Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Zendkowski Władysław (1882 - 1947)

urodził się 15 VI 1882 roku w miejscowości Łobżenica - obecnie miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie pilskim, w rodzinie Sylwestra i Marianny z dom. Nacławska, para pobrała się w roku 1875.

6 X 1910 roku poślubił Elżbietę z dom. Müller, z tego związku urodziły się dwie córki Marianna (1911) i Łucja (1914).

Z zawodu szklarz.

Do Powstania wielkopolskiego przystąpił 5 I 1919 roku wstępując do Kompanii z Wyrzyska. Brał udział w walkach o Wyskoką, Białośliwie, Mroczę, Nakło. Został tymczasowym komendantem miasta Łobżenica. W wojnie polsko - bolszewickiej walczył w obronie Zegrza i Warszawy. 13 XI 1920 roku został zwolniony z wojska, odchodząc do cywila z 6 baterii 15 Pułku Artylerii Ciężkiej w Bydgoszczy. Był członkiem Związku Powstańców i Wojaków w Łobżenicy od roku 1921, od 1933 roku w Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/1919. Zweryfikowany 11 IV 1934 dyplomem 2382 nr Ref. Historycznego 9923. Odznaczony Medalem Niepodległości 28 II 1938 i Medalem za wojnę 1918-1921 oraz Brązowym Krzyżem Zasługi.

Zmarł w Gdyni 16 IX 1947 roku, spoczął na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie, w księdze cmentarnej odnotowano ekshumację bez wskazania cmentarza na który przeniesiono szczątki.

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu Oddział w Pile Urząd Stanu Cywilnego Łobżenica 55/556/0/1 Księga urodzeń 1882. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich. Dziennik Bałtycki 1947 - nekrologi.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

urodził się 15 VI 1882 roku w miejscowości Łobżenica - obecnie miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie pilskim, w rodzinie Sylwestra i Marianny z dom. Nacławska, para pobrała się w roku 1875.

6 X 1910 roku poślubił Elżbietę z dom. Müller, z tego związku urodziły się dwie córki Marianna (1911) i Łucja (1914).

Z zawodu szklarz.

Do Powstania wielkopolskiego przystąpił 5 I 1919 roku wstępując do Kompanii z Wyrzyska. Brał udział w walkach o Wyskoką, Białośliwie, Mroczę, Nakło. Został tymczasowym komendantem miasta Łobżenica. W wojnie polsko - bolszewickiej walczył w obronie Zegrza i Warszawy. 13 XI 1920 roku został zwolniony z wojska, odchodząc do cywila z 6 baterii 15 Pułku Artylerii Ciężkiej w Bydgoszczy. Był członkiem Związku Powstańców i Wojaków w Łobżenicy od roku 1921, od 1933 roku w Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/1919. Zweryfikowany 11 IV 1934 dyplomem 2382 nr Ref. Historycznego 9923. Odznaczony Medalem Niepodległości 28 II 1938 i Medalem za wojnę 1918-1921 oraz Brązowym Krzyżem Zasługi.

Zmarł w Gdyni 16 IX 1947 roku, spoczął na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie, w księdze cmentarnej odnotowano ekshumację bez wskazania cmentarza na który przeniesiono szczątki.

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu Oddział w Pile Urząd Stanu Cywilnego Łobżenica 55/556/0/1 Księga urodzeń 1882. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich. Dziennik Bałtycki 1947 - nekrologi.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

Wrzyszcz Bernard (1900 - 1979)

urodził się 24 I 1900 roku w miejscowości Zamorze – wieś w Polsce, położona w województwie wielkopolskim, w powiecie szamotulskim, w gminie Pniewy w rodzinie Jana i Weroniki Matyldy z dom. Promst, para pobrała się w Łowyniu w roku 1889. Z tego związku urodzili się także Łucka (1889), Albin (1891 - ok.1918), Monika (1892-1893), Teresa (1896 - 1906), Hieronim (1898-1899), Florian (1906-1907), Ludwika (*+1911) oraz Powstaniec Wielkopolski - Roman (11 XI 1901 - ?).

Z zawodu był kowalem.

W przeciwieństwie do jego brata Albina, który poniósł śmierć jako żołnierz armii pruskiej (Preußen 1127 z dnia 1 V 1918) nie wiemy czy brał udział w I wojnie światowej, ale biorąc pod uwagę roku urodzenia mógł nie dostać powołania.

