Żniński Ignacy i synowie Bogdan, Kazimierz i Mieczysław
Piotrowska - Żnińska Anna
Ignacy Żniński
urodził się 29 lipca 1869 r. w Gnieźnie, w rodzinie rzemieślniczej Jana
i Justyny z Hallerów.
Ukończył seminarium nauczycielski. Przez szereg lat pracował w szkolnictwie powszechnym na terenie Wielkopolski i Śląska.
22 stycznia 1894 roku Ignacy ożenił się z Marią z dom. Urner ur. 15.05.1871, zm. 27.12.1921 (Maria pierwotnie spoczęła na cmentarzu górczyńskim).
Z tego związku urodzili się:
– MIECZYSŁAW,
– KAZIMIERZ,
– BOGDAN,
– Wencel Augustyn - 1902-1903,
– Halina 1905 - 1993 - spoczywa z rodzicami i bratem BOGDANEM,
– Ludomir,
– 1910 - Bolesław
Ignacy Żniński zmarł 15 października 1931 r. w Poznaniu i został pochowany na Cmentarzu Garnizonowym.
O śmierci Ignacego poinformowała rodzina w nekrologu zamieszczonym w Kurierze Poznańskim 17 października 1931 https://polona.pl/exit/
Obecnie małżonkowie spoczywają z synem Bogdanem i córką Haliną na cmentarzu komunalnym na Junikowie, przenosiny miały miejsce 15 października 1989 roku.
https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=1096236&name_surname=%C5%BBni%C5%84ski%20Bogdan#
pole 3 kwatera 2
rząd 3 miejsce 5
GPS: 52.384233, 16.834831
Ignacy nie jest na dzień 24.06.2022 oznaczony w wyszukiwarce grobów Miasta Poznania jako Powstaniec.
Z biogramów:
Dnia 4 lipca 1901 r. przybył Żniński do Poznania.
W 1906 przeniósł się do Bochum. Chwilowo zrezygnował ze stałej pracy dziennikarskiej. Od czasu do czasu ogłaszał korespondencje w „Zgodzie” . W wiele podróżował po Westfalii i Nadrenii, organizując gniazda „Sokoła” i oddziały „Straży”. Dla potrzeb „Sokoła”napisał broszurę pt. Idea sokola, której ukazały się dwa wydania. Jako działacza społecznego spotykały go często szykany ze strony Niemców.
Na porządku dziennym były rewizje w jego domu przeprowadzane przez policję w poszukiwaniu zakazanych wydawnictw.
W 1910 r. Żniński został zaangażowany przez W. Kulerskiego na stanowisko redaktora „Gazety Grudziądzkiej” i przeprowadził się do Grudziądza.
W czerwcu 1916 r. wyprowadził się Żniński do Poznania, gdzie objął stanowisko redaktora „Gazety Narodowej” . Z chwilą powstania Rad ludowych w Wielkopolsce został wybrany członkiem Poznańskiej Rady Ludowej.
Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego zgłosił się do pracy w odbudowującym się szkolnictwie polskim. Jako nauczyciel pracował jednak tylko kilka miesięcy. W tym okresie uzupełnił i poprawił swój Elementarz polski z obrazkami, zmieniając jego tytuł na Nowy elementarz polski z obrazkami. Ukazał się on drukiem w 1921 r. nakładem Księgarni Sw. Wojciecha w Poznaniu.
W lecie 1919 r. wyjechał do Warszawy, gdzie został członkiem Mazurskiego Komitetu Plebiscytowego. Kierował w nim Wydziałem Prasowym . Po założeniu organu Komitetu — „Masurische Volkszeitung”.
Z Warszawy, przez Olsztyn, gdzie przebywał w lipcu 1920 r., w y jechał do Kluczborka. Tam pracował jako publicysta w redakcji jednego z pism plebiscytowych. Tytułu jego nie udało się dokładnie ustalić.
