Walkowski Hipolit (1896-1961), Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Walkowski Hipolit (1896-1961)

urodził się 13 VIII 1896 r. w Szubinie w rodzinie Stanisława i Pelagii z dom. Mikołajska, para pobrała się w roku 1892 w Łeknie.

Jako uczeń szkoły powszechnej brał udział w strajku szkolnym w roku 1906. Był członkiem SOKOŁA.

W czasie I wojny światowej powołany do wojska niemieckiego.

W czasie powstania dowodził kompanią szubińską, walcząc pod Szubinem, Rynarzewem, Turem, Paterkiem, następnie od 4 IV 1919 r. 6 Baonem Obrony Krajowej, który został przekształcony ze Straży Ludowej powiatu szubińskiego. Brał udział w wojnie polsko - bolszewickiej za co dostał Virtuti Militari, brał także udział w III Powstaniu Śląskim. Służył w szeregach 74 Pułku Piechoty w Lublińcu. Wojsko opuścił w stopniu porucznika w roku 1922. Za udział w powstaniu w roku 1958 odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym. W Wojskowym Biurze Historycznym teczki o syg. akt. 4502, 9131, Krzyż Walecznych (129W - 219, Srebrny Krzyż zasługi. Wniosek o Medal Niepodległości odrzucony 21 VI 1938 roku, VM - I.302.17.10.

Po przejściu do cywila został dyrektorem Państwowej Kasy Chorych w Szubinie. W Szubinie mieszkał na ul. Ogrodowej 9. W szeregi Towarzystwa Powstańców i Wojaków wstąpił 17 IX 1922 r. był komendantem towarzystwa, a następnie prezesem.

W 1924 r. poślubił Reginę z dom. Różkowską. Z małżeństwa doczekał się trojga dzieci, córek Zdzisławy (ur. 1926), Ireny (1927), oraz syna Mirosława (1928).

Około 1930 r. wyprowadził się wraz z rodziną do Gdyni, gdzie pracował w firmie teścia, Teodora Różkowskiego, który miał fabrykę konserw. Objął w niej posadę dyrektora.

W czasie wojny obronnej we wrześniu 1939 r. Hipolit Walkowski walczył w 3 gdyńskim Baonie Obrony Narodowej w obronie Kępy Oksywskiej - dowódca kompanii „Gdynia VII”. Batalion został sformowany w okresie od 26 VIII do 11 IX 1939 roku, w Gdyni, w składzie Morskiej Brygady ON, według etatu batalionu typu IV. Do 31 sierpnia 1939 roku jednostka nie osiągnęła gotowości bojowej. Stan ewidencyjny liczył około 70% stanu etatowego tj. 602 żołnierzy uzbrojonych początkowo w 370 kb różnych typów. Broń strzelecka (różnych typów) sukcesywnie uzupełniana z formacji tyłowych i zdobyczy w dniu 11-12 września pokrywała w całości potrzeby etatowe trzech kompanii strzeleckich i plutonu zwiadowców. Braki w uzbrojeniu i umundurowaniu zmusiły dowództwo jednostki do zwolnienia części rezerwistów. W ostatniej dekadzie sierpnia 1939 roku, w Gdańsku, Niemcy zatrzymali transport z uzbrojeniem i wyposażeniem dla batalionu. Pod względem mobilizacji materiałowej pododdział był przydzielony do 2 Morskiego Batalionu Strzelców w Gdyni.

Po 19 IX więziony był m.in. w Oflagu II D Gross Born (Kłomino na Pomorzu).

Po wojnie wrócił do Gdyni, gdzie próbował wrócić do wcześniejszego zajęcia. Po upaństwowieniu prywatnych firm pracował jako urzędnik.

Zmarł 19 I 1961 w Gdyni. Spoczywa na cm. komunalnym w Gdyni - Witominie Sektor / Rząd / Numer 72 / 1 / 11.

źródła: Archiwum Państwowe w Bydgoszczy 6/1792/0/3.1/209 Urząd Stanu Cywilnego Szubin. IPN - Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa. i Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Wyszukiwarka grobów dla cm. komunalnych w Gdyni. Dziennik Bałtycki 18/1961. Powstańcy Wielkopolscy - Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego 1918/1919, t. IV, pod red. Bogusława Polaka, Poznań 2008.

Strony