Zbigniew Ostroróg-Gorzeński
Zbigniew Ostroróg-Gorzeński urodził się 15 lutego 1869 roku w miejscowości Lgów – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie jarocińskim, w gminie Żerków, potomek właścicieli majątku w Śmiełowie, w rodzinie Stanisława (1836-1898) i Elżbiety z dom. Węsierska (1849), para pobrała się w roku 1868, zapis w księgach brzmi:
Parafia katolicka Skoraszewice, wpis 1 / 1868
Stanislaus Górzeński (32 lat)
ojciec: Hieronymus , matka: Antonina Bojanowska
Elisabeth Wąsierska (19 lat)
ojciec: Antonius , matka: Ludovica Bojanowska
Z tego związku urodził się także Stanisław Ludwik 1875-1916.
Zbigniew Ostroróg-Gorzeński zmarł 12 czerwca 1926 roku w Tarce, w majątku, który był najpierw własnością jego ojca a po 1898 przeszedł przez dziedziczenie na Zbigniewa. Spoczywa we Lgowie k. Jarocina.
W dniu 22 kwietnia 1901, w prywatnej kaplicy biskupiej w Poznaniu, zawarł związek małżeński z Anielą z Biegańskich Ostrorożyną-Gorzeńską (1875–1920). Para nie miała potomstwa.
Za Wikipedią:
Po ukończeniu szkoły średniej w Jarocinie, studiował rolnictwo na Uniwersytecie Berlińskim.
Angażował się w działalność organicznikowską, mającą stanowić legalną przeciwwagę dla akcji germanizacyjnej na terenie zaboru pruskiego. Wspierał Towarzystwo Czytelni Ludowych, jarocińskie Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół”, współfinansował budowę katolickiej Szkoły Powszechnej w Tarcach (otwartej w roku 1914), zainicjował utworzenie jednostki straży pożarnej w tej samej miejscowości. Był także opiekunem jarocińskiego ruchu skautowego – m.in. udostępniał przyszłym młodym powstańcom wielkopolskim swoje lasy, w których mogli urządzać ćwiczenia strzeleckie. Od 1918 pełnił funkcję przysięgłego w Sądzie Okręgowym w Ostrowie Wielkopolskim.
W latach 1902–1903 odbył służbę wojskową w armii pruskiej, w trakcie której został mianowany podporucznikiem.
Był żołnierzem w 1 pułku huzarów w Miliczu.
Do wybuchu wojny gospodarował w rodzinnym majątku.
Stał na czele organizacji konspiracyjnej „Jedność”. Otrzymał awans na kapitana, ze starszeństwem od 1 września 1914.
W dniu 29 listopada 1918 objął dowództwo nad oddziałem wojskowym stacjonującym w Jarocinie. Pod komendą Gorzeńskiego liczebność tej jednostki zaczęła gwałtownie wzrastać – w dniu wybuchu powstania oddział liczył ok. 600 ludzi.
W momencie wybuchu powstania Gorzeński przebywał w Poznaniu, dokąd udał się na powitanie Ignacego J. Paderewskiego. Postępy zrywu w Poznaniu sprawiły, że Gorzeński mógł powrócić do swojego oddziału w Jarocinie już w dniu 29 grudnia. Rankiem 1 stycznia 1919 dwie kompanie z jego oddziału udały się do Ostrowa Wielkopolskiego, gdzie po połączeniu sił z Batalionem Pogranicznym ze Szczypiorna, brały udział w przejęciu najważniejszych strategicznie punktów miasta – garnizon niemiecki oddał Ostrów bez walki. Jeszcze tego samego dnia Gorzeński wraz z kompaniami powrócił do Jarocina i na tamtejszym Rynku wziął udział w uroczystym przejęciu władzy w mieście. Zawieszona na budynku ratusza polska flaga stała się symbolem powrotu Jarocina do Polski. Resztki garnizonu niemieckiego oraz niemiecka część mieszkańców nie stawiała najmniejszego oporu.
Również tego samego dnia (1 stycznia) brał udział w rokowaniach z garnizonem niemieckim w Krotoszynie. Proporcja sił niemieckich i polskich w Krotoszynie nie była na tyle korzystna dla Polaków, aby przejąć miasto siłą. W wyniku rokowań garnizon niemiecki zgodził się jednak opuścić miasto, zachowując broń indywidualną (sprzęt ciężki pozostał na miejscu). W ten sposób Krotoszyn także znalazł się w rękach polskich.
3 stycznia 1919 batalion Gorzeńskiego brał udział w wyzwoleniu miasta Zduny; z kolei atak na opanowany przez Niemców Zbąszyń w dniach 6–11 stycznia nie powiódł się.
W dniu 7 stycznia 1919 mjr Stanisław Taczak (przywódca powstania wielkopolskiego) mianował Gorzeńskiego dowódcą VI Okręgu Wojskowego z siedzibą w Jarocinie; po zmianach reorganizacyjnych został komendantem etapu III Okręgu Wojskowego w Jarocinie. Był jednym z twórców 11 Pułku Strzelców Wielkopolskich.
W powstaniu Gorzeński szkolił, dostarczał wyżywienia i fundował sztandary żołnierzom. Za udział w powstaniu otrzymał Krzyż Srebrny Virtuti Militari kl. V (2 IV 1921).
Powyższe za https://pl.wikipedia.org/wiki/Zbigniew_Ostror%C3%B3g-Gorze%C5%84ski
W spisie sporządzonym przez WTG Gniazdo figuruje:
1/ bez imienia Gorzeński
jednostka: VI Okręg Wojskowy
status/stopień: dowódca oddziału, podporucznik
źródła:
Dondera Czesław, Wspomnienia, relacje i zeznania Powstańców Wielkopolskich, "Szkice Zbąszyńskie" 2008, nr 1 (styczeń)
2/
uwagi: z Tarcza
źródła:
Czubiński Antoni, Grot Zdzisław, Miśkiewicz Benon, Powstanie Wielkopolskie 1918-1919. Poznań 1983
3/ Zbigniew Ostroróg - Gorzeński
urodzenie: 1869.02.15 Lgów, pow. Jarociński
data śmierci: 1926.06.12
miejsce pochówku: Lgów
rodzice: Stanisław, Elżbieta Węsierska
jednostka: Batalion Jarociński, Okręg Wojskowy VI
status/stopień: porucznik, dowódca VI okręgu
uwagi: hrabia, organizator i dowódca baonu jarocińskiego; major kawalerii Wojska Polskiego, zmarł w Tarcach
—---------------------------------------------
Sporządzono na podstawie w/w źródła oraz:
http://powstancywielkopolscy.pl/pl/search
http://poznan-project.psnc.pl/
http://e-kartoteka.net/pl/search
https://www.myheritage.pl/
https://jarocinska.pl/wiadomosci/pawlicki-labedzki-basinski-i-kirchner-na-pomnikach-w-parku-gorzenskiego/iVTNHZbQj7GC81ioBtc1