Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Pudelski Bolesław (1893-1968)

Urodził się 4 VII 1893 r. w miejscowości Kórnik (dawniej Kurnik, miasto w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim) w rodzinie znanego kórnickiego rzeźnika Józefa (19 III 1855 - 11 II 1933, syn Jana i Franciszki Wieruszewskiej) i Marianny z d. Smolarkiewicz (22 III 1860 - 7 VIII 1915, córka Franciszka i Zuzanny Podelewicz), para pobrała się w 1881 r. w Kurniku. Z tego związku urodziło się czternaścioro dzieci, ośmioro zmarło w niemowlęctwie - Kazimiera, Bronisława, Bronisław, Władysław, Władysław II, dziecko bez nadania imienia zm. przy porodzie, Bronisława i Helena, wieku dorosłego dożyli Mieczysław (20 IX 1884 - 26 II 1939), Jan (1 X 1881 - 31 III 1951), Jadwiga (1896), Anna Joanna (Janina, 1900) i Bolesław.

Podczas nauki w szkole powszechnej w Poznaniu brał udział w strajku dzieci w czerwcu 1906 r., który rozpoczął się w trzech powiatach województwa wielkopolskiego, za co na ojca nałożono grzywnę a Bolesława skazano na usunięcie ze szkoły. Bolesław wrócił do Kórnika i tu prawdopodobnie szkołę ukończył.

Powołany do armii pruskiej 17 V 1915 r., brał udział w I wojnie światowej, podczas działań wojennych został lekko ranny, co znajduje potwierdzenie na pruskich listach strat Preußen 923 z 29 VIII 1917 r. Po wybuchu rewolucji w Niemczech wrócił w rodzinne strony. Tu już w listopadzie 1918 r. dołączył do formowanych w tajemnicy oddziałów powstańczych, (licząca 180 żołnierzy kompania utworzona została już 11 XI 1918 r. ), 27 XII, po otrzymaniu sygnału przekazanego przez członków rady robotniczej i żołnierskiej z Kórnika Sylwestra Gawrych i Mariana Trawińskiego kompania kórnicka wyruszyła wozami konnymi do Poznania. Dotarli tam jako pierwszy oddział z prowincji i podjęli służbę w ochronie Bazaru, gdzie przebywał Ignacy Jan Paderewski. W kolejnych dniach kompania została uzupełniona przybyłym do Poznania plutonem rezerwowym (tzw. bnińskim). W dniach od 27 do 29 XII 1918 r. w Poznaniu oddziały kompanii kórnickiej poza ochroną hotelu obsadzały i zabezpieczały pocztę i arsenał oraz uczestniczyły w potyczkach z prusakami w obrębie Starego Rynku, Wielkich Garbar i pod Zamkiem. Ponadto kórniczanie brali udział w zajęciu koszar taborów na Łazarzu i wsławili się przejęciem na Dworcu Głównym i rozbrojeniem przyjeżdżającego z Gniezna pociągu z 600-osobowym batalionem niemieckiej piechoty zdobywając 37 karabinów maszynowych i batalionową kasę w kwocie 180 tys. marek. Pierwszy oddział powstańczy z Kórnika, który okrył się chwałą przy wyzwalaniu Poznania, do którego należał Pudelski, już jako 4. kompania batalionu śremskiego dowodzona przez sierż. Stanisława Celichowskiego, 6 I 1919 r. ruszyła na front zachodni powstania i walczy z Prusakami między innymi. pod Strzyżewem, Zbąszyniem i Łomnicą. Na początku lutego 1919 r. batalion śremski z 4 kompanią kórnicką został skierowany na front południowy powstania pod Rawicz. 10 II 1919 r. toczą boje o Zieloną Wieś. 23 II 1919 r. batalion śremski a wraz z nim 4 kompania (kórnicka), wchodzą w skład nowej jednostki tj. 11. Pułku Strzelców Wielkopolskich i z tym pułkiem Pudelski walczył w wojnie polsko-bolszewickiej, podczas walk został ranny. W październiku 1920 r. zwolniony z wojska w stopniu sierżanta. Za męstwo wykazane w powstaniu i wojnie polsko - bolszewickiej został odznaczony Krzyżem Walecznych. Odznaczony Brązowym Krzyżem zasługi, Krzyżem Rady Ludowej w Poznaniu (przedwojenne odznaczenie), Krzyżem litewsko-białoruskim, a w 1932 r. jako jeden z nielicznych powstańców otrzymał Medal Niepodległości.

W okresie międzywojennym mieszkał i pracował w Środzie Wielkopolskiej, pracował m.in. w Powiatowej Komunalnej Kasie w Środzie Wielkopolskiej.

Około 1922 r. ożenił się z Urszulą z d. Łakomy (Łakoma, ur. w miejscowości Czerlejno 18 IV 1897 r., córka Wojciecha i Stanisławy Gross, siostra powstańca i oficera WP Edwarda Franciszka 10 X 1894 - 14 XII 1939 - zamordowany w lesie piaśnickim przez hitlerowców).

Ze związku z Urszulą urodziło się co najmniej troje dzieci Jerzy (29 X 1922 - 2011, w czasie okupacji niemieckiej najpierw osadzony w więzieniu w Kępnie, a następnie robotnik przymusowy w przemyśle), Irena Janina (30 V 1929 - 10 VIII 1985) i Tadeusz (2 VII 1926 - 19 IV 2012 - w czasie okupacji robotnik przymusowy w Monachium, później profesor UAM w Poznaniu, biolog).

