SZULC MARIAN
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=genealogia.powstancow.wielkopolskich&set=a.521535759295164
Marian Szulc urodził się 2 lipca 1891 w Luchowie, – wieś krajeńska w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie pilskim, w gminie Łobżenica przy drodze wojewódzkiej nr 242.
Zmarł 17 stycznia 1960 w Poznaniu, spoczywa na cmentarzu komunalnym Poznań Junikowo: pole 13 kwatera 2
rząd 7 miejsce 241
GPS: 52.388663, 16.825568
https://billiongraves.pl/grave/Marian-Szulc/33098692
Grób Powstańca Wielkopolskiego wymaga remontu i opieki wolontariusza, zostanie zgłoszony do IPN w celu wpisania do ewidencji grobów Weteranów.
--------------------------------
Rodzice Franciszek i Apolonia z domu Stypa pobrali się w roku 1883 w miejscowości Głomsk
Urząd Stanu Cywilnego Głomsk, wpis 7 / 1883
Franz Schulz (ur. 1853) ojciec: Anton +, matka: Josephine Woda Apollonie Steppa (ur. 1858) ojciec: Jacob matka: Catharine Mecha
Marian Szulc absolwent Seminarium Nauczycielskiego w Kcyni. 16 lutego 1912 zdał egzamin nauczycielski.
Odbył roczną służbę wojskową w Armii Cesarstwa Niemieckiego Infanterie-Regiment 47 - po czym został wysłany na kurs aspirantów wojskowych w Biedrusku. Po wybuchu I wojny światowej został powołany do armii pruskiej. Brał udział w walkach frontowych, od lipca do września 1914 w szeregach 47 pułku piechoty, a od lipca 1916 do listopada 1918 w szeregach 7 pułku piechoty. Dosłużył się stopnia podporucznika.
W trakcie powstania wielkopolskiego był organizatorem batalionu jutrosińskiego od 14 stycznia 1919.
Uchwała Rady Państwa nr: 12.06-0.950 z dnia 1957-12-06
Opis:
Marian Szulc od 18 do 31 stycznia 1919 roku zorganizował batalion jutrosiński (3 batalion 11 Pułku Strzelców Wlkp.) i był jego dowódcą w walkach pod Słupią, Stwolnem i Zieloną Wsią. Następnie brał udział w walkach na linii Słupia - Rawicz - Stwolno. Szulc jako major i dowódca na wyżej wymienionym odcinku był odważnym i dzielnym żołnierzem i dowódcą. Bezpośrednio po zakończeniu Powstania Wielkopolskiego pozostał w WP jako oficer zawodowy. Zdemobilizowany 22.09.1945 r.
Brał udział w walkach. Po zakończeniu I wojny światowej i odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został zweryfikowany do stopnia porucznika 3 czerwca 1919 ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1919 i przydzielony do 11 pułku Strzelców Wielkopolskich.
Od 29 lipca 1919 był dowódcą kompanii w Wielkopolskiej Szkole Oficerskiej, od lutego 1920 dowódcą kompanii w Szkole Podchorążych Piechoty w Bydgoszczy.
W grudniu 1919 został awansowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919.
W 1923 był pełniącym obowiązki dowódcy I batalionu w 59 pułku piechoty wielkopolskiej w Inowrocławiu. Został awansowany do stopnia majora piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924. W tym stopniu w 1924 był dowódcą II batalionu w 62 pułku piechoty w garnizonie Bydgoszcz.
Jako oficer tej jednostki w 1928 był przydzielony do Korpusu Kadetów Nr 3.
W 1932 był oficerem w 2 pułku Strzelców Podhalańskich w Sanoku. W Korpusie Kadetów Nr 3 w Rawiczu pełnił funkcje dowódcy batalionu piechoty i dowódcy batalionu szkolnego.
Po wybuchu II wojny światowej był kwatermistrzem Ośrodka Zapasowego 15 Wielkopolskiej Dywizja Piechoty.
9 września 1939 został wzięty do niewoli przez Niemców. Był osadzony w Oflagu VII A Murnau do 29 kwietnia 1945.
We wrześniu 1945 wrócił do Polski. Był ofiarą prześladowań ze strony władz komunistycznych PRL, przebywał w więzieniu. Później zrehabilitowany. Był zatrudniony w Wielkopolskiej Izbie Rolniczej.
Żona Pelagia Maria z dom. Petras urodzona 16 sierpnia 1887 roku.
Ordery i odznaczenia
Krzyż Niepodległości
Krzyż Walecznych
Złoty Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Wielkopolski Krzyż Powstańczy