Cetkowski Henryk ur. 1883.09.07, zm. 1955.06.27...

Henryk Cetkowski urodził 1883.09.07 w Dusznikach, Szamotuły

 

 

zmarł 1955.06.27 w Gdyni, spoczywa na cmentarzu Witomino

 

 

 

 

1/ Parafia katolicka Kiekrz, wpis 16 / 1875

Boleslaus Cetkowski (30 lat) - urodził się 12.02.1846, zmarł 14.07.1917

ojciec: Eustachius Cetkowski , matka: Valeria

Stanislava Sztok (21 lat) - urodziła się 05.04.1854, zmarła 10.12.1932

ojciec: Rudolphus Sztok , matka: Vanda

2/ Urząd Stanu Cywilnego Sady, wpis 19 / 1875

Boleslaus Felix Cetkowski (30 lat)

ojciec: Eustachius , matka: Valerie Pomorska

Vincentia Stanislava Stock (21 lat)

ojciec: Rudolf , matka: Wanda Justinska

 

Rodzice spoczywają: Poznań, cmentarz parafialny św. Michała Archanioła i Wniebowzięcia NMP (Kiekrz), Chojnicka 37, 60-101 Poznań

Warto w tym miejscu wspomnieć o przodkach po mieczu naszego Bohatera: Eustachy Feliks Cetkowski (1776) - dziadek, który w 1810 r. w Stwolnie / Golejewko zaślubił Franciszkę Pomorską (1790-1853) stał się dziedzicem majątku w Orpiszewku, a za czasów Księstwa Warszawskiego był kapitanem wojska polskiego, zmarł w Orpiszewku przed żoną Franciszką. Po śmierci matki, dnia 27 marca 1853 r. oficjalnym dziedzicem został najstarszy z sześciorga dzieci – Eustachy, żołnierz z powstania listopadowego, ojciec Henryka.

 

HENRYK Cetkowski maturę zdał w Gimnazjum Humanistycznym w Poznaniu. Stu­dio­wał me­dy­cy­nę w Niem­czech. Dy­plom le­ka­rza uzy­skał w 1910 r. Po rocznej, obowiązkowej służbie wojskowej w monachijskim pułku grenadierów i po praktyce w Offenbach, w 1913 zdał egzamin doktorski na uniwersytecie w Gissen. Od­był pół­rocz­ną prak­ty­kę or­to­pe­dycz­ną u prof. Frit­za Lan­ge­go w Mo­na­chium. W tym samym roku powrócił do Poznania, gdzie pracę lekarza w Po­znań­skim Za­kła­dzie Or­to­pe­dycz­nym im. B. S. Gą­sio­row­skie­go (lata 1913-1922) ja­ko współ­pra­cow­nik, pra­wa rę­ka i przy­ja­ciel Ire­ne­usza Wie­rze­jew­skie­go.

W Poznaniu poślubił Annę Marię Schultze ur.1891, a 29 października 1922 roku Elżbietę Nałęcz - Kęszycką urodzoną 10 marca 1896 - córkę Józefa Kęszyckiego herbu Nałęcz i Heleny Petzold, Elżbieta zmarła w Londynie w lutym 1977 roku..

 

 

Po wybuchu I wojny światowej dostał wezwanie do pruskiego wojska. Służył najpierw jako lekarz pułkowy na froncie francusko-niemieckim, a po interwencji szefa kliniki w której pracował, dalszą służbę odbywał w poznańskim szpitalu wojskowym. W czasie Powstania Wielkopolskiego był komendantem szpitala polowego, w stopniu majora.

W 1922 podjął samodzielną pracę na stanowisku kierownika oddziału ortopedycznego w Lecznicy Związkowej w Poznaniu; należał do grona ścisłych założycieli Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego (1928). W lipcu 1936 wygrał konkurs, ogłoszony przez Komisariat Rządu, na stanowisko ordynatora nowo utworzonego samodzielnego oddziału ortopedycznego w Szpitalu Sióstr Miłosierdzia w Gdyni i tu pracował aż do wojny. Bar­dzo za­an­ga­żo­wa­ny w spo­łecz­ną dzia­łal­ność na rzecz po­zy­ska­nia upraw­nień dla lu­dzi do­tknię­tych ka­lec­twem. Zna­czą­co wpły­nął na roz­wój or­to­pe­dii po­znań­skiej po śmier­ci prof. Wierzejewskie­go.

