Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Hojan  Henryk  Zygmunt (1901  - 1942)  ps.  „Dygasiński",  „Wadzyński",  ppor.  WP,  czł.  WOW  i  WOZZ.

Ur. 10 IX w  Berlinie, s. Walentego (1863-1947) i  Kazi­miery  z  d.  Hellwig (11.01.1874 - 02.01.1919 Berlin).  

RODZEŃSTWO: Tadeusz najstarszy był artylerzystą i zginał najprawdopodobniej około 1919/1920 roku podczas ćwiczeń, a raczej wykładu. Zginęło ich wówczas kilku. Byli pochowani na stokach Cytadeli. Niestety groby zostały zniszczone w czasie walk w 1945 roku, a w rodzinnych przekazach nie zachował się data.

Franciszek 13-04-1900 - 1965-09-29, spoczywa na cmentarzu na Bluszczowej -
kwatera: NG rząd:1 miejsce:4

Po  ukończeniu  szkoły powszechnej  praktykował  w  zawodzie  drogerzysty  w  firmie  O.  Reichel  w  Berlinie.

W  1919  - u schyłku Powstania - przedostał się się  do  Poznania i  wstąpił do Armii Wielkopolskiej.  Przydzielo­ny  do  Szpitala  Polowego  nr  2 a następnie w szpitalu polowym 707 - relacja żony Marii.

 Brał  udział w odsieczy  Lwowa  pod komendą mjra  Franciszka  Rataja.  Przeniesiony ze służby liniowej w  1923 i  przydzielony do  Intendentury Szta­bu  DOK nr VII  w  Poznaniu.  

W sierpniu  1939 oficer ewakuacyjny  Intendentury  DOK  nr VII do  Rawy  Ruskiej.  Nielegalnie  przekroczył  li­nię demarkacyjną niemiecko-rosyjską i wrócił do  Poznania  w  końcu  września  1939.

W  październiku   1939  zaprzysiężony przez  L.  Kmiotka  i  powołany  do  sztabu WOW.  Od kwietnia  1940 ofic. sztabu  WOZZ.

Oficjalnie był zatrudniony jako miernik w nie­mieckim zarządzie budowlanym przy Dyrekcji Kolejowej  w  Poznaniu,  co  dawało  mu  moż­liwość  swobodnego  poruszania  się  po  Kraju Warty.  W  maju  1940  -   po  przeprowadzeniu przez  Gestapo  rewizji  w  jego  mieszkaniu -   ukrywał się. 29 VI  1940 został aresztowany w mieszkaniu  przy ul. Rolnej  50.  

Przewiezio­ny  do  siedziby  Gestapo  w  Domu  Żołnierza i osadzony w Forcie VII w Poznaniu przecho­dził  bardzo  liczne  i  ciężkie  przesłuchania. W  ich  trakcie  nie  tylko  nie  załamał  się,  lecz wykazywał wspaniałą  postawę, dzięki czemu Gestapo  nie  rozszyfrowało  jego  działalności w  ramach  WOZZ.  

Od  14  X  do  15  XI  1940 w  dyspozycji  sędziego  śledczego  Trybunału Wojennego   Rzeszy (Reichskriegsgericht) w  więzieniu  przy  ul.  Młyńskiej  w  Poznaniu. Po  ukończeniu  śledztwa  przebywał  kolejno w  więzieniach:  Wronki  (15  XI  1940 - 21  IV 1941),  Berlin-Neukólln  (21  IV  1941  - 19 V  1942),  Zwickau  i  Berlin-Alt  Moabit.  Wyż­szy Sąd  Krajowy w  Poznaniu  (OLG)  na sesji wyjazdowej  w  Berlinie  4  IX  1942  skazał  gona  karę śmierci.  

Stracony  13  X  1942 w wię­zieniu  Berlin-Plótzensee.

Żona  Maria z d.  Stróżniak, urodzona 02.01.1903, zmarła 07 stycznia 1988 spoczywa na cm. Lubowska w Poznaniu, kwatera:IV miejsce:248, tu też symbolicznie grób Henryka
https://billiongraves.pl/grave/Maria-Hojan/8315134?referrer=myheritage

Henryk i Maria  pobrali się 30 stycznia 1929 roku w Poznaniu.  

Dzieci:  Krystyna Teresa 1930,  Urszula Maria 1931.

Odznaka - Pamiątkowa Odznaka Wojsk Wielkopolskich z dnia 11,10,1921 nr H101
AGKIPN,  Oberlandesgericht  Posen,  sygn.2  OJs.  101 /42; APP, Strafgefangnis Wron­kę 1 940 -1 941  t. 994/40, lista wywozowa;FAK-l/10, Wojskowa Organizacja Ziem Za­chodnich;  USC  Berlin  Charlottenburg, Aktzgonu  nr  4450/1942;  Zbiory  rodzinne Urszuli  Hojan-Lubawy w Poznaniu; Zbiory własne  autorki  w  Luboniu. Lubomira  Broniarz-Press. E- kartoteka miasta Poznania.

Hybiak Brunon

oraz jego rodzeństwo
-- Antonina ur. 1884, uznana za córkę przez Walentego,
-- 1890 Stefan, w roku 1919 poślubił Bronisławę Garstecką,
-- 1894 Leon,
-- 1910 bliźniaczki Magda i Monika

urodzili się w rodzinie Walentego (ur. 1863) i Marianny z Nowaków (ur. 1865, według ekartoteki 1864) para pobrała się w roku 1888 :

Urząd Stanu Cywilnego Międzychód, wpis 20 / 1888

Valentin Hybiak (ur. 1863)
ojciec: Johann Hybiak , matka: Josephine Koszczoł

Marie Nowak (ur. 1865)
ojciec: Lorenz Nowak , matka: Marie Fabis

-------------------------------------------------

Hybiak Brunon urodził się 11 września 1900 roku, rozstrzelany 20 lipca 1944 w Żabikowie.

-- ps. „Węzeł", „Asesor", „Bru­no",

-- powstaniec wielkopolski -- potrzebne źródło, w Encyklopedii konspiracji wielkopolskiej 1939 - 1945 odnajdujemy tylko: “Przyłączył się do po­lskich oddziałów powstańczych w Między­chodzie.”

-- ofic. rez. WPi AK,

-- urzędnik kolejowy.

Do szkoły powszechnej uczęszczał w Między­chodzie. W 1918 powołany do armii nie­mieckiej, zdezerterował na wiadomość o re­wolucji w Niemczech.

W początkach 1919 odbył kurs dla podoficerów saperów kolejowych, a nastę­pnie został przydzielony do zmilitaryzowa­nych oddziałów kolejowych.

