KACZMAREK FRANCISZEK I WIECZOREK JÓZEF

Franciszek Kaczmarek
oraz jego rodzeństwo:
– 1879 - Jan, w roku 1907 poślubił Annę Utratę,
– 1880 - Anna, w roku 1909 poślubiła Józefa Skrzypczaka,
– 29 sierpnia 1901 - Stefan, POWSTANIEC WIELKOPOLSKI - zginął w obozie koncentracyjnym,


jednostka: Oddział Powstańców Rakoniewice
status/stopień: kapral
uwagi: Zamieszkały Rakoniewice
Na Listach strat: Źródło: Baza danych ITS Arolsen
uwięzienie - rodzaj uwięzienia -obóz koncentracyjny
miejsce osadzenia - Buchenwald
data osadzenia - 1940-08-16
dodatkowe informacje - Einlieferung 16.08.1940 von Stapoleitstelle Posen (Kategorie: "Politisch") bis 10.12.1940 Transport (Neuengamme)

źródła:
Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu, sygn. 31: Spis zweryfikowanych 101 - 4621
Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu. Koła poza Poznaniem
Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu, sygn. 43: Spis członków Związku Weteranów Powstań Narodowych od 2311 - 3540a
Biskupski Antoni, Historja 61 Pułku Piechoty Wielkopolskiej (7 Pułku Strzelców Wlkp.) T.1 Walki powstańcze na froncie zachodnim i północnym Wielkopolski. Organizacja pułku, Bydgoszcz 1925


– 1903 - Paulina,
– 1904 - ur. i zg. Teresa,

Urząd Stanu Cywilnego Wolsztyn, wpis L-44 / 1875

Stephan Kaczmarek (26 lat)
ojciec: Anton Kaczmarek , matka: Brigitta Dokowicz
Franziska Szczepaniak (16 lat)
ojciec: Matthias Szczepaniak , matka: Catharine Swiniarek

Parafia katolicka Wolsztyn, wpis 30 / 1875

Stephanus Kaczmarek (26 lat)
Francisca Szczepaniak (16 lat)

Franciszek Kaczmarek urodził się 23 marca 1893 roku w miejscowości Adamowo – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie wolsztyńskim, w gminie Wolsztyn.

Do szkoły powszechnej uczęszczał w latach 1900 – 1906 w Adamowie a następnie trafił do nauki zawodu kowala.
3 października 1913 roku powołany został do odbycia służby wojskowe w armii niemieckiej. Po przeszkoleniu, gdy rozpoczęła się wojna skierowany został na front zachodni, gdzie przebywał do listopada 1918 roku. W maju 1918 roku został lekko ranny a 3 listopada tego samego roku uległ zatruciu gazem i przebywał do 28 listopada w szpitalu. Następnie otrzymał urlop zdrowotny i wyjechał do domu. Nie powrócił już do swego pułku, pozostał w domu. Potajemnie uczęszczał na spotkania młodzieży jakie organizował miejscowy kierownik szkoły Ferdynand Fiebig, pomagał w szkoleniu młodzieży, z myślą o udziale ich w przyszłości, w działaniach zbrojnych przeciw zaborcy.

Z chwilą wybuchu Powstania Wielkopolskiego, w dniu 5 stycznia brał udział w wyzwalaniu Wolsztyna a następnie walczył w luźnych oddziałach powstańczych na odcinku Jaromierz- Zbąszyń.

8 marca 1919 roku Franciszek ochotniczo wstąpił do Wojska Polskiego, do 1 Pułku Ułanów Wielkopolskich. Pułk w styczniu 1920 roku stał się 15 Pułkiem Ułanów Wielkopolskich, a w sierpniu tego samego roku otrzymał nazwę 15 Pułk Ułanów Poznańskich.

Od sierpnia 1919 roku Franciszek brał udział w walkach na froncie litewsko-białoruskim.