Pudelski w czasie okupacji pracował w Środzie, a 27 IV 1941 r. wywieziony na roboty do Monachium, gdzie przebywał do 20 X 1945 r.

1 I 1946 r. zamieszkał z żoną i córką w Słupsku, synowie mieszkali w Poznaniu. W Słupsku pracował jako kasjer. Udzielał się także społecznie, był członkiem Związku Powstańców Wielkopolskich a następnie w ZBoWiD.

Zmarł 29 VII 1968 r., pochowany z małżonką Urszulą (zm. 29 VII 1988)na starym cm. w Słupsku Sektor 5 Rząd 20 Nr grobu 21.

https://slupsk.grobonet.com/grobonet/start.php?id=detale...

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1876/3/26, skan 96 Kórnik (USC) - akt małżeństwa, rok 1881, Księga małżeństw; Archiwum Państwowe w Poznaniu 1876/1/61, skan 125 Kórnik (USC) - akt urodzenia, rok 1893, Księga urodzeń; Verlustlisten 1. Weltkrieg, page 20305: Pudelski Boleslaus (Kurnik, Schrimm); Archiwum Państwowe w Poznaniu, Akta miasta Poznania, Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1931; WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on line i Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym; Wyszukiwarka grobów dla miasta Słupska; WBH - Wyszukiwarka personalno-odznaczeniowa; Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Zarząd Okręgowy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Poznaniu, sygn. 469: Życiorysy powstańców wielkopolskich: P - tom VII (Przeniczny Franciszek - Pyszkowski Feliks); Archiwum Państwowe w Poznaniu Zespół: 884 / Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu Sygnatura: nr 31 / Spis zweryfikowanych 101 - 4621. Opis jednostki: Akta organizacyjne Związku Weteranów Powstań Narodowych RP 1914/19 i Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu: statuty, regulaminy, okólniki, protokoły posiedzeń zarządu, zjazdy, korespondencja. Strona/karta: 96

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2024
Materiał stanowi uzupełnienie notatki z 22 XII 2019 r.

SZUKAMY MIEJSCA POCHÓWKU

Skwierzyński Ignacy (1898 - ?)

Urodził się 27 I 1898 roku w miejscowości Edmundowo (obecnie część wsi Jankowice, położonej w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim, w gminie Tarnowo Podgórne). Rodzice Szczepan (Stefan, ur. 15 XII 1870, syn Franciszka i Petroneli Krzeszkowskiej) i Anna z d. Przybył (ur. 12 IV 1871 - 1933, córka Michała i Katarzyny z d. Jaźwik) pobrali się w 1894 r. Z tego związku urodzili się także Ignacy (1895, ciężko ranny podczas I wojny światowej jako żołnierz Reserve-Infanterie-Regiment 236 co potwierdza pruska lista strat z 1914 r.), Stanisław (*+1901), Waleria (1902), Pelagia (1907-1926), i Jan (1910).
Po wybuchu I wojny światowej został zmobilizowany do armii niemieckiej. Walczył w szeregach 3. kompanii Reserve-Infanterie-Regiment Nr 46. Jego nazwisko widnieje na pruskiej liście strat Preußen 1341 z 16 I 1919 r., na której wspomniany jest jako lekko ranny – nie wiadomo kiedy dokładnie odniósł tę ranę. Po zakończeniu I wojny światowej powrócił do Wielkopolski.
Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego wstąpił w szeregi polskich oddziałów. Walczył w kompanii bukowskiej, m.in. pod Zbąszyniem. Wkrótce trafił do 7. Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 61. pułk piechoty), w szeregach którego walczył podczas wojny polsko-bolszewickiej. Po jej zakończeniu pozostał w Wojsku Polskim. W 1921 r. trafił do szkoły dla podoficerów zawodowych. Po jej ukończeniu został przeniesiony do 76. pułku piechoty, w którym służył aż do wybuchu II wojny światowej. Za udział w powstaniu odznaczony został Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym 21 II 1976 r. Uchwałą W 28/74 awansowany do stopnia podporucznika (Archiwum Prezydenta RP, Nominacje na stopień oficerski). W WBH teczka o syg. akt 1106 - kapral. Zweryfikowany jako powstaniec dopiero 28 I 1974 r.
Walczył w Kampanii Wrześniowej 1939 r. Pod koniec września dostał się do niewoli sowieckiej. W Wykazie spraw prowadzonych przez organa NKWD Zachodniej Ukrainy i Białorusi (wybór z Księgi Rejestracji Spraw Archiwalno-Śledczych NKWD ZSRR), aresztowany w 1940 r. na terenie Białorusi.
Na mocy porozumienia Sikorski - Majski trafił do tworzonej w ZSRR polskiej armii przez Władysława Andersa - 2 Korpus Polski, z którym przeszedł cały szlak bojowy.
Po zakończeniu wojny i rozwiązaniu Korpusu trafił do Anglii, gdzie zamieszkał.
Do Polski wrócił 5 V 1964 r., już jako emeryt. Mieszkał początkowo w Trzciance (miasto w zachodniej Polsce, w województwie wielkopolskim, w powiecie czarnkowsko-trzcianeckim), ale w kwietniu 1965 r. przeniósł się do Barlinka (miasto w północno-zachodniej Polsce, w województwie zachodniopomorskim, w powiecie myśliborskim).