Po zakończeniu plebiscytu n a Śląsku powrócił Żniński do Poznania i podjął znaw u pracę w redakcjach miejscowych pism. W 1925 r. przebywał w Pelplinie (pow. Tczew) i pracował w redakcji „Pielgrzyma” . W latach 1926— 1927 był redaktorem „Gazety Szamotulskiej” . W Szamotułach był działaczem lokalnych organizacji społeczno-kulturalnych.
https://bazhum.muzhp.pl/media/files/Rocznik_Historii_Czasopismiennictwa_Polskiego/Rocznik_Historii_Czasopismiennictwa_Polskiego-r1976-t15-n2/Rocznik_Historii_Czasopismiennictwa_Polskiego-r1976-t15-n2-s253-259/Rocznik_Historii_Czasopismiennictwa_Polskiego-r1976-t15-n2-s253-259.pdf
https://kpbc.umk.pl/dlibra/publication/218395/edition/217267/content?ref=struct
W projekcie WTG Gniazdo figuruje dwukrotnie:
1/ Ignacy Żniński
urodzenie: 1869.07.29 Gniezno
data śmierci: 1931.10.15
jednostka: Poznańska Rada Ludowa
status/stopień: działacz Poznańskiej Rady Ludowej
uwagi: ojciec Kazimierza
źródła:
Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich 1918-1919, red. nauk. Antoni Czubiński, Polak Bogusław, Poznań 2002
Grot Leszek, Pawłowski Ignacy, Pirko Michał, Wielkopolska w walce o niepodległość 1918-1919. Wojskowe i polityczne aspekty Powstania Wielkopolskiego, Seria Wielkopolska w walce o niepodległość 1918-1919, pod. red. Ignacego Pawłowskiego, Warszawa 1968
2/ Żniński
jednostka: Poznańska Rada Ludowa
źródła:
Grot Leszek, Pawłowski Ignacy, Pirko Michał, Wielkopolska w walce o niepodległość 1918-1919. Wojskowe i polityczne aspekty Powstania Wielkopolskiego, Seria Wielkopolska w walce o niepodległość 1918-1919, pod. red. Ignacego Pawłowskiego, Warszawa 1968
—---------------------------------------------
Bogdan Stanisław Żniński urodził się 09 listopada 1900 roku we Wrocławiu.
Zmarł w Poznaniu 09 marca 1983 roku. Spoczywa z rodzicami i siostrą na cmentarzu junikowskim w Poznaniu:
pole 3 kwatera 2
rząd 3 miejsce 5
GPS: 52.384233, 16.834831
https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=1096236&name_surname=%C5%BBni%C5%84ski%20Bogdan#
https://billiongraves.com/grave/Bogdan-%C5%BBni%C5%84ski/26404406
Własnej rodziny nie założył.
Zajmował się kupiectwem. Prowadził skład Bogdan Żniński. Galanteria męska. Bielizna - krawaty - rękawiczki. 27-go Grudnia 19 w Poznaniu.
W Powstaniu Wielkopolskim:
jednostka: 3 Kompania Straży Bezpieczeństwa, Sztab 1 Pułku Poznańskiego
status/stopień: podporucznik mianowany
uwagi: 500-3, Order Odrodzenia Polski V klasy, Krzyż Walecznych, Wielkopolski Krzyż Powstańczy, Zasłużony Obywatel Miasta Poznania, Uchwała W 2/72, Uchwała W 15/72, walki w Poznaniu,
odznaczenie: Wielkopolski Krzyż Powstańczy Uchwała Rady Państwa nr: 11.10-0.909 z dnia 1958-11-10
Opis:
Żninski Bogdan wstąpił jako ochotnik dnia 28.11.1918 do 3 kompanii Straży Bezpieczeństwa. 28.11.1918 trzymał szpaler wojskowy na ul. Dworcowej przyjęcia Paderewskiego. 29.12.1918 pod dowództwem ppor. Celmera pełnił patrole i przechody ulicami i potyczki z Niemcami. 29.12.1918 walki uliczne na Bukowskiej, Kraszewskiego i zdobywanie, z bronią w rękum Urzędu Umundurowania, 30.12.1918 do 04.01.1919 pełnił wartę na Głównym Odwachu, Stary Rynek. Z 05.01 na 06.01.1919 brał udział w zdobywaniu lotniska w Ławicy. 20.01.1919 odkomenderowany do Sztabu 1 pułku poznańskiego i pod dowództwem kpt. Piekuckiego pełnił służbę kontroli dokumentów. Zwolniony z wojska 05.01.1922 przez 70 pp.