W 1922 ukoń­czył Gimn. św. Marii Magdaleny w Pozna­niu w kursie specjalnym dla wojskowych. Po kursie podchorążych odbył praktykę w 7 psap w Poznaniu, awansując do stop­nia ppor. Po zdemobilizowaniu skierowany do pracy w DOKP w Poznaniu, gdzie w 1937 został naczelnikiem Wydziału Ru­chu Handlowego DOKP w Poznaniu. Po odbyciu kolejnych ćwiczeń wojskowych w 1937 i 1938 awansowany do stopnia por. W 1938 przeniesiony służbowo na sta­nowisko naczelnika Wydziału Ruchu Hand­lowego węzła PKP w Ostrowie Wlkp. Był autorem planu mobilizacyjnego węz­ła PKP w Ostrowie Wlkp., organizował jego ewakuację we wrześniu 1939. W czasie blo­kady torów w rejonie stacji Skierniewice wydał rozkaz zniszczenia tajnej dokumentacji powierzonej mu do ewakuacji. Po rozbiciu transportu w czasie nalotów lotniczych od­łączył się od transportu, zdołał zmylić Niem­ców i wrócił do Poznania. Nie ujawnił swojej służby w PKP i podjął pracę robotnika w nie­mieckiej firmie budowlanej na Ławicy.

We wrześniu 1940 odszukany przez Urząd Pracy[Arbeitsamt) został skierowany do służby kolejowej i włączony do zespołu specjalis­tów, których zadaniem było opracowanie planu rozbudowy węzła kolejowego Franowo. W początkach 1942 nawiązał z nim kontakty por. Jan Kamiński („Franek"), który po zaprzysiężeniu polecił mu tworzenie ko­mórek AK wśród kolejarzy. Początkowo cho­dziło o zorganizowanie komórki organizacyj­nej w dziale ekspedycji kolejowej, potem zadanie to znacznie rozszerzono do utworze­nia grup wywiadowczych, sabotażowych i łączności konspiracyjnej. W początkach 1943 został mianowany szefem Samodzielnego Wydziału Kolejnictwa Okręgu Po­znańskiego AK. W ramach Wydziału dzia­łały referaty: organizacji i planowania, wy­wiadowczy i sabotażowo-dywersyjny. Członkowie referatu sabotażowego wykra­dali broń automatyczną, głównie z dostaw DWM (HCP) w Poznaniu, i chowali ją w magazynach podręcznych na terenie Poznania. Akcji tych nie zdołano rozwinąć do czasu aresztowań.

Gestapo aresztowało Hybiaka w miejscu pracy 12 XI 1943. Tego dnia przeprowadzono szczegółową rewizję w jego mieszkaniu oraz w dwóch maga­zynach przy ul. Gąsiorowskich i św. Czes­ława, w których odkryto broń. Po ciężkim śledztwie został osadzony w Forcie VII(cela nr 60), a następnie w Żabikowie (cela K-2).

Na podstawie wyroku Policyj­nego Sądu Doraźnego (Polizeisłandgericht STAPO Posen) skazany na karę śmierci i rozstrzelany 20 VII 1944.

Odznaczony: Krzyżem Walecznych (imię na wniosku Bronisław) i Złotym Krzyżem Za­sługi.

16 maja 1923 roku w Łeknie poślubił Bernardę Nosowicz ur. 20.05.1905, zm. 21.11.1978, spoczywa Poznań, Cmentarz Komunalny nr 2 (Junikowo)
Grunwaldzka 305, pole:33 kwatera:1 rząd:3 miejsce:40 :
https://billiongraves.pl/grave/Bernarda-Hybiak/28723026

Dzieci:
Bernard 1927,
Leonarda Maria 1928,
Anna Felicja 1932,
Lidia 1938-2017 - spoczywa z matką.

źródła:
Podstawą jest biogram opracowany przez: Mariana Woźniaka, Encyklopedia konspiracji wielkopolskiej 1939-1945,

RAFAŁ SIERCHUŁA, IPN POZNAŃ - WIĘZIENIE POLICJI BEZPIECZEŃSTWA I OBÓZ PRACY W ŻABIKOWIE

https://www.polska1918-89.pl/pdf/wiezienie-policji-bezpieczenstwa-i-oboz-pracy-w-zabikowie,5133.pdf

http://www.dws-xip.pl/PW/formacje/pw2031.html
http://e-kartoteka.net/pl/search

http://www.basia.famula.pl/pl/

https://www.myheritage.pl/

https://wbh.wp.mil.pl/pl/skanywyszukiwarka_kartoteka_personalno_odznaczeniowa/?strona=12&szufladka=HUBI-IDZI

http://poznan-project.psnc.pl/

https://www.poznan.pl/mim/necropolis/search.html

https://billiongraves.pl/grave/Bernarda-Hybiak/28723026

http://www.straty.pl/pl/szukaj

FAK 1/1, Organizacja Okręgu Poznańskiego AK: USC Międzychód, Akt urodzenia nr 242/1900; Zbiory własne autora - Marian Woźniak.

Jakubowski Wawrzyniec
oraz jego rodzeństwo
- Jan 1886,
- 1889 Antoni,
- 1891 Jadwiga
- 1894 Stanisław,
- 1897 - Franciszka,
- 1905 - Piotr,
urodzili się w rodzinie Tomasz i Katarzyny z dom. Kordus, para pobrała się w roku 1885 :

Urząd Stanu Cywilnego Jeżewo, wpis 15 / 1885

Thomas Jakubowski (ur. 1862)
ojciec: Peter Jakubowski , matka: Rosalie Wyrwa
Catharine Kordus (ur. 1867)
ojciec: Ignatz Kordus , matka: Marie

Parafia katolicka Strzelce Wielkie, wpis 41 / 1885

Thomas Jakubowski (23 lat)
ojciec: Petrus Jakubowski , matka: Rosalia Urywał
Catharina Kordus (18 lat)
ojciec: Ignatius Kordus , matka: Marianna Walkowiak
akt ślubu: https://szukajwarchiwach.pl/34/418/0/2.1/26/skan/full/OsroS4EZFRpONHzsz4jmOw

-----------------------------------
Jakubowski Wawrzyniec
(1900-1985) podofic. zaw. WP, TON i AK.

Ur. 2 VIII w Rogożewie pow. rawicki.

Po ukończeniu w 1914 szkoły powszechnej w Kobylinie pod Krotoszynem uczęszczał do 2-letniej szkoły dokształcają­cej. Następnie z rodzicami podjął pracę w ogrodnictwie. W czerwcu 1918 został powołany do armii niemieckiej (154 pp na Dolnym Śląsku) i wysłany na front zachodni, gdzie walczył do zakończenia I wojny świa­towej.

W styczniu 1919 wstąpił jako ochot­nik do I Kompanii Koźmińskiej.

Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. jednostka: 1 Kompania Koźmińska
status/stopień: podporucznik mianowany
uwagi: Uchwała W38/74
odznaczenie: Wielkopolski Krzyż Powstańczy - od 28.12.1918 do 20.02.1919 w luźnych oddziałach, a następnie w komp. koźmińskiej pod dowództwem por. Lorkiewicza: Miejska Górka, Zielona Wieś, Wydawy i Rawicz. Po zakończeniu Powstania kompania koźmińska przeszła do II batalionu 11 pułku Strzelców Wlkp.

Po ukończeniu w 1919 szkoły podoficerskiej w Sobiałkowie pod Rawiczem został w październiku 1920 awansowany do stopnia plut.

Podczas kampanii wrześniowej w 1939 dowódca plutonu. Brał udział w walkach pod Łęczycą, nad Bzurą i pod Warszawą, gdzie dostał się do niewoli. Po zwolnieniu 25X 1939 wrócił do Gniezna i pracował kolejno w kilku przedsiębiorstwach. W 1940 wstąpił do TON, potem do Polskiej Armii Powstania i AK.

