Okopiński Jan (1865 - 1943)
W Grupa Potomków i Sympatyków Powstańców Wlkp Gm. Krzywiń pan Tadeusz Krawczyk opublikował wspomnienia z Powstania Jana Okopińskiego, a my trochę uzupełniliśmy - p. Tadeuszu - dziękuję
Okopiński Jan (1865 - 1943)
urodził się w Nakle 4 VI 1865 roku w rodzinie Augusta i Reginy z dom. Kowalska, jego rodzeństwem byli Apolinary (1858), Marianna(1856) i Franciszek (1861).
2 V 1904 roku w USC Samostrzel poślubił Apolonię z dom. Żmidzińska ur. 15 XII 1880 roku, córkę Jana i Anny Wegner. Para miała córkę Barbarę ur 12 lub 17 IV 1910 w Bydgoszczy. Apolonia zmarła 24 V 1965 roku. Jan zmarł 5 I 1943, małżonkowie spoczywają na cmentarzu parafialnym przy ul. Bluszczowej w Poznaniu
kwatera I-A miejsce 22/23
GPS: 52.375293, 16.912258
https://billiongraves.com/.../Jan-Okopi%C5%84ski/20651140...
https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html...
“W kamienicy rogu Gimnazjalnej i Dąbrowskiego pod nr 8 w Nakle członek nakielskiej Rady Ludowej, Jan Okopiński w sylwestra 1918 r. zwołał zebranie Rady oraz wszystkich zaangażowanych patriotycznie polskich mieszkańców Nakła i ogłosił wybuch powstania wielkopolskiego w mieście i okolicy.” - https://expressbydgoski.pl/nieznane-dzieje.../ar/c3-11262250 .
Z życiorysu Susały Kazimierza
Susała Kazimierz (1895-1920), s. Stanisława, rolnika, i Bronisławy z domu Żmudzińskiej. Ur. 19.02.1895 r. w Sadkach. Rodzice posiadali znaczne gospodarstwo rolne o powierzchni 40 ha. W 1905 r. ukończył w Nakle katolicką szkołę powszechną i podjął naukę w nakielskim gimnazjum męskim. Przez jakiś czas mieszkał w Nakle u wujostwa Okopińskich, właścicieli kamienicy i sklepu z materiałami pasmanteryjnymi przy dzisiejszej ul. Podgórnej (dawniej ul. Polizeistrasse) w Nakle. W kwietniu 1913 r. wraz z kolegą Kazimierzem Rybką, późniejszym lekarzem i powstańcem, założył 1. Drużynę Skautową im. Tadeusza Kościuszki. Jego kolegami szkolnymi byli m.in. późniejsi zasłużeni powstańcy wielkopolscy: Jan Sławiński, Edmund Bartkowski czy Józef Codrow. Gdy wybuchła I wojna światowa, mając wielkie nadzieje na pozytywne dla niepodległości Polski jej zakończenie, Susała znalazł się wśród grona uczniów, którzy zgłosili się na ochotnika do armii niemieckiej. W przyspieszonym trybie złożył egzamin dojrzałości, tzw. maturę wojenną, i po letnich wakacjach stawił się w 4. Regimencie Ułanów w Toruniu. W szeregach niemieckiej 1. Dyw. Kawal. walczył na froncie wschodnim, na Wileńszczyźnie, w okolicach Rygi, na Wołyniu, później w Rumunii, a następnie na froncie zachodnim w okolicach Strasburga, w Wogezach oraz w Belgii. Gdy zbrakło koni, przeszedł szkolenie artyleryjskie oraz służył w pierwszej linii. Był kilkakrotnie ranny. Z końcem 1918 r., po opuszczeniu szeregów armii niemieckiej, powrócił do Sadek. Za namową wuja Jana Okopińskiego zaangażował się w działalność niepodległościową, tworząc struktury przyszłych władz administracyjnych i wojskowych Nakła i okolic, a w szczególności w Sadkach. Między innymi ze swoimi braćmi Janem, Stanisławem i Marianem, ponadto Pawłem Płaczkiem, Janem Rohloffem, Janem Szulcem, Leonem Czyżakiem, Wojciechem Bembnistą, braćmi Brukwickimi i innymi, stworzył tajne biuro werbunkowe w Sadkach, dając tym samym początek struktur przyszłego sadkowskiego oddziału powstańczego. W początkach stycznia 1919 r. wyjechał do Poznania, gdzie uzyskał przydział do formującego się 1. Płk. Strzel. Wlkp. w randze ppor. i objął dowództwo 9. kompanii 3. baonu. W marcu 1919 r. znalazł się w tzw. Grupie Wielkopolskiej płk. Daniela Konarzewskiego, która wysłana została w okolice Lwowa jako wsparcie sił polskich. Z końcem lipca 1919 r. Susała ze swoim pułkiem znalazł się pod Lesznem, na granicy z Niemcami. W październiku pułk, wchodząc w skład 14. Dyw. Piech., trafił na wschód, do Bobrujska, w okolicach którego przebiegała linia frontu polsko-bolszewickiego. Z końcem kwietnia 1920 r. ruszyła ofensywa kijowska Polaków, natomiast na froncie białoruskim do ofensywy przeszli Rosjanie. Ich atak spotkał się z kontratakiem Polaków, w tym 14. DP. Zmagania na całej linii frontu wschodniego wkrótce przerodziły się w odwrót wojsk polskich, który na przełomie lipca i sierpnia 1920 r. przeniósł zmagania wojenne nad Wisłę. W trakcie odwrotu oddział Susały spełniał zadania osłonowe. Po przegrupowaniu 14. DP znalazła się w okolicach Dęblina, wchodząc w skład tzw. grupy uderzeniowej, która znad rzeki Wieprz 15/16.08.1920 r. rozpoczęła kontrofensywę. Przyczyniła się ona do odrzucenia Rosjan spod Warszawy. Następnie Susała ze swoją jednostką trafił pod Brześć Litewski, by wziąć udział w kolejnym etapie wielkiej kontrofensywy – w bitwie niemeńskiej. W połowie września Susała znalazł się w okolicach Prużan, gdzie rozgorzały ciężkie boje. 17.09.1920 r., podczas zdobywania wsi Sławno, ppor. Kazimierz Susała został śmiertelnie raniony. Jego zwłoki na kolejowej platformie w asyście towarzyszy broni z kompanii, którą dowodził, przewiezione zostały do Samostrzela, a następnie na lawecie armatniej w kondukcie żałobnym przetransportowane do Sadek. Na sadkowskim cmentarzu odbyła się msza polowa i wielka społeczna manifestacja patriotyczna. Po latach jedna z ulic Sadek otrzymała imię swojego bohatera – Kazimierza Susały. Za swoje oddanie ojczyźnie i zasługi wojenne został awansowany do stopnia por. autor publikacji : Sławomir Łaniecki
czytaj także tu: https://kurier-nakielski.pl/w-102-rocznice-wybuchu.../