Smoliński Józef Teodor (1894 - 1964)

Urodził się 17 IV 1894 r. w Tarnowie Podgórnym. Rodzice Emilian Zygmunt (28 VIII 1858 - 1939, lekarz, społecznik, działacz samorządowy, zmarł w obozie przejściowym podczas wysiedlenia z Wielkopolski, syn Józefa i Emilii z Nowickich) i Antonina Pelagia z Brandowskich (19 XII 1862 - 21 X 1929, działaczka niepodległościowa, córka prof. Alfreda Rocha i Heleny z d. Cichowicz) pobrali się w Poznaniu 8 VII 1893 r. Z tego związku urodzili się także Kazimierz (25 I 1896 - 18 VII 1950, matematyk), Włodzimierz Jan Miron (27 V 1898 - 25 XI 1945, uczestnik Powstania Wielkopolskiego. Brał udział w Kampanii Wrześniowej, następnie został wysiedlony w 1939 r. z Poznania i zamieszkał w Zakopanem. Zastrzelony przez niemieckiego żołnierza, gdy obserwował na ulicy wymarsz oddziałów niemieckich z Zakopanego. W czasie Powstania Warszawskiego lekarz w szpitalu polowym przy ul. Jaworzyńskiej) i Bohdan Szczęsny Wojciech (1897 - 1971, uczestnik Powstania Wielkopolskiego).

Ukończył gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu. W latach 1912-14 działał w Towarzystwie Tomasza Zana, założył i organizował w 1913 r. pierwszą gimnazjalną drużynę skautową w Poznaniu. Publikował w "Brzasku".

W czasie I wojny światowej podjął studia medyczne podczas służby wojskowej w armii pruskiej od 2 VIII 1914 r.

Od 27 XII 1918 r. brał czynny udział w powstaniu. Uczestniczył w walkach w Poznaniu pod dowództwem ppor. Wierzejewskiego, a także w zdobywaniu lotniska w Ławicy pod dowództwem por. Nieżychowskiego. 11 I 1919 r. brał udział jako lekarz w walce pod Szubinem pod dowództwem por. Śliwińskiego. Rozkazem DG nr 93 z 7 IV 1919 r. został przydzielony w stopniu podporucznika do Inspektoratu Sanitarnego. Następnie przeszedł do służby w Wojsku Polskim. Zdemobilizowany został w 1921 r. w stopniu kapitana, zatem prawdopodobnie brał też udział w wojnie polsko-bolszewickiej. 19 IX 1960 r. został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym.

W 1922 r. uzyskał dyplom lekarski we Lwowie. W 1927 r. otworzył praktykę w Poznaniu. Po ojcu przejął bezpłatną opiekę nad Domem Starców im. Garczyńskich oraz funkcję honorowego lekarza poznańskich artystów teatralnych, tu też poznał swoja przyszłą żonę - Sabinę. Od 1928 r. był lekarzem zaufanym PZU.

Ożenił się z aktorką Sabiną Henryką Sawicką (ur. 11 XII 1904 r. w Warszawie, córką Stanisława Mariana Sawickiego i Stanisławy Janiny z d. Brinuta). Z tego związku urodziło się dwoje dzieci Józef Ryszard (11 V 1940) i Janina Maria (29 V 1943 - 3 II 1945). Sabina z córką zginęły podczas walk o wyzwolenie Budapesztu.

Brał udział w Kampanii Wrześniowej 1939 r., następnie został szefem kolumny sanitarnej, która ruszyła w stronę granicy rumuńskiej, został internowany na Węgrzech. Był lekarzem w obozie internowania, leczył także Węgrów. W 1942 r. do Józefa Teodora dołączyła żona z synem Józefem.

Po wojnie wrócił z synem do Polski i zamieszkał w Poznaniu, (Józef jr, wzorem ojca, studiował medycynę, którą ukończył w 1964 r.) i rozwinął szeroką działalność społeczną w wielu organizacjach. Był jednym z najpopularniejszych lekarzy poznańskich, znanym ogółowi mieszkańców miasta, syn Józef wspominał, że dzięki brodzie ojciec bardzo często był “angażowany” do roli św. Mikołaja.

Zmarł w Poznaniu 20 VIII 1964 r., został pochowany na cmentarzu przy ul. Bluszczowej w Poznaniu. Spoczywa kwatera I-G miejsce 2/3 GPS: 52.375179, 16.913592.

https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html...

To także miejsce pochówku brata Włodzimierza, który został zamordowany w Zakopanem w 1945 r., szczątki spoczęły w Poznaniu 25 XI 1946 r.