W październiku 1942 został aresztowany przez Gestapo i zwolniony z braku dowodów.

W styczniu 1945 należał do Tymczasowej Rady Ludowej Gniezna, z ramienia której był odpowiedzialny za zorganizowanie straży ochronnej dla obiektów państwowych i wojs­kowych. Do 1 XII 1949 był urzędnikiem Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gnie­źnie, jednocześnie w 1946 represjonowany za przynależność do AK i WSGO „Warta". W I.1949 - 67 pracował na stanowisku ekonomisty w Spółdzielni Pracy „Budowlana" w Gnieźnie.

Zmarł 24 X 1985 w Gnieźnie i został pocho­wany na cmentarzu parafialnym św. Krzyża.

Odznaczony m.in.: Wielkopolskim Krzy­żem Powstańczym, Medalem za Udział w Wojnie Obronnej. Krzyż Walecznych (trzykrotnie: 1919 i 1920 - za wojnę polsko-bolszewicką; XI 1966 - za całokształt walk w kampanii 1939 r.), Medal 10-lecia Odzyskania Niepodległości, Brązowy Krzyż Zasługi, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1968), Medal za Udział w Wojnie Obronnej 1939 (1982), Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (1968), Medal za Długoletnie Pożycie Małżeńskie (1976), Odznaka Wojsk Wielkopolskich, Odznaka Pamiątkowa 69 Pułku Piechoty

Żona Marianna z d. Paluch zm.1982. Dzieci: Lu­domira, Bogdan, Bogumiła 1933-2015.

źródła:

Zbiory własne autora w Poznaniu. Henryk Zimniak
Encyklopedia konspiracji wielkopolskiej 1939-1945
http://powstancywielkopolscy.pl/pl/search
http://powstancy-wielkopolscy.pl/search
http://www.basia.famula.pl/pl/
http://poznan-project.psnc.pl/#prettyPhoto
https://gniezno.artlookgallery.com/grobonet/start.php?id=detale&idg=7773&inni=1
https://www.gniezno24.com/kultura/item/16769-upamietnia-zolnierzy-podziemia-antykomunistycznego
http://www.bohaterowie1939.pl/polegly,jakubowski,wawrzyniec,8615.html
http://www.bohaterowie1939.pl/photo_epitaf/jakubowskiwawrzyniec69ppcr.jpg

Michał Garczyk ps. „Kuba”, „Drucik” (ur. 28 września 1900 we wsi Winiary k. Poznania, zm. 17 grudnia 1943 w Poznaniu) – starszy sierżant Wojska Polskiego, powstaniec wielkopolski, uczestnik wojny polsko-bolszewickiej i kampanii wrześniowej; podczas okupacji Polski przez niemiecką III Rzeszę dowódca Lotnego Oddziału Dywersji Bojowej „Kuba” Wielkopolskiego Kierownictwa Związku Odwetu, kierował Akcją Bollwerk, największą akcją sabotażowo-dywersyjną Okręgu Poznań AK.

Urodził się 28 września 1900 w Winiarach koło Poznania (obecnie dzielnica tego miasta) w rodzinie robotnika Józefa (07.03.1875 – 03.07.1908) i Franciszki z domu Palacz (ur. 17.02.1888 - 1968 - spoczywa na cmentarzu parafialnym Stanisława Kostki w Poznaniu kwatera:L rząd:22 miejsce:29
https://billiongraves.pl/grave/Franciszka-Garczyk/24644991 .

Rodzice pobrali się w roku 1898 w Kiekrzu/Złotniki:

Parafia katolicka Kiekrz, wpis 15 / 1898

Joseph Garczyk (22 lat)
Francisca Palacz (18 lat)

Urząd Stanu Cywilnego Złotniki, wpis 21 / 1898

Joseph Gartzik (23 lat)
ojciec: Ignatz Gartzik , matka: Hedwig Perczyńska
Franziska Palacz (18 lat)
ojciec: Andreas Palacz , matka: Marie Stanieska
akt ślubu: https://szukajwarchiwach.pl/53/1991/0/3/74/skan/full/yIQKr5iQOANFJpZ9TFhPAw

Z tego związku urodzili się także:
- Jadwiga 1899 - wyszła za sylwestra Wesołowskiego,
- Antoni 905,
- Marianna 1907,
- Józef 1909 ich siostrą przyrodnią, córką Franciszki Palacz była Franciszka ur. 1914 roku.

Michał Garczyk w Poznaniu do 1913 uczęszczał do szkoły powszechnej, rozpoczął również naukę zawodu w firmie Siemens, którą kontynuował następnie w Berlinie.

Jesienią 1918 powołany do armii niemieckiej, z której zdezerterował by powrócić do Poznania i wziąć udział w powstaniu wielkopolskim (1918–1919). Podczas powstania służył w jednostkach łączności. Wymieniony jako Powstaniec w :
Powstańcy Wielkopolscy. Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego 1918-1919, t. XIV, pod red. Bogusława Polaka, Poznań 2017
Wielkopolski słownik biograficzny, Warszawa – Poznań 1983

Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej (1919–1920), awansowany do stopnia kaprala.

W latach 1920–1921 w służył w Straży Granicznej.

W stopniu plutonowego rozpoczął służbę w Centrum Wyszkolenia Łączności w Zegrzu. W 1932 w stopniu starszego sierżanta przeniesiony do 7 batalionu telegraficznego w Poznaniu. Następnie w 1933 pełnił służbę na stanowisku szefa 14 kompanii telegraficznej. W kwietniu 1939 ponownie przydzielony do Zegrza, do organizującego się sztabu łączności Armii „Prusy”.

Walczył w wojnie obronnej. Po zajęciu Polski przez III Rzeszę był ranny i dostał się do niewoli, ale zdołał jednak zbiec z transportu jenieckiego i przez jakiś czas ukrywał się w Grudziądzu.

Posiadając fałszywe dokumenty RD na nazwisko Michael Garczyk, w listopadzie 1940 powrócił do Poznania. Zamieszkał w mieszkaniu przy ul. Umińskiego. Wykorzystując swoje znajomości w środowisku podoficerów Wojska Polskiego rozpoczął organizować swoją grupę konspiracyjną oraz nawiązał kontakt z bliżej nie określonym ośrod­kiem dyspozycyjnym konspiracji w Warsza­wie.

W połowie 1940 zorganizowany przez niego oddział wszedł w skład WKZO, w ramach którego Garczyk stał się zastępcą dowódcy, por. Czesława Surmy. Jako dowódca Lotnego Oddziału Dywersji Bojowej Kuba przeprowadzał akcje dywersyjne w zakładach przemysłowych (podpalenia w Grudziądzu, Wrocławiu i Goslarze) oraz niszczył niemieckie magazyny i transporty wojskowe. W połowie 1941 wraz z Surmą brał udział w bliżej nieokreślonej akcji podczas której Surma uległ wypadkowi. Zagrożenie dekonspiracją spowodowała, że Surma uciekł z Poznania, natomiast Garczyk zatrudnił się jako elektryk w zakładzie Siemensa. W tym czasie podlegli mu żołnierze WKZO co najmniej trzykrotnie dokonali zatrucia paszy w wojskowych stadninach koni. Dążąc do zjednoczenia organizacji konspiracyjnych doprowadził do włączenia organizacji NOB pod dowództwem Antoniego Kopaszewskiego do WKZO zlecając jej działania sabotażowe w poznańskich Zakładach Umundurowania. Współpraca z NOB narażała jego oddział na niebezpieczeństwo dekonspiracji ze względu na zaawansowane działania Gestapo zmierzające do rozbicia organizacji. Garczyk zrealizował akcję zapewnienia dla żołnierzy NOB dokumentów umożliwiających ucieczkę do Generalnego Gubernatorstwa, których wydano 80 kompletów.

