AMROGOWICZ I DRWĘSCY
BOGDAN I IZABELA BOGUMIŁA AMROGOWICZ - #DRWĘSKAurodzili się w rodzinie Ferdynanda Kleofasa /25.09.1844-6.08.1902/ i Anny z dom. Grossmann /25.07.1848/, para pobrała się w Poznaniu 10 października 1876 roku
Urząd Stanu Cywilnego Poznań, wpis 392 / 1876
Cleophas Ferdinand Amrogowicz , ojciec: Leonhard Amrogowicz , matka: Catharine Goszczynska
Anna Grossmann, ojciec: Lorenz Grossmann , matka: Josephine Bukowska
BOGDAN #AMROGOWICZ (dr Ambrogowicz) doktor nauk społecznych. Urodzony 27 lipca 1877 r. w miejscowości Bągarcik koło Wągrowca. W 1903 r. ukończył Uniwersytet w Monachium z tytułem doktora nauk społecznych.
W roku 1906 ożenił się z Izabelą Kościelską z Sępna powiat Kościan.
3 września 1906 roku rodzi im się jedyny syn Stefan - jego losy są nam nieznane, wiemy, że przez pewien czas mieszkał w Poznaniu, patrz E-kartoteka:
Bogdan z małżonką zamieszkał w Rzeszynku, który drugiej połowie XIX w. stanowił dobra Amrogowiczów. Właściciele byli nie tylko dobrymi gospodarzami, ale i oddanymi sprawie polskiej działaczami, m.in. w roku 1890 prezesem powiatowego komitetu wyborczego w Strzelnic był Ferdynand Amrogowicza a Bogdan wydał w Berlinie książkę o cukrownictwie w prowincji poznańskiej. W rozwoju tego przemysłu na Kujawach Polacy mieli poważny udział. W czasie kolonizacji niemieckiej i germanizacji duże zasługi w krzewieniu języka polskiego miało Towarzystwo Czytelni Ludowych, które powstało w 1880 roku. Zadaniem towarzystwa było zakładanie bibliotek i wypożyczanie książek polskich. Ofiarnym działaczem TCL był dr Bogdan Amrogowicz. Rodzina była właścicielami dworu aż do wybuchu 2 Wojny Światowej.
Bogdan był także działaczem komitetu powiatowego Towarzystwa Pomocy Naukowej im. Karola Marcinkowskiego, prezesem powiatowego komitetu Towarzystwa Czytelni Ludowych w Strzelnie oraz członkiem Towarzystwa Rolniczego Inowrocławsko-Strzelińskiego.
Uczestniczył w walkach powstańczych 1918/1919 na terenie powiatu strzelińskiego, dostarczał żywność i finansował poczynania zbrojne.
W okresie międzywojennym piastował funkcje prezesa Kółka Rolniczego w Kościeszkach, gdzie zmarł jego ojciec, członka zarządu powiatowego Związku Obrony Kresów Zachodnich w Strzelnie oraz należał do Wielkopolskiego Związku Ziemian w Mogilnie.
Okres okupacji hitlerowskiej spędził w okolicach Brześcia kujawskiego. Po II wojnie światowej pracował w przemyśle cukrowniczym we Wrzeszczu.
Zmarł 12 listopada 1951 roku w Sopocie - niestety nie ustalono miejsca pochówku.
e-kartoteka, Izabela jeszcze panna
Rodzice Kazimierz Roch Sebastian /ur.11.05.1846, zm. 21.01.1909/ i Klaudyna Nepomucena Skoroszewska /ur.7.07.1853, zm. 14.09.1921/ pobrali się około roku 1870, z tego związku oprócz Jargoniewa urodzili się:
Tomasz, zmarł w niemowlęctwie, daty nie są znane
Maria Stefania *+1874 Skoki
Janina Joanna *21.08.1879, + 18.12.1919 po mężu Górecka, spoczywa w Warszawie
Izabela *4.01.1877, +23.01.1973, po mężu Krąkowska, spoczywa w Warszawie na Starych Powązkach z Ireną
Irena *17.10.1881, +23.03.1971, spoczywa w Warszawie na Starych Powązkach
Prot Marian *10.09.1886
Marian - brak bliższych danych
Jak wspomnieliśmy małżonkowie pobrali się w roku 1907, ich dzieci to
Antoni Józef ur. 25 marca 1908 ożenił się z Charlotte Saubran
Jerzy ur. 6 listopada 1911 ożenił się z Lidią z Kotarbów, mieli córkę Ewę
Jarogniew Aleksander ur. 12 grudnia 1921, zm. 17 maja 1938
za Wikipedią:
Jarogniew w 1895 zdał maturę w Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu. Pełnił tam funkcję prezesa Towarzystwa Tomasza Zana. Następnie ukończył studia prawniczo-ekonomiczne na berlińskim uniwersytecie. W latach 1899 - 1903 odbywał praktykę sądową w Poznaniu, a po jej zakończeniu otworzył tu w 1904 kancelarię adwokacką, którą prowadził do 1918. W tym okresie należał do Związku Narodowego, był prezesem Związku Kół Śpiewaczych, a także pisał artykuły z zakresu kultury do "Przeglądu Poznańskiego" i "Przeglądu Wielkopolskiego".