Do Powstania Wielkopolskiego przystąpił 3 I 1919 roku w szeregach Kompanii z Lwówka, walczył w okolicach Zbąszynia. Brał udział w wojnie polsko - bolszewickiej walcząc pod Berezyna i w obronie Warszawy. Od 1923 roku członek Związku Powstańców i Wojaków, od 1938 w Związku Uczestników Powstania Wielkopolskiego, od 1934 w Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/1919. Zweryfikowany 30 V 1934 roku dyplomem 3548, nr Ref. Hist. 10958. W 1957 roku za udział w Powstaniu został odznaczony WKP. Jego wniosek o Medal Niepodległości został odrzucony 21 I 1937.

18 VIII 1925 roku ożenił się z Marią Lepką, z tego związku urodziło się trzech synów Bronisław (15 X 1926), Albin (12 XI 1928) i Tadeusz (3 V 1932 - 3 VI 2022 - spoczywa z rodzicami).

Wrzyszcz Bernard zmarł 11 IX 1979 roku, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie Sektor / Rząd / Numer
69 / 22 / 29_1

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1923/1/176Pniewy (USC) - akt urodzenia, rok 1900, Rejestr urodzeń. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Wyszukiwarka grobów na cm. kom. w Gdyni.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1923/1/176Pniewy (USC) - akt urodzenia, rok 1900, Rejestr urodzeń
Bernhard , rodzice: Johann Wrzyszcz, Mathilde Proms

Wolff Zygfryd Władysław (1901 - 1986)

urodził się 21 IV 1901 roku w miejscowości Lutom – wieś sołecka w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie międzychodzkim, w gminie Sieraków, w rodzinie murarza Michała (ur.1876) i Eleonory z dom. Kowalska (ur. 1877), para pobrała się w roku 1898 w Gębicach. Para miała także córkę Mariannę Aleksandrę urodzoną w roku 1899.

Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim walcząc pod Zatomiem, Sierakowem, Międzychodem, Kolnem, Nowym Tomyślem i Zbąszyniem. Za udział w powstaniu w roku 1960 został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. Jego wniosek o Medal Niepodległości został odrzucony 2 IV 1936 roku (podał wówcza miejsce zatrudnienia Inspektorat Straży Granicznej w Gdyni, celnik, zamieszkały przy ul, Morskiej w Gdyni). W Wojskowym Biurze Historycznym także teczka o syg. akt 3351. Zygfryd Wolff był także Powstańcem Śląskim.

Zmarł 15 III 1986, spoczywa na cm. komunalnym w Gdyni Witominie z małżonką Anielą (31 VII 1905 - 24 II 1996)
Sektor / Rząd / Numer
26 / 37 / 28

źródła: Archiwum Państwowe w Bydgoszczy Oddział w Inowrocławiu, Urząd Stanu Cywilnego Gębice - wieś, Akta stanu cywilnego - wtóropisy, Akta małżeństw 1898, 7/528/0/3.2/74. Archiwum Państwowe w Poznaniu 1945/1/164, skan 94 Sieraków (USC) - akt urodzenia, rok 1901, [Księga urodzeń]. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Wyszukiwarka grobów dla cm. kom. w Gdyni.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

—-----------------------------------
Archiwum Państwowe w Poznaniu 1945/1/164, skan 94 Sieraków (USC) - akt urodzenia, rok 1901, [Księga urodzeń]

Siegfried Wladislaus , rodzice: Michael Wolff, Eleonora Kowalska

Witosławski Władysław (1901 - 1987)

urodził się 27 VI 1901 roku w miejscowości Strzałkowo - obecnie wieś położona w województwie wielkopolskim, w powiecie słupeckim, siedziba gminy Strzałkowo, w rodzinie Wiktora (3 XI 1864 - 8 VIII 1947) i Wiktorii z dom. Kasprzak (26 XI 1868 - 26 XII 1969), para pobrała się w roku 1886. Z tego związku urodzili się także Wanda (1887-1970), Julianna (1889 - 1978), Weronika (1892 - 1919), Wacław (1894 - 1986), Władysława (1896 - 1985), Walentyna (1899 - 1979), Waleria (1906 - 1941), Włodzimierz (1908 - 1969), Walerian (*+1909), Wiesław (1910 - 1995), Wiarosław (1913 - 2010) i Powstaniec Wielkopolski - Witold (12 II 1904 Strzałkowo - 24 II 1986 Gdynia).

Witosławski Władysław W latach 1907 - 1912 uczęszczał do szkoły powszechnej w Strzałkowie, w latach 1912-1914 do gimnazjum we Wrześni, następnie kształcił się w zawodzie ślusarza.

