Ganowiak Józef (1897 - 1964), Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Ganowiak Józef (1897 - 1964)

urodził się 17 II 1897 roku w miejscowości Jaraczewo – miasto w województwie wielkopolskim, w powiecie jarocińskim, siedziba gminy miejsko-wiejskiej Jaraczewo, w rodzinie Jana i Katarzyny z dom. Durzyńska, para pobrała się w roku 1894, z tego związku urodzili się takze Monika (1895), Marianna (1898), Antoni (*+1899), Anna (1903), Jan Franciszek (*+1905), Wiktoria (1906) i Marta (1910 - 1958).

Powołany do armii pruskiej brał udział w I wojnie światowej, podczas działań wojennych dwukrotnie ranny, co znajduje potwierdzenie na listach strat Preußen 898 z 31 VII 1917 i Preußen 1236 z 7 IX 1918 roku.

Do powstania przystąpił z końcem XII 1918 roku najpierw w rodzinnej miejscowości a następnie w Jarocinie. Od 6 - 8 I 1919 r. walczył w luźnych oddziałach pod Kąkolewem i Lesznem, brał udział w organizowaniu pierwszych oddziałów łączności na Cytadeli (Kernwerk), w tym czasie brał udział w rozbrajaniu transportów wojsk niemieckich na głównym dworcu kolejowym w Poznaniu jak również przy zdobywaniu Ławicy. Od 15 I 1919 r. do końca powstania odkomenderowany do samodzielnego oddziału połączeń telefonicznych na północnym odcinku frontu pod Chodzieżą i Czarnkowem, gdzie został ranny. Po zakończeniu powstania pozostał w służbie czynnej w WP do dnia 1 III 1923 r. Zwolniony został na własną prośbę w stopniu ppor. rezerwy. Zweryfikowany przez Zarząd Główny Związku Powstańców Wielkopolskich 15 IV 1947 r. W roku 1957 za udział w powstaniu odznaczony WKP. Nie do końca jasna jest sprawa losów wniosku o Medal Niepodległości - pierwotnie odrzucony 25 VI 1938, następnie fiszka z odrzuceniem przekreślona (niezbędna kwerenda w WBH).

Ożenił się ze Stanisławą z dom. Wawrzyniak (1902 - 1996), z którą miał troje dzieci Zenon (1929), Henryk (1932) i Barbara (1934).

Brał udział w Kampanii Wrześniowej, w sierpniu 1939 roku otrzymał powołanie do Batalionów Obrony Wybrzeża. Od 1 września walczył pod dowództwem pułkownika Dąbka, bronił do 16 września Kępy Oksywskiej, a po poddaniu się Kępy udało mu się uciec i tym samym nie dostał się do oflagu, szczęśliwie przeszedł do swego gdyńskiego domu, następnie ruszył na dalszą wojaczkę. Niestety, w cywilnym ubraniu i z dokumentami na własne nazwisko szybko trafił do więzienia, a potem do obozu w Stutthofie. Żona z dziećmi jeszcze w 1939 roku została wysiedlona z Gdyni do Generalnej Guberni, początkowo zamieszkała u brata matki Józefa, następnie dostała przydział na samodzielne mieszkanie. Synowie zaangażowali się w konspirację.

Po wojnie żona z dziećmi wrócili do Gdyni, dokąd dołączył zwolniony z obozu Józef.

Ganowiak Józef zmarł 28 II 1964 roku, spoczywa na cmentarzu komunalnym w Gdyni Witominie z małżonką Sektor / Rząd / Numer 71 / 5 / 1a_1. W 2021 jego nazwisko znalazło się na tablicy upamiętniającej Powstańców Wielkopolskich spoczywających na tym cmentarzu.

źródła: Archiwum Państwowe w Kaliszu 688/3/62, skan 13 Jaraczewo (USC) - akt małżeństwa, rok 1894, [Księga małżeństw]. Archiwum Państwowe w Kaliszu 688/2/70, skan 12 Jaraczewo (USC) - akt urodzenia, rok 1897, [Księga urodzeń]. Verlustlisten 1. Weltkrieg, page 19865: Ganowiak Josef (Jaratschewo, Jarotschin). Verlustlisten 1. Weltkrieg, page 26116: Ganowiak Josef (Jaratschewo, Jarotschin).Wyszukiwarka miejsc spoczynku na cm. komunalnych w Gdyni. WBH - wyszukiwarka personalno - odznaczeniowa. WTG Gniazdo - Odznaczeni WKP. Dziennik Bałtycki nr 52 i 53 z 1964.

Strony