 1922 roku w Związku Powstańców i Wojaków, od grudnia 1918 w Związku Uczestników Powstania Wielkopolskiego (jest to błąd pisarski ze strony Łokietka, wówczas jeszcze związek nie istniał - przyp. GPW). W ZWPNRP 1914/1919 od 1936, Towarzystwo Powstańców Wielkopolskich od 1922. Zweryfikowany dyplomem 12431, nr Ref. Historycznego 1980.

Zmarł 19 I 1962 roku, spoczywa na cm. komunalnym w Gdyni Witominie Sektor / Rząd / Numer 61 / 40 / 12, na nagrobku podano błędny miesiąc urodzenia jest lipiec, powinno być grudzień.

źródła: Parafia katolicka Czeszewo (Września), wpis 16 / 1866. Archiwum Państwowe w Poznaniu 1897/1/7, skan 71 Mikuszewo (USC) - akt urodzenia, rok 1876, Księga urodzeń. Archiwum Państwowe w Poznaniu 1960/3/74, skan 54 Szlachcin (USC) - akt małżeństwa, rok 1898, Księga małżeństw. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Wyszukiwarka grobów dla cm. komunalnych w Gdyni. WBH - wyszukiwarka odznaczeniowo - personalna i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich. powstancy.wrzesnia-info.com/lokietek-adam/ - strona internetowa.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023
—-------------------------------------------------------------

Parafia katolicka Czeszewo (Września), wpis 16 / 1866

Joannes Łokietek (25 lat)
Ursula Pawlak (22 lat)

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1897/1/7, skan 71 Mikuszewo (USC) - akt urodzenia, rok 1876, Księga urodzeń
Adam , rodzice: Johann Lokietek, Urszula Pawlak

Verlustlisten 1. Weltkrieg, page 18782: Lokietek Stanislaus (Sokolowo, Wreschen)

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1960/3/74, skan 54 Szlachcin (USC) - akt małżeństwa, rok 1898, Księga małżeństw

Adam Łokietek (22 lat) , rodzice: Johann Łokietek, Ursula Pawlak ,
Balbina Jóźwiak (23 lat) , rodzice: Jakob Jozwiak , Nepomucena Ziętkowiak + ,

Domagalski  Wiktor (1898 - 1971 )

Ojciec Powstańca Jan Domagalski był dwukrotnie żonaty, pierwszą żoną została Jadwiga z dom. Bartecka. Z tego związku urodziło się pięcioro dzieci Wiktor (1898) - Powstaniec Wielkopolski i 4 córki. Żona zmarła przy porodzie jednej z córek. Po śmierci Jadwigi, dziećmi zajmowała się jej siostra Joanna Bartecka, którą wkrótce Jan poślubił.

 Z drugiego związku Jana z Joanną Jan i Joanna mieli 11 dzieci: Leonarda (1902-1980) - Powstańca Wielkopolskiego, Stanisława, Michała, Władysławę, Stefana, Jana, Alojzego, Teodora, Anielę, Teodorę i Franciszka.

Domagalski  Wiktorurodził się 4  X 1898 roku w miejscowości Świątniki Wielkie – wieś w Polsce, położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gnieźnieńskim, w gminie Mieleszyn. 

Brał udział w I wojnie światowej, gdzie podczas walk został lekko ranny co znajduje potwierdzenie na listach strat (Prusy 1180 z dnia 04 VII 1918).

Po powrocie z wojny dołączył do Powstańców z Kłecka pod dowództwem Edmunda Rogalskiego. Nie jest znany jego szlak bojowy, możemy jedynie przypuszczać, że od początku walczył na froncie północnym w bitwach pod Łopiszewem, Łopiennem, Nakłem, Szubinem, Rynarzewem. Zwolniony z wojska w stopniu kaprala.

Zweryfikowany Powstaniec Wielkopolski 23 IV 1934. Członek Związku Weteranów Powstań Narodowych Rzeczypospolitej Polskiej, w WBH w Kolekcji akt Powstańców Wielkopolskich bez danych szczegółowych - nr legitymacji 7384, nr Ref. Hist. 14804.

W projekcie WTG Gniazdo - Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego baza on-line na podstawie Rogalski Edmund, Kompania kłeckowska, wstęp i oprac. D. Jung, B. Borowiak, Kłecko 2012, wpisany został Witold Domagalski z taką samą datą urodzenia z Kompani kłeckowskiej, w uwagach zaznaczono Żylice (obecnie jest to część wsi Sławno), Należy domniemywać, że Wiktor i Witold to jedna i ta sama osoba. Imię Wiktora pojawia się zarówno na listach strat I wojny światowej jak i na listach powstańców, natomiast w przypadku Witolda jest to jedyny ślad w Rogalskiego.

Po powstaniu zamieszkał w Skrzetuszewie, był rolnikiem.