Od 15 I 1919 roku w Kompanii poznańskiej, walczył o Witkowo, Kcynię, Szubin, Samoklęski. W szeregach 4 Kompanii poznańskiej (4 Pułku Strzelców Wielkopolskich) brał udział w wojnie polsko - bolszewickiej (Mińsk, Bobrujsk i Berezyna). Odelegowany w III 1920 roku na kurs mechaniczno - telegraficzny powraca jako żołnierz baonu zapasowego 4 Pułku Strzelców Wielkopolskich w Wolsztynie, walczy pod Baranowicami. 6 III 1921 roku zwolniony z wojska.

12 VII 1922 roku wyjeżdża za pracą do Francji, rodzina wraca do Polski 18 XI 1938.
8 XII 1924 roku ożenił się z Marią z dom. Jarzembowska (6 X 1902 - 9 VII 1976), para miała trzech synów Wiesław (1933), Witold (1934 - 2021) i Zbigniew (1937 - 2020), Witold i Zbigniew spoczywają z rodzicami).

Odznaczony Odznaką Pamiątkową 58 Pułku Piechoty Wielkopolskiej, Medalem za wojnę 1918-1921. W Wojskowym Biurze Historycznym wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości, syg. akt. 86-25827.

Witosławski zmarł 18 IV 1987 roku spoczywa na cmentarzu komunalnym na gdyńskim Witominie Sektor / Rząd / Numer
66 / 66 / 4

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1954/1/162Strzałkowo (USC) - akt urodzenia, rok 1901, [Księga urodzeń]. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich. Dziennik Bałtycki 93/1987. Wyszukiwarka grobów cmentarzy komunalnych w Gdyni.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

—-------------------------------------------------------------------------
Archiwum Państwowe w Poznaniu 1954/1/162Strzałkowo (USC) - akt urodzenia, rok 1901, [Księga urodzeń]

Wladislaus , rodzice: Victor Witosławski, Victoria Kasprzak

Witosławski Witold (1904 - 1986)

urodził się 12 II 1904 roku w miejscowości Strzałkowo - obecnie wieś położona w województwie wielkopolskim, w powiecie słupeckim, siedziba gminy Strzałkowo, w rodzinie Wiktora (3 XI 1864 - 8 VIII 1947) i Wiktorii z dom. Kasprzak (26 XI 1868 - 26 XII 1969), para pobrała się w roku 1886. Z tego związku urodzili się także Wanda (1887-1970), Julianna (1889 - 1978), Weronika (1892 - 1919), Wacław (1894 - 1986), Władysława (1896 - 1985), Walentyna (1899 - 1979), Waleria (1906 - 1941), Włodzimierz (1908 - 1969), Walerian (*+1909), Wiesław (1910 - 1995), Wiarosław (1913 - 2010) i Powstaniec Wielkopolski - Władysław (27 VI 1901 Strzałkowo - 18 IV 1987 Gdynia).

Jako zaledwie 14 letni chłopak przystąpił do Powstania Wielkopolskiego w szeregach Strzałkowskiej Grupy Skautów.

Uczestnik Kampanii Wrześniowe, walczył na Oksywiu (Marynarka Wojenna, kapral) 19 IX 1939 roku wzięty do niewoli i osadzony w Stalag II D, nr jeńca 6222.

Ożeniony z Katarzyną z dom. Leier (3 II 1914 - 16 I 1986) mieli syna Wiktora (1936-2018).

Witold Witosławski zmarł 24 II 1986 roku, spoczywa w grobie rodzinnym na witomińskim cmentarzu w Gdyni: Sektor / Rząd / Numer 1 / 55 / 57.

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1954/1/187 Strzałkowo (USC) - akt urodzenia, rok 1904, [Księga urodzeń]. IPN - „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945” . Dziennik Bałtycki 49/1986. Wyszukiwarka grobów cmentarzy komunalnych w Gdyni.Zdjęcie portretowe ze strony prowadzonej przez Jean-Paul Gros.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

—------------------------------------

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1954/1/187 Strzałkowo (USC) - akt urodzenia, rok 1904, [Księga urodzeń]