* Akcja Bollwerk

W styczniu 1942 roku na skutek doniesień o znaczeniu dla wojsk niemieckich magazynów w poznańskim porcie rzecznym, Garczyk ponownie przystąpił do realizacji uprzednio planowanej przez Surmę akcji ich zniszczenia. W magazynach miano przechowywać zimowe ubrania przeznaczonych dla żołnierzy Wehrmachtu walczących w Związku Radzieckim. Garczyk nadzorował przygotowania do akcji, jak również sformował grupę bojową do jej przeprowadzenia. Akcja przeprowadzona została 21 lutego 1942 i zakończyła się sukcesem. W marcu 1942 został zdradzony przez konfidenta, ale uratował się brawurową ucieczką i ukrywał się w Poznaniu, Grudziądzu oraz Kościanie prowadząc szeroką akcję polegającą na przerzucie zagrożonych aresztowaniem Polaków do Generalnego Gubernatorstwa.

W wyniku śledztwa Gestapo aresztowani zostali wszyscy uczestnicy akcji. Garczyk został ujęty 24 października 1942 na dworcu kolejowym w Poznaniu. Przeszedł brutalne śledztwo w tzw. Domu Żołnierza w Poznaniu i w Forcie VII, skazany przez sąd specjalny w Poznaniu (Sondergericht Posen) i stracony w więzieniu przy ul. Młyńskiej 17 grudnia 1943.

Upamiętnienie
Michał Garczyk upamiętniony jest na pomniku Akcji Bollwerk w Poznaniu.

źródła:
http://powstancywielkopolscy.pl/pl/search
https://poznan.wikia.org/wiki/Akcja_Bollwerk
https://pl.wikipedia.org/wiki/Pomnik_Akcji_Bollwerk_w_Poznaniu
https://pl.wikipedia.org/wiki/Michał_Garczyk
Encyklopedia konspiracji wielkopolskiej 1939-1945
http://e-kartoteka.net/pl/search
http://www.basia.famula.pl/pl/
https://szukajwarchiwach.pl/53/1991/0/3/74/str/1/2/15/yIQKr5iQOANFJpZ9TFhPAw/#tabSkany
http://poznan-project.psnc.pl/
https://www.poznan.pl/mim/necropolis/search.html
https://billiongraves.pl/grave/Franciszka-Garczyk/24644991

Orzeł Karol

Bardzo lubimy niespodzianki z Londynu, a konkretnie od Pana Mariusza Zawadzkiego
Defenders of Polish  Graves  London
https://www.facebook.com/GravesDefenders/posts/2714050852256567
który ze swoją grupą otacza opieką groby Polaków w Londynie, za ich sprawą też udaje nam się od czasu do czasu uzupełnić biogramy Powstańców Wielkopolskich, którzy swoje życie związali z Anglią.

Dziękujemy pięknie!
Orzeł Karol oraz jego rodzeństwo:
- Roman 1886-1962,
- Jadwiga 1887-1893,
- Paulina 1889,
- Leopold 1890,
- Feliks 1892 - 1971
- Franciszek 1896,
- Józefa 1897,
- 1900 Ludwik,
- Stefan 1901

urodzili się w rodzinie Michała i Marianny Tyrchan, para pobrała się w roku 1885 w Miłostowie:

 Urząd Stanu Cywilnego Miłostowo, wpis 29 / 1885

    Michael Orzeł (ur. 1861)
    ojciec: Michael Orzeł , matka: Marie Tulczyńska
    Marie Tyrchau (ur. 1858)
    ojciec: Nepomuk Tyrchau , matka: Catharine Buda
akt ślubu: https://szukajwarchiwach.pl/53/1900/0/3/33/skan/full/Nc6Hu6pUxXKdRWHPcla-uw

#Orzeł Karol  (09 IX 1898 - 07 X 1967)
akt urodzenia: https://szukajwarchiwach.pl/53/1900/0/1/71/skan/full/jV1Egrhj8ciVHB-BQDiQqw
wykaz zmarłych: https://www.myheritage.pl/research/collection-10444/anglia-i-walia-rejestr-zgonow-1837-2005?itemId=77504858-&action=showRecord&recordTitle=Karol+Orzel#fullscreen

Uczestnik powstania wielkopolskiego wymieniony: jednostka: 1 Pułk Ułanów Poznań
status/stopień: wachmistrz
uwagi: Jarocin
źródła:

    Jajor Jan, Jarocińscy Powstańcy Wielkopolscy 1918-1919. Materiały do słownika biograficznego ziemi jarocińskiej, Kalisz 2005
    Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. Koła poza Poznaniem

Uczestnik wojny polsko-sowieckiej, urzędnik administracji wojskowej, uczestnik kampanii włoskiej, chorąży WP.

Odznaczony Krzyżem Walecznych.

Zmarł w Londynie i jest pochowany na Streatham Park Square 36B grób 63553

Żona Franciszka Manek ur. 13 marca 1891 roku w Lwowie, ślub 06.02.1924 Lwów.

http://powstancywielkopolscy.pl/pl/search

http://www.basia.famula.pl/pl/

Poznań inne 1929 , Wnioski o odznaczenia krzyżem zasługi.

http://poznan-project.psnc.pl/

https://www.facebook.com/GravesDefenders/posts/2714050852256567

Zygmunt Marszałek

Kolejna niespodzianka z Londynu od Pana Mariusza Zawadzkiego
Defenders of Polish Graves London
https://www.facebook.com/GravesDefenders/posts/2714050852256567
który ze swoją grupą otacza opieką groby Polaków w Londynie, za ich sprawą też udaje nam się od czasu do czasu uzupełnić biogramy Powstańców Wielkopolskich, którzy swoje życie związali z Anglią.

Tafelski Antoni Józef

I kolejna niespodzianka z Londynu od Pana Mariusza Zawadzkiego
Defenders of Polish Graves London
https://www.facebook.com/GravesDefenders/posts/2714050852256567
który ze swoją grupą otacza opieką groby Polaków w Londynie, za ich sprawą też udaje nam się od czasu do czasu uzupełnić biogramy Powstańców Wielkopolskich, którzy swoje życie związali z Anglią.

Marian Antoni Ogórkiewicz i bracia

Tragiczny los Bohaterów II Wojny Światowej i Rodzin dotyka dziś ponownie za sprawą rodziny Ogórkiewiczów z Witkowa. Dwaj bracia - Ludwik i Zenon zginęli w niemieckich obozach koncentracyjnych, trzeci z braci przeżył obóz w Gusen, czwarty - Powstaniec Wielkopolski do Polski już nie wrócił.