Ożenił się z Joanną (8 IV 1901 - 13 VII 1981), mieli córkę Irenę po mężu Leśniewicz.

Domagalski Wiktor zmarł 7 V 1971 roku, spoczywa na cmentarzu parafialnym w Sławnie. Na nagrobku podano dzień urodzenia 12 a nie jak w źródłach 4 X.

źródła: Verlustlisten 1. Weltkrieg, page 24807: Domagalski Viktor (Gr. Swiontnik, Gnesen), Archiwum Państwowe w Poznaniu. Zespół: 884 / Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. Sygnatura: nr 32 / Spis zweryfikowanych 4622 - 9099. Opis jednostki: Akta organizacyjne Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/19 i Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu: statuty, regulaminy, okólniki, protokoły posiedzeń zarządu, zjazdy, korespondencja. Strona/karta: 156, Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: 884 / Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. Sygnatura: nr 44 / Ewidencja członków Związku Weteranów Powstań Narodowych Rzeczypospolitej Polskiej [nr 10168 - 16966]. Opis jednostki: Spisy członków Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/19. Strona/karta: 251. Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego baza on-line,  Rogalski Edmund, Kompania kłeckowska, wstęp i oprac. D. Jung, B. Borowiak, Kłecko 2012

Domagalski Leonard (1902 - 1980) 

Ojciec Powstańca był dwukrotnie żonaty, pierwszą żoną została Jadwiga z dom. Bartecka. Z tego związku urodziło się pięcioro dzieci Wiktor (1898) - Powstaniec Wielkopolski i 4 córki. Żona zmarła przy porodzie jednej z córek. Po śmierci Jadwigi, dziećmi zajmowała się jej siostra Joanna Bartecka, którą wkrótce Jan poślubił.

Domagalski Leonard urodził się 31 X 1902 roku w miejscowości Żylice, obecnie jest to część wsi Sławno – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gnieźnieńskim, w gminie Kiszkowo, w rodzinie Jana (ur.1861) i Joanny z dom. Frankowska (ur.1864), para pobrała się w Gnieźnie w roku 1888.

Jan i Joanna mieli 11 dzieci: Leonarda, Stanisława, Michała, Władysławę, Stefana, Jana, Alojzego, Teodora, Anielę, Teodorę i Franciszka.

Leonard zgłosił się do PW w wieku 17 lat. Nie był pełnoletni i nie dostał broni, tak jak jego przyrodni brat Wiktor, nad czym bardzo ubolewał. Otrzymał buty i górę od munduru, spodnie miał swoje. Jeździł konno i dowoził amunicję. Nie mógł się doczekać, aż skończy 18 lat, aby otrzymać broń. Jednak do tego czasu PW się skończyło. Walczył w Kompanii Kłeckiej u Edmunda Rogalskiego, brał udział w walkach  pod Szubinem.

Po zakończeniu działań powstańczych w roku 1919, został zwolniony ze względu na młody wiek, wrócił do domu, pracuje w gospodarstwie rodziców. 

Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. W roku 1922 został ponownie powołany do wojska polskiego jako poborowy i pełnił służbę do roku 1925 w 70 P. P. w Jarocinie. Po odbyciu służby wojskowej powrócił do pracy na roli w gospodarstwie rodziców, gdzie pracował do chwili wybuchu II wojny światowej 1939 r. 

W okresie okupacji, wysiedlony z gospodarstwa, pracował na roli w gospodarstwie niemieckim w Kamionku.

Za udział w powstaniu odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym w roku 1972, tego samego roku mianowany do stopnia podporucznika.

W 1945 r. w Łagiewnikach Kościelnych Leonard wziął ślub z Ludwiką I voto Sochacka z dom. Wojtaszak. Pierwszy mąż Ludwiki zginął w KL Dachau. Z pierwszego małżeństwa Ludwika miała dwóch synów: Stanisława i Edmunda. Ze związku z Leonardem Domagalskim miała 2 córki: Danutę (ur. 11 II.1946) i Halinę (ur. XII 1948).

Zmarł 27 III 1980 roku. Spoczywa na cmentarzu parafialny w Sławnie (gmina Kiszkowo) z bratem Michałem, który zginął w pierwszych dniach II wojny światowej. Żona spoczywa w Gnieźnie.

Po Powstańcu zachowała się kopia munduru weterana Powstańca Wielkopolskiego, która jest eksponowana w Izbie Pamięci i Tradycji Ziemi Kiszkowskiej w Łagiewnikach Kościelnych.

Odznaczony: Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Wielkopolski Krzyż Powstańczy i Odznaka „Za Zasługi dla ZBoWiD”.