źródła:
Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich 1918-1919, red. nauk. Antoni Czubiński, Polak Bogusław, Poznań 2002
Wykaz grobów uczestników Powstania Wielkopolskiego na poznańskich cmentarzach, oprac. GEOPOZ Poznań
Adamczewski Leszek, Okoński Grzegorz, Plenzler Anna, Kmiecik Sławomir, Zwycięzcy. Bohaterowie Powstania Wielkopolskiego 1918-1919 we wspomnieniach swoich bliskich, przedm. Bogusław Polak, tom 1, Poznań 2008
Archiwum Prezydenta RP, Nominacje na stopień oficerski. Uchwała W 2/72
Archiwum Prezydenta RP, Nominacje na stopień oficerski. Uchwała W 15/72
Encyklopedia Powstania Wielkopolskiego 1918-1919, Poznań 2018
W Wojskowym Biurze Historycznym dwa wnioski - oba odrzucone - o Medal Niepodległości 25 stycznia 1937 i 25 czerwca 1938 roku.
Grób Powstańców Wielkopolskich IGNACEGO i BOGDANA zostanie zgłoszony do IPN w celu dokonania wpisu do Ewidencji grobów Weteranów.
Miejsce spoczynku na dzień 25.06.2022 jest opłacone i zadbane, nagrobek nie wymaga renowacji.
—-----------------------------------------------------------------------
Mieczysław Józef Żniński
urodził się 02 stycznia 1895 roku w miejscowości Ćwierdzin – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie gnieźnieńskim, w gminie Witkowo.
Zmarł w 23 marca 1978 roku w Londynie. Morden, hr. Wielki Londyn, Morden Cemetery (Battersea New Cemetery)
06 października 1927 roku poślubił w Poznaniu Stanisławę z dom. Buszkiewicz ur. 30.04.1898. Z tego związku urodził się syn Adam w roku 1931, który zmarł w niemowlęctwie.
Mieczysław był zawodowym żołnierzem.
W Powstaniu Wielkopolskim:
jednostka: Poznański Oddział Powstańczy
źródła:
Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich 1918-1919, red. nauk. Antoni Czubiński, Polak Bogusław, Poznań 2002
Adamczewski Leszek, Okoński Grzegorz, Plenzler Anna, Kmiecik Sławomir, Zwycięzcy. Bohaterowie Powstania Wielkopolskiego 1918-1919 we wspomnieniach swoich bliskich, przedm. Bogusław Polak, tom 1, Poznań 2008
Archiwum WTG Gniazdo
Encyklopedia Powstania Wielkopolskiego 1918-1919, Poznań 2018
Przebieg służby wojskowej:
I wojna światowa, Powstanie Wielkopolskie, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa
Odznaczenia:
Order Wojenny "Virtuti Militari" kl. V, Order Odrodzenia Polski kl. V, Krzyż Walecznych, Wielkopolski Krzyż Powstańczy, Medal Ochotniczy za Wojnę, Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
Na Listach Strat II Wojny Światowej:
Źródło:
Centralne Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach Opolu
WAST-Of.IIE,l.5
uczestnik walk Kampania wrześniowa 1939
przydział wojskowy 14 Kav. Div.