Dzięki współpracy z Panem Romanem Wójcickim i Panem Mariuszem Zawadzkim przedstawiamy prosimy o pomoc w odszukaniu informacji dotyczących Niezłomnych

MARIAN ANTONI - Powstaniec Wielkopolski oraz jego bracia - ofiary niemieckich obozów koncentracyjnych - Ludwik Walerian, Zenon i Bogdan, a także

- Florian 1902-1905,
- Aniela 1903,
- Roman ur. i zm. 1909,
- Bolesława 1910-1982,
- Henryk 1912 - 1993,
- 1911 - 1913 - Irena

urodzili się w rodzinie Aleksandra (27-01-1872 - 22-08-1940) i Marty Włosik (29-07-1876-17-12-1957), para pobrała się :

Urząd Stanu Cywilnego Witkowo, wpis 3 / 1897

Alexander Ogórkiewicz (ur. 1872)
ojciec: Valentin Ogórkiewicz , matka: Johanna Knast
Martha Wlosik (ur. 1876)
ojciec: Julian Wlosik , matka: Ladislava Rozmarynowska
akt ślubu: https://szukajwarchiwach.pl/53/1980/0/3/71/skan/full/yD_N2CH4hl_7FF3PNvsoAg

Parafia katolicka Witkowo, wpis 24 / 1897

Alexander Ogórkiewicz (25 lat)
ojciec: Valentinus , matka: Joanna
Martha Włosik (20 lat)
ojciec: Julianus , matka: Ladislava

----------------------------------------------

OGÓRKIEWICZ ZENON urodził się 01 maja 1906 roku, akt urodzenia: https://szukajwarchiwach.pl/53/1980/0/1/196/skan/full/-wWZeCQNyvqm49RylXPqjg
za swoją działalność przeciwko III Rzeszy trafił do obozu koncentracyjnego KL Stutthof, gdzie zginął, data śmierci nie jest znana.

OGÓRKIEWICZ LUDWIK WALERIAN urodził się 29 lipca 1900, akt urodzenia: https://szukajwarchiwach.pl/53/1980/0/1/160/skan/full/3gRPVgLVOLmk7IihjwXzfw , zginął 04 marca 1941 roku w KL Mauthausen Gusen

OGÓRKIEWICZ BOGDAN urodził się 07 lipca 1907 roku, https://szukajwarchiwach.pl/53/1980/0/1/218/skan/full/rDvLbCSS6adTiTsTCzyJvg
23 stycznia 1944 roku osadzony w KL Mauthausen Gusen, obóz przeżył, dalsze losy nie są znane, wymieniony jako współwięzień Mariana Bartkowiaka - Powstańca Wielkopolskiego, utworzyli w obozie WIELKOPOLANKĘ organizację, która miała na celu organizowanie i dokarmianie więźniów obozu, wiecej tu: https://stowarzyszenierodzinpolskichofiarobozowkoncentracyjnych.wordpress.com/tag/wielkopolanka/

OGÓRKIEWICZ MARIAN ur. 8 września 1898 w Witkowie akt urodzenia: https://szukajwarchiwach.pl/53/1980/0/1/73/skan/full/htCKZ79jDBuqyvreyrW9hg

Zmarł 21 marca 1962 w Londynie. W tej chwili dysponujemy zdjęciami pierwotnego miejsca pochówku Mariana - to jest na Cmentarzu Gunnersbury Square D grób 6, ale być może został po śmierci swojego syna Ryszarda przeniesiony do wspólnego grobu, w tej chwili wyjaśniamy tą kwestię.

Żołnierz, oficer zawodowy w służbie czynnej Wojska Polskiego płk dypl.

Uczestnik Powstania Wielkopolskiego i wojny polsko – bolszewickiej, oficer sztabu 15 dywizji piechoty w Bydgoszczy, służba w Sztabie Głównym Wojska Polskiego w Warszawie i na emigracji w Londynie, absolwent Królewskiego Gimnazjum Gnieźnieńskiego (1916 r.).

Jako dziecko brał udział w strajku szkolnym w 1905 r.za udział w strajku rodzina otrzymała karne wezwanie do Landrata/starosty/. Naukę w gimnazjum w Gnieźnie rozpoczął w 1908 roku, od 1912 do 1916 roku był członkiem tajnego związku Towarzystwa Tomasza Zana, brał udział w pracy oświatowej na terenie Gniezna, od roku 1914- na terenie Wrześni.

Pracę tą przerwał pobór do wojska niemieckiego. Przed pójściem na front ukończył gimnazjum i zdaje maturę.

Od 1916 r. był żołnierzem I wojny światowej, walczył w wielu bitwach, ranny nad Marną, pod Dormand. Zwolniony z wojska po prawie 2 latach służby na froncie gdzie walczył jako artylerzysta.

W grudniu 1918 roku wrócił z frontu i natychmiast włączył się do walki w Powstaniu Wielkopolskim. Bierze udział w organizacji powstania w Witkowie oraz w walkach powstańców w Witkowie, pod Inowrocławiem, i jako dowódca plutonu artylerii w Grupie Leszno.

Od grudnia 1918 roku zdecydował się poświęcić zawodowej karierze wojskowej.

Po walkach na froncie wielkopolskim jako podporucznik i d.ca baterii artylerii bierze udział w 2 wyprawach galicyjskich i od marca.1919 roku brał udział w odsieczy Lwowa za bohaterską postawę dostaje ,,Orlęta”.

Następnie wziął udział w walkach jako adiutant I/15 pułku artylerii na froncie ukraińskim i w marszu na Kijów, walczy w podchodzie nad Berezynę.

Był uczestnikiem bitwy warszawskiej i niemeńskiej w 1920 r. Od sierpnia 1920 r. walczył w zwycięskiej ofensywie na Łomżę, Kolno,Puszczę, Białowieską i Mińsk.

Po zakończeniu działań wojennych już w stopniu kapitana jako doświadczony frontowiec bierze udział w szkoleniu wojsk artylerii w 8 Dywizjonie Szkolnym Artylerii- Szkoła Podchorążych Rezerwy w Grudziądzu. Sam podnosi swoje kwalifikacje, w szkole Strzeleckiej Artylerii w Bydgoszczy. Został powołany na Oficera Sztabu 15 Dywizji Piechoty w Bydgoszczy. W latach 1928 do 1930 r. został oddelegowany na studia dzienne na Wyższej Szkole Handlowej Wydz. Konsularny w Poznaniu gdzie uzyskał licencjat.

W roku 1930 decyzją sztabu Naczelnego Dowództwa zostaje skierowany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, którą ukończył jako kapitan dyplomowany. Następnie został powołany na stanowisko I Oficera Sztabu 12 Dyw. Piechoty. Zasłużył się bardzo dobrą pracą sztabowca w pułku i został przeniesiony do Oddziału III. Sztabu Głównego Wojska Polskiego w Warszawie.

W 1934 r. Zarządzeniem Prezydenta RP uzyskał awans na stopień majora dyplomowanego. W tym czasie jako żołnierz Sztabu Głównego zajmował się rozwojem artylerii WP oraz realizował szczególne zadanie - dozbrojenia i utrzymania gotowości obronnej granic z Prusami oraz na Westerplatte.