źródła: Urząd Stanu Cywilnego Gniezno, wpis 80 / 1888, Parafia katolicka Gniezno - par. św. Trójcy, wpis 47 / 1888, WTG Gniazdo - Odznaczeni Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, Akt zgonu nr 1723/1980 USC Poznań, dokumenty i pamiątki od córki Danuty.

—----------------------------------------------------------

Urząd Stanu Cywilnego Gniezno, wpis 80 / 1888

Johann Domzalski (ur. 1861)

matka: Apollonie Domzalska

Johanna Frankowska (ur. 1864)

ojciec: Joseph Frankowski , matka: Konstanze Szarzynska

Parafia katolicka Gniezno - par. św. Trójcy, wpis 47 / 1888

Joannes Domżalski (27 lat)

ojciec: Joannes + , matka: Apollonia +

Joanna Frankowska (24 lat)

ojciec: Joseph , matka: Constantia Szarzyńska +

Buczkowski Teodor (1880 - 1966)

oraz jego rodzeństwo Franciszek (4 XII 1892 - 16 VIII 1977)  i Jan (7 VI 1883 - 4 II 1971) - Powstańcy Wielkopolscy, a także Wacław  (1872), Stanisław (1875 - 1971), Julianna (1877 - 1952) i Ludwik 1889 - 1970 urodzili się w rodzinie Michała (1849-1914) i Hieronimy z dom. Janiszewska (1851 - 1920), para pobrała się w Kiszkowie w roku 1871.

Buczkowski Teodor urodził się 16 kwietnia 1880 roku w Kiszkowie. 

W roku 1906 w czasie strajku szkolnego działał w tajnej organizacji w Kiszkowie.

14 VI 1903 roku w Kiszkowie poślubił Agnieszkę z dom. Kaczorowska ur. 20 I 1871.

Teodor i Agnieszka mieli dwóch synów Józefa 1904-1982 i Feliksa 1908-1988 i córkę Juliannę ur.1909.

Z zawodu był kupcem, przed I wojną światową należał do Towarzystwa Przemysłowców.

15 V 1915 roku powołany do armii pruskiej, dwukrotnie ranny - 22 VI 1917 roku (potwierdzenie na listach strat armii pruskiej Preußen 915) i 2 XI 1918 roku, w okresie od 23 VII 1917 do 15 IV 1918 w niewoli.  

31 XII 1918 roku pod dowództwem młodszego brata Jana przystąpił w składzie luźnego oddziału z Kiszkowa do Powstania Wielkopolskiego, w którym walczył do 15 II 1919, następnie od 16 II 199 do 15 VI 1919 roku w 1 Kompani Straży Ludowej.

Jego wniosek o Medal Niepodległości został odrzucony 4 IV 1938 roku.

Teodor zmarł w Wągrowcu 12 sierpnia 1966 roku, spoczywa na cmentarzu parafialnym w Kiszkowie z małżonką.

http://mogily.pl/kiszkowo/buczkowskiteodor_341882 

źródła:

Parafia katolicka Kiszkowo, wpis 10 / 1871, Archiwum Państwowe w Poznaniu 1866/1/19, Kiszkowo (USC) - akt urodzenia, rok 1880, Księga urodzeń, Verlustlisten 1. Weltkrieg, page 20148: Buczkowski Theodor (Welnau, Gnesen), Verlustlisten 1. Weltkrieg, page 24056: Buczkowski Theodor (Welnau), Verlustlisten 1. Weltkrieg, page 20797: Buczkowski Theodor (Welnau), wyszukiwarka grobów MOGIŁY.pl - cmentarz parafialny w Kiszkowie, WBH - Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich i wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa.

—----------------------------

Parafia katolicka Kiszkowo, wpis 10 / 1871

Michael Buczkowski (22 lat) 

Hieronyma Janiszewska (19 lat)

https://www.szukajwarchiwach.gov.pl/jednostka/-/jednostka/1478333#scan8 

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1866/1/19, Kiszkowo (USC) - akt urodzenia, rok 1880, Księga urodzeń

Theodor, rodzice: Michael Buczkowski , Hieronima Buczkowska geb.Janiszewska ,

Buczkowski Jan (1883 - 1971)

oraz jego rodzeństwo Teodor (16 IV 1880 - 12 VIII 1966)  i Franciszek (4 XII 1892 - 16 VIII 1977) - Powstańcy Wielkopolscy, a także Wacław  (1872), Stanisław (1875 - 1971), Julianna (1877 - 1952) i Ludwik 1889 - 1970 urodzili się w rodzinie Michała (1849-1914) i Hieronimy z dom. Janiszewska (1851 - 1920), para pobrała się w Kiszkowie w roku 1871.

 Urodził się w Kiszkowie 07 VI 1883 roku. 

Od 6 do 14 roku życia uczył się w szkole ludowej w Kiszkowie, po jej zakończeniu  w wieku 14-17 lat pomagał ojcu w gospodarstwie. Od 17 do 20 roku życia uczył się w zawodzie murarza.