stopień wojskowy Major
jeniec wojenny
miejsce osadzenia Neubrandenburg
figuruje na stanie obozu Oflag II E
numer jeniecki 1765
jeniec wojenny
dodatkowe informacje 25.2.1941 von Oflag II A Prenzlau
W Wojskowym Biurze Historycznym:
– 8903 - major,
– 1196 + 4364
– Medal Niepodległości nadany 28.06.1932,
– 42-3289 - Virtuti Militari
http://www.ulan-wolynski.org.pl/biuletyn63.html
https://www.bohaterowie1939.pl/polegly,zninski,mieczyslaw,7002.html
https://www.bohaterowie1939.pl/photo_epitaf/mieczyslaw-zninski-2-cr-s.jpg
—-------------------------------------------------------------------
Kazimierz Paweł Żniński
urodził się 20 marca 1898 roku we Wrocławiu.
25 lipca 1923 roku w Poznaniu poślubił Annę Piotrowską** urodzoną 24 stycznia 1899 roku w Wolsztynie, córkę Michała i Weroniki z dom. Ceglarek.
Anna i Kazimierz mieli dwie córki - Krystynę Marię Władysławę (po mężu Szrejbrowska) ur. 23.04.1924 i Elżbietę Barbarę Weronikę (po mężu Prauzińska) ur. 03.11.1927 roku.
Zmarł 25 listopada 1977 roku w Poznaniu.
Pierwotnie spoczął pole 28 kwatera 2
rząd 9 miejsce 331
GPS: 52.386781, 16.82708
https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=1014258&name_surname=%C5%BBni%C5%84ski%20Kazimierz#OpenMap
I to miejsce odnajdujemy w wyszukiwarce grobów poznańskich cmentarzy (nieopłacony)- nie jest oznaczony jako grób PW. Natomiast ponowny pochówek nie został odnotowany i miejsce odnajdujemy poprzez pochówek Anny i zięciów. Obecnie spoczywa z małżonką Anną i zięciami Kazimierzem 1923-06-13 – 1988-12-05 i Stanisławem Prauzińskim 1913-12-14 – 2004-08-23
pole 11 kwatera A
rząd A miejsce 0
GPS: 52.388181, 16.829886
https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=1053272&name_surname=%C5%BBni%C5%84ska%20Anna#OpenMap
https://billiongraves.com/grave/Kazimierz-%C5%BBni%C5%84ski/27799408?referrer=myheritage
Biogram za Wikipedią:
Do gimnazjum uczęszczał w Bochum oraz Grudziądzu.
Od 1916 służył w armii pruskiej. Walczył m.in. na froncie francuskim.
We wrześniu 1918 przybył do Poznania, gdzie zajął się działalnością w Polskiej Organizacji Wojskowej. Służył w 1. Kompanii 1. Baonu Artylerii Ciężkiej na Jeżycach. Uczestniczył w akcji zdobycia broni i amunicji na terenie Fortu VIIa. 27 grudnia, już po wybuchu powstania wielkopolskiego, walczył w śródmieściu, w tym m.in. opanowywał gmach Rejencji przy ul. Gołębiej. Uczestniczył w bitwie o Ławicę i zdobyciu portu lotniczego.
Po ustaniu walk powstańczych ukończył Wielkopolską Szkołę Podchorążych Artylerii w Poznaniu. Potem służył kolejno w: 8. Dyonie Artylerii Ciężkiej, 1. Pułku Artylerii Lekkiej oraz 14 Pułku Artylerii Lekkiej w Poznaniu. Od września 1933 do 1937 służył w Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisku oficera ordynansowego dowódcy okręgu korpusu. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 7. lokatą w korpusie oficerów artylerii. Następnie pełnił służbę w 7 Dywizjonie Artylerii Przeciwlotniczej w Poznaniu na stanowisku dowódcy 3. baterii.
W kampanii wrześniowej dowodził baterią artylerii przeciwlotniczej motorową typ A nr 25 przy 25 Dywizji Piechoty i przebył szlak bojowy od Kalisza do Warszawy.