W latach 1904-1905 oraz 1915-1918 sprawował urząd członka Rady Miejskiej Poznania. W 1914 wszedł w skład konspiracyjnego organu będącego "gabinetem cieni" tejże Rady. W 1918 organ ten ujawnił się jako Rada Ludowa miasta Poznania. W dniu 11 listopada 1918, na wniosek Naczelnej Rady Ludowej, został mianowany przez Wydział Wykonawczy Rady Robotników i Żołnierzy pierwszym polskim nadburmistrzem Poznania, a wyłoniona w marcu 1919 polska Rada Miasta powierzyła mu 17 kwietnia 1919 stanowisko prezydenta Poznania. Sprawując ten urząd energicznie doprowadził do spolszczenia aparatu urzędniczego. Następnie, 9 stycznia 1919 zorganizował Główny Urząd Żywnościowy, który sprawnie usunął braki w zaopatrzeniu ludności cywilnej miast. Dzięki staraniom Jarogniewa Drwęskiego uruchomiono 17 sierpnia 1919 Operę Poznańską, również z jego inicjatywy miasto przejęło Bibliotekę Raczyńskich i Teatr Polski. Jego inicjatywy robót publicznych doprowadziły również do zmniejszenia bezrobocia. Jego projektem były również Targi Krajowe, które odbyły się w maju 1921. Dały one początek Międzynarodowym Targom Poznańskim. Doprowadził również do powstania Związku Miast Polskich, którego był pierwszym prezesem. Jego kolejnym osiągnięciem był pierwszy projekt polskiej ordynacji miejskiej, która odegrała bardzo znaczącą rolę w unifikacji norm prawa miejskiego w Polsce. Na ten okres przypada również jego prezesura Towarzystwa Prawno-Ekonomicznego w Poznaniu oraz członkostwo w zespole redakcyjnym "Przeglądu Prawno-Ekonomicznego".
Jarogniew Drwęski działał również w dziedzinie sportu. Był organizatorem Klubu Wioślarskiego 04, Bractwa Strzeleckiego oraz Aeroklubu Polskiego w Poznaniu, którego prezesem został w październiku 1919 roku.
Co do Powstania - w roku 1918 członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej parli do powstania, gromadzili broń, rozbrajali posterunki policji. On sam wolał rozwiązania pokojowe. Liczył na to, że skoro ratusz jest już „polski”, a on wybrany zarówno przez Polaków, Niemców i Żydów sprawę załatwi.
Gdy do Poznania przyjechał Ignacy Jan Paderewski emocje sięgnęły zenitu. Młodzież rwała się do walki.
„Rewolucja bez gilotyny nie jest rewolucją, a powstanie bez rozlewu krwi nie jest powstaniem!” - mówili.
27 grudnia 1918 roku, od rana przez Bazarem gromadzili się Polacy. Po południu przed Operą - Niemcy. Zrywano polskie flagi. Niemcy zaczęli strzelać w stronę Bazaru.
„Niech żyje Polska”
- krzyczał tłum.
Wybuchło powstanie.
Drwęski dowiedział o się o tym kilka godzin później, przebywał wtedy w biurze Naczelnej Rady Ludowej. „Czy wiecie, że strzelają na placu Wilhelma?” - pytał zaskoczony.
W tym czasie Bazar stał się główną kwaterą powstania. 28 grudnia Drwęski rozmawiał z przedstawicielami powstańców. Gdy rozważano zawieszenie broni usłyszał od Romana Wilkanowicza „nigdy rozpoczętej walki nie zaprzestaniemy, a wszyscy, którzy są przeciwni, są naszymi wrogami i tym kula w łeb”. Nadburmistrz Poznania nie miał wyjścia. Władze przyłączyły się do powstania, a wieczorem zaproponowano kapitanowi Stanisławowi Taczakowi, by został jego tymczasowym dowódcą.
„Poznań jest polski” - krzyczał 25 marca 1919 roku, wielki nagłówek w „Kurierze Poznańskim”. Na 60 rajców miejskich, 40 było Polakami! Gdy 17 kwietnia wybierano prezydenta miasta, wielkich emocji nie było. Kandydatura Jarogniewa Drwęskiego przeszła jednogłośnie. Głosowali na niego i Polacy i Niemcy. Wszyscy wiedzieli, że to odpowiedni człowiek do rządzenia polskim już miastem - za https://naszahistoria.pl/jarogniew-drweski-niedoceniany-ojciec-polskiego-poznania/ar/10763590
fot. Marta Łuczkowska - serdecznie dziękuję
Jarogniew zmarł po krótkiej chorobie 14 września 1921 w Poznaniu, pierwotnie został pochowany na stokach poznańskiej Cytadeli, następnie Jego nagrobek, na którym znajduje się także adnotacja dotycząca syna Jarogniewa Aleksandra przeniesiono na Cmentarz Zasłużonych Wielkopolan na Wzgórzu św. Wojciecha. Do końca nie jest wyjaśnione w źródłach czy został przeniesiony sam pomnik nagrobny czy szczątki także.
fot. Marta Łuczkowska - serdecznie dziękuję
O ceremonii pogrzebowej przeczytacie Państwo w materiale przygotowanym przez Pana Pawła Skrzypalika - serdecznie zapraszam do przeczytania:
IZABELA w czasie Powstania Wielkopolskiego współorganizowała służbę pomocniczą kobiet, sanitarną i zaopatrzeniową, a później znów wspierała męża, nieraz doradzając mu i omawiając z nim jego projekty. W Poznaniu pozostała ze swoją rodziną po mężu, jej bliscy - rodzice i siostry osiedli w Warszawie - spoczywają na warszawskich starych Powązkach/. Jakie były Jej losy po śmierci męża - nie wiadomo. Zmarła 31 grudnia 1964 roku w Poznaniu i została pochowana 4 stycznia 1965 na cmentarzu junikowskim, gdzie spoczywa z synem Jerzym, jego małżonką oraz wnuczką Ewą. /pole:14 kwatera:2 rząd:3 miejsce:8/
Serdecznie dziękuję Pani Marcie Łuczkowskiej za zdjęcia i Pawłowi Skrzypalikowi za pomoc merytoryczną.
przygotowano na podstawie:
Genealogia Powstańców Wielkopolskich
