#Janasik Szczepan Edmund, Genealogia Powstańców Wielkopolskich

Janasik Szczepan Edmund w akcie urodzenia STEFAN (1889-1976), proboszcz parafii Bnin k.Kórnika, radca duchowny, kanonik, kapelan Powstania Wielkopolskiego, redaktor pisma konspiracyjnego "Bóg i Ojczyzna" podczas II wojny światowej.

Bartłomiej Janasik był dwukrotnie żonaty, pierwszą żoną została Marianna Skorupska, para pobrała się w roku 1851 :

Parafia katolicka Śnieciska, wpis 9 / 1851

Bartholomaeus Janasik (28 lat) i Marianna Skorupska (25 lat), z tego związku urodzili się Marianna I 1856 - 1892, w roku 1878 wyszła za mąż za Stanisława Cichego, Andrzej 1862 i Katarzyna 1864.

Po śmierci pierwszej małżonki w roku 1878 w Poznaniu Bartłomiej ożenił się powtórnie z Marią Poznańską 1849-1924.

Z tego małżeństwa urodzili się

Piotr 1879-1882

Stanisław 1882 - 1942 - ksiądz katolicki

Maria II 1885 - 1920

Stefan - Szczepan Edmund 1889 - 1976

Małżonkowie - Bartłomiej i Maria oraz ich córka Maria spoczywają na cmentarzu św. Wojciecha w Poznaniu - kwatera:2 miejsce:60, gdyby nie społeczny opiekun grobu zapewne nawet takiego obrazu byśmy nie mogli Państwu przekazać, bo ani parafia ani jej zwierzchnik - kuria nie są zainteresowani opieką czy partycypacją kosztów renowacji nagrobków rodziców dwóch swoich księży

Opiekunami społecznymi grobu są - Mateusz Kalinowski i Milena Adamczyk.

Zdjęcia z 2019 r. - Mateusz Kalinowski:

Zdjęcia z 2019 r. - Mateusz Kalinowski

Dla porządku dodamy jeszcze nekrologi obojga, które ukazały się w Kurierze Poznańskim pod odpowiednimi dla zgonów datami:

Kurier Poznański -- 1922.03.08 R.17 nr 55

Kurier Poznański -- 1924.06.29 R 19 nr 148

SZCZEPAN EDMUND JANASIK urodził się 8 listopada 1889r. w Poznaniu.

Uczęszczał do Szkoły Podstawowej przy Placu Wielkopolskim (dawniej Sapieżyńskim) w Poznaniu, następnie - od tercji niższej - do Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, które ukończył 9 marca 1909r. W tym samym roku wstąpił do Seminarium Duchownego w Poznaniu; po 3-letnich studiach teologicznych i po tzw. roku praktycznym w Gnieźnie przyjął tam 15 lutego 1913r. święcenia kapłańskie.

Od 1 marca 1913r. był wikariuszem w Ostrowie Wlkp., gdzie równocześnie uczył religii w Wyższej Szkole Żeńskiej. W drugim dniu wojny (1914r.) zmobilizowany został do wojska i skoszarowany, lecz na interwencję ks. bp. Likowskiego po 12 dniach został zwolniony. 1 stycznia 1915r. przeniesiono go na wikariat do parafii św. Marcina w Poznaniu z nauką religii w Wyższej Szkole Żeńskiej w Poznaniu.

W listopadzie 1915r. jako kapelan skierowany został z Poznańskiego z 76 Dywizją Piechoty na front wschodni, gdzie przebywał do końca wojny.

Brał udział w Powstaniu Wielkopolskim jako kapelan-podporucznik.

W uchwale o nadanie Wielkopolskiego Krzyża Powstańczego czytamy:

Uchwała Rady Państwa nr: 12.22-0.2000 z dnia 1969-12-22

Opis:
Ksiądz Janasik po święceniach kapłańskich powołany został do służby wojskowej w Armii Niemieckiej na stanowisko kapelana. W 1918 roku wstąpił w szeregi tworzących się oddziałów powstańczych i do 1925 pełnił obowiązki kapelana wojskowego garnizonu poznańskiego. W latach 1925 do 1967 pełnił obowiązki administratora parafii w Bninie powiat Śrem. Za okres swojej pracy duszpasterskiej na stanowisku administratora parafii utrzymywał właściwe stosunki z władzami państwowymi. W oficjalnych wystąpieniach z ambony starał się dodatnie wpływać na miejscowe społeczeństwo, oceniając pozytywnie osiągnięcia naszego narodu. należy do grupy księży pozytywnie ustosunkowanych do ustroju PRL. Jest zwolennikiem ułożenia właściwych stosunków pomiędzy Państwem , a Kościołem

Z polecenia ks. bpa E. Dalbora zorganizował duszpasterstwo wojskowe. Pod koniec stycznia 1919r. przejął od niemieckich protestantów kościół św. Józefa i uczynił go katolickim garnizonowym (obecnie OO Karmelici na Wzgórzu św. Wojciecha). Założył tam cmentarz garnizonowy w Poznaniu. W wojskowym duszpasterstwie pracował do 30 kwietnia 1925r., dosłużył się stopnia majora, do rezerwy przeszedł na własną prośbę.

Prezentę na probostwo w Bninie otrzymał z rąk hr. Zamojskiej w 1925r. Pracował społecznie, założył w Bninie Towarzystwo Czytelni Ludowych, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej Męskiej, od 1929r. był członkiem Rady w Bninie. W 1937r. pobudował Dom Katolicki.