W 1938 r. awansowany na stopień podpułkownika dyplomowanego, jednocześnie obejmuje ważne funkcje dowódcze i od maja 1939 roku zostaje powołany do pracy w Sztabie Głównym WP. Od września zostaje przydzielony do Sztabu Naczelnego Dowództwa. Bierze udział w reorganizacji Sztabu Generalnego i przebywa ze sztabem kampanię wrześniową i ewakuację do Rumunii. Dostaje zadania sztabowe między innymi pomoc w ewakuacji wojska polskiego i rodzin wojskowych, do Anglii.

W Rumunii w obozie dla internowanych ciężko chorował i od śmierci uratował go rumuński lekarz wojskowy. Z pomocą Konsulatu RP w Czerniowcach wydostał się z obozu w Rumunii i w lutym 1940 r. przedostał się do Francji i w Paryżu, zgłosił się do służby w Inspektoracie Szkolenia Min. Spraw Wojskowych jako Oficer Sztabu, oraz służył jako Oficer Ewakuacji w Bordeaux gdzie organizował ewakuację do Anglii i odprawę kilku tysięcy wojskowych i ich rodzin. Po zakończeniu operacji ewakuacji wojsk do Anglii sam przedostaje się Anglii, wyjeżdża do Szkocji gdzie kontynuował służbę w Dowództwie Wojsk, pełnił funkcję Szefa Oddziału Wyszkolenia WP w Szkocji, od sierpnia 1941 roku rozkazem Naczelnego Wodza został Szefem Sztabu 1 Brygady Strzelców z zadaniem obrony granic Szkocji, przed spodziewaną inwazją wojsk niemieckich .

Po wykonaniu tego zadania w 1942 r. zostaje Szefem Sztabu Grupy Wojsk Wsparcia 1 Dywizji Pancernej.

Następnie pracował w Ministerstwie Obrony Narodowej, a od 1944 jako Szef Samodzielnego Wydz. do Spraw Niemieckich M.O.N. i Kierownik Akcji Podziemnej Polsko Brytyjskiej na terenie Francji i Niemiec.

W styczniu 1945 r. awansowany do stopnia pułkownika dyplomowanego i przeniesiony na stanowisko Z-ca Generała do zleceń Ministerstwa Obrony Narodowej. W 1945r. został powołany do Komisji Doradczej Naczelnego Wodza w korpusie oficerów artylerii. Pracując w Sztabie Głównym w 1945 r. zostaje oddany do dyspozycji Szefa Sztabu Głównego, gdzie służy do czasu rozwiązania sił Zbrojnych RP i demobilizacji w roku 1948 r.

Podczas służby otrzymał następujące odznaczenia :
Srebrny Krzyż Zasługi ,
Krzyż Walecznych ,
Brązowy Medal za Długoletnią Służbę,
Srebrny Medal za Długoletnią Służbę ,
Medal Wojska po raz I,- Medal Wojska po raz II i III,
Defence Medal z upoważnienia Wojskowych Władz Brytyjskich,
Krzyż Zasługi z Mieczem.

Po zakończeniu służby w wojsku pracował w różnych miejscach, na koniec podjął pracę w Ambasadzie USA, zajmował się nadzorem dostaw wyposażenia dla wojsk NATO.

Był żonaty i miał syna - Ryszarda
Richard Marian Ogorkiewicz (ur. 2 maja 1926 r. W Bydgoszczy † 24 listopada 2019 r. W Londynie) był polsko-brytyjskim inżynierem specjalizującym się w pojazdach opancerzonych.
Ryszard Ogorkiewicz, urodzony jako Ryszard Marian Ogórkiewicz
Wraz z inwazją Wehrmachtu rodzina uciekła najpierw do Rumunii, a w lutym 1940 r. do Francji. W maju tego samego roku wyjechała do Szkocji, gdzie Richard Ogorkiewicz uczęszczał do szkoły. Richard Ogorkiewicz wyjechał do Imperial College London, aby studiować inżynierię mechaniczną. Po ukończeniu studiów początkowo przebywał na badaniach i nauczaniu w Imperial College. Następnie pracował nad turbinami gazowymi dla firm Humber i Ford. Od 1957 do 1985 roku był z powrotem w Imperial, gdzie skoncentrował się na pojazdach opancerzonych. W latach 1972-2006 był niezależnym członkiem różnych organów British Defence Scientific Advisory Council. W 1979 został wykładowcą, od 1988 profesorem wizytującym w Royal Military College of Science w Shrivenham. W 1993 roku został kustoszem muzeum czołgów w Bovington.

Źródło: autor - Stanisław Ogórkiewicz - biografię opracowano na podstawie posiadanych dokumentów osobistych płk. Mariana Ogórkiewicza ,część biografii została uzupełniona o wiadomości uzyskane od syna M.Ogórkiewicza - prof.Ryszarda Ogórkiewicza. -

http://absolwent.gniezno.pl/strona.php?mi=401&lang&fbclid=IwAR3pDvs2xHxU3IbOV3T-c5bvuKDs2e56wKZZd8HmpBTvKT7QJOiOja7D9kg

https://historia.org.pl/2016/03/03/nasza-rozmowa-z-dyrektorem-tank-museum-przeczytaj-o-niezwyklej-kolekcji-z-polskimi-akcentami/

https://de.wikipedia.org/wiki/Richard_Ogorkiewicz

https://plus.gloswielkopolski.pl/100-powodow-do-dumy-100-bohaterow-powstania-wielkopolskiego/ar/13756282

http://www.witkowo.pl/biuletyn/wws_2020-05.pdf

http://bractwokurkowe.witkowo.pl/aktualnosci/364-nowe-karty-z-historii-kurkowego-bractwa-strzeleckiego

http://cmentarz.iwitkowo.pl/nagrobek,martaogorkiewicz_17

http://www.straty.pl/pl/szukaj

https://www.myheritage.pl/research/collection-10444/anglia-i-walia-rejestr-zgonow-1837-2005?itemId=74304829-&action=showRecord&recordTitle=Marian+A+Ogorkiewicz#fullscreen

http://poznan-project.psnc.pl/#prettyPhoto

https://wbh.wp.mil.pl/pl/skanywyszukiwarka_kartoteka_personalno_odznaczeniowa/?strona=13&szufladka=OCHI-OKOL

Dla znających język niemiecki polecamy biografię Ryszarda Ogórkiewicza: https://www.youtube.com/watch?v=s37yNaZ0PbE

opracowanie: Mariusz Zawadzki - Londyn, Roman Wójcicki, Ewa Alicja Slomska

Łakiński Zygmunt, Tadeusz i Józef oraz ich siostry:
-- 1900 - Zofia Maria - 18.08.1922 roku wyszła za mąż za Kazimierza Wojciecha Osten-Sacken,
-- 1888 - Janina Teresa, 26.05.1917 roku poślubiła Wiktora Jakubowskiego

urodzili się w rodzinie Jana i Teresy Xiężopolskiej, para pobrała się:

Urząd Stanu Cywilnego Kamieniec (Śmigiel), wpis 19 / 1887

Johann Łakiński (ur. 28.08.1858, zm. 1940)
ojciec: Remigiusz Łakiński , matka: Rosina Marwicz
Therese Xiężopolska (ur. 30.07.1866, zm. 15.09.1922)
ojciec: Franz Xiężopolski , matka: Marie Saśkiewicz
akt ślubu:
https://szukajwarchiwach.pl/53/1864/0/3/41/skan/full/y7JWh3afjPovCj_wO4Yrnw

