Maternicki Bolesław (1886-1939), Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Maternicki Bolesław (1886-1939)

Urodził się 23 V 1886 r. w Słupsku (nie. Stolp), jego rodzice Wincenty (8 IV 1847 - 23 VIII 1922, syn Franciszka i Julianny z d. Zuchorska) i Pelagia z d. Wąsowicz (28 V 1856 - 24 VIII 1924, córka Wincentego i Wiktorii z d. Dyderska) pobrali się w miejscowości Wieszczyszyn w roku 1883. Z tego związku urodziły się także Zofia Maria (15 VII 1884 w Poznaniu) i Kazimiera po mężu Gottschalk (31 III 1890 w Słupsku).

Ojciec pracował jako starszy sekretarz kolejowy (radca), dlatego też rodzina dość często się przenosiła. W 1915 r. rodzice i Zofia Maria osiedli w Poznaniu, w którym od 1911 r. mieszkał już Bolesław (prawdopodobnie jest to związane z pobieraniem przez niego nauk w Poznaniu). Rodzice pochowani byli na cm. parafialnym przy ul. Bluszczowej (groby już nie istnieją). Następnie do 1917 r. studiował farmację we Wrocławiu. Początkowo pracował w aptece swego wuja Wąsowicza w Inowrocławiu. W latach 1917 - 1918 pracował w jedynej polskiej aptece Teofila Kopczyńskiego "Pod Gdańskim Herbem" w Gdańsku przy ul. Szerokiej (Breitgasse). W 1918 r. kupił aptekę w Solcu Kujawskim.

Tu też przystąpił do Powstania Wielkopolskiego, ale sama miejscowość powróciła do Polski dopiero 19 I 1920 r., kiedy to wkroczył do miasta 3. pułk ułanów wielkopolskich. Solec był wtedy jednym z najbardziej zgermanizowanych miast w regionie. 4 IV 1938 r. jego wniosek do komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości został odrzucony. Od 1937 r. należał do Związku Weteranów Powstań Narodowych 1914/1919.

Ożenił się ze Stanisławą z d. Kycler (córką Antoniego i Leonardy z d. Rogacka), para miała córkę Janinę po mężu Balewska, która prowadziła po wojnie aptekę w Gdańsku.

Na prośbę swego teścia, Antoniego Kyclera, został właścicielem apteki "Pod Orłem" w Nowym Mieście nad Drwęcą pod Iławą. Brał czynny udział w życiu społecznym. Należał do Bractwa Strzeleckiego w Solcu Kujawskim. W Nowym Mieście współorganizował kolonie letnie dla dzieci ze Śląska Opolskiego oraz Alzacji i Lotaryngii. Był działaczem walczącym o polskość Pomorza, prezesem Zw. Obrony Kresów Zachodnich.

W Solcu ostrzeżony w porę uniknął zamachu na swoje życie, gdy zawieszono granat nad jego drzwiami (wyszedł innymi drzwiami).

Został zamordowany w X 1939 r. przez Niemców z Selbstschutzu, ostatnia wiadomość o nim pochodzi z 23 X 1939 r.

źródła: Urząd Stanu Cywilnego Książ, wpis 13 / 1883; Gliński Jan Bohdan, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 1, 1997, Wrocław; WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego, baza on-line stan na 7 V 2024; WBH, Wyszukiwarka personalno-odznaczeniowa i Kolekcja akt PW I.487.19254; APP, Akta miasta Poznania, Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1931.

Strony