Genealogia Powstańców Wielkopolskich

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
27	28	29	30	01	02	03
04	05	06	07	08	09	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30	31

Archiwum 27 maja 2020

Miejsce spoczynku Powstańca zostało wysprzątane 17 maja 2020 - szukamy społecznego opiekuna miejsca.

Marcin i Katarzyna urodzili się w rodzinie Walentego i Marii Kocik, rodzice pobrali się w Poznaniu w roku 1897:

Urząd Stanu Cywilnego Łazarz, wpis 23 / 1897

Valentin Włoszak (ur. 1874) ojciec: Bartholomaeus Włoszak , matka: Apollonie Bartkowiak

Marie Kocik (ur. 1874) ojciec: Thomas Kocik , matka: Josephine Kaczmarek

Parafia katolicka Poznań - par. św. Marcina, wpis 192 / 1897

Valentinus Włoszak (ur. 1874) ojciec: Bartholomaeus , matka: Apollonia Bartkowiak

Marianna Kocik (ur. 1874) ojciec: Thomas , matka: Josepha Kaczmarek

JÓZEF #WŁOSZAK urodził się w Poznaniu 16 marca 1900, zmarł 10 kwietnia 1970 roku, spoczywa na cmentarzu junikowskim pole:9 kwatera:5 rząd:8 miejsce:288

jednostka: 1 Kompania 1 Baonu 10 Pułku Strzelców Wlkp. status/stopień: szeregowiec uwagi: I.487.7658 odznaczenie: Wielkopolski Krzyż Powstańczy Uchwała Rady Państwa nr: 11.10-0.909 z dnia 1958-11-10

Opis:
Włoszak Józef wstąpił jako ochotnik dnia 27.12.1918 r. do oddziału powstańczego i pod dowództwem Wysockiego brał udział z bronią w ręku w zajmowaniu Prez. Policji i następnie brał udział w walkach ulicznych na ul. Ratajczaka. Od 29.12.1918 r. do 01.01.1919 r. pełnił służbę na dworcu i odwachy przy różnych urzędach. 02.01.1919 r. przydzielony został do 1 Komp. I Baonu 10 Pułku Strzelców Wielkop. i walczył pod dow. Borkowskiego pod Szubinem i Rynarzewem. Zwolniony został z wojska 29.10.1921 r. Podstawa: książka wojskowa, wystawiona przez PKU Poznań, nr 1568, dnia 26.09.1928 r.

źródła:

Wojskowe Biuro Historyczne (daw. CAW), Wykaz akt powstańców wielkopolskich (maszyn.)
Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
Wykaz grobów uczestników Powstania Wielkopolskiego na poznańskich cmentarzach, oprac. GEOPOZ Poznań

dokumentacja fotograficzna Agnieszka Grądzielewska

http://powstancywielkopolscy.pl/pl/search

http://powstancy-wielkopolscy.pl/search

https://www.poznan.pl/mim/necropolis/search.html

http://www.basia.famula.pl/pl/

http://poznan-project.psnc.pl/

STANISŁAW #SETNY urodził się 6 czerwca 1893 roku w Chobienicach w rodzinie Piotra /1858/ i Marianna z dom. Sarbak / 1855/, rodzice pobrali się w 1880 roku w Chobienicach.

Zmarł 8 marca 1966 roku w Chobienicach, gdzie został pochowany.

Rodzeństwo Stanisława Piotr /1890/ i Seweryna /1896/.

Dziadkowie August i Małgorzata Andrys oraz Jan i Anna Kluj.

W 1921 roku Stanisław poślubił Marię Borek, syn Jan /1929-2006/.

W POWSTANIU:

-------------------------

jednostka: Front Zachodni; Kompania Chobienicka

status/stopień: starszy strzelec

odznaczenie: Wielkopolski Krzyż Powstańczy Uchwała Rady Państwa nr: 12.18-0.1054 z dnia 1958-12-18

Opis:

Setny Stanisław brał czynny udział w Powstaniu Wlkp. od 5.01.1919 r., w walkach o Kopanicę, Babimost, Kramsko Nowe i okolicę, pod dow. chor. Kudlińskiego, do zakończenia powstania. Jest długoletnim członkiem Zw. Powstańców Wlkp. oraz członkiem czynnym ZBoWiD. Podstawa: zaświadczenie świadków - zweryfikowanych powstańców.

