Rodzeństwo Bociańskich - Ludwik, Maria i Jan oraz
Wincenty (1882 - 1946),
Tomasz (1884-1885),
Adam (*+1886),
Michał (1887)
Franciszek (1891-1969) - żołnierz AK, spoczywa w Poznaniu na cmentarzu junikowskim
Adam II (1896-1942)
Antonina po mężu Janiak ur.1898
urodzili się w rodzinie Wojciecha i Wiktorii Stefaniak I voto Derwich, para pobrała się w Pleszewie w roku 1881
Urząd Stanu Cywilnego Pleszew, wpis 2 / 1881
Adalbert Bociański (ur. 1854) ojciec: Thomas Bociański , matka: Marzianna Chrysostaniak
Viktoria Derwich z domu Stefaniak ojciec: Adalbert Stefaniak , matka: Michalina Spalona
Parafia katolicka Pleszew, wpis 2 / 1881
Adalbertus Bociański (27 lat) i Victoria Derwich (23 lat, wdowa)
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ludwik_Bocia%C5%84ski
LUDWIK BOCIAŃSKI urodził się 4 sierpnia 1892 roku w Pleszewie, zmarł 07 lutego 1970, spoczął w Londynie na cmentarzu Gunnesbury Cemetery Square FA 311, w 2009 z inicjatywy starosty pleszewskiego Michała Karalusa prochy płk. Ludwika Bociańskiego – zgodnie z jego ostatnią wolą – zostały sprowadzone do rodzinnego Pleszewa i z honorami wojskowymi złożone w kwaterze Powstańców Wielkopolskich na cmentarzu przy ul. Kaliskiej.
Uczył się w Królewskim Gimnazjum w Ostrowie Wielkopolskim oraz w gimnazjum w Kępnie, gdzie w 1913 zdał maturę. Był twórcą drużyny skautowskiej.
W 1914 powołany do wojska niemieckiego, służył jako podporucznik artylerii na froncie zachodnim, był ranny pod Verdun, został też odznaczony i kilkukrotnie awansowany. W sierpniu 1917 z powodu choroby trafił do szpitala i nie powrócił już na front, pełnił służbę w Wielkopolsce. Był członkiem POW zaboru pruskiego. Był jednym z głównych organizatorów konspiracji powstańczej w Wielkopolsce.
Od początku wziął czynny udział w powstaniu, najpierw w Poznaniu, a następnie na południu Poznańskiego, walcząc na czele zorganizowanego przez siebie batalionu strzelców pleszewskich, z którym m.in. wyzwolił Ostrów Wielkopolski. Zorganizował 8 wielkopolski pułk piechoty (przemianowany w 1920 na 62 pułk piechoty wielkopolskiej). Początkowo dowodził w nim I batalionem, następnie całym pułkiem.
fot. Londyn - Mariusz Zawadzki - https://www.facebook.com/GravesDefenders/posts/2655537628107890
W 1919 przystąpił do organizacji Grudziądzkiego pułku strzelców. Pułkiem, w międzyczasie przemianowanym na 64 Grudziądzki pułk piechoty, dowodził do 28 października 1921. Walczył z bolszewikami nad Bugiem. W składzie 16 Dywizji Piechoty brał udział w bitwie warszawskiej.
W październiku 1921 został powołany na roczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. W 1922 po ukończeniu kursu otrzymał tytuł oficera Sztabu Generalnego i przydzielony został do Biura Ścisłej Rady Wojennej na stanowisko referenta w Oddziale IIIa. W okresie tym miał również mniej znany epizod jego życia – występy w drużynie piłkarskiej Polonii Bydgoszcz (na pozycji lewoskrzydłowego).
Od lutego 1924 roku zajmował stanowisko szefa Wydziału Wywiadowczego Oddziału II-go Sztabu Generalnego. W przewrocie majowym 1926 roku opowiedział się zdecydowanie po stronie Piłsudskiego, który docenił jego lojalność i pozostawił go na dotychczasowym stanowisku. W marcu 1927 roku mianowany został dowódcą 86 pułku piechoty w Mołodecznie. Tamże z jego inicjatywy wybudowany został imponujący pomnik poległych żołnierzy w kształcie łuku z kaplicą Matki Boskiej na szczycie, zwany później Ostrą Bramą Mińską.
