Bniński Adolf Rafał Jan
Bniński Adolf Rafał Jan
oraz jego rodzeństwo:
Maria Helena Twardowska 1885-1958, na Teodora Twardowskiego wymienionego jako Powstaniec Wielkopolski: Album Pamiątkowy Powstańców Ziem Zachodnich R.P., Poznań 1937, nr 1; Poznań 1938, nr 2, nr 3, nr 4, nr 5; [Poznań] 1939, nr 6 - patrz uwagi na końcu,
Rafał Marian 1894,
Julia 1897-1899
urodzili się w rodzinie Karola 1854-1895 i Emilii z Potworowskich 1893-1933, para pobrała się:;
Urząd Stanu Cywilnego Gostyń, wpis 8 / 1883
Carl Johann Paul Bninski (ur. 1854)
ojciec: Adolf Bninski , matka: Eleonore Wensierska
Marie Josephine Emilie Potworowska (ur. 1864)
ojciec: Bronislaus Potworowski , matka: Helene Koscielska
akt ślubu: https://szukajwarchiwach.pl/.../full/ntP5qVh00anymNp2qgDJRw
Parafia katolicka Gostyń Stary, wpis 6a / 1883
Carolus Bniński (28 lat)
ojciec: Adolphus , matka: Laura Wąsierska
Aemilia Potworowska (18 lat)
ojciec: Bronislaus , matka: Helena Kościelska
Bniński Adolf Rafał Jan urodził się 21 sierpnia 1884 w Kosowie pow. gostyński, akt urodzenia: https://szukajwarchiwach.pl/.../full/y7RoTrB22HHSxbGSt2A9JQ
W 1905 zdał egzamin dojrzałości w Gimnazjum Miejskim w Inowrocławiu. Następnie studiował nauki rolnicze na UJ w Krakowie, potem na uniwersytetach w Monachium i w Halle, gdzie uzyskał absolutorium. Od 1909 sprawował zarząd nad dobrami Gułtowy oraz nadmajątkami w Biskupicach, Nowojewie i Wysławicach. Przejął je na własność w 1914.W I. 1909-14 poświęcał się rozbudowie Kółek Rolniczych, patronując im w powiatach wrzesińskim i średzkim. W 1915 został przez władze pruskie zmobilizowany do administracji zastępczej na obszarze zaboru rosyjskiego. Pełnił urząd komisarza w Łodzi oraz w powiatach łaskim i brzezińskim.
16 października 1918 z ramienia Rady Robotniczej i Żołnierskiej w Poznaniu objął urząd kontrolera w Starostwie Środa. Wymieniony jako organizator oddziałów powstańczych w powiecie średzkim.
Od 2 września 1920 został starostą powiatu średzkiego. Dekretem prezydenta RP z 2 I 1922 objął urząd Wojewody Poznańskiego.
Jego energiczna działalność organizatorska doprowadziła do szybkiego utworzenia polskiej administracji cywilnej. Ideowo sympatyzował wówczas z Narodową Demokracją, choć formalnie do stronnictwa nie należał. Uczestniczył w wielu radach nadzorczych firm i fundacji. Był czł. Rady Głównej TCL i Zarządu Towarzystwa Łączności z Polakami na Obczyźnie.
W wyborach 31 V 1926 był kontrkandydatem marszałka J. Piłsudskiego na urząd prezydenta RP, a później kontrkandydatem I. Mościckiego. W okresie przewrotu majowego 1926 wprowadził w woj. poznańskim rygory stanu wyjątkowego. Składał rezygnacje z urzędu wojewody, kolejna z 8 V 1928 została przyjęta.
Poświęcił się wtedy działalności społecznej i politycznej. Kierował m.in. Zarządem Krajowym Akcji Katolickiej i założonym przez siebie Stronnictwem Zachowawczym. W końcowych latach niepodległości uchodził za zwolennika monarchizmu, choć jednocześnie utrzymywał bliżej nie określone kontakty z Frontem Morges. Brał udział w poufnych rozmowach z gen. Władysławem Sikorskim w Poznaniu w maju 1939.