Witold , rodzice: Victor Witosławski, Victoria Kasprzak

Witkowski Zygmunt (1891 - 1973)

oraz jego rodzeństwo Henryk, Czesława, Zofia, Maria, Mieczysław, Antoni urodzili się w rodzinie Jana i Franciszki z Koniecznych, para pobrała się w Poznaniu w roku 1879.
Witkowski Zygmunt urodził się 26 I 1891 roku we Wrześni.
Uczestnik Powstania Wielkopolskiego najpierw jako członek Rady Żołnierskiej, następnie brał czynny udział z bronią w ręku w walkach we Wrześni, Witkowie, Zdziechowie, Szubinie, Rudach, Rynarzewie. Po Powstaniu Wlkp. w Wojsku Polskim do dnia 8 III 1921.25 VI 1938 roku odrzucono wniosek o nadanie Medalu Niepodległości, dokumenty znajdują się w Wojskowym Biurze Historycznym syg. akt 24 44077/68. Za udział w Powstaniu odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym w 1957 roku. W roku 1972 mianowany na stopień podporucznika.
Zmarł w Gdyni 3 VI 1973 roku, spoczywa na cmentarzu komunalnym Witomino: sektor 56 rząd 8 grób nr 3
Miejsce spoczynku Weterana Powstania Wielkopolskiego jest w katastrofalnym stanie, co dokumentują zdjęcia wykonane w dniu 3 III 2021 roku na cmentarzu witomińskim. 5 III 2021 roku został złożony wniosek o wpis do Ewidencji grobów weteranów IPN. Do dnia dzisiejszego wniosek nie został rozpatrzony.
Ożeniony z Ireną (ur. 11 V 1904, zm. 22 VIII 1982) - małżonka spoczywa w grobie obok nr 2.
W roku 2022 pamiętniony na pamiątkowej tablicy na cm. komunalnym w Gdyni Witominie.
źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu. Urząd Stanu Cywilnego Poznań, wpis 323 / 1879 - Księga małżeństw. Archiwum Państwowe w Poznaniu. Urząd Stanu Cywilnego Września akt urodzenia nr 47/1891. WTG Gniazdo - Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. WBH - Wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa.Wyszukiwarka grobów cmentarzy komunalnych w Gdyni.Dziennik Bałtycki 134/1973.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023
(uzupełnienie do notatki sporządzonej 4 III 2021)
—-------------------------------------------------
Urząd Stanu Cywilnego Poznań, wpis 323 / 1879
Johann Witkowski (ur. 1839, zm. we Wrześni w roku 1914)
ojciec: Nikolaus Witkowski matka: Antonie Gorska
Franziska Konieczna (ur. 1853)
ojciec: Thomas Konieczny matka: Anastasia Marki

akt urodzenia: https://szukajwarchiwach.pl/.../full/dj_F3eF6JFDmw4q8LfIBNA (prawa strona)

https://gdynia.grobonet.com/grobonet/start.php?id=detale...

Wiśniewski Klemens (1900 - 1980)

urodził się 19 XI 1900 roku w miejscowości Cerekwica - obecnie wieś w Polsce położona w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Żnin, w rodzinie Ottona i Franciszki z dom. Jesionowska, z licznego potomstwa pary (11) trzech synów było Powstańcami Wielkopolskimi - Klemens, Wacław (23 IX 1885 - 13 VII 1962) i Alfons (23 V 1896 - 24 VI 1978).

Wiśniewski do powstania przyłączył się 29 I 1919 roku, walczył pod Żninem, Jarocinem i Wągrowcem. Po powstaniu do roku 1923 w szeregach Wojsk Wielkopolskich. Za udział w powstaniu w roku 1960 został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.

Klemens Wiśniewski ożenił się z Franciszką Matuszewską (30 III 1904 - 12 XI 1967) pochodzącą z Koźmina Wielkopolskiego, córką Ignacego i Małgorzaty z dom. Podlewska. Franciszka i Klemens mieli jednego syna - Jerzego (28 VIII 1930 - 13 IX 2012). Klemens początkowo pracował jako urzędnik państwowy, rodzina od 11 I 1931 roku mieszkała w Poznaniu, skąd też podczas II wojny światowej została wysiedlona - na listach strat II wojny światowej występuje jako urzędnik podatkowy (Finansbeamter). Po wojnie zamieszkali w Gdyni.

Zmarł 22 I 1980 roku, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie Sektor / Rząd / Numer
67 / 37 / 4

W nekrologu zamieszczonym w numerze 20/1980 w Dzienniku Bałtyckim napisano (...) powstaniec wielkopolski, komandor podporucznik, emerytowany pracownik Gospodarki Morskiej(...).