źródła: Parafia katolicka Lusowo, wpis 9 / 1893;; Akta Miasta Poznania Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1931; WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on line; Wyszukiwarka grobów dla miasta Poznania; Smoliński Józef - Archiwum Instytutu Pileckiego; WBH, Kolekcja akt żołnierzy zarejestrowanych w Rejonowych Komendach Uzupełnień 1945-1947 II.56.14097; Sylwetki uczestników Powstania Wielkopolskiego (1918-1919) i wojny polsko-bolszewickiej (1919-1920) związanych z gminą Tarnowo Podgórne, Maciej Elantkowski, Grzegorz Jazdon, Michał Krzyżaniak, Muzeum Powstańców Wielkopolskich im. Generała Józefa Dowbora Muśnickiego w Lusowie, 2024.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2024

Smoliński Bohdan Szczęsny Wojciech (1897 - 1971)

Urodził się 8 V 1897 r. w miejscowości Sady (wieś położona w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim, w gminie Tarnowo Podgórne). Rodzice Emilian Zygmunt (28 VIII 1858 - 1939, lekarz, społecznik, działacz samorządowy, zmarł w obozie przejściowym podczas wysiedlenia z Wielkopolski, syn Józefa i Emilii z Nowickich) i Antonina Pelagia z Brandowskich (19 XII 1862 - 21 X 1929, działaczka niepodległościowa, córka prof. Alfreda Rocha i Heleny z d. Cichowicz) pobrali się w Poznaniu 8 VII 1893 r. Z tego związku urodzili się także Kazimierz (25 I 1896 - 18 VII 1950, matematyk), Włodzimierz Jan Miron (27 V 1898 - 25 XI 1945, uczestnik Powstania Wielkopolskiego. Brał udział w Kampanii Wrześniowej, następnie został wysiedlony w 1939 r. z Poznania i zamieszkał w Zakopanem. Zastrzelony przez niemieckiego żołnierza, gdy obserwował na ulicy wymarsz oddziałów niemieckich z Zakopanego. W czasie Powstania Warszawskiego lekarz w szpitalu polowym przy ul. Jaworzyńskiej), Józef Teodor (17 IV 1894 - 24 VIII 1964, uczestnik Powstania Wielkopolskiego).

Smoliński Bohdan przed wybuchem I wojny światowej był uczniem Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, działał w Towarzystwie Tomasza Zana. Prof. Wiktor Dega, wspominając swój udział w powstaniu, wymieniał go jako członka Tajnej Organizacji Niepodległościowej. Była to mała grupa konspiracyjna, skupiająca głównie uczniów gimnazjalnych, prowadząca dla swoich członków szkolenie wojskowe wg przedwojennych instrukcji Polskich Drużyn Strzeleckich. W 1917 r. zdał maturę i rozpoczął studia prawnicze w Monachium i we Wrocławiu.

Nie jest jasne, w jakich okolicznościach przystąpił do powstania. Wiemy, że służył pod dowództwem ppor. Degi w 8. kompanii 1. rezerwowego Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 10. psw, następnie 68. pp). W rozkazie Dowództwa Głównego Wojsk Polskich b. zaboru pruskiego nr 229 z 27 września 1919 roku znajdujemy następujący punkt: „§ 18.Na wniosek Ministerstwa b. dzielnicy pruskiej, Wydz. Sprawiedliwości IV. sekc. osob. 33/19 z dnia 18 września 1919 r., zezwalam niżej wymienionych zwolnić od zajęć służbowych na przeciąg trzech miesięcy od 1. października r. b. począwszy dla przygotowania do egzaminu referendarjuszowskiego, o ile to nie będzie z uszczerbkiem dla służby; w razie zgody na zwolnienie, Dowódca danej formacji wyda odpowiednie zaświadczenie. […] 13. szer. Smoliński 10. płk. strzelec. 8. kmp.” Najwyraźniej Bohdan Smoliński nie porzucił więc swoich prawniczych planów podczas służby wojskowej.

18 VI 1919 r. w Poznaniu ożenił się z Ireną z d. Górzyńska (10 II 1897 w miejscowości Sambor miasto na Ukrainie, w obwodzie lwowskim, w rodzinie szymona i Emilii). Z tego związku do 1931 r. urodziły się dwie córki - bliźniaczki - Aleksandra Dorota Urszula (po mężu Skołowska, chemiczka) i Halina Ewa Barbara 25 XII 1926 r. (fizyczka).

Smoliński pracował w późniejszych latach jako adwokat. W okresie międzywojennym jego kancelaria mieściła się w Poznaniu na Placu Wolności, pod numerem 14.

Podczas II wojny światowej 12 IX 1944 r. osadzony w KL Mauthausen, nr więźnia 97034 (Lista strat II wojny światowej błędnie podaje w II wpisie dane urodzenia 30 III 1902).

Zmarł 6 VII 1971 r. i został pochowany na cmentarzu Poznań Junikowo, spoczywa pole 17 kwatera B rząd 3 miejsce 24 GPS: 52.389923, 16.821126

https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=1071206&name_surname=Smoli%C5%84ska%20Irena#

źródła: Parafia katolicka Lusowo, wpis 9 / 1893; Archiwum Państwowe w Poznaniu 1941/1/70, skan 30Sady (USC) - akt urodzenia, rok 1897, Księga urodzeń; Akta Miasta Poznania Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1931; WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on line; Wyszukiwarka grobów dla miasta Poznania; IPN, Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945; Sylwetki uczestników Powstania Wielkopolskiego (1918-1919) i wojny polsko-bolszewickiej (1919-1920) związanych z gminą Tarnowo Podgórne, Maciej Elantkowski, Grzegorz Jazdon, Michał Krzyżaniak, Muzeum Powstańców Wielkopolskich im. Generała Józefa Dowbora Muśnickiego w Lusowie, 2024.