Wzięto go do niewoli niemieckiej, gdzie przebywał aż do oswobodzenia przez Brytyjczyków. Brał udział w ostatnich walkach w 1945 w 10 Pułku Dragonów pod wodzą generała Stanisława Maczka. Potem wykładał w Kompanii Szkolnej w La Courtine, by w 1948 powrócić do Polski, gdzie awansowano go na podpułkownika.
Od 1949 do 1969 pracował w wydawnictwie reklamowym Opery Poznańskiej. Był prezesem Ligi Obrony Kraju w Poznaniu i członkiem Krajowej Komisji Weteranów Powstania Wielkopolskiego. Udzielał się w ruchu spółdzielczym.
Wymieniony w projekcie WTG Gniazdo dwukrotnie:
1/ Kazimierz Żniński
jednostka: Polski Magazyn Wojskowy w Poznaniu przy Wierzbięcicach
źródła:
Piwarski Kazimierz, Powstanie Wielkopolskie 1918-1919, Poznań 1959
2/ Kazimierz Paweł Żniński
urodzenie: 1898.03.20 Wrocław
data śmierci: 1977.11.22
miejsce pochówku: Poznań Junikowo
rodzice: Ignacy, Maria Umer
jednostka: Poznański Oddział Powstańczy, Polska Organizacja Wojskowa Zaboru Pruskiego, 1 Kompania Służby Straży i Bezpieczeństwa
status/stopień: dowódca
Order Virtuti Militari V klasy, Order Odrodzenia Polski V klasy, Krzyż Walecznych, Wielkopolski Krzyż Powstańczy, Srebrny Medal Zasłużony na Polu Chwały, Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
odznaczenie: Wielkopolski Krzyż Powstańczy Uchwała Rady Państwa nr: 12.04-0.1026 z dnia 1958-12-04
Opis:
Zniński Paweł brał udział w Powstaniu Wielkopolskim z bronią w ręku i to: w zdobywaniu warowni okalających m. Poznań. 2) udział w kompanii ś.p. Fr. Ratajczaka w zdobywaniu Prezydium Policji. 3) zdobycie i zajęcie gmachu Rejencji oraz uwięzienie Prezydenta rejencji wraz z ministrem Ernstem jak i załogi policjantów. 4) w nocy z 5 na 6 stycznia 1919 r. udział w zdobyciu lotniska na Ławicy. 5) w latach od lipca 1917 r. do końca wojny prowadził propagandę niepodległościową z ramienia POW na froncie zach. Od 1 listopada 1918 r. organizował POW na terenie m. Poznania. Od 19.09.1939 r. był jeńcem w oflagach niemieckich do 26.04.1945 r.
źródła:
Działalność P.O.W. w Poznaniu. Przyczynek do historii Polskiej Organizacji Wojskowej zaboru pruskiego w latach 1918/19, Warszawa 1939
Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
Słownik biograficzny powstańców wielkopolskich 1918-1919, red. nauk. Antoni Czubiński, Polak Bogusław, Poznań 2002
Adamczewski Leszek, Okoński Grzegorz, Plenzler Anna, Kmiecik Sławomir, Zwycięzcy. Bohaterowie Powstania Wielkopolskiego 1918-1919 we wspomnieniach swoich bliskich, przedm. Bogusław Polak, tom 1, Poznań 2008
Czubiński Antoni, Grot Zdzisław, Miśkiewicz Benon, Powstanie wielkopolskie 1918-1919. Zarys dziejów, Warszawa – Poznań 1983
Wielkopolski Powstaniec 2009, R. 15
Powstanie Wielkopolskie 1918-1919, pod red. Zdzisława Grota, Poznań 1968
Bydgoszcz w dobie Powstania Wielkopolskiego, pod red. Zdzisława Grota, Bydgoszcz 1970