Po napaści Niemiec hitlerowskich na Polskę we wrześniu 1939r. został 18 października 1939r. aresztowany. Sąd doraźny odbył się 20 października 1939r. w obecnym budynku Liceum w Kórniku, pod Ratuszem w Kórniku rozstrzelano 16 Polaków. Ks. Janasik ocalał za wstawiennictwem pastora z Bnina, Blumela, lecz nadal pozostał w celi więziennej pod Ratuszem do 31 października 1939r., gdzie przesłuchiwało go gestapo.

1 lutego 1941r. zostaje wyrzucony przez gestapo z plebani w Bninie, zamieszkuje w maleńkim prywatnym mieszkaniu. Pracę duszpasterską miał bardzo ograniczoną, jedynie w kapliczce cmentarnej (kostnicy) na cmentarzu w Kórniku mógł odprawić w niedzielę nabożeństwo bez kazania w ciągu 2 godzin. W kościele katolickim w Kórniku Niemcy urządzili magazyn, a w Bninie wieża kościoła runęła w nocy z 2/3 marca 1942r. i kościół został rozebrany. Z braku księży katolickich, wskutek masowych aresztowań w październiku 1941r. i wywózki ich do obozów koncentracyjnych teren opieki duszpasterskiej ks. Janasika obejmował część powiatu śremskiego, położoną na wschodnim brzegu Warty. W sporadycznych przypadkach udawało mu się, z powodu ograniczeń, dotrzeć z ostatnim namaszczeniem do chorych zamieszkałych od Rogalinka aż poza Książem.

Ks. Sz. Janasik podczas II wojny światowej zatrudniony był także w administracji niemieckiego zarządu dóbr kórnickich (Reichsstiftung für die Deutsche Ostforschung - Fundacja Rzeszy do Badania Niemieckiego Wschodu) jako tłumacz. Tam zapewne w zespole innych konspiratorów doszło do nawiązania przez ks. Janasika współpracy redakcyjnej w miesięczniku nielegalnym : "Bóg i Ojczyzna", którego pierwszy numer ukazał się 3 maja 1941r. Jak wynika z zachowanych numerów miesięcznika, ks. Janasik pisywał w nim kazania. To konspiracyjne pismo "Bóg i Ojczyzna" kolportowane było z dala od Kórnika i jako jedyne w Wielkopolsce nie zostało rozszyfrowane przez niemieckiego okupanta.

W okresie wycofywania się Niemców zatroszczył się o kościoły w Kórniku, Rogalinku i Śremie oraz o przywrócenie ich do celów kultu religijnego. Udało mu się ukryć i oddać kielichy, monstrancje i cenne obrazy.

Po wojnie, od 24 września 1946r. pełnił obowiązki deputata ds. Arcybiskupiego Seminarium Duchownego w Poznaniu. I członka Rady Wzajemnej Pomocy Kapłańskiej, a od 26 października 1948r. obowiązki dziekana średzkiego. 19 marca 1955r. arcybiskup nadał mu godność radcy duchownego ad honores z okazji 30-lecia duszpasterstwa w Bninie. Dnia 1 października 1967r. przeszedł na emeryturę, zamieszkał w Domu Katolickim w Bninie. Zmarł 23 stycznia 1976r. w wieku 87 lat, w 63 rocznicę kapłaństwa. Pochowany został na cmentarzu w Bninie, w pobliżu zbiorowego grobu Powstańców Wielkopolskich, tak jak tego sobie życzył.

Wspomnijmy jeszcze o drugim z braci - STANISŁAW urodził się dnia 26 kwietnia 1882 w Poznaniu. Egzamin maturalny złożył w r. 1903 w gimnazjum Marii Magdaleny w Poznaniu, następnie wstąpił do poznańskiego seminarium duchownego. Po trzech latach studiów filozoficzno-teologicznych, podczas których dał się poznać jako student bardzo sumienny i pobożny, uzyskujący dobre oceny w pracach egzaminacyjnych pisanych pięknym stylem , w zależności od przedmiotu, bądź po łacinie, bądź po polsku czy też po niemiecku. W r. 1906 wysłany został do Rzymu, aby tam, mieszkając w Polskim Kolegium , studiować prawo kanoniczne na uniwersytecie „Gregorianum”. Słuchał wówczas wykładów profesorów: Ojetti, Vidala, Biedelacka i innych. Na święcenia kapłańskie przyjechał do Polski.

Po skończonych studiach we Włoszech wrócił do Polski gdzie kolejno był administratorem parafii Włościejewki, a potem wikariuszem w Biezdrowie. Od r. 1910 przebywał w Poznaniu, najpierw jako wikariusz przy kościele Bożego Ciała, a potem przy parafii św. Marcina, pełniąc również obowiązki prefekta w gimnazjum żeńskim. Od r. 1914 rozpoczął wykładać prawo kanoniczne w Seminarium Duchownym w Poznaniu jako profesor nadzwyczajny, a od r. 1926 jako zwyczajny. Przez (krótki okres wykładał także historię Kościoła. Od r.1915 zajęty był także w sądownictwie jako fiskał w sprawach karnych duchowieństwa. Przez dwa lata (1926— 1928) był rektorem Seminarium Duchownego w Poznaniu.W r. 1927 otrzymał godność prałata, a w roku następnym kardynał Hlond mianował go kanonikiem gremialnym Kapituły Metropolitalnej w Gnieźnie.

Właściwie od roku 1928 przeniesiony został do Włoch, gdzie podczas wojny stał się opiekunem i doradcą wielu Polaków. Dzięki odzyskanemu Hospicjum św. Stanisław a przy via Botteghe Oscure mógł, w miarę skromnych możliwości, służyć pomocą.