Smoliński Włodzimierz Jan Miron (1898 - 1945)

Urodził się 27 V 1898 r. w miejscowości Tarnowo Podgórne. Rodzice Emilian Zygmunt (28 VIII 1858 - 1939, lekarz, społecznik, działacz samorządowy, zmarł w obozie przejściowym podczas wysiedlenia z Wielkopolski, syn Józefa i Emilii z Nowickich) i Antonina Pelagia z Brandowskich (19 XII 1862 - 21 X 1929, działaczka niepodległościowa, córka prof. Alfreda Rocha i Heleny z d. Cichowicz) pobrali się w Poznaniu 8 VII 1893 r. Z tego związku urodzili się także Kazimierz (25 I 1896 - 18 VII 1950, matematyk), Powstańcy Wielkopolscy - Józef Teodor (17 IV 1894 - 24 VIII 1964) i Bohdan Szczęsny Wojciech (1897 - 1971).

Włodzimierz podobnie jak jego bracia był absolwentem gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, po zdanej maturze rozpoczął studia medyczne. Dyplom uzyskał w 1928 r. Praktykował w Poznaniu.

W źródle Gliński Jan Bohdan, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 1 1997, Wrocław, podano, iż był Powstańcem Wielkopolskim, niestety nie ustalono kiedy i gdzie brał udział w walkach, prawdopodobnym jest, że walczył wraz z braćmi - Bohdanem i Józefem na terenie miasta Poznania.

Brał udział w Kampanii Wrześniowej.

Poszukiwany przez Niemców w Poznaniu uciekł do Warszawy, gdzie w 1944 r. brał udział w Powstaniu Warszawskim pracując jako lekarz w szpitalu polowym na ul. Jaworzyńskiej. Po upadku Powstania Warszawskiego udało mu się dotrzeć do Zakopanego. Zginął na 3 dni przed wyzwoleniem Zakopanego (najprawdopodobniej 26 I 1945 r.); podczas wycofywania się wojsk niemieckich. Lista strat II wojny światowej, podaje dwie wersje śmierci Włodzimierza, pierwsza - zastrzelony przez niemieckiego żołnierza, gdy obserwował na ulicy wymarsz oddziałów niemieckich z Zakopanego. I druga, podczas wycofywania się wojsk niemieckich, żołnierzowi niemieckiemu narodowości ukraińskiej nie spodobał się, gdy szedł ulicą - zastrzelony w biały dzień na ulicy Zakopanego.

25 XI 1946 r. został pochowany na cm. parafialnym przy ul. Bluszczowej w Poznaniu, tu także od 1929 r. spoczywa matka i od 1964 brat Józef Teodor, kwatera I-G miejsce ⅔ GPS: 52.375179, 16.913592.

źródła: Parafia katolicka Lusowo, wpis 9 / 1893; Archiwum Państwowe w Poznaniu 1941/1/73, skan 46Sady (USC) - akt urodzenia, rok 1898, Księga urodzeń; Akta Miasta Poznania Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1931; Wyszukiwarka grobów dla miasta Poznania; IPN, Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2024

SZUKAMY INFORMACJI i EWENTUALNIE ŻYJĄCYCH POTOMKÓW
domniemany Powstaniec Wielkopolski, Powstaniec Śląski, uczestnik wojny polsko - bolszewickiej
-
Roguszczak Stanisław (1903 - 1996)
Urodził się 24 X 1903 r. w miejscowości Mieszków (wieś w województwie wielkopolskim, w powiecie jarocińskim, w gminie Jarocin), w rodzinie Antoniego (12 I 1873, syn Walentego i Nepomuceny Jarmuż) i Antoniny z d. Rogozińska (12 VI 1876, córka Jakuba i Józefiny z d. Jankowska), para pobrała się w 1899 r. Z tego związku urodzili się także Stanisława (1900-1967), Marianna (*+1902), Franciszek (1906) i Jan (1909-1979).
Niestety nie posiadamy prawie żadnych informacji o Stanisławie. Nie ustalono kiedy i gdzie brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Jego wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości został odrzucony 25 X 1937 (sierżan, zam. Wilno). Członek słupskiego koła ZBoWiD. W Kronika Koła Miejskiego ZBoWiD w Słupsku (str. 16) został wymieniony jako Powstaniec Wielkopolski.
W nekrologu od rodziny, który ukazał się w Głosie Pomorza 12 VII 1996 r. wymienione zostały odznaczenia, którymi uhonorowany został P. Stanisław i tak Krzyż Kawalerski Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Śląski Krzyż Powstańczy, Krzyż za udział w wojnie 1918-1921.
Był długoletnim pracownikiem PZL CEZAL.
Żonaty z Jadwigą (31 X 1913-13 IX 1984).
Zmarł 11 VII 1996 r. Pochowany na starym cm. w Słupsku Sektor 46A Rząd 22 Nr grobu 3.

Sobczak Szczepan (1897 - 1984)

Urodził się 19 XII 1897 r. w miejscowości Sady (wieś położona w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim, w gminie Tarnowo Podgórne). Rodzice Marcin (15 XI 1869, syn Antoniny Sobczak po mężu Sworek) i Franciszka z d. Waszkiewicz (22 II 1873, córka Jana i Józefiny z d. Szołtysiak) pobrali się w 1892 r. Z tego związku urodzili się także Wawrzyniec (18 VII 1893, trzykrotnie wymieniony na pruskich listach strat, dwukrotnie ranny, wzięty do niewoli) i Józefa (*+1895).