7 września 1919 roku podczas natarcia na wieś Kurchany i Lubonicze wykazał się męstwem i odwagą, kiedy na czele plutonu spowodował śmiałe i pełne inicjatywy natarcie na przeciwnika skutkujące rozbiciem go, zajęciem sprzętu i jeńców. Za czyn ten został mu przyznany Order „Virtuti Militari” Krzyż Srebrny V klasy.

3 marca 1920 roku podczas walki pod Złobinem został ranny.

W lipcu 1920 roku na skutek ofensywy rosyjskiej wojska polskie zmuszone były do odwrotu. 15 Pułk Ułanów Poznańskich ubezpieczał odwrót 14 Dywizji Piechoty. Po cofnięciu się do linii Wisły i odpoczynku przystąpiono do kontrofensywy. Ułani Poznańscy rozbili sowiecką obronę pod Maciejowicami, kontynuowali walki ścigając wroga do końca sierpnia aż do granicy Prus Wschodnich. Kolejne bitwy pułk stoczył nad Niemnem.

W dniach 24 - 28 września 1920 r. pułk wsławili się w bojach pod Międzyrzeczem, Zelwą i Snowem.

21 listopada 1920 roku Franciszek został mianowany podoficerem zawodowym. 20 listopada 1924 roku został przeniesiony służbowo do 3 Szwadronu Pionierów i odtąd pełnił funkcję wachmistrza – szefa.

13 listopada 1926 roku w Poznaniu poślubił Zofię z dom. Wieczorek ur. 13.03.1898 roku w Obornikach, córkę Jana i Marianny Kucer, Zofia była siostrą Powstańca Józefa Wieczorka ***czytaj poniżej

Według karty meldunkowej miasta Poznania para miała dwie córki Bożenę 1927-1931 i Barbarę urodzoną 08.11.1930 roku.

Franciszek Kaczmarek zmarł w Poznaniu, 18 czerwca 1958 roku spoczął na cmentarzu komunalnym na Junikowie, spoczywa:
pole 10 kwatera 7
rząd 3 miejsce 55
GPS: 52.388169, 16.828146
https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=985032&surname=Kaczmarek&name=Franciszek#OpenMap

Grób Powstańca jest w katastrofalnym stanie, zarośnięty, nie wiadomo co znajduje sie pod zielskiem, dokumentacja fotograficzna 22-01-2022 p. Tomasz Konwicki, odszukano także zdjecie na https://s3.amazonaws.com/images.billiongraves.com/headstones/images/20190120/24809849.jpg?t=2019-01-27+10%3A00%3A38
— Miejsce pochówku Franciszka Kaczmarka widoczne jest po lewej stronie za grobem Ludwiki Talarczyk, patrz zdjęcie.

Na dzień 20 stycznia 2022 roku miejsce spoczynku Franciszka nie jest oznaczone jako grób Weterana Powstania Wielkopolskiego. Zostanie zgłoszone do UM Poznań, Wydział Kultury.

W spisie sporządzonym przez WTG Gniazdo Fr. Kaczmarek występuje z następującymi danymi:
jednostka: Front Zachodni
źródła:
Archiwum Państwowe w Poznaniu, Zespół: Związek Powstańców Wielkopolskich w Poznaniu, sygn. 42: Imienny spis powstańców frontu zachodniego (maszyn.)

W Wojskowym Biurze Historycznym znajdują się teczki personalne:
– 5823,
– 24/2474 - 24/27758 - odrzucony 16 czerwca 1935 roku wniosek o Medal Niepodległości,
– Virtuti Militari 21-1503 (wymieniono tylko te sygnatury akt, gdzie nie ma wątpliwości co do osoby).

Kaczmarek oznaczony został (na podstawie odczytu odznaczeń i medali na mundurze)
Virtuti Militari V kl., Krzyż Walecznych 4 razy nadany, Brązowy Krzyż Zasługi, Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918 - 1921, Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, Odznaka za Rany i kontuzje 2 razy, Odznaki pamiątkowe 14. pułku artylerii polowej, 15. pułku ułanów, odznaka dywizyjna 14. Wielkopolskiej Dywizji Piechoty. W karcie meldunkowej występuje jako zawodowy żołnierz - starszy wachmistrz, mundur starszego sierżanta.