Od 1 lipca 1930 do 7 listopada 1934 był komendantem Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej-Komorowie. Właśnie tam Bociański wprowadził do ceremoniału mianowania na pierwszy stopień oficerski pasowanie szablą, który to zwyczaj utrzymał się aż do czasów współczesnych. Podchorążowie z jego szkoły, ubrani w historyczne mundury zaciągali wartę honorową przed Belwederem w rocznicę Nocy Listopadowej. Następnie wyznaczony został na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty w Baranowiczach.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Ludwik_Bocia%C5%84ski
W wyborach w listopadzie 1930 został wybrany posłem na Sejm III kadencji z okręgu wyborczego nr 37 (Ostrów Wielkopolski), jednak już w styczniu 1931 zrezygnował z mandatu poselskiego. Od końca 1935 był wojewodą wileńskim. Był krytykowany przez mniejszości narodowe i opozycję, a także część powojennej emigracji. Między innymi, 11 lutego 1936 wydał memoriał zakładający ograniczenie praw mniejszości litewskiej i białoruskiej (dokument ten w 1939 roku opublikowała drukarnia w Kownie). Ingerował w stosunki wyznaniowe, próbował wyrugować białoruskich oo. marianów z Drui poprzez zainicjowanie erygowania nowej parafii rzymskokatolickiej; w końcu wysiedlił ich nie czekając na decyzję hierarchii duchownej.
Od 25 maja 1939 pełnił urząd wojewody poznańskiego.
Podczas kampanii wrześniowej opuścił Poznań. 6 września 1939 został powołany na stanowisko naczelnego kwatermistrza rządu. 17 września 1939 na moście granicznym na Czeremoszu w Kutach zastąpił drogę Naczelnemu Wodzowi Edwardowi Śmigłemu-Rydzowi, zamierzającemu opuścić kraj. Wobec fiaska wyperswadowania mu tego pomysłu, w proteście targnął się na swoje życie. Próba okazała się nieudana, ciężko ranny Bociański został przewieziony do Rumunii, gdzie został internowany. Po okresie internowania, przedostał się do zachodniej Europy. Pomimo prób, nie uzyskał przydziału do Polskich Sił
W 1947 osiadł w Wielkiej Brytanii. Podczas życia na emigracji nie angażował się w życie polityczne kręgów emigracyjnych, ale utrzymywał kontakty z organizacjami kombatanckimi i pisał artykuły okolicznościowe. Przekazał bibliotece Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie kilkadziesiąt tomów wydawnictw naukowych z zakresu filologii polskiej, antropologii, archeologii i historii wojskowości.
Zmarł 7 lutego 1970 w Londynie i został pochowany na cmentarzu Gunnersbury.
Nie założył rodziny.
Oryginalne ordery i odznaczenia Ludwika Bociańskiego są na stałe przytwierdzone do cokołu rzeźby Matki Boskiej Kozielskiej w kościele św. Andrzeja Boboli w Londynie, gdzie były złożone jako wota dziękczynne - patrz:
https://bobola.church/pl/galeria/archiwum
*****************************************
http://akwielkopolska.pl/biograms/index/biograms/1,4,0,0,Biogramy,Strona1,1.html
MARIA BOCIAŃSKA - RADOMSKA urodziła się 7 lipca 1889 roku w Pleszewie, zmarła tamże 07 lipca 1965 roku, została pochowana na cmentarzu parafialnym, spoczywa z mężem, w roku 2009 spoczęły tu także prochy brata JANA sprowadzone z Anglii,
uczestniczka strajków szkolnych, Powstania Wielkopolskiego i działaczka społeczna.