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski, WKP, Srebrnym Krzyżem Zasługi.
W Wojskowym Biurze Historycznym teczki o syg. akt 10842, 144 43313 - Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości oraz odrzucony 25 VI 1938 roku wniosek o Medal Niepodległości.

źródła: WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa. Dziennik Bałtycki 20/1980. Wyszukiwarka grobów cmentarzy komunalnych w Gdyni. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. IPN - Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945. Archiwum Państwowego w Poznaniu.Akta miasta Poznania. Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1931.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

Wietrzyński Ignacy (1892 - 1980)

i Michał (15 IX 1895 Kaczanowo - 1958 Konin) - Powstańcy Wielkopolscy a także Łucja (1879), Franciszek (1882), Jan (1884 - 1917 - zginął na froncie podcza I wojny światowej, lista strat armii pruskiej z dn. 27 VIII 1917 Prusy 921), Katarzyna (1886), Marianna (1889), Franciszka (1898), Józef(1877), urodzili się w rodzinie Antoniego (zmarł w roku 1908 w wieku 71 lat) i Marcjanny z dom. Niedzielska.

Wietrzyński Ignacy urodził się 1 II 1892 roku w miejscowości Kaczanowo obecnie wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wrzesińskim, w gminie Września. Po ukończeniu szkoły powszechnej w rodzinnej miejscowości i gimnazjum w Lesznie uczył się w zawodzie melioranta.

Od roku 1912 r. odbywał służbę w armii pruskiej, brał udział w I wojnie światowej, podczas działań wojennych dwukrotnie ranny, co znajduje potwierdzenie na pruskich listach strat z dnia 24 VIII 1917 (Prusy 921) i z dn. 31 V 1918 roku (Prusy 1151), z armii pruskiej wychodzi w stopniu sierżanta.

Po opuszczeniu armii zamieszkał w Borzyszkowie, tam też podjął się tworzenia kompanii Straży i Bezpieczeństwa. W czasie Powstania Wielkopolskiego dowodził 2 Kompanią batalionu z Wrześni. Brał udział w walce o Zdziechowę pod Gnieznem, gdzie kwaterował sztab pułku i batalion piechoty. Przyczynił się w dużej mierze do zwycięstwa powstańców, gdyż zaszedł z 2 plutonami na tyły Niemców między Zdziechową i Mączniki, przecinając całkowicie łączność między piechotą w Zdziechowej a kawalerią i artylerią w Mącznikach. Podczas walk o Szubin został ciężko ranny i wzięty do niewoli, z której udało mu się uciec w maju 1919 roku, a po ucieczce zgłosił się ponownie do Wojska Polskiego 9 Pułk Strzelców Wielkopolskich. Za udział w powstaniu w roku 1957 został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. 20 XII 1937 roku odznaczony Krzyżem Niepodległości, ponadto w WBH teczki o sygnaturach 10311, 13459, 2166. Odznaczony został także Odznaką Pamiątkową Więźniów Ideowych (33/4300), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi.

Jego pierwszą żoną w roku 1921 została Stanisława z dom. Michalak (1896 - 1941), z którą miał troje dzieci - Zdzisław, Wiesław i Stefania. II żoną w 1947 została Eleonora z dom. Romińska (1898 - 1987).

Po powstaniu zamieszkał w Wejherowie (od 1923) a następnie w Gdyni. Był pracownikiem Urzędu Morskiego.

24 sierpnia 1939 roku ponownie zmobilizowany do wojska polskiego, odesłał rodzinę do Wrześni, a sam walczył w 2 Morskim Pułku Strzelców, pod dowództwem płk. Dąbka (Stanisław Dąbek – pułkownik piechoty Wojska Polskiego, dowódca Morskiej Brygady Obrony Narodowej i p.o. dowódcy Lądowej Obrony Wybrzeża podczas kampanii wrześniowej; pośmiertnie awansowany na stopień generała brygady). 18 lub 19 IX 1939 roku został w Oksywiu wzięty do niewoli, kolejno przebywał w obozach w Neubrandenburg (Oflag II E, nr jeńca 339), Prenzlau (od 24 II 1941 w Oflag II A Prenzlau), Gross Born.

Po wyzwoleniu wrócił do Gdyni, do przejścia na emeryturę w roku 1957 pracował dla Kwatermistrzostwa Marynarki Wojennej, Urzędu Morskiego w Gdyni, pracował w Przedsiębiorstwie Budowy Urządzeń chłodniczych.

Działał aktywnie w gdyńskim oddziale ZBoWiD.