źródła:

Wojskowe Biuro Historyczne (daw. CAW), Wykaz akt powstańców wielkopolskich (maszyn.)

Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu, sygn. 42: Imienny spis powstańców frontu zachodniego (maszyn.)

Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym

Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Zarząd Okręgowy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Poznaniu, sygn. 355: Relacje i wspomnienia dotyczące powstania wielkopolskiego: 1. Wolsztyn, powiat Wolsztyn, województwo poznańskie

Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu, sygn. 32: Spis zweryfikowanych 4622 - 9099

Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. Koła poza Poznaniem

Biskupski Antoni, Historja 61 Pułku Piechoty Wielkopolskiej (7 Pułku Strzelców Wlkp.) T.1 Walki powstańcze na froncie zachodnim i północnym Wielkopolski. Organizacja pułku, Bydgoszcz 1925

Piętka Jacek, Wolsztyński słownik Powstańców Wielkopolskich, Seria Ocalić od zapomnienia, pod red. Arlety Prządki, Wolsztyn 2018

http://powstancywielkopolscy.pl/pl/search

http://powstancy-wielkopolscy.pl/search

https://www.poznan.pl/mim/necropolis/search.html

http://www.basia.famula.pl/pl/

http://poznan-project.psnc.pl/

#Genealogia #Powstanie_Wielkopolskie #Powstańcy #Lub_Wielkopolskę #Lub_Lubuskie #Poznań #powstańMY #Chobienice #SETNY

Genealogia Powstańców Wielkopolskich

FRANCISZEK #PRZYBYŁA urodził się 16 marca 1900 w Chobienicach /nie jest znana data i miejsce zgonu/ w rodzinie Jana i Marianny z dom. Wośkowiak, rodzice pobrali się w 1898 roku także w Chobienicach.

Dziadkowie - Antoni i Marianna z dom. Wojtek oraz Piotr i Elżbieta z Wośkowiaków - Rataj Wośkowiak.

Rodzeństwo: Józef, Takla, Edward, Genowefa.

W POWSTANIU:

----------------------

status/stopień: kapral

uwagi: I.487.2884

źródła:

http://powstancywielkopolscy.pl/pl/search

http://powstancy-wielkopolscy.pl/search

https://www.poznan.pl/mim/necropolis/search.html

http://www.basia.famula.pl/pl/

http://poznan-project.psnc.pl/

Wojskowe Biuro Historyczne (daw. CAW), Wykaz akt powstańców wielkopolskich (maszyn.)

Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. Koła poza Poznaniem

#Genealogia #Powstanie_Wielkopolskie #Powstańcy #Lub_Wielkopolskę #Lub_Lubuskie #Poznań #powstańMY #Chobienice #Przybyła

Genealogia Powstańców Wielkopolskich

WOJCIECH #PIOTROWSKIurodził się 12 kwietnia 1893 w Chobienicach, zmarł 21 grudnia 1987 roku i został pochowany na cmentarzu w Poznaniu /Junikowo/.

pole:6 kwatera:1 rząd:11 miejsce:16

grób opłacony: tak

Rodzice: Jan i Marianna z dom. Kubiak, rodzeństwo Franciszka 1895, Weronika 1886-1900.

Żona Teodora Kuśnierewicz /*27-03-1889/

W POWSTANIU:

--------------------------

jednostka: Kompania z Chobienic, 7 Pułk Strzelców Wlkp.

status/stopień: podporucznik mianowany

odznaczenie: Wielkopolski Krzyż Powstańczy Uchwała Rady Państwa nr: 04.03-0.301 z dnia 1974-04-03

Opis:

Ob.Piotrowski Wojciech jest zweryfikowanym członkiem ZBoWiD z tytułu udziału w Powstaniu Wlkp. Dnia 28-12-1918 r. wstąpił do kompanii z Chobienic pod dowództwem zast. ofic. Kudlińskiego i walczył pod Zbąszyniem, Kopanicą, Nową Wsią i następnie przydzielony do 7 Pułku Strzelców Wlkp. 61 pp, gdzie pełnił służbę do grudnia 1920 r. Po zwolnieniu z wojska pracował w Wojskowych Zakładach Rymarskich a następnie pracował w zawodzie rymarskich w Poznaniu. W czasie okupacji pracował jako siodlarz w Poznaniu. (...)

Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym

Wykaz grobów uczestników Powstania Wielkopolskiego na poznańskich cmentarzach, oprac. GEOPOZ Poznań

Archiwum Prezydenta RP, Nominacje na stopień oficerski. Uchwała W 4/72

http://powstancywielkopolscy.pl/pl/search

http://powstancy-wielkopolscy.pl/search

https://www.poznan.pl/mim/necropolis/search.html

http://www.basia.famula.pl/pl/

http://poznan-project.psnc.pl/

#Genealogia #Powstanie_Wielkopolskie #Powstańcy #Lub_Wielkopolskę #Lub_Lubuskie #Poznań #powstańMY #Chobienice #Poznań #piotrowski

Genealogia Powstańców Wielkopolskich

IZYDOR #NAPIERAŁA urodził się 24 marca 1891 roku w Chobienicach w rodzinie Michała /1846/ i Genowefy z dom. Adamczak /1854/, rodzice pobrali się w 1874 roku w Chobienicach i mieli jeszcze córki

Leokadia Buda, Anna Muszalska i Agnieszka Napierała.

Z informacji jakie udało nam się uzyskać od dalszej Rodziny (Elżbieta Sewohl - dziękuję) wiemy, że przeniósł się do Bydgoszczy i tam założył rodzinę -- poszukujemy informacji o żonie i dwóch córkach, o których nam wiadomo.

Osadzony w niemieckim obozie koncentracyjnym w Auschwitz - co jest poparte materiałami z Muzeum, niestety jego dalsze losy nie są znane, nie wiemy czy udało mu się przeżyć obóz, czy wrócił do Bydgoszczy.

http://www.auschwitz.org/

W POWSTANIU:

---------------------

jednostka: Oddział Chobienicki, 7 Pułk Strzelców Wlkp.

status/stopień: starszy sierżant, dowódca plutonu kompani chobienickiej

uwagi: I.487.499,

pośmiertnie oznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym

źródła:

Piętka Jacek, Wolsztyński słownik Powstańców Wielkopolskich, Seria Ocalić od zapomnienia, pod red. Arlety Prządki, Wolsztyn 2018

Wojskowe Biuro Historyczne (daw. CAW), Wykaz akt powstańców wielkopolskich (maszyn.)

Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu, sygn. 32: Spis zweryfikowanych 4622 - 9099

Wiadomości z historii regionalnej Obwodu Szkolnego Nowotomyskiego, Nowy Tomyśl 1934

Jabłoński Tadeusz, Materiały do historii Powstania Wielkopolskiego 1918/19. Z. 1, 1938

Czuchwicki Wacław, Powstania Wielkopolskie, Zbąszyń 2008

Walki Powstania Wielkopolskiego 1918 – 1919, red. nauk. Bogusław Polak, Marek Rezler, Koszalin 2010

Biskupski Antoni, Historia 61 Pułku Piechoty Wielkopolskiej (7 Pułku Strzelców Wlkp.) T.1 Walki powstańcze na froncie zachodnim i północnym Wielkopolski. Organizacja pułku, Bydgoszcz 1925

Piętka Jacek, Wolsztyński słownik Powstańców Wielkopolskich, Seria Ocalić od zapomnienia, pod red. Arlety Prządki, Wolsztyn 2018

http://powstancywielkopolscy.pl

http://www.basia.famula.pl/pl/

http://poznan-project.psnc.pl/

http://www.auschwitz.org/

http://www.wbc.poznan.pl/Content/371255/PDF/Chobienice%20zarys%20dziej%C3%B3w.pdf

Genealogia Powstańców Wielkopolskich

PIOTR MARCINIEC urodził się 11 października 1891 roku w Chobienicach, zmarł 27 listopada 1974 roku i został pochowany na cmentarzu w Kębłowie, grób się nie zachował.

Rodzice Chryzostom /1849/ i Marianna z dom. Jopek /1859/ pobrali się w Chobienicach w 1877 roku.