W siódmej klasie szkoły powszechnej przyłączyła się do strajku szkolnego, w którym wytrwała 3 lata (była jedną z dwóch najdłużej strajkujących uczennic). Strajki uniemożliwiły jej dalszą naukę, którą zmuszona była kontynuować samodzielnie, jednocześnie prowadząc tajne nauczanie najmłodszych dzieci.
Była bibliotekarką Towarzystwa Czytelni Ludowych, działała w Towarzystwie Zupełnej Wstrzemięźliwości od Napojów Alkoholowych „Wyzwolenie”.
W 1916 roku założyła drużynę skautową im. Królowej Jadwigi, której została drużynową.
W listopadzie 1918 roku weszła w skład Rady Ludowej powiatu pleszewskiego. Wzięła udział w Powstaniu Wielkopolskim jako sanitariuszka.
Należała do Związku Obrony Kresów Zachodnich, była matką chrzestną sztandaru organizacji „Rodziny Powstańców Wielkopolskich”.
W czasie niemieckiej okupacji w jej domu odbywały się komplety tajnego nauczania i wieczory kulturalne.
Jej mężem był od 09 września 1917 roku działacz społeczny Władysław Radomski. Prowadzili gospodarstwo rolne, mieli 7 dzieci.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Niepodległości
Wielkopolski Krzyż Powstańczy
Odznaka „Walka o Szkołę Polską”.
***************************************************************************
http://www.d-w.pl/event.php?ev=5323
JAN BOCIAŃSKI urodził się 03 listopada 1902 roku w Pleszewie, zmarł 05 listopada 1974 roku w Londynie, początkowo spoczywał w Londynie na cmentarzu Gunnesbury Cemetery Square FA 311, w 2009 prochy spoczęły w grobowcu rodziny Radomskich, gdzie spoczywa siostra - Maria.
- polski prawnik, oficer wywiadu wojskowego, urzędnik rządowy i konsularny, dyplomata.
Uczestnik Powstania Wielkopolskiego 1918 r. – szef kompanii w 1 Pułku Grenadierów Kujawskich. Absolwent wydziału prawa Uniwersytetu Poznańskiego (1926). Urzędnik Prezydium Rady Ministrów, m.in. w charakterze sekretarza premierów – Józefa Piłsudskiego, Kazimierza Bartla i Kazimierza Świtalskiego (1926–1931). Oficer Oddziału II Sztabu Generalnego realizujący zadania pod przykryciem w polskiej służbie zagranicznej, m.in. w charakterze attaché ambasady w Paryżu (1931–1933), attaché i wicekonsula w Opolu (1933–1935), wicekonsula w Ostrawie (1935–1938), kier. konsulatu tamże (1938), zastępcy naczelnika wydziału prasowego MSZ (1939).
Brał udział w kampanii wrześniowej pełniąc funkcje wywiadowcze, tłumacza w dowództwie saperów w I Korpusie Polskim w Wielkiej Brytanii, kierownika referatu żydowskiego MSZ emigracyjnego w Londynie (1943–1945).
Na przełomie lat 1933–1934 Jan Bociański współtworzył na Śląsku Opolskim pierwszą organizację niepodległościową. Podobne struktury Bociański stworzył w 1938 na tzw. Zaolziu, a więc Śląsku Cieszyńskim, i szerzej – na Śląsku Czeskim m.in. pod nazwą „Zespół”.
fot. Londyn - Mariusz Zawadzki - https://www.facebook.com/GravesDefenders/posts/2655537628107890
źródła:
https://pl.wikipedia.org
http://powstancywielkopolscy.pl/pl/search
http://www.d-w.pl
https://audiovis.nac.gov.pl
https://www.powiatpleszewski.pl
Krzysztof Nowak KATOWICE—CIESZYN - Z „teczki” wicekonsula Jana Bociańskiego
http://akwielkopolska.pl
https://www.archiwum.kalisz.pl
http://e-kartoteka.net
https://www.poznan.pl/mim/necropolis/
https://www.myheritage.pl
http://www.basia.famula.pl/pl/
http://poznan-project.psnc.pl/
fot. Londyn - Mariusz Zawadzki - https://www.facebook.com/GravesDefenders/posts/2655537628107890
