Andrzejewski Stanisław (1901-1985), Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Andrzejewski Stanisław (1901-1985)

Urodził się 12 IX 1901 r. w miejscowości Stary Sielec (osada w województwie wielkopolskim, w powiecie rawickim, w gminie Jutrosin) w rodzinie Piotra (ur. 1861, syn Kazimierza i Marianny Jankowiak) i Marcjanny z d. Wozignój (ur. 1861, córka Ignacego i Józefy z d. Gołębecka). Para pobrała się w 1887 r.

8 I 1919 r. przystąpił jako ochotnik do Straży Ludowej w rodzinnej miejscowości, a następnie do kompani jutrosińskiej, gdzie służył pod rozkazami Marcelego Szymanowskiego (1872-1964). Brał udział w przejęciu 7 I 1919 r. Jutrosina oraz wszystkich okolicznych miejscowości przez powstańców. Następnie na odcinku Jutrosin - Dubin - Szkaradowo i później w walkach o Zduny. W nocy z 3 na 4 II 1919 r. brał udział w przegranej I bitwie o Rawicz pod rozkazami Feliksa Nadolskiego (1892-1943).Po podpisaniu rozejmu w Trewirze, z uwagi na brak doświadczenia wojskowego Andrzejewski w marcu 1919 r. został zwolniony z wojska, do którego został ponownie powołany w czerwcu 1919 r. i skierowany do służby w 11. Pułku Strzelców Wielkopolskich (przemianowany następnie na 66 pułk piechoty), następnie przydzielony do 70 p.p. w Pleszewie. W 1920 r. został skierowany do Szkoły Podoficerskiej w Biedrusku. 1 VII 1920 r. jako żołnierz 101 p.p. skierowany na front wojny polsko - bolszewickiej. W lutym 1921 r. skierowano go do odbycia kursu dla telefonistów (już jako kaprala). 10 VII 1921 r. z 69 p.p. bezterminowo urlopowany. Do wojska powraca w kwietniu 1922 r. i do 23 III 1923 r. służył w 7. Dywizjonie Artylerii Konnej. Andrzejewski był także żołnierzem Kampanii Wrześniowej 1939 r., w szeregach 3. kompanii Obrony Narodowej w Dobrzycy brał udział w walkach na linii Kutno - Łęczyca, 25 IX 1939 r. pod Sochaczewem dostał się do niewoli niemieckiej, przebywał w obozach w Kutnie, Zgierzu i Kaliszu, zwolniony do domu w październiku 1939 r. Za udział w powstaniu w 1974 r. został odznaczony Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, a w roku następnym mianowany do stopnia podporucznika. Jego wniosek do Komitetu Krzyża i Medalu Niepodległości został odrzucony 4 IV 1938 r. Po II wojnie światowej należał do ZBoWiD.

Zawodowo jego życie było związane z pracą w majątku w Sielcu Starym, gdzie rozpoczął pracę jako stajenny, następnie powozowy, a po ukończeniu kursu samochodowego jako kierowca.

29 IX 1925 r. poślubił w Lutyni Mariannę Sworowską (1902-1939), z którą miał troje dzieci Helenę po mężu Balcerek, Bolesława i Zbigniewa. Jego II żoną została Stanisława Kasprzak (1911-1999) z którą miał dwóch synów Andrzeja i Ryszarda.

Andrzejewski zmarł 20 VII 1985 r. Został pochowany na cmentarzu komunalnym w Poznaniu na Junikowie w jednej z Kwater Powstańców Wielkopolskich, spoczywa pole 6 kwatera 1 rząd 5 miejsce 3

https://www.poznan.pl/mim/public/necropolis/plan.html?mtype=cemeteries&cm_id=2&id=1120479&name_surname=Andrzejewski%20Stanis%C5%82aw#OpenMap

UWAGA, w wyszukiwarce miejskiej grobów podano błędną datę urodzenia.

To także miejsce pochówku II żony Stanisławy (31 III 1911 - 24 VIII 1999).

źródła: Parafia katolicka Jutrosin, wpis 13 / 1887; Powstańcy Wielkopolscy - Biogramy uczestników Powstania Wielkopolskiego 1918-1919, t. VIII, pod red. Bogusława Polaka, Poznań 2011; WTG Gniazdo, Uczestnicy Powstania Wielkopolskiego baza on-line i Lista odznaczonych WKP, stan na 21 I 2025 r.; WBH, Kartoteka personalno - odznaczeniowa; Wyszukiwarka grobów billiongraves; Wyszukiwarka grobów dla miasta Poznania; Dokumentacja fotograficzna grobu Tomek Konwicki 2024, Zdjęcie portretowe Andrzejewskiego ze zbiorów p. Rafała Krauwickiego.

Parafia katolicka Jutrosin, wpis 13 / 1887

Petrus Andrzejewski (26 lat)
ojciec: Casimirus Andrzejewski , matka: Marianna Jankowiak
Martianna Wozignój (26 lat)
ojciec: Ignatius Wozignój , matka: Josepha Gołębecka

Strony