RODZEŃSTWO: Ignacy, Władysława, Helena, Elżbieta, Anna Król.

Żona Marianna 1892-1991.

DZIADKOWIE: Kazimierz Marciniec i Marianna Buda oraz Walenty i Marianna Grześkowiak.

W POWSTANIU:

--------------------------

jednostka: Kompania Chobienicka, Front Zachodni

status/stopień: podporucznik mianowany

uwagi: Uchwała W 15/72

odznaczenie: Wielkopolski Krzyż Powstańczy

Opis:

Marciniec Piotr brał udział z bronią w ręku w Powstaniu Wielkopolskim od 05.01.1919 r. do końca powstania w walkach o Kopanicę, Babimost, Kramsko, Jaromierz, Grójec Wielki i Zbąszyń w kompanii chobienickiej pod dow. chor. Kudlińskiego.

Biskupski Antoni, Historja 61 Pułku Piechoty Wielkopolskiej (7 Pułku Strzelców Wlkp.) T.1 Walki powstańcze na froncie zachodnim i północnym Wielkopolski. Organizacja pułku, Bydgoszcz 1925

Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu, sygn. 42: Imienny spis powstańców frontu zachodniego (maszyn.)

Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym Uchwała Rady Państwa nr: 02.26-0.51 z dnia 1958-02-26

źródła:http://powstancywielkopolscy.pl/pl/search

http://powstancy-wielkopolscy.pl/search

https://www.poznan.pl/mim/necropolis/search.html

http://www.basia.famula.pl/pl/

http://poznan-project.psnc.pl/

#Genealogia #Powstanie_Wielkopolskie #Powstańcy #Lub_Wielkopolskę #Lub_Lubuskie #Poznań #powstańMY #Chobienice #MARCINIEC #KĘBŁOWO

Genealogia Powstańców Wielkopolskich

ANTONI #MAĆKOWIAK urodził się 6 czerwca 1901 roku w Chobienicach, zmarł 30 sierpnia 1985 roku w Wolsztynie, został pochowany na cmentarzu komunalnym w Zbąszyniu.

Rodzice Walenty /1865/ i Konstancja z dom. Gaweł /1868/ pobrali się w Chobienicach w roku 1897. Rodzeństwo Antoniego - Elżbieta /1898/ i Karol /1902 - 1972/.

Dziadkowie - Katarzyna Maćkowiak oraz Andrzej Gaweł i Franciszka z dom. Tyśper.

W POWSTANIU:

--------------------------

jednostka: Kompania Chobienicka

status/stopień: podporucznik mianowany

uwagi: Uchwała W 15/72

odznaczenie: Wielkopolski Krzyż Powstańczy Uchwała Rady Państwa nr: 12.22-0.2001 z dnia 1969-12-22

Opis:

Maćkowiak Antoni jest zweryfikowanym członkiem jako uczestnik Powstania Wlkp. 1918/19 r. Brał czynny udział z bronią w ręku walcząc w Kompanii Chobienickiej na odcinku frontu Babimost pod dowództwem Kudlińskiego Józefa. Brał udział w kampanii Wrześniowej 1939 r. walcząc od Poznania do Warszawy z baonem wartowniczym Poznań.

źródła:

Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym

Archiwum Prezydenta RP, Nominacje na stopień oficerski. Uchwała W 15/72

http://powstancywielkopolscy.pl/pl/search

http://powstancy-wielkopolscy.pl/search

https://www.poznan.pl/mim/necropolis/search.html

http://www.basia.famula.pl/pl/

http://poznan-project.psnc.pl/

#Genealogia #Powstanie_Wielkopolskie #Powstańcy #Lub_Wielkopolskę #Lub_Lubuskie #Poznań #powstańMY #Chobienice #MAĆKOWIAK #ZBĄSZYŃ #WOLSZTYN

Genealogia Powstańców Wielkopolskich

#LUPA STANISŁAW urodził się 2 maja 1900 w Wojciechowie koło Chobienic, zginął w wojnie polsko - bolszewickiej pod Siedlcami 8 stycznia 1920 roku, został pochowany w mogile zbiorowej w Chobienicach.