Piętka Jacek, Wolsztyński słownik Powstańców Wielkopolskich, Seria Ocalić od zapomnienia, pod red. Arlety Prządki, Wolsztyn 2018
Uzupełnienia do projektu "Odznaczeni Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym", archiwum WTG
Encyklopedia Powstania Wielkopolskiego 1918-1919, Poznań 2018
W WBH:
– 4363,
– MN 28-06-1932,
–Kom. 24.23836 - pow.wielkp.,
—---------------------------------------------
Anna Piotrowska - Żnińska
urodziła się w rodzinie Michała i Weroniki z dom. Ceglarek, para pobrała się w roku 1876 w Wolsztynie, zapis ślubu w aktach brzmi:
Parafia katolicka Wolsztyn, wpis 24 / 1876
Michael Piotrowski (24 lat)
Veronica Ceglarek (18 lat)
Urząd Stanu Cywilnego Wolsztyn, wpis L-43 / 1876
Michael Piotrowski (ur. 1852)
ojciec: Anton Piotrowski , matka: Marie Przybyła
Veronika Ceglarek (ur. 1858)
ojciec: Joseph Ceglarek , matka: Marzianna Piątyszek
25 lipca 1923 roku w Poznaniu poślubiła Kazimierza Pawła Żnińskiego, Anna i Kazimierz mieli dwie córki - Krystynę Marię Władysławę (po mężu Szrejbrowska) ur. 23.04.1924 i Elżbietę Barbarę Weronikę (po mężu Prauzińska) ur. 03.11.1927 roku.
Anna zmarła w Poznaniu 07 kwietnia 1993 roku, spoczywa z mężem i zięciami na cm. komunalnym na Junikowie (czyt. wyżej).
W Powstaniu Wielkopolskim:
jednostka: Intendentura Wojskowa, Czerwony Krzyż
status/stopień: podporucznik mianowany
uwagi: Uchwała W 33/72
odznaczenie: Wielkopolski Krzyż Powstańczy Uchwała Rady Państwa nr: 02.06-0.112 z dnia 1974-02-06
Opis:
Zgłosiła się ochotniczo na Powstanie Wielkopolskie dnia 28.12.1918r. i otrzymała przydział do Czerwonego Krzyża z przydziałem do pomocy w przygotowaniu ciepłej strawy, którą następnie dostarczała w kuchniach polowych do walczących powstańców. Szefem był wówczas dr. Ireneusz Wierzejewski.
źródła:
Lista odznaczonych Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym
Wykaz grobów uczestników Powstania Wielkopolskiego na poznańskich cmentarzach, oprac. GEOPOZ Poznań
Adamczewski Leszek, Okoński Grzegorz, Plenzler Anna, Kmiecik Sławomir, Zwycięzcy. Bohaterowie Powstania Wielkopolskiego 1918-1919 we wspomnieniach swoich bliskich, przedm. Bogusław Polak, tom 1, Poznań 2008
Wielkopolski Powstaniec 2009, R. 15
Archiwum WTG Gniazdo
Piętka Jacek, Wolsztyński słownik Powstańców Wielkopolskich, Seria Ocalić od zapomnienia, pod red. Arlety Prządki, Wolsztyn 2018
Uzupełnienia do projektu "Odznaczeni Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym", archiwum WTG
Archiwum Prezydenta RP, Nominacje na stopień oficerski. Uchwała W 33/72
sporządzono na podstawie:
http://powstancywielkopolscy.pl/
http://powstancy-wielkopolscy.pl/search
https://www.poznan.pl/
https://billiongraves.com
https://poznan-project.psnc.pl
http://e-kartoteka.net/pl/
https://wbh.wp.mil.pl/pl/skanywyszukiwarka_kartoteka_personalno_odznaczeniowa/?strona=9&szufladka=ZMIC-ZOLT
https://pl.wikipedia.org/wiki/Kazimierz_%C5%BBni%C5%84ski
i w/w
©Genealogia Powstańców Wielkopolskich 2022
P