Po wybuchu wojny 1939 oddał się do dyspozycji Cyryla Ratajskiego, stanowiąc zaplecze polityczne Tajnego Komitetu Obywatelskiego. Jesienią 1939 uczestniczył w konspiracyjnych spotkaniach osobistości politycznych dla opracowania strategii walki podziemnej Polaków. Współpracował wówczas z C. Ratajskim, Romanem Małachowskim, Józefem Unrugiem, rtm. Michałem Kwaliaszwili i Czesławem Cegielskim. Przez Adama Poszwińskiego został skontaktowany z mężem zaufania Rządu RP ks. infułatem Józefem Prądzyńskim, który 3 V 1940 desygnował go na urząd Głównego Delegata Rządu RP na ziemie polskie wcielone do Rzeszy. Formalna nominacja ze strony Rządu nastąpiła 3 XII 1940. Do tego czasu działał na podstawie tymczasowego upoważnienia przekazanego za pośrednictwem przedstawicielstwa Oddziału II Sztabu Naczelnego Wodza w Rzymie. Wspólnie z ks. J. Prądzyński zorganizował w Poznaniu Porozumienie Stronnictw Politycznych, w którym reprezentowane były SN, SL, SP i „Ojczyzna". Był organizatorem połączenia kurierskiego pomiędzy Poznaniem a Rzymem. Jego organem pracy było Biuro Głównej Delegatury Rządu RP w Poznaniu wraz z filią w Warszawie, która po aresztowaniu Bnińskiego przekształciła się w Biuro Zachodnie. Opracowywał i przekazywał Rządowi sprawozdania dotyczące systemu okupacyjnego ziem wcielonych do Rzeszy, sytuacji ludności polskiej i mniejszości narodowych, wysiedleń i eksterminacji Polaków. Przedłożył też swoje dezyderaty odnośnie do organizacji struktur PPP oraz relacji pomiędzy urzędami Delegatury a dowództwem ZWZ w kraju. Na podstawie posiadanych uprawnień mianował delegatów okręgowych w Łodzi, na Pomorzu, w Ciechanowie oraz na Śląsku, co wywołało kontrowersje ze strony Głównego Delegata Rządu RP na GG oraz dowództwa ZWZ w kraju.
Aresztowany przez Gestapo w czasie rozmów prowadzonych pod przymusem w siedzibie Policji Bezpieczeństwa 28 VII 1941. Po wstępnym przesłuchaniu osadzony w Forcie VII. Następnie podczas wielokrotnych przesłuchiwany, m.in. w sprawie kierownictwa SN-NOB w Poznaniu, ujawniono pełnioną przez niego funkcję Głównego Delegata Rządu RP.
7 VII 1942 w godzinach wieczornych z grupą najbliższych współpracowników Delegatury został przewieziony do Domu Żołnierza, skąd po orzeczeniu Policyjnego Sądu Doraźnego (Polizeistandgericht STAPO Posen) wywieziony w podpoznańskie lasy, gdzie zginął w zbiorowej egzekucji - czytaj o “Groby w Wypalankach” – zespół pięciu mogił zbiorowych ofiar II wojny światowej na obszarze leśnym pomiędzy wsiami Dębienko i Wypalanki w powiecie poznańskim (gmina Stęszew), na terenie północno-zachodniej części Wielkopolskiego Parku Narodowego.
Sądowo uznany za zmarłego 8 VIII 1942 pod Stęszewem.
Odznaczony m.in.: Orderem Odrodzenia Polski III klasy. Mieczami Hallerowskimi, Krzyżem AK; francuskimi: Orderem Narodowej Legii Honorowej IV klasy, Orderem Zasługi Rolniczej III klasy; papieskimi: Orderem Rycerskim św. Grzegorza Wielkiego, Orderem Rycerskim Piusa IX; pośmiertnie Krzyżem Wielkim Orderu Orła Białego (1995).
Grób symboliczny znajduje się na terenie byłego majątku w Gułtowych.
Żona Maria z d. Skorzewska 1893-1972 w USA, spoczywa w majątku w Gułtowych.
Dzieci:
Maria Emiliana - zmarła w dzieciństwie
Emilia Jadwiga Bnińska Harrison 05 grudnia 1914 w miejscowości Lubostroń (Lubostroń – wieś w województwie kujawsko-pomorskim, w powiecie żnińskim, w gminie Łabiszyn), zmarła 26 czerwca 1995 roku w USA, od 14 października 1995 spoczywa w Gułtowych. Żołnierz AK, brała udział w Powstaniu Warszawskim jako pielęgniarka, w Biogramach ( https://www.1944.pl/szukaj.html/szukaj/bni%C5%84ska ) błędna data urodzenia. "Wasta"
Udział w konspiracji 1939-1944:
Delegatura Rządu na Kraj - Organizacja Ziemian "Uprawa"
Pseudonimy: "Jadwiga", "Wasta"
Oddział: "Bakcyl" (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - brak informacji na temat przydziału.
Z jej inicjatywy Skarb Państwa przekazał rodowy majątek Uniwersytetowi Adama Mickiewicza z przeznaczeniem na Dom Pracy Twórczej.
Jej pierwszym mężem był Wojciech Księżycki, h. Ostoja, którego poślubiła 16 listopada 1946 w Brokstreek (Oldenburg) a drugim John Harris poślubiony w 1973 roku w Deerfield.