Zmobilizowany (w stopniu majora) pod koniec sierpnia 1939, przydzielony został początkowo do Szpitala Marynarki Wojennej na Oksywiu, a 1 września otrzymał rozkaz natychmiastowego udania się do Szpitala Sióstr Miłosierdzia z zadaniem wyewakuowania z jego nowego pawilonu chorych cywilnych i utworzenia filii szpitala oksywskiego, której został komendantem. Jego żona Elżbieta jako ochotniczka opiekowała się rannymi podczas walk na Oksywiu i Helu, a po aresztowaniu była więźniarką obozów Stutthof i Ravensbrück.

Na początku okupacji dr Cetkowski pozostał w Gdyni i był prezesem założonego przez siebie oraz przyjaciół Komitetu Obywatelskiego. Była to jedyna polska organizacja istniejąca legalnie za zgodą władz niemieckich (komendanta Schutzpolizei płk. Hansa Kurta Bernharda Griepa – kolegi z czasów monachijskich studiów doktora Cetkowskiego) i działająca na terenie okupowanej Gdyni. Członkowie Komitetu Obywatelskiego pomagali miejscowej ludności, rodzinom wysiedlonym, jeńcom wojennym itp. Jednak już w 1940 został wraz z żoną aresztowany, a po czterech miesiącach zwolniony z nakazem natychmiastowego opuszczenia terenu III Rzeszy. Wyjechał do Warszawy, gdzie najpierw został lekarzem rejonowym. W 1942 r. ob­jął kie­row­nic­two Od­dzia­łu Or­to­pe­dycz­ne­go Sz­pi­ta­la PCK przy ul. Smolnej po tra­gicz­nej śmier­ci prof. Ra­szei. Należy tu zwrócić uwagę na bohaterska postawę Henryka, we wspomnieniach Felicji Tomaszewskiej ps. Glipsa czytamypod datą 3 sierpnia – “pożar to świadome spalenie przez oddziały SS części zabudowań szpitala stojących bliżej linii średnicowej. Spalono Szkołę Pielęgniarstwa, budynki kancelaryjne, gospodarcze, budynki zamieszkałe przez personel i pracownie analityczne. Chorych rozmieszczonych dotychczas w dwu pawilonach zgromadzono w jednym, a istniało wszelkie prawdopodobieństwo, że i ten zostanie spalony. Pomogła bardzo zdecydowana interwencja dyrektora szpitala dr Henryka Cetkowskiego. Postać tego wspaniałego lekarza będzie jeszcze wielokrotnie występować w naszych wspomnieniach, dlatego warto mu poświęcić kilka słów.

 

 

Opis w/w sytuacji znajdujemy także tu: http://www.sppw1944.org/index.html?http://www.sppw1944.org/powstanie/sanitariat_07.html

Po upadku Powstania pra­co­wał w Sz­pi­ta­lu PCK w Kra­ko­wie.

W 1945 r. pod­jął ogrom­ny wy­si­łek od­two­rze­nia Od­dzia­łu Or­to­pe­dycz­ne­go w Gdy­ni. Już w lip­cu 1946 r. zor­ga­ni­zo­wał VII Zjazd PTOi­Tr. Był pio­nie­rem no­wo­cze­snej trau­ma­to­lo­gii. Od 1951 był pierwszym kierownikiem, zreorganizowanego i przeniesionego do lokalu przy skwerze Kościuszki, Pogotowia Ratunkowego. Mi­mo po­stę­pu­ją­cej cho­ro­by pra­co­wał aż do 1954 r. Zmarł 27 czerw­ca 1955 ro­ku w Gdy­ni.

źródła:

 

Na podstawie w/w źródeł opracowała Ewa Alicja Slomska