Parafia katolicka Kamieniec (Śmigiel), wpis 13 / 1887

Joannes Łakiński (29 lat) ojciec: Remigius, matka: Rosalia Marwicz
Theresia Xsiężopolska (21 lat) ojciec: Franciscus, matka: Marianna Lachiewicz

Johann Łakiński (ur. 28.08.1858, zm. 1940) spoczywa na cmentarzu górczyńskim: kwatera:VPf rząd:17 miejsce:24 ,
https://billiongraves.pl/grave/Jan-Łakiński/13604877

Teresa zmarła 15 września 1922: Łakińska (z d. Xiężopolska) Teresa, pogrzeb miał miejsce 18 września na Jeżycach, grobu nie odnaleziono
1/ Dziennik Poznański -- 212

2/ Kurier Poznański -- 1922.09.17 R.17 nr 213

------------

Zygmunt Łakiński urodził się 27 stycznia 1892 w Kościanie,według karty meldunkowej Poznania imiona Jan Nepomuk Zygmunt.

Zmarł 24 marca 1961 w Londynie, pochowany na Gunnersbury Square DA grób 143

Zygmunt Łakiński po ukończeniu szkoły powszechnej uczęszczał do gimnazjum w Poznaniu, gdzie w 1913 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. 6 sierpnia 1914 został wcielony do Armii Cesarstwa Niemieckiego. W 1915 awansował na podporucznika. Do lutego 1918 służył w artylerii niemieckiej na froncie zachodnim. Następnie do końca października 1918 był instruktorem w Polskiej Sile Zbrojnej.

Wymieniony jako Powstaniec Wielkopolski: jednostka: Służba Straży i Bezpieczeństwa w Poznaniu; 3 Bateria Artylerii Konnej - Biedrusko, Inspekcja Artylerii, Oddział Czarnkowski
status/stopień: podporucznik, współorganizator Służby Straży i Bezpieczeństwa;

Od listopada 1918 do 8 stycznia 1919 był adiutantem baonu Służby Straży i Bezpieczeństwa w Poznaniu. 27 grudnia 1918 kierował akcją oddziałów tej służby z punktu dowodzenia w Zamku. Od 9 stycznia 1919 tworzył Dowództwo Artylerii i referował w Dowództwie Głównym sprawy artylerii. 20 stycznia 1919 został adiutantem przy Inspekcji Artylerii.

Do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim formalnie został przyjęty dekretem Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej z 20 marca 1919 i mianowany porucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 października 1915. 15 kwietnia 1919 objął dowództwo 3 baterii I dywizjonu artylerii konnej, który po scaleniu z „armią krajową” (5 lutego 1920) został przemianowany na 7 dywizjon artylerii konnej wielkopolskiej. 3 czerwca 1919 Komisariat NRL awansował go na kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. W sierpniu 1919 został przeniesiony do 2 pułku artylerii polowej Legionów na stanowisko dowódcy baterii. W listopadzie został dowódcą I dywizjonu. Z 2. pułku artylerii wielkopolskiej przeszedł cały szlak bojowy wojny polsko-bolszewickiej.

Od października 1921 do 23 czerwca 1922 był członkiem Komisji Weryfikacyjnej dla byłych oficerów armii niemieckiej. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 144. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Od 24 kwietnia 1922 do 15 lutego 1924 był szefem Oddziału V Sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu, pozostając oficerem nadetatowym 14 pułku artylerii polowej. W marcu 1924 objął dowództwo 7 dywizjonu artylerii konnej Wielkopolskiej w Poznaniu. 23 stycznia 1928 awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928 i 14. lokatą w korpusie oficerów artylerii. 10 grudnia 1931 awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932 i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Dywizjonem dowodził do 16 kwietnia 1934. W kwietniu 1934 został mianowany dowódcą 10 Kaniowskiego pułku artylerii lekkiej w Łodzi. Od 1 października 1938 dowodził artylerią dywizyjną 30 Poleskiej Dywizji Piechoty. W wojnie obronnej 1939 roku walczył do 28 września.

Następnie przedostał się do Francji, gdzie od kwietnia 1940 roku dowodził artyleria dywizyjną 3 Dywizji Piechoty. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii, od lipca 1940 roku do listopada 1941 roku był zastępcą dowódcy 1 Brygady Strzelców w Szkocji. W styczniu 1942 wyjechał na Bliski Wschód, gdzie został komendantem Centrum Szkolenia Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich, a następnie dowódcą artylerii 3 Dywizji Strzelców Karpackich i dowódcą 7 Dywizji Piechoty (do kwietnia 1947 roku). 3 maja 1945 został mianowany generałem brygady.

Po demobilizacji osiedlił się w Londynie. Wykorzystując własne oszczędności kupił dom na wynajem, pełniąc w nim rolę administratora i stróża, co pozwalało mu na uzyskanie środków utrzymania).

Zmarł w Londynie 24 marca 1961. Pochowany został na cmentarzu Gunnersbury.
Ordery i odznaczenia

Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 81
Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 9985
Krzyż Niepodległości (21 kwietnia 1937)
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)
Krzyż Walecznych (dwukrotnie, 1921)
Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami
Złoty Krzyż Zasługi (22 grudnia 1928)
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Zygmunt Łakiński 02 lipca 1919 roku poślubił Teresę Marię Grabską (ur.1897), z którą miał dwóch synów Andrzeja Antoniego ur. 30.01.1921 i Kazimierza Stanisława ur. 02.11.1922.

--------------

Tadeusz Franciszek Łakiński urodził się 17 lipca 1890 w Bugaju,
https://szukajwarchiwach.pl/53/1898/0/1/52/skan/full/Osqm06d8406BhU-8i1qknA

Zmarł 15 września 1958 w Poznaniu, miejsce pochówku jego oraz małżonki nie są znane,
– polski działacz niepodległościowy, rolnik, polityk, senator w II RP.

Ukończył gimnazjum Fryderyka Wilhelma w Poznaniu i Wyższą Szkołę Rolniczą w Szamotułach, gdzie zdał maturę. W czasie I wojny światowej ukończył w 1916 roku kurs artylerii w armii niemieckiej.

W czasie nauki w gimnazjum był członkiem Towarzystwa Tomasza Zana oraz członkiem i prezesem tajnego Koła Polskiego. Podczas I wojny służył w armii niemieckiej w okresie od 15 października 1914 roku do 15 listopada 1916 roku w 3 pułku artylerii polowej, następnie od 15 listopada 1916 roku do 8 stycznia 1918 roku we frontowym oddziale pomiarowym artylerii na froncie wschodnim. W styczniu 1918 roku został odesłany do szpitala, a 28 marca tego roku zwolniony z wojska niemieckiego (ze stopniem podporucznika od 26 marca 1917 roku).