W przeciwieństwie do brata, którego losów po wzięciu do niewoli podczas I wojny światowej nie ustalono, na listach strat armii pruskiej nie występuje.

Po wybuchu powstania wielkopolskiego zgłosił się jako ochotnik do polskich oddziałów. Od stycznia 1919 r. brał udział w walkach m.in. pod Babimostem i Chodzieżą. Następnie służył w 2. baterii 2. pułku artylerii ciężkiej wielkopolskiej, pod dowództwem kpt. Bronisława Czabajskiego. Oznacza to, że najprawdopodobniej w szeregach tego oddziału walczył również pod Lwowem i w wojnie polsko-bolszewickiej. Służbę wojskową zakończył w stopniu szeregowego. W okresie międzywojennym służył w Straży Granicznej. Mieszkał w Rosku i działał w tamtejszym Kole Związku Weteranów Powstań Narodowych Rzeczypospolitej Polskiej 1914-1919 r. (nr ewidencyjny 16 329, data wstąpienia do związku 5 III 1935) oraz w Związku Powstańców Wielkopolskich (nr 8519, nr Ref. Historycznego 16233, z błędną datą urodzenia 19 VII 1897). Koło Związku Weteranów Powstań Narodowych w Rosku wymieniło go w 1936 r. w spisie członków, zasługujących na odznaczenie niepodległościowe. Wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości został odrzucony 4 IV 1938 r. Za udział w powstaniu W 1958 roku został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, a w 1972 roku został awansowany na stopień podporucznika.

Jego pierwszą żoną była Anna z d. Frąckowiak (12 VII 1897 w miejscowości Rumianek) z którą doPoznania przeprowadził się 8 IX 1921 r. Według zapisu na akcie urodzenia 5 III 1955 r. ożenił się powtórnie, niestety danych II żony nie znamy.

Nie są znane jego losy podczas II wojny światowej.

Zmarł 22 XI 1984 r. 26 XI 1984 r. został pochowany na cmentarzu Poznań Junikowo, spoczywa z I żoną zm. w 1954 r. pole 31 kwatera 3 rząd 5 miejsce 118 GPS: 52.391005, 16.82791.
https://billiongraves.com/.../Szczepan-Sobczak.../26375263

https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=1020020&name_surname=Sobczak%20Stefan#OpenMap

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1941/3/56, skan 3Sady (USC) - akt małżeństwa, rok 1892, Księga małżeństw; Archiwum Państwowe w Poznaniu 1941/1/70, skan 91Sady (USC) - akt urodzenia, rok 1897, Księga urodzeń; Akta Miasta Poznania Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1931; WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on line i Lista odznaczonych WKP; Wyszukiwarka grobów dla miasta Poznania; WH, Wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa; APP, Ewidencja członków Związku Weteranów Powstań Narodowych Rzeczypospolitej Polskiej [nr 10168 - 16966]; Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu, sygn. 32: Spis zweryfikowanych 4622 - 9099; Sylwetki uczestników Powstania Wielkopolskiego (1918-1919) i wojny polsko-bolszewickiej (1919-1920) związanych z gminą Tarnowo Podgórne, Maciej Elantkowski, Grzegorz Jazdon, Michał Krzyżaniak, Muzeum Powstańców Wielkopolskich im. Generała Józefa Dowbora Muśnickiego w Lusowie, 2024.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2024

Miński Michał (1894-1973)

Urodził się 3 IX 1894 r. w Tarnowie Podgórnym. Rodzice Stanisław (ur.1867, syn Józefa i Marianny Leszczyńskiej) i Magdalena z d. Roszyk (ur.1874, córka Stanisława i Marianny z d. Kuźniarek) pobrali się w 1892 r. Z tego związku urodzili się także Jan (*+1893), Michał (1894), Stanisława (1896), Jadwiga (1897-1898), Walenty (1899-1926), Andrzej (1900), Józef (1902), Franciszek (1903), Marianna(1904), Ludwik (1908), Szczepan (1909-1987), Stanisław (1912(, Czesław (1914) i Jadwiga (1915). Początkowo rodzice mieszkali w Tarnowie Podgórnym, później przeprowadzili się do Kiekrza.

19 I 1918 r. w Jankowicach poślubił Franciszkę z d. Jałoszyńska (ur. 14 VIII 1893 r, córka Jana i Katarzyny z d. Brozda). Z tego związku urodziło się czworo dzieci Helena w 1922, Regina Maria 1924 - 2021, Gertruda 1925-1926 i Stanisław w 1919 r.

Zgłosił się 27 XII 1918 r. ochotniczo do kompanii powstańczej formowanej w Tarnowie Podgórnym. Brał czynny udział w walkach m.in. w rejonie Pniew i Zbąszynia. Po zakończeniu powstania pozostawał w wojsku, prawdopodobnie w 10. Pułku Strzelców Wielkopolskich (późniejszy 68. pułk piechoty) do 17 VII 1920 r. Za udział w powstaniu 16 III 1973 r. odznaczony Wielkopolskim
Krzyżem Powstańczym.