Zmarł 2 XI 1980 roku w Pelplinie. Pochowany na cmentarzu komunalnym na Witominie w Gdyni Sektor / Rząd / Numer 26 / 38 / 1. W roku 2021 jego nazwisko zostało upamiętnione na tablicy przy kaplicy cmentarnej wśród innych Powstańców spoczywających na Witominie.

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1915/1/56 Obłaczkowo (USC) - akt urodzenia, rok 1892, Księga urodzeń. Verlustlisten 1. Weltkrieg, page 20273: Wietrzynski Ignatz (Kaczanowo, Wreschen). Verlustlisten 1. Weltkrieg, page 23951: Wietrzynski Ignatz (Kaczanowo, Wreschen). Wojskowe Biuro Historyczne - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. IPN - Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945. Dziennik Bałtycki 245/1980. Wyszukiwarka grobów cmentarzy komunalnych w Gdyni. Zdjęcia z archiwum p. Michała Howorskiego i Elżbiety Franiewskiej.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

—-------------------------------------------------------------------------

Archiwum Państwowe w Poznaniu 1915/1/56 Obłaczkowo (USC) - akt urodzenia, rok 1892, Księga urodzeń

Ignatz , rodzice: Anton Wietrzyński, Marcyanna Niedzielska

Wciórka Leon (1898 - 1977)

i jego brat Józef (14 II 1893 Kobylin - 29 VII 1942 Auschwitz) oraz Antonina (1888), Stanisław (1891 - 1895), Marianna (1894), Stanisława (1895), Pelagia (1896, wyszła za Józefa Stanisława Modlibowskiego - Powstańca Wielkopolskiego. Po śmierci Józefa Stanisława Modlibowskiego Pelagia wyszła 29 X 1929 roku za porucznika Feliksa Borzycha.), Józefa (1903), Leona (1904), Zofia (1906), Franciszka (1908) i Jan (1910) urodzili się w rodzinie Antoniego (8 I 1872 - 1911) i Elżbiety z dom. Michalska (14 XI 1874 - 1951), para pobrała się w roku 1887 w Kobylinie.

Leon Wciórka urodził się 17 V 1898 roku w miejscowości Kobylin - obecnie miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie krotoszyńskim.

16 XI 1918 r. w Kobylinie pod dowództwem dr. Antoniego Bukolta powstała Rada Robotniczo-Żołnierska. W dniach 26-30 XI 1918 r. w Kobylinie odbył się wielki wiec, na którym przemawiał baszkowski proboszcz ks. Edward Skonieczny. Uczestnicy wydelegowali jednogłośnie Ignacego Gajowczyka jako delegata na Sejm Dzielnicowy w dniu 3 grudnia 1918 r. w Poznaniu. Po jego powrocie dokonano wyboru do Rady Ludowej, która 3 I 1919 roku została nieoficjalną władzą miejską w Kobylinie, zdobytą broń przekazano komendantowi Ignacemu Gajowczykowi. Na jego apel 3 stycznia 1919 r. zebrało się 74 ludzi uzbrojonych w 4 karabiny, 4 dubeltówki i kilkanaście karabinów typu Mauser. Dokonano odbicia dworca kolejowego, poczty i ratusza. Zajęcie odbyło się bezkrwawo. Po uformowaniu 2 kompanii krotoszyńskiej, czyli późniejszej 7 kompanii 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich w szeregach tej jednostki znalazł się pluton kobyliński pod dowództwem Jana Paluszkiewicza składający się z 64 ludzi. 8 I 1919 r. do Kobylina przybył sierżant Władysław Garstwa i w hotelu Taubnera otworzył biuro werbunkowe. Zorganizowała się wówczas kompania kobylińska pod dowództwem Ignacego Gajowczyka, która stała się rdzeniem 8 kompanii 12 Pułku Strzelców Wielkopolskich. Od 13 I 1919 r. dowodził nią sierżant Władysław Garstka. 16 I 1919 r. kompania została przeniesiona do Baszkowa obsadzając odcinek od Zdun aż po Rudę. Kompania ta wzięła udział w walkach o Zduny w lutym 1919 r. (Krotoszyn i okolice. Opracowania i materiały źródłowe, Tom IV, pod. red. Józefa Zdunka, Krotoszyn 2008).

Na listach powstańców z Kobylina odnajdujemy imiona obu braci Wciórków - Leona i Józefa.