Był współorganizatorem powstania wielkopolskiego w powiecie Czarnków, uczestnikiem oswobodzenia Czarnkowa 4 stycznia 1919 roku. W lutym 1919 roku przeszedł do wojsk kolejowych, gdzie służył przy organizacji kolejnictwa wojskowego na odcinku frontu północnego, awansował na komendanta III Okręgu Kolejowego przy Dowództwie Frontu Północnego, a od 14 lutego 1919 roku został komendantem dworca w Żninie. 7 kwietnia 1919 roku został zwolniony z wojska ze względu na stan zdrowia (w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1916 roku).

Przed I wojną światową odbywał praktykę rolniczą w renomowanych gospodarstwach województwa poznańskiego.

W Polsce niepodległej był zarządcą prywatnego majątku koło Czarnkowa i dzierżawcą państwowego majątku, prowadził też własne gospodarstwo w Nadborowie. Od 1923 roku był prezesem rady powiatowej Wielkopolskiego Towarzystwa Kółek Rolniczych w Żninie, członkiem Rady Wojewódzkiej i Powiatowej, przewodniczącym Rady Gminnej, prezesem rady nadzorczej Spółdzielni „Rolnik” w Janówcu i wieloletnim prezesem organizacji powiatowej Chrześcijańskiego Stronnictwa Rolniczego. Od 1927 roku był prezesem Rady Powiatowej BBWR.

W 1935 roku został senatorem IV kadencji (1935–1938) z województwa poznańskiego. Pracował w komisjach: gospodarczej (1937–1938), opieki społecznej (1935–1936) i skarbowej (1937–1938).

Po II wojnie światowej pracował jako starszy inspektor Stacji Hodowli i Selekcji Roślin w Polanowicach.

Odznaczenia

Srebrny Krzyż Zasługi,
Medal Niepodległości (1933),
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 (1929),
Wielkopolski Krzyż Powstańczy (1958),
niemiecki Krzyż Żelazny II klasy.

Tadeusz Franciszek Łakiński 10 listopada 1919 roku w Poznaniu ożenił się z Anielą Palacz (ur. 28.01.1895).

Mieli trzy córki:
-- Alicję Bożenę Łaska 1922-1989 zmarła w Warszawie,

-- Annę Sobańska 1924-1983, spoczywa z mężem Zenonem na cmentarzu komunalnym Junikowo w Poznaniu,
https://billiongraves.pl/grave/Anna-Sobańska/29330732

-- Krystynę Pankau 1920-2003, mąż Janusz - oboje spoczywają na cm. górczyńskim w Poznaniu,

https://billiongraves.pl/grave/Krystyna-Łakińska-Pankau/13613086

oraz syna Jana - 1926-1944, straconego z wyroku Polskiego Państwa Podziemnego. Odnośnie Jana wymieniony jest w związku z “Bunkier „Krysia”“ za Wikipedią:
30 marca 1944 roku w „Biuletynie Informacyjnym” zamieszczono informację o wykonaniu trzech wyroków śmierci zasądzonych przez konspiracyjny Cywilny Sąd Specjalny. Jednym ze straconych był Jan Łakiński, skazany za „współdziałanie z okupantem w prześladowaniu i tropieniu obywateli polskich pochodzenia żydowskiego”. To właśnie ten mężczyzna jest w wielu publikacjach wskazywany jako autor donosu, który doprowadził do wykrycia „Krysi”. Łakiński (ur. 1926) był synem przedwojennego senatora, wysiedleńcem z Wielkopolski, a zarazem znanym na Ochocie konfidentem. Został zastrzelony przed bramą domu przy ul. Pługa 1/3 przez członków grupy likwidacyjnej KWP dowodzonej przez Stanisława Sękowskiego ps. „Michał”, „Rugia”. Część źródeł podaje, że Łakińskiego zlikwidowano niedługo po dekonspiracji „Krysi”. Zapisy z księgi zgonów parafii św. Jakuba wskazują jednak jednoznacznie, iż konfident został zabity 25 lutego, a więc na jedenaście dni przed wykryciem kryjówki. Zdaniem Dariusza Libionki fakt ten „automatycznie eliminuje go z kręgu podejrzanych”. Libionka podkreśla jednocześnie, że jak dotąd w konspiracyjnej prasie, dokumentach czy korespondencji nie odnaleziono żadnych wzmianek, które łączyłyby osobę Łakińskiego ze sprawą wykrycia „Krysi”. Zakwestionował także ustalenia Jana Grabowskiego jakoby Łakiński był jednym z tajnych współpracowników sekcji Balhausego, wskazując, że z powodu nieczytelności rękopisu polsko-kanadyjski historyk pomylił go z inną osobą – niejakim Kazimierzem Lubarskim.

Trzy niezależne źródła, do których dotarł amerykański historyk Samuel D. Kassow, twierdziły, że kryjówkę wydała Niemcom była dziewczyna Mieczysława Wolskiego, mszcząc się w ten sposób za zerwanie związku. Kassow zwracał jednocześnie uwagę, że relacje o zdradzie sympatii Wolskiego oraz donosie złożonym przez Łakińskiego nie muszą wzajemnie się wykluczać. Jego zdaniem dziewczyna mogła bowiem donieść o kryjówce znanemu konfidentowi, którym był Łakiński, a ten mógł następnie przekazać tę informację Niemcom lub „granatowym policjantom”.”

--------------------------

Józef Jan Łakiński urodził się 03 stycznia 1898 roku w Kościanie.
akt urodzenia:
https://szukajwarchiwach.pl/34/424/0/1.1/145/skan/full/BmI6c_3tRbCt4vKfa38kYw

Nie jest znana data i miejsce śmierci oraz pochówek. Prawdopodobnie zmarł w latach 80 minionego wieku w Brazylii. Taki też adres występuje w aktach Wojskowego Biura Historycznego w związku ze składanymi wnioskami o odznaczenia.W roku 1932 Józef Jan został odznaczony Krzyżem Niepodległości, jako Powstańca wielkopolskiego odnajdujemy go: status/stopień: podporucznik w artylerii - dekret o nadaniu starszeństwa w szarży
źródła: Tygodnik Urzędowy Naczelnej Rady Ludowej 1919, nr 1-10; "Tygodnik Urzędowy" 1919, nr 1-72

29 grudnia 1920 roku w Poznaniu poślubił Irenę z Markiewiczów ur.26 września 1899, para miała syna Zbigniewa.
Zbigniew spoczywa na cmentarzu komunalnym Junikowo, pole:1 kwatera:1 miejsce:13
https://billiongraves.pl/grave/Zbigniew-Łakiński/18278490

----------------------------
źródła:
http://www.sejm-wielki.pl/b/dw.45657

http://powstancywielkopolscy.pl/pl/search

http://e-kartoteka.net/pl/search#show

http://poznan-project.psnc.pl/

http://www.basia.famula.pl/pl/

https://szukajwarchiwach.pl/

https://www.poznan.pl/mim/necropolis/search.html

https://billiongraves.pl/

https://pl.wikipedia.org/

http://zbrojownia.cbw.wp.mil.pl:8080/Content/1718/296760_INW_296760_H.pdf

https://wbh.wp.mil.pl/pl/skanywyszukiwarka_kartoteka_personalno_odznaczeniowa/?strona=2&szufladka=LAGU-LAZA

Zdjęcia grobu Zygmunta Łakińskiego w Londynie: Mariusz Zawadzki
Defenders of Polish Graves London
https://www.facebook.com/GravesDefenders/posts/2714050852256567