Rodzice Stanisław /1874/ i Marianna z dom. Przybyła /1875/ pobrali się w Obrze w 1897 roku.

Dziadkowie:

Piotr Lupa i Julianna z Fabisiów oraz Michał Przybyła i Weronika z Szukalskich.

Rodzeństwo Stanisława jr. - Franciszek, Michał, Anna i Jan.

źródła:

http://powstancywielkopolscy.pl/pl/search

http://powstancy-wielkopolscy.pl/search

https://www.poznan.pl/mim/necropolis/search.html

http://www.basia.famula.pl/pl/

http://poznan-project.psnc.pl/

[m.in. biogramy, dzieje powstania w miejscowościach] Towarzystwo Pamięci Powstania Wielkopolskiego Koło Wolsztyn

#Genealogia #Powstanie_Wielkopolskie #Powstańcy #Lub_Wielkopolskę #Lub_Lubuskie #Poznań #powstańMY #Chobienice #Lupa #Siedlce

Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Edmund #Kurpisz – wodzisławski adwokat i notariusz notka biograficzna za: Źródło: J. Musioł, Ślązacy, Śląski Instytut Naukowy, Katowice 1987, str. 173-185;

Edmund Kurpisz urodził się 14 listopada 1899 roku w Chobienicach (Köbnitz) w obecnej gminie Siedlec, w powiecie wolsztyńskim w województwie wielkopolskim. Był jednym z kilkunastu dzieci Bolesława i Marii z domu Stam. Jego ojciec był polskim patriotą i kierownikiem szkoły powszechnej w tej miejscowości. W rodzinie Kurpiszów wszyscy mężczyźni uzyskali wyższe wykształcenie.

Edmund Kurpisz uczęszczał do szkoły powszechnej w Chobienicach a od roku 1910 do gimnazjum w Głogowie. Tu jako uczeń zaangażował się w kółka samokształceniowe z zakresu języka, historii i literatury polskiej. W roku 1917 jako poddany Cesarstwa Niemieckiego został powołany do wojska na front, początkowo rosyjski a później bałkański. Pod koniec Wielkiej Wojny przyjechał do domu na urlop i już do wojska nie wrócił. Na terenie Wielkopolski trwały przygotowana do powstania, które wybuchało 27 grudnia 1918 roku i trwało do 16 lutego 1919 roku. W Chobienicach Kurpisz utworzył drużynę powstańczą, która walczyła podczas tego zrywu zbrojnego w rejonie Kopanicy i Babimostu. Jako dowódca zyskał uznanie w oczach przełożonych i w archiwach zachowały się bardzo pochlebne oceny młodzieńca. Warto tu przytoczyć za Józefem Musiołem jedną z takich opinii: „Stwierdzam, że p. Edmund Kurpisz urodzony 14 listopada 1899 r. w Chobienicach, pow. Wolsztyn... brał czynny udział w oddziałach powstańczych jako ochotnik, a mianowicie w kompanii ochotniczej, z którą brał udział w walkach pod Kopanicą, Babimostem i Kramskiem. W walkach pod Babimostem, mając za zadanie wstrzymanie sił niemieckich, aż do nadejścia posiłków, wytrwał na posterunku, broniąc do wyczerpania amunicji powstańczej placówki. Podczas tych walk dostał się do niewoli niemieckiej 12 lutego 1919 roku w czasie głównego natarcia sił niemieckich”.

Pobyt w niemieckiej niewoli był dla Kurpisza ogromnym niebezpieczeństwem. Był on dezerterem z czasów pierwszej wojny światowej i ta sprawa wyszła na jaw. Młodzieniec osadzony został w więzieniu w Haverburgu i tu mu groził sąd za dezercję. Wobec takiego niebezpieczeństwa uciekł podczas transportu i przedostał się do Polski. Początkowo postanowił studiować w seminarium duchownym, ale po dwóch semestrach zrezygnował i wstąpił do Wojska Polskiego. Od kwietnia 1920 r. do lutego 1921 r. służył w VII batalionie wojsk samochodowych w Poznaniu. Jego okres służby wojskowej przypadł na czas wojny polsko-bolszewickiej.

