Kanoniczak Stanisław (1899 - 1984), Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Kanoniczak Stanisław (1899 - 1984)

Urodził się 3 XI 1899 r. w Poznaniu w rodzinie Kazimierza (26 II 1852 - 18 VI 1931, syn Sebastiana i Marianny z d. Woźniak) i jego II żony Katarzyny z d. Pięta (22 III 1870 - 26 IX 1942, córka Władysława i Katarzyny z d. Chwirot), para pobrała się w 1889 r. Z tego związku urodziło się jeszcze dziesięcioro dzieci: Jadwiga (1890), Franciszek (7 X 1891-14 III 1966), Władysław (6 VI 1895 - 2 VI 1973), Ignacy (22 I 1901), Andrzej (28 X 1902 - 7 VII 1990), Bolesław (1907-1980), Wanda (1909-1939), Halina (1911-1990), Tadeusz (4 X 1912 - 15 IX 1993) i Władysława (1915-1991). Z pierwszego związku ojca z Katarzyną z d. Jankowiak (1854-1887) urodziło się przyrodnie rodzeństwo Stanisława Tomasz (*+1876), Jadwiga (1878-1882), Wiktoria (1879-1880), NN (*+1880), Ewa (1880, po mężu Frąckowiak), Michał (1882) i Cecylia (*+1883).

13 I 1919 r. wstąpił jako ochotnik w koszarach na Sołaczu w Poznaniu do 1. baterii I Dywizjonu Artylerii Ciężkiej pod rozkazami Jana Władysława Chylewskiego (ur. 27 czerwca 1891 w Łękach Wielkich, zm. wiosną 1940 w Charkowie, podpułkownik artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej). Kanoniczak brał udział w walkach na froncie północnym powstania, pod Kcynią, Nakłem i Rynarzewem od 18 I 1919 r. do 28 V 1919 r. Od 24 VI 1919 r. do 15 IX 1919 r. brał udział w drugiej ekspedycji gen. Daniela Konarzewskiego (ur. 21 sierpnia 1871 w Petersburgu, zm. 3 kwietnia 1935 w Warszawie) na Lwów. Od 28 IV 1920 r. do 15 VIII 1920 r. brał udział w wojnie polsko - bolszewickiej. W Uchwale o nadanie Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego z 1958 r. zupełnie pominięto udział Kanoniczaka w walkach na Wschodzie. Zwolniony 21 XII 1921 r. z wojska w stopniu kaprala. 26 IV 1936 r. wstąpił do Towarzystwa Powstańców Wielkopolskich 1918/1919. Uchwałą W 60/76 mianowany do stopnia podporucznika.

Brał udział w Kampanii Wrześniowej, 18 IX 1939 r. pod Sochaczewem wzięty do niewoli niemieckiej, osadzony w Fürstenberg Stalag III B, nr jeńca 8861, zwolniony 10 VII 1940 r. i przeniesiony na status robotnika cywilnego do Stennewitz, pow. Landsberg (Centralne Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach Opolu WAST-St.IIIB,l.96).

Zmarł w styczniu 1984 r., 11 I 1984 r. został pochowany na Cm. par. św. Antoniego Padewskiego (Starołęka) w Poznaniu, spoczywa kwatera 2 rząd 8 miejsce 32 GPS: 52.362098, 16.935951

https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html...

To także miejsce pochówku jego żony Marianny (Marii) z d. Sobolewska (1902-1993), z którą miał córkę Helenę (ur. 30 III 1930). Centralne miejsce na nagrobku poświęcone zostało pochowanemu tu Andrzejowi Hermannowi (1949-2013).

źródła: Urząd Stanu Cywilnego Poznań, wpis L-109 / 1889; APP, Akta miasta Poznania, Kartoteka ewidencji ludności miasta Poznania z lat 1870-1931; WBH, Kolekcja akt Powstańców Wielkopolskich 1918-1939 (I.487.15430); IPN, Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką w latach 1939-1945”; WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego baza on-line i Lista odznaczonych WKP, stan na 21 X 2024 r.; Wyszukiwarka grobów dla miasta Poznania; dokumentacja fotograficzna grobu Katarzyna Krüger, 7 X 2024.

Strony