Zmarł 8 V 1973 r. i został pochowany na cmentarzu Poznań Junikowo, spoczywa pole 15 kwatera D rząd 1 miejsce 27 GPS: 52.391257, 16.824501

https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=1062210&name_surname=Mi%C5%84ski%20Micha%C5%82#

To także miejsce pochówku żony Franciszki zm. 1963, córki Reginy zm. 2021, jej męża Stefana 1920-1984 i ich córki aliny (1953-1967) Dobrowolskich.

źródła: Archiwum Państwowe w Poznaniu 1861/1/61, skan 108 Jankowice (USC) - akt urodzenia, rok 1894, Księga urodzeń; 53 - Archiwum Państwowe w Poznaniu 1861/2/220, skan 7 Jankowice (USC) - akt małżeństwa, rok 1918, [Rejestr główny małżeństw]; Sylwetki uczestników Powstania Wielkopolskiego (1918-1919) i wojny polsko-bolszewickiej (1919-1920) związanych z gminą Tarnowo Podgórne, Maciej Elantkowski, Grzegorz Jazdon, Michał Krzyżaniak, Muzeum Powstańców Wielkopolskich im. Generała Józefa Dowbora Muśnickiego w Lusowie, 2024; WTG Gniazdo - Uczestnicy PW baza on line i Lista odznaczonych WKP; APP, Akta miasta Poznania, Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1933; Wyszukiwarka grobów dla Poznania.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2024

Langa Franciszek (1900- 1979)

Urodził się 23 VII 1900 r. w miejscowości Strykowo (wieś położona w województwie wielkopolskim, w powiecie poznańskim, w gminie Stęszew), w rodzinie Marcina (21 X 1865 - 16 I 1911, syn Walentego i Józefiny z d. Urbanek) i Agnieszki z d. Puczyńska (ur.1869, córka Józefa i Barbary z d. Strzelczyk). Z tego związku urodziło się jeszcze co najmniej 2 dzieci - Stanisław (30 VIII 1893) i Józefa (1896).

Żołnierz armii pruskiej, służył w 48 p.p.

Na podstawie deklaracji złożonej do Zarządu Głównego Związku Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu ustalono, że brał udział w powstaniu w walkach o miasto Września, a od 3 II 1919 r. w 10 p.p. W czasie walk pod Czarnkowem został ranny. Zwolniony z wojska w maju 1921 r. z 68 p.p. Odznaczony Odznaką Wojsk Wielkopolskich. W wojskowym Biurze Historycznym odrzucony wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości 21 VI 1938 r. Członek Towarzystwa Powstańców i Wojaków od 4 II 1938 r. Zweryfikowany przez Zarząd Główny ZPW 15 V 1938 r., nr dyplomu 16199, nr Ref. Hist. 24622. Członek Koła H. Cegielski w Poznaniu. W 1958 r. odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. W 1972 r. awansowany do stopnia podporucznika.

Jego I żoną 11 II 1923 r. została Stanisława Nowak (ur. 28 XI 1899 w miejscowości Słocin), z tego związku urodziła się Janina (10 III 1924). 23 XI 1928 r. ożenił się z Agnieszką Wolską (7 I 1901 - 7 X 1987), z tego związku urodziła się Genowefa (1 I 1926).

Jego losy podczas II wojny światowej nie są znane.

Zmarł 30 VI 1979 r., został pochowany na cm. parafialnym na poznańskim Górczynie. Spoczywa kwatera IVL rząd 1 miejsce 13 GPS: 52.38579, 16.876215
https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html...

To także miejsce pochówku II żony Agnieszki z d. Wolska.
Miejsce pochówku jest opłacone, nie wymaga renowacji. Zostanie złożony wniosek o wpis do Ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski prowadzonej przez IPN.

źródła: WTG Gniazdo - Uczestnicy PW baza on line i Lista odznaczonych WKP; APP, Akta miasta Poznania, Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1933; WBH, Kolekcja akt PW i wyszukiwarka personalno-odznaczeniowa; Wyszukiwarka grobów dla Poznania; Wyszukiwarka grobów billiongraves.com; dokumentacja fotograficzna grou Tomek Konwicki, 14 IV 2024.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2024.

Kalinowski Ludwik (1892-1945)

Urodził się 17 VIII 1892 r. w miejscowości Pustkowo Oremby (wieś położona w powiecie Ostrów Wielkopolski, w województwie wielkopolskim, parafia Daniszyn), jego rodzice Franciszek (ur.21 VIII 1863, syn Franciszka i Katarzyny z d. Mazur) i Katarzyna zd. Ruda (19 XI 1869, córka Kajetana i Łucji zd. Rachwalska) pobrali się w Orpiszewie w 1890 r. Z tego związku urodzili się także Jan (1891), Paweł (1896), Marianna (1898-1935, po mężu Bryś), Józef (1900), Agnieszka (1902), Ludwika (1904 - 1988, po mężu Szlachta), Ewa (*+1906) i Franciszek (1907) oraz Powstaniec Wielkopolski - Andrzej (1894-1946).

Nie potwierdzono udziału Ludwika Kalinowskiego w Powstaniu Wielkopolskim, ale w Wojskowym Biurze Historycznym znajdują się trzy teczki - 20 IX 1937 r. odrzucony wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości, Krzyż Walecznych 47/K - 322 - plutonowy i łączona teczka o syg. akt 1403+18021 (niezbędna kwerenda). Na nagrobku rodzina zapisała “Powstaniec Wielkopolski).