Już w wolnej Polsce Kurpisz rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Ukończył je w roku 1924. Na Górny Śląsk trafił z całą grupą swoich kolegów z uczelni. Młody prawnik rozpoczął aplikację sądowniczą w Sądzie Apelacyjnym w Katowicach. W roku 1926 był asesorem a potem sędzią Sądu Grodzkiego w Królewskiej Hucie. Od 1927 roku do 1929 pracował w Katowicach w sądzie okręgowym, jak i apelacyjnym.

W roku 1930 Edmund Kurpisz przybył do Wodzisławia. Rozpoczął praktykę jako adwokat i notariusz, jednak od roku 1934 skoncentrował się tylko na notariacie. Zyskał sobie ogromne uznanie miejscowej ludności. 27 marca 1932 roku ożenił się z młodszą o 10 lat Hildegardą Widerą, córką miejscowego sekretarza sądowego, Emanuela Widery. Bolesław, syn Kurpisza ma w pamięci opowiadanie ojca o tym, jak poznali się jego rodzice. Przyjeżdżając do Wodzisławia, aby podjąć pracę młody prawnik poszedł do domu Widery, by przedstawić się sekretarzowi sądu. Drzwi otworzyła mu piękna dziewczyna, która okazała się córką sekretarza. Można powiedzieć, że była to miłość od pierwszego wejrzenia. Widerowie mieszkali w swoim domu przy wodzisławskim Rynku. Młody Kurpisz aby mieć swoje samodzielne mieszkanie, dobudował kondygnację do budynku teściów. Parter domu zajmowali teściowie Kurpisza. Dom ten nie ocalał, zniszczeniu uległ w czasie rosyjskich bombardowań miasta w 1945 roku. Po II wojnie światowej polskie władze komunistyczne upaństwowiły działkę na której stał dom Widerów. Małżeństwo Kurpiszów jeszcze przed wojną zakupiło działkę rekreacyjną w Jedłowniku. Była to ziemia na rogu obecnej ulicy Czyżowickiej i Rzecznej. Po II wojnie światowej Kurpiszowie zbudowali tu dom i zamieszkali w roku 1949.

W roku 1934 urodziła się Edmundowi i Hildegardzie córka Halina, rok później mieszkający dzisiaj w Gliwicach syn Bolesław, a po ostatniej wojnie światowej syn Kazimierz (1947 r.). Edmund Kurpisz w czasach II Rzeczypospolitej był zaangażowany w życie obywatelskie Wodzisławia. Za bohaterską postawę w czasie Powstania Wielkopolskiego, w roku 1927 otrzymał Krzyż Walecznych. Mimo, że był powstańcem wielkopolskim przyjęto go w szeregi Związku Powstańców Śląskich. Brał udział w oficjalnych uroczystościach państwowych. Między innymi w czasie obchodów Święta Niepodległości w Wodzisławiu w roku 1935, roku śmierci Piłsudskiego przemawiał w hotelu Piast na wodzisławskim Rynku na uroczystej wieczornicy.

Po wybuchu II wojny światowej Kurpiszowie stracili swoje mieszkanie i musieli przeprowadzić się na parter do teściów. Mieszkanie Kurpisza przejął nowy burmistrz miasta ustanowiony przez Niemców. Paul August Hylla z niemieckiej mniejszości był przed II wojną światową wziętym w mieście malarzem pokojowym. Jako dobrego fachowca, jeszcze przed wojną 1939 roku Kurpisz wynajął go do malowania mieszkania. Można powiedzieć, że Hylla sam dla siebie mieszkanie wymalował. W czasie wojny Kurpisz został dwukrotnie aresztowany. Był więziony w Wodzisławiu oraz Rybniku, gdzie został włączony do grupy więźniów, która miała zostać wywieziona do obozu koncentracyjnego w Dachau. Kiedy na dziedzińcu grupa oczekiwała na transport do dalszej drogi, Kurpiszowi z szeregu polecił wyjść jeden ze strażników. Niemiecki funkcjonariusz znał Kurpisza i polecił mu, by jak najszybciej opuścił Wodzisław. Po powrocie do domu Kurpisz spakował rzeczy i wyjechał do Krakowa. Znalazł schronienie u znanego mu wodzisławianina Myszki. Wynajmował u niego jeden pokój. Mieszkał na krakowskim Kazimierzu. Pracował w firmie zajmującej się skupem płodów rolnych. Kurpisz pracował jako urzędnik z doskonałą znajomością języka niemieckiego.