W 1914 roku powołany do armii pruskiej, brał udział w I wojnie światowej, w 1915 roku został ranny (Preußen 305 z dnia 19 VII 1915). 

Jan poślubił Łucję z dom. Wróblewska (6 XI 1888 - 4 II 1936, córkę Jana i Emilii z dom.Kruger.

Jan i Łucja mieli 7 dzieci, z imienia znamy Stefan 1911 - 1967, Franciszek 1915 - 1971,Bronisław 1921 - 1978, Władysław 1913 - 1965 i Stefania 1921 - 1925.

Po powrocie z wojny zaczął organizować w Kiszkowie luźny oddział powstańczy, o czym wspomina jego brat Teodor. Następnie walczył pod dowództwem rotmistrza Bolesława Szulczewskiego (ur.17 XII 1879 w Chwaliszewie, zm. 6 III  1957 w Bydgoszczy). Brał udział przy rozbrajaniu żandarmerii i okolicznych Niemców oraz objęcia obiektów urzędów państwowych. Przydzielony do Straży Ludowej pełnił służbę wartowniczą do dnia 15.04.1919 r.

Za udział w Powstaniu odznaczony WKP w roku 1958. Wniosek o Medal Niepodległości został odrzucony 30 V 1938 roku.W okresie międzywojennym czynny członek Związku Powstańców Wielkopolskich, a po wojnie członek ZBoWiD. 

Po wybuchu II wojny światowej więziony, bestialsko bity, a w konsekwencji z rodziną 15 XII 1939 r. do Generalnej Guberni.

Po wojnie pracował jako murarz.

Jan zmarł 4 II 1971 roku w Kiszkowie.

źródła: Parafia katolicka Kiszkowo, wpis 10 / 1871, Archiwum Państwowe w Poznaniu 1866/1/28, Kiszkowo (USC) - akt urodzenia, rok 1883, Księga urodzeń, Verlustlisten 1. Weltkrieg, page 8246: Buczkowski Johann (Welnau, Gnesen), Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Zarząd Okręgowy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Poznaniu, sygn. 399: Życiorysy powstańców wielkopolskich: B - tom VI (Bubacz Mieczysław Marta - Bzdęga Jan), WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa, WTG Lista odznaczony WKP.

—-------------------------------------------

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1866/1/28, Kiszkowo (USC) - akt urodzenia, rok 1883, Księga urodzeń

Johann, rodzice: Michael Buczkowski , Heronima Buczkowska geb.Januszewska ,

akt urodzenia https://www.szukajwarchiwach.gov.pl/jednostka/-/jednostka/1399895#scan73

Berus Franciszek (1897 - 1968)

oraz jego rodzeństwo Antoni (1898-1960), Marianna (1899), Grzegorz (*+1901), Zofia (1901-1976, po mężu Glapa), Franciszka (*+1903), Ignacy (1904-1983), Anna (1906-1907), Leon (1908) i Mikołaj (1909) urodzili się w rodzinie gospodarza Stanisława (ur.13 VI 1870) i Maksyma z dom. Kuźnicka (ur. 15 V 1877), para pobrała się w roku 1896.

Berus Franciszek urodził się 30 III 1897 roku w miejscowości Wieczyn – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie pleszewskim, w gminie Czermin.

18 II 1924 roku w Pleszewie ożenił się z Jadwigą z dom. Wasiewicz urodzoną w Zawidowicach 20 X 1896 roku, córką gospodarza Stanisława i Marianny z dom. Kwaśniewska. Ze związku Franciszka i Jadwigi urodziło się sześcioro dzieci Aleksander, Maria, Łucja, Kazimierz, Marian i córka, której imienia nie znamy.

O jego udziale w Powstaniu Wielkopolskim nie wiemy prawie nic. Został zweryfikowany w Kole Pleszewskim Związku Powstańców Wielkopolskich nr legitymacji 3828, nr Ref. Histor. OK VII 11027, stopień wojskowy plutonowy.

Zmarł 4 I 1968 roku, spoczywa z małżonką Jadwigą, zmarłą 23 V 1965 roku na cmentarzu parafialnym w Sławnie. To także miejsce pochówku Andrzeja i Henryka Berusów.

źródła : Archiwum Państwowe w Kaliszu 670/2/68, Czermin (USC) - akt małżeństwa, rok 1896, [Księga małżeństw], Archiwum Państwowe w Kaliszu 670/1/70, Czermin (USC) - akt urodzenia, rok 1897, [Księga urodzeń], Wojskowe Biuro Historyczne, Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich, syg. akt I.487.9842,  Archiwum Państwowe w Kaliszu 735/2/255, skan Pleszew (USC) - akt małżeństwa, rok 1924, [Księga małżeństw]