12 VII 1920 r. w Kucharkach ożenił się ze Stanisławą Smółką, urodzoną w Popówku 22 X 1899 r., córką MArcina i Elżbiety zd. Janusz.

Zmarł 6 IX 1945 r., pochowany na cm. parafialnym na poznańskim Górczynie, spoczywa kwatera IIP
rząd 25 miejsce 28 GPS: 52.386969, 16.876749

https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html...

https://billiongraves.com/grave/Ludwik-Kalinowski/24855026

To także miejsce pochówku żony Stanisławy (1899-1976).

Wymaga renowacji. Zostanie złożony wniosek o wpis do Ewidencji grobów weteranów walk o wolność i niepodległość Polski prowadzonej przez IPN.

—-----------------------------------------

Kalinowski Andrzej ( 1894 - 1946)

Urodził się 27 XI 1894 r. w miejscowości Pustkowo Oremby (wieś położona w powiecie Ostrów Wielkopolski, w województwie wielkopolskim, parafia Daniszyn), jego rodzice Franciszek (ur.21 VIII 1863, syn Franciszka i Katarzyny z d. Mazur) i Katarzyna zd. Ruda (19 XI 1869, córka Kajetana i Łucji zd. Rachwalska) pobrali się w Orpiszewie w 1890 r. Z tego związku urodzili się także Jan (1891), Paweł (1896), Marianna (1898-1935, po mężu Bryś), Józef (1900), Agnieszka (1902), Ludwika (1904 - 1988, po mężu Szlachta), Ewa (*+1906) i Franciszek (1907) oraz Ludwik (1892-1945) - domniemany Powstaniec Wielkopolski.

Jako żołnierz armii pruskiej służąc w Reserve-Infanterie-Regiment 6 został ranny podczas udziału w I wojnie światowej co potwierdza lista strat Preußen 540 z 26 V 1916 r.
Nie ustalono kiedy i gdzie brał udział w Powstaniu Wielkopolskim. Jego nazwisko zostało zapisane w Spis zweryfikowanych 4622 - 9099, Strona/karta: 243 - starszy sierżant, nr dyplomu 8954, nr Ref. Hist. 3287 i Ewidencja członków Związku Weteranów Powstań Narodowych Rzeczypospolitej Polskiej [nr 10168 - 16966], Strona/karta: 35 - wstąpił do związku 11 IV 1934 r. (Koło Zduny). W Wojskowym Biurze Historycznym 4 teczki i tak odrzucony 12 VI 1935 r. (z adresem Bydgoszcz, 62 p.p.) wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości, Krzyż Walecznych 47/K-305, 1045 - sierżant, 2094 - sierżant.

Jego I żoną była Agnieszka z d. Stempniewicz (Stępniewicz, 1893-1914, córka Józefa i Marii zd. Kempa). 2 IX 1933 r. ożenił się z Heleną Krystek ur. 17 IV 1905 r. w miejscowości Pustkowo Warszty, córką Antoniego i Pelagii zd. Ziemniak. W akcie ślubu występuje jako starszy sierżant w stanie spoczynku.

Zmarł 9 V 1946 r. (dopisek na akcie urodzenia dokonany przez pracownika USC w Daniszynie). Miejsce pochówku nie zostało ustalone.

źródła: Archiwum Państwowe w Kaliszu 729/2/50, skan 24 Orpiszew (USC) - akt małżeństwa, rok 1890, [Księga małżeństw]; Archiwum Państwowe w Kaliszu 672/1/31, skan 40 Daniszyn (USC) - akt urodzenia, rok 1892, [Księga urodzeń]; Archiwum Państwowe w Kaliszu 672/1/37, skan 67 Daniszyn (USC) - akt urodzenia, rok 1894, [Księga urodzeń]; Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu, sygn. 32: Spis zweryfikowanych 4622 - 9099; Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. Koła poza Poznaniem; Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu, sygn. 44: Ewidencja członków Związku Weteranów Powstań Narodowych Rzeczypospolitej Polskiej [nr 10168 - 16966]; WTG Gniazdo - Uczestnicy PW baza on line; WBH, Kolekcja akt PW i wyszukiwarka personalno-odznaczeniowa; Verlustlisten 1. Weltkrieg, page 12668: Kalinowski Andreas (Orembry, Adelnau); Wyszukiwarka grobów dla Poznania; Wyszukiwarka grobów billiongraves.com; dokumentacja fotograficzna grou Tomek Konwicki, 14 IV 2024.

©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2024.

Archiwum Państwowe w Kaliszu 729/2/50, skan 24 Orpiszew (USC) - akt małżeństwa, rok 1890, [Księga małżeństw]

Franz Kalinowski (27 lat), rodzice: Franz Kalinowski, Katharina Mazur ,
Katharina Ruda (21 lat) , rodzice: Cajetan Ruda , Lucia Rachwalska ,

Archiwum Państwowe w Kaliszu 672/1/31, skan 40 Daniszyn (USC) - akt urodzenia, rok 1892, [Księga urodzeń]

Ludwik , rodzice: Franz Kalinowski, Katharina Ruda ,

Archiwum Państwowe w Kaliszu 672/1/37, skan 67 Daniszyn (USC) - akt urodzenia, rok 1894, [Księga urodzeń]

Andreas , rodzice: Franz Kalinowski, Katharina Ruda , Pokaż mniej
Komentarze