Kiedy z Krakowa w 1945 roku usunięto Niemców Kurpisz pracował krótko w urzędzie wojewódzkim w wydziale aprowizacji. W jednej z gazet przeczytał, że z Wodzisławia na Górnym Śląsku Niemcy zostali wyparci 26 marca 1945 roku. Postanowił powrócić do miasta, z którym już tak się zżył. Pociągiem dojechał do Orzesza. Dalszą drogę odbył piechotą. Pojawił się w domu jako bardzo dystyngowany pan z zegarkiem, cennym piórem wiecznym, w eleganckim ubraniu. Miasto było zajęte przez Rosjan i przez nich grabione. Rodzina ostrzegała go, że żołnierze mu wszystko zabiorą. Jednak nie chciał uwierzyć, bo znał Rosjan z Krakowa i doświadczył, jak tam wojsko poprawnie się zachowywało. Musiał jednak wkrótce zmienić zdanie o Rosjanach, bo pozbył się tych swoich eleganckich przedmiotów.

Edmund Kurpisz ceniony prawnik, został wybrany wkrótce po powrocie przewodniczącym rady miejskiej w Wodzisławiu Śląskim. Sprawował także funkcje we władzach powiatowych w Rybniku. Był członkiem rady powiatowej i wydziału powiatowego. W roku 1946 został powołany na sędziego Sądu Okręgowego w Raciborzu, jednocześnie pracował w wodzisławskim sądzie. Od stycznia do lipca roku 1951 był sędzią w Sądzie Powiatowym w Rybniku. Rządy komunistyczne zależne od Moskwy tępiły surowo każdy przejaw niezależnej myśli. Prześladowania ze strony władz i nasilenie represji wzmogło się zwłaszcza pod koniec lat 40-tych XX wieku. Doświadczonemu prawnikowi, uczulonemu na każdy przejaw niesprawiedliwości przyszło pracować w ustroju, który ze sprawiedliwością nie miał nic wspólnego. Naciski władz na sędziowską niezawisłość skłoniły go do porzucenia sędziowania. Może tym, zdecydowało, że przestał być sędzią, była sprawa w zasadzie niepozorna. Przed sądem stanęły osoby, które opowiedziały polityczny kawał. Sędzia miał ich surowo osądzić, takie było polecenie. Kurpisz nie chciał być sędzią na zlecenie. Postanowił poświęcić się tylko notariatowi. W lipcu 1951 roku został mianowany notariuszem w Wodzisławiu Śląskim. W styczniu 1952 roku został kierownikiem Państwowego Biura Notarialnego w Wodzisławiu. Jemu należy też zawdzięczać uratowanie ksiąg wieczystych w Wodzisławiu w 1945 roku.

Edmund Kurpisz po II wojnie światowej otrzymał Krzyż Oficerski i Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Powstańczy Krzyż Wielkopolski, oznakę Tysiąclecia Państwa Polskiego, złotą odznakę zasłużonego dla województwa katowickiego i wiele innych. Uzyskał też w roku 1971 stopień podporucznika. Brał aktywny udział w działalności społecznej Wodzisławia. Działał w wielu ówczesnych organizacjach a powstańcy śląscy cenili go sobie jako człowieka wykształconego i należącego do ówczesnej elity wodzisławian. Wspomniany już sędzia Musioł w opracowaniu o nim pisze: „Kurpisz należał do starej generacji wodzisławian... był autorytetem. ... On to w tym mieście przeszedł wszystkie niemal szczeble prawnicze: notariusza, adwokata, a po wojnie sędziego i znów notariusza. Wszystkie te funkcje pełnił w jednym regionie, choć mógł wiele razy awansować i to wysoko. Nigdy nie przyniósł ujmy swemu zawodowi, był człowiekiem pełnym godności, mimo, że głęboko tkwił w skomplikowanych problemach budującego się Rybnickiego Okręgu Węglowego (ROW). Należał do osób rozważnych ze wszystkimi cechami człowieka pozytywistycznego”. Edmund Kurpisz jest także autorem prac poświęconych powstaniom śląskim na Ziemi Wodzisławskiej. Są one zamieszczone w publikacji pod redakcją Alfonsa Mrowca „Powstania śląskie na terenie powiatu wodzisławskiego, Wodzisław 1972”. Edmund Kurpisz zmarł 12 lutego 1985 roku. Został pochowany w Wodzisławiu Śląskim na cmentarzu parafialnym przy ulicy Pszowskiej. Kazimierz Mroczek