Dziękuje Michałowi Krzyżaniakowi i Łukaszowi Cichemu za odczyt odznaczeń.

Notatka sporządzona w oparciu o biogram, który zamieścił jako uzupełnienie pan Jacek Piętka w grupie Powstańcy Wielkopolscy - wczoraj i dziś i który szuka rodziny Powstańca.

Sporządzono na podstawie:
http://powstancywielkopolscy.pl/

http://www.basia.famula.pl/pl/

http://poznan-project.psnc.pl/

https://wbh.wp.mil.pl/pl/skanywyszukiwarka_kartoteka_personalno_odznaczeniowa/?szufladka=KACZ-KADY#wynik

http://e-kartoteka.net/pl/

https://www.poznan.pl/mim/necropolis/search.html

***Wracamy do szwagra Franciszka - Józefa Wieczorka, syna Jana i Marianny Kucer,
urodził się 13 stycznia 1896 roku w Obornikach, 30 listopada 1965 roku spoczął na cmentarzu komunalnym na Junikowie, spoczywa:

pole:11 rząd:14 miejsce:4
https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=2081871&surname=Wieczorek&name=J%C3%B3zef#OpenMap

grób opłacony: nie, jest pod opieką harcerzy z ZHR, zgłoszony Wnioskiem z dnia 30-07-2020 do IPN w celu wpisu do Ewidencji grobów Weteranów,

Weteran Powstania Wielkopolskiego 1918-1919
Odznaczony
na podstawie danych Wielkopolskiego Towarzystwa Genealogicznego "Gniazdo"

Uchwała Rady Państwa nr 12.06-0.958
Józef Wieczorek po powrocie z I wojny światowej w dniu 15.12.1918 r. wstąpił jako ochotnik w dniu 18.12.1918 r. do Straży Ludowej w Poznaniu i brał czynny udział z bronią w ręku w powstaniu wlkp. od 27.12.1918 r. do 6.01.1919 r. pod komendą ppłk. Langego i Wysockiego w 1 Kompanii Poznańskiej jako d-ca drużyny. Wcielony do 5 kompanii 10 Pułku Strzelców Wlkp. w stopniu d-cy plutonu brał od 6 stycznia 1919 r. czynny udział z bronią w ręku w walkach pod Kcynią, Paterkiem, Szubinem i Chodzieżą pod dowództwem por. Śliwińskiego.
Od 15.05.1919 r. uczestniczył w walkach pod Lwowem, po czym przydzielony został do VII Baonu Saperów w Poznaniu jako instruktor do 1922 r. Przeniesiony w marcu 1922 r. do 70 Pułku Piechoty w charakterze podoficera zawodowego, przebywał w tym pułku do dnia 20.09.1939 r. - ostatnio w stopniu sierżanta na stanowisku szefa kompanii. W niewoli niemieckiej przebywał od 21.09 - 13.12.1939 r. Od 6.01.1940 r. znajdował się jako wysiedleniec w Radomiu i od czasu powrotu do Poznania prowadzi samodzielnie detaliczny sklep papierniczy.
W latach 1928-1939 pracował kol. Wieczorek jako instruktor w Związku Harcerstwa Polskiego, a w latach 1945-1950 był aktywistą Związku Powstańców Wlkp. W pracach koła dzielnicowego ZBoWiD Poznań-Jeżyce bierze czynny udział.
Podstawa:
1. zaświadczenie służby Centralnego Archiwum Wojskowego nr 1731,
2. zaświadczenie Związku Powstańców Wielkop. 1918/19 - Komisji Weryf. nr 886,
3. książeczka wojskowa,
4. zaświadczenie walk pod Lwowem.