Zmarł 2 VII 1977 roku, spoczywa z małżonką Heleną (14 V 1907 - 26 X 1980) oraz synem Stefanem (1927-1989) i symbolicznie synem Józefem (1929 - 2007 zmarł w Szwecji) na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie Sektor / Rząd / Numer 12 / 15 / 20_1

źródła: Archiwum Państwowe w Lesznie 423/2.2/50 Kobylin (USC) - akt małżeństwa, rok 1887, [Księga małżeństw]. Archiwum Państwowe w Lesznie 423/1.2/85 Kobylin (USC) - akt urodzenia, rok 1898, [Księga urodzeń]. Krotoszyn i okolice. Opracowania i materiały źródłowe, Tom IV, pod. red. Józefa Zdunka, Krotoszyn 2008. Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. Koła poza Poznaniem. Wyszukiwarka grobów cmentarzy komunalnych w Gdyni.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2023

—--------------------------------------
Archiwum Państwowe w Lesznie 423/2.2/50 Kobylin (USC) - akt małżeństwa, rok 1887, [Księga małżeństw]

Anton Wciorka (25 lat), rodzice: Thomas Wciorka , Cunigunde Bialy ,
Eliesabeth Michalek (23 lat) , rodzice: Franz Michalek , Michalina Nowicka ,

Archiwum Państwowe w Lesznie 423/1.2/85 Kobylin (USC) - akt urodzenia, rok 1898, [Księga urodzeń]

Leon , rodzice: Anton Wciórka, Elisabeth Michalska ,

JÓZEF WCIÓRKA urodził się 14 II 1893 roku w Kobylinie,miasto w woj. wielkopolskim, w powiecie krotoszyńskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Kobylin
akt urodzenia: https://www.szukajwarchiwach.gov.pl/.../jednostka/2758333...
Zginął 29 lipca 1942 roku w KL Auschwitz.
Na Liście strat:
Źródło: Księga bólu i pamięci - Więźniowie hitlerowskich obozów koncentracyjnych z dystryktu radomskiego w latach 1939-1945
uwięzienie zginął
miejsce zatrzymania Radom
data zatrzymania 1942-05-26
uwięzienie
rodzaj uwięzienia obóz koncentracyjny
data zatrzymania 1942-07-02
miejsce osadzenia Auschwitz
numer 44401
uwięzienie
data śmierci 9142-07-29
miejsce śmierci Auschwitz
-----------------------------------------
Źródło: Księga zgonów Auschwitz
uwięzienie
rodzaj uwięzienia obóz koncentracyjny
miejsce zamieszkania przed zatrzymaniem Radom
miejsce osadzenia Auschwitz
data śmierci 1942-07-29
miejsce śmierci Auschwitz
dodatkowe informacje 17377/1942
----------------------------------------------
Józef Wciórka w Powstaniu Wielkopolskim
jednostka: Oddział Kobyliński
uwagi: Ziemia Międzychodzka
- za dokumentacją zgromadzoną przez Romana Chalasza:
Członek miejskiej komisji ubogich w Międzychodzie wybrany w 1926 roku.
Komendant koła Towarzystwa Powstańców i Wojaków w Międzychodzie (1924, 1925, 1926). Prezes Zarządu Okręgu XVI Związku Towarzystwa Powstańców i Wojaków w Międzychodzie od momentu utworzenia w 1927 roku. (okręg obejmował koła w Międzychodzie, Sierakowie, Pniewach, Łowyniu, Drzewcach, Zatomiu, Kamionnej, Dormowie i Głażewie). Współzałożyciel w 1913 roku później także prezes Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” (1938-39), członek Polskiego Związku Zachodniego, członek Komitetu Budowy Pomnika Wolnej, Zjednoczonej i Niepodległej Polski w Międzychodzie. Radny Rady Miejskiej Międzychodu w kadencji od 1926 roku. Członek deputacji ubogich. Prezes Zarządu XVI Towarzystwa Powstańców i Wojaków w Międzychodzie (1928).
W 1931 roku zaliczony do grona osób zdecydowanie wrogo odnoszących się do rządu i władz państwowych, w kuriozalnym okólniku skierowanym do urzędników przez Starostę dr Puta.
Prezes XVI okręgu (zrzeszał towarzystwa z Międzychodu, Sierakowa, Łowynia, Ryżyna, Radgoszczy, Zatomia Starego, Kamionny, Wituchowa i Dormowa) Legionu Wielkopolskiego (1933). W wyborach samorządowych 1933 roku wybrany radnym rady miejskiej Międzychodu z listy Obozu Narodowego. W czerwcu 1934 roku Minister Spraw Wojskowych „za waleczność w czasie powstania wielkopolskiego” odznaczyło go Krzyżem Walecznych.. Był także członkiem zarządu koła Polskiego Związku Zachodniego w Międzychodzie (1938).
W zasobie WBH dwie teczki: 131/W - 736 - Krzyż Walecznych i odrzucony w dniu 16.06.1935 roku wniosek o Medal Niepodległości.
źródła:
Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Zarząd Okręgowy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Poznaniu, sygn. 365: Relacje i wspomnienia dotyczące powstania wielkopolskiego: 1. Kiełczewo, powiat Kościan, województwo poznańskie, 2. Kłecko, powiat Gniezno, województwo poznańskie, 3. Kościan, powiat Kościan, województwo poznańskie, 4. Kobylin, powiat Krotoszyn, województwo poznańskie, 5. Kowalewo, powiat Pleszew, województwo poznańskie, 6. Koźmin, powiat Turek, województwo poznańskie. Zdjęcia: s.64 - fotografia autora relacji5
Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. Koła poza Poznaniem
Krotoszyn i okolice. Opracowania i materiały źródłowe, tom IV, pod. red. Józefa Zdunka, Krotoszyn 2008
Inne źródła (szczegółowe informacje u administratora bazy)
Chalasz Roman, Wielki Almanach Powstańczy Powiatu Międzychodzkiego (maszyn.)