Źródło: J. Musioł, Ślązacy, Śląski Instytut Naukowy, Katowice 1987, str. 173-185;

Zdjęcie Edmunda Kurpisza z archiwum J.Piętki

#Genealogia#Powstanie_Wielkopolskie#Powstańcy#Lub_Wielkopolskę#Lub_Lubuskie#Poznań#powstańMY#Chobienice#Wodzisław_Śląski#Wolsztyn#Kurpisz

EDWARD #KUBIAK urodził się 4 października 1900 roku, zginął pod Nowym Kramskiem 3 lutego 1919 roku, został pochowany we wspólnej mogile na cmentarzu w Chobienicach.

Przyszedł na świat w rodzinie Chryzostoma i Józefy z dom. Gaweł, rodzice pobrali się w 1884 roku w Chobienicach, oprócz Edwarda mieli dzieci Andrzej, Seweryna, Staś, Ludwik.

DZIADKOWIE: Łukasz i Rozalia z dom. Piskorz oraz Piotr i Franciszka z dom. Tomiak.

W POWSTANIU:

----------------------

jednostka: 4 Chobienicka Kompania 4 Batalionu Grupy Zachód

status/stopień: szeregowiec

źródła:

http://powstancywielkopolscy.pl/pl/search

http://powstancy-wielkopolscy.pl/search

https://www.poznan.pl/mim/necropolis/search.html

http://www.basia.famula.pl/pl/

http://poznan-project.psnc.pl/

Olszewski Wiesław, Jastrząb Łukasz, Lista strat Powstania Wielkopolskiego od 27.12.1918 r. do 8.03.1920 r. Monografie Politechniki Koszalińskiej nr 157, Koszalin 2009

[m.in. biogramy, dzieje powstania w miejscowościach] Towarzystwo Pamięci Powstania Wielkopolskiego Koło Wolsztyn

Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Zarząd Okręgowy Związku Bojowników o Wolność i Demokrację w Poznaniu, sygn. 490: Życiorysy powstańców wielkopolskich: W - tom Il (Walkowiak Jan - Wawrzynkowski Franciszek)

Wiadomości z historii regionalnej Obwodu Szkolnego Nowotomyskiego, Nowy Tomyśl 1934

Mielżyński Jan, Pamięć i tradycja Powstania Wielkopolskiego 1918-1919. Sulechów 2010

Biskupski Antoni, Historja 61 Pułku Piechoty Wielkopolskiej (7 Pułku Strzelców Wlkp.) T.1 Walki powstańcze na froncie zachodnim i północnym Wielkopolski. Organizacja pułku, Bydgoszcz 1925

#Genealogia #Powstanie_Wielkopolskie #Powstańcy #Lub_Wielkopolskę #Lub_Lubuskie #Poznań #powstańMY #Chobienice #kUBIAK #NOWE_KRAMSKO

Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Kalendarz

Strony

Archiwum

Archiwum 27 maja 2020

WŁOSZAK JÓZEF

SETNY STANISŁAW

PRZYBYŁA FRANCISZEK

WOJCIECH PIOTROWSKI Z CHOBIENIC

IZYDOR NAPIERAŁA

PIOTR MARCINIEC

MAĆKOWIAK ANTONI

LUPA STANISŁAW

EDMUND KURPISZ

KUBIAK EDWARD

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
27	28	29	30	01	02	03
04	05	06	07	08	09	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30	31

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
27	28	29	30	01	02	03
04	05	06	07	08	09	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30	31

pn	wt	sr	cz	pt	so	nd
27	28	29	30	01	02	03
04	05	06	07	08	09	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30	31