Walkowski Roman (1902 - 1978)

urodził się 11 II 1902 roku w Mogilnie w rodzinie Wacława i Stanisławy z dom. Rakowska.

Mamy niestety bardzo mało informacji o Powstańcu i pochodzą one głównie z Uchwały o nadanie WKP i listy strat II wojny światowej.

W Uchwale o nadanie WKP dość lakonicznie napisano: ”Ob. Roman Walkowski od dnia 31 I 1918 r. brał udział w Powstaniu Wielkopolskim w Mogilnie i okolicy a następnie w walkach o Inowrocław.” Należy tu wyjaśnić, że Mogilno przyłączyło się do Powstania 1 I 1919 roku, kiedy to rozbrojono stacjonujący tu oddział Grenzschutzu i przejęto tymczasową władzę w mieście. Oswobodzenie miasta przez miejscowych odbyło się sprawnie i bez rozlewu krwi na dwie godziny przed wkroczeniem do niego oddziału ppor. Pawła Cymsa. Następnie już połączone oddziały brały udział w walkach na Froncie Północnym, biorąc udział m.in. w bitwach o Inowrocław, Szubin, Jaksice i Brzozę.

W 1939 r. brał udział w obronie wybrzeża w 2 Morskim Baonie Saperów (sformowany jako 2 Morski Batalion Strzelców, a od 24 sierpnia 1939 r. został przeformowany w 2 Morski Pułk Strzelców) jako dowódca plutonu ckm w stopniu porucznika (Dowódca I plutonu w 2 kompanii ciężkich karabinów maszynowych II batalionu 2 Morskiego Pułku Strzelców).

I dalej za Uchwałą o WKP: “Był więziony w 5 oflagach”, na listach strat 1939-1945 występuje tylko raz:księgowy, porucznik, nr więźnia 919, więziony od 10 I 1944 r. (za Polski Czerwony Krzyż kartoteka jeniecka II), należy tu przypuszczać, że adnotacja ta została sporządzona po przenosinach z innego oflagu.

W Wojskowym Biurze Historycznym teczki o syg. akt 9227 i odrzucony dnia 25 X 1937 roku wniosek o Medal Niepodległości.

Wśród kart meldunkowych miasta Poznania znajduje się także karta Romana - 2 III 1920 zwolniony z wojska, 1 VI 1920 wyjechał do Mogilna, następnie 2 III 1922 z Mogilna z powrotem do Poznania.

Walkowski zmarł 31 XII 1978 roku, spoczywa z małżonką Jadwigą (1914 - 2005) na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie. W nekrologu wspomniano tylko o jego udziale w Powstaniu Wielkopolskim.

źródła: Archiwum Państwowe w Bydgoszczy Oddział w Inowrocławiu, 7/532/0/2.1/95 Urząd Stanu Cywilnego Mogilno - miasto, Akta urodzeń Geburts - Hauptregister nr 1-172. APP Akta Miasta Poznania. Kartoteka ewidencji ludności z lat 1870-1931. IPN - Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Wyszukiwarka grobów dla cm